Tonfa to rodzaj zimnej broni niszczącej wstrząsy, która jest obecnie szeroko stosowana przez organy ścigania i agencje bezpieczeństwa w wielu krajach na świecie.
Ten dziwny (na pierwszy rzut oka) Gizmo rozpoczął swoją podróż bojową jako inwentarz rolniczy, wraz z którym pomógł chłopom z japońskiej wyspy Okinawa chronić ich życie i mienie w trudnych czasach średniowiecza. Chociaż, najprawdopodobniej, Okinawa nie jest domem dla tonfy, takie kluby są bardzo powszechne w całej Azji Południowo-Wschodniej.
Tonfa ma niezwykle prostą i nieskomplikowaną konstrukcję: jest to drewniany kij o okrągłym lub kwadratowym przekroju o długości 50-60 cm z prostopadłym uchwytem, również wykonanym z drewna. Uchwyt ma masywny blat i jest zainstalowany w odległości około jednej trzeciej (czasami jednej czwartej) długości od jednego z końców. Można również dodać, że pojedynczy standard dla produkcji tonfa nie istnieje. Rozmiar broni najczęściej zbierany ręką osoby. Przez kilka stuleci tonfa nie uległa prawie żadnym zmianom.
Projekt tej nieskomplikowanej, ale bardzo skutecznej broni zakorzenił się nie tylko na Okinawie, ale także w pozostałej części Japonii. I tak bardzo, że technika posiadania klubu tonfa (tonfa-jutsu) stała się integralną częścią najpierw Okinawy, a potem japońskiego Kobudo.
W Rosji tonfa odnosi się do broni zimnej, więc jej użycie nawet do samoobrony jest zabronione. W tym celu możesz uzyskać prawdziwe wyroki więzienia.
Historia broni tonfa
Uważa się, że historia tonfa na Okinawie rozpoczęła się w XV wieku. Istnieje powszechna legenda, że zakaz chłopów noszenia jakiejkolwiek zimnej broni doprowadził do tego, że zaczęli używać różnych sprzętów rolniczych i nieszkodliwych artykułów gospodarstwa domowego do samoobrony, a także do walki z japońskimi najeźdźcami. Tak właśnie pojawił się Kobudo - tradycyjna sztuka walki z bronią białą. Co więcej, na liście tych broni, oprócz tonfy, znalazło się także kilka obiektów, które na pierwszy rzut oka były całkiem nieszkodliwe: laska, sierp, sai, drewniany wiosło i siekacz. Otóż chłopi z Okinawy zaczęli tworzyć podziemne organizacje, które walczyły z uciskiem japońskich zdobywców.
Wszystko w tej opowieści jest ładne i piękne, ale pewne wątpliwości co do jej rzeczywistości po prostu wkradają się do środka. Tworzenie wysokiej jakości sztuki walki, do której niewątpliwie należy Kobudo, wymaga wielu warunków. Przede wszystkim musisz mieć całą grupę ludzi, którzy mają środki i czas wolny, i są gotowi poświęcić się ćwiczeniom wojskowym. Załóżmy, że okinawscy wieśniacy zaorali ziemię w ciągu dnia i ciężko trenowali w nocy, tylko ten, kto nigdy nie zrobił niczego na tej ziemi, może to zrobić. Nie mniej absurdalne jest założenie, że chłopi mogli walczyć na równych warunkach z samurajami - zawodowymi wojownikami, którzy poświęcili swoje życie wojnie i ćwiczeniom wojskowym. Najprawdopodobniej okinawska elita wojskowa była początkiem Kobudo.
Historycy nie mają zgody co do pochodzenia samej tonfy. Uważa się, że ten przedmiot był rączką dla młyna, za pomocą którego ziarno zostało zmielone. Jest jeszcze inna wersja, zgodnie z którą Tonfa przyjechała na Okinawę z Chin, gdzie służyła jako szczudła dla rannych.
W każdym razie Japończycy szybko docenili nową broń, szczególnie skuteczną w walce wręcz. Japońscy mistrzowie Kobudo opracowali własną technikę używania tonfy. Zaczęli ćwiczyć stosowanie pary tonfa. Ta mistrza tonfa-jutsu w walce może z powodzeniem wytrzymać każdą broń do siekania lub przebijania.
Jeśli mówimy ogólnie o pałkach, broń tę można nazwać najstarszą i najbardziej zasłużoną w arsenale organów ścigania. W Wielkiej Brytanii policja otrzymała drewniane pałki w połowie XIX wieku, w Rosji stało się to na samym końcu. W Japonii pałki zaczęły być używane przez policję w latach dwudziestych ubiegłego wieku.
Po zwycięstwie w II wojnie światowej Amerykanie zapoznali się z wieloma japońskimi sztukami walki, aw 1971 roku amerykański Lon Anderson opatentował nową pałeczkę, która wyglądała jak dwie krople wody, takie jak Tonfa. Sam wynalazca zawsze jednak mówił, że jego broń została zainspirowana wspomnieniami "złamanej nogi krzesła z poprzeczką". Jednak w tym czasie w Stanach Zjednoczonych nastąpił prawdziwy boom w sztukach walki i różnych rodzajach broni z południowo-wschodniej Azji, co budzi wątpliwości takie, jak autor słynnej gumowej pałki.
Tonfa dla policji została nazwana Prokuratorem PR-24 i została wystandaryzowana. Nowa pałka miała długość 60 cm, średnicę 3 cm i całkowitą wagę około 600-800 gramów, w zależności od materiału, z którego została wykonana. Pomimo tego, że najbardziej znany jest gumowy pałką, jest również wykonany z poliwęglanów, żywicy epoksydowej, aluminium. Pierwsze odcinki Prokuratora PR-24 zaczęły wchodzić do służby z amerykańską policją w 1974 roku.
Amerykańska policja natychmiast polubiła nową broń. Dzięki niemu możesz skutecznie kontrolować sytuację bez użycia broni palnej. Tonfa mogła nie tylko skutecznie bronić, ale także posiadać pokój kryminalny lub bolesny atak przeciwko niemu. Po dokładniejszym zbadaniu okazało się, że ta prosta i niepozorna broń kryje ogromny potencjał.
Bardzo szybko z Ameryki, policja tonfa rozprzestrzeniła się na cały świat, obecnie taka gumowa pałka stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych rodzajów broni policyjnej. Pałka gumowa przyjęta przez rosyjską policję.
W 1989 r. Policja "doubleltonfa" pojawiła się w Stanach Zjednoczonych, otrzymała nazwę AKD-48. Broń ta miała dwa uchwyty umieszczone na różnych końcach patyka i skierowane w przeciwnych kierunkach i była bardziej odpowiednia do trzymania uchwytów, bolesnych chwytów, rzutów.
Technika działa z tonfa
Tonfa to broń, która pozwala myśliwemu korzystać z bardzo szerokiej gamy uderzeń, bloków, chwytów i innych technik podczas walki. Zwykle tonfa jest chwytana za rączkę, tak że długi koniec drążka jest równoległy do przedramienia, a krótki koniec wychodzi zza pięści.
Długi koniec pałeczki pozwala odeprzeć wszelkie ataki wroga zadawane przez oba kończyny i broń białą. W takim przypadku można zastosować potężne uderzenia muchy lub szarpnięcia za pomocą przedramienia. Te ostatnie są najbardziej skuteczne, zostaną zastosowane z krótką częścią tonfy, która jest kontynuacją pięści wojownika. Jednakże odpowiednia jest dla nich długa część broni, którą można wyrzucić do przodu wraz z łokciem. Tonfa jest często używana parami.
Obracając bronią wokół rączki, wciśniętą w dłoń, możesz wykonać kilka najsilniejszych uderzeń wahadłowych.
Ponadto przy pomocy tonfy można bardzo łatwo podnieść kończynę przeciwnika i pozbawić go równowagi.
Dla funkcjonariuszy organów ścigania w USA opracowano specjalną technikę pracy z nową pałką. Obszary ludzkiego ciała, które można uderzyć Tonfą, otrzymały swoją klasyfikację. Tak więc, na przykład, uderzenia na kończynach są bardzo skuteczne i mogą unieruchomić podejrzanego, ale jednocześnie powodują chwilowe i minimalne uszkodzenia i po prostu dezaktywują osobę na jakiś czas. A twarz, tył i klatka piersiowa to obszary, które mogą powodować poważne obrażenia, dlatego zaleca się uderzanie ich tylko w skrajnych przypadkach.
Obecnie na świecie istnieje wiele różnych szkół sztuk walki, które nauczają posiadania tonfy. Są bardzo różne. Niektóre z nich są bliższe klasykom japońskim i okinawskim, w takich szkołach starannie studiują i opracowują różne kata i otrzymują pasy w różnych kolorach. Inne szkoły są bardziej zorientowane na teraźniejszość i praktyczną stronę używania tej broni.
