Pozycja prezydenta w Indonezji została wprowadzona natychmiast po zakończeniu drugiej wojny światowej, kiedy kraj ten uzyskał niepodległość. Pierwszym przywódcą republiki był Sukarno, który został wybrany równocześnie z wiceprezydentem Mohammadem Hatta. Początkowo prezydent miał prawie nieograniczoną władzę, ponieważ był nie tylko głową państwa, ale także rządem. 14 listopada 1945 r. W kraju wprowadzono stanowisko premiera, dzięki któremu władza głowy państwa przestała być absolutna. Obecnie stanowisko prezydenta Indonezji sprawuje Joko Widodo, który został wybrany w 2014 roku.
Przedkolonialny okres rozwoju Indonezji
Pierwsze informacje o stanach znajdujących się na wyspach Jawa, Sumatra i Kalimantan, odnoszą się do VI wieku naszej ery. e. Ich dalszy rozwój był następujący:
- W VII wieku imperium Srivijaya powstało z kilku księstw sumatrzańskich;
- W drugiej połowie VIII wieku udało jej się ugruntować pozycję na Półwyspie Malakka;
- Na początku VIII wieku stan Mataram powstał na centralnych ziemiach Jawy;
- W X wieku Śrivijaya osiągnęła swój szczyt. Główną religią w tamtym czasie był buddyzm;
- Rok 1025 był punktem zwrotnym w historii królestwa: poniósł klęskę w walce z indyjskim stanem Cholu. Rozpoczęła się wojna o wpływ na szlaki handlowe w regionie. Po klęsce ośrodki życia politycznego i gospodarczego zostały przeniesione na Jawę;
- W XI wieku głównym zadaniem Królestwa Mataram było zjednoczenie miast i regionów Jawy pod ich przywództwem. W połowie XI wieku udało im się, a wyspa Bali została również schwytana.
Następnie Mataram podzielił się na 2 stany, z których najsilniejszym był Kediri.
W XII wieku następujące ziemie stały się częścią królestwa Kediri:
- Bali;
- Java;
- Madura;
- Moluccas.
Niestety, walka między elitą rządzącą w kraju doprowadziła do powstania państwa Sinasari w XIII wieku. Osiągnął szczyt swojego rozwoju za Maharaja Kertanagara, który rządził w latach 1268-1292. Terytorium Singasari znacznie się rozszerzyło:
- Kontrola została ustanowiona na znacznej części Sumatry;
- Podległość była na południe od półwyspu Malakka i zachodniej części Kalimantanu.
Mimo sukcesów militarnych działalność Maharajy Kertanagara nie podobała się miejscowej szlachcie. Korzystając z braku żołnierzy, zdobyli stolicę królestwa, zabijając swego władcę.
Miejsce Sinasari zostało zajęte przez imperium Majapahit, które rządziło na tych ziemiach w latach 1293-1520. To najpotężniejsze jawajskie państwo uważane jest za najsilniejsze w średniowiecznej Indonezji. Kraj rozwijał się szybko, osiągając następujące sukcesy:
- Handel zaczął zwiększać wolumeny;
- Ustalono więzi kulturowe z innymi regionami;
- Indonezja zjednoczyła się wokół Jawy, dostarczając cały ryż.
Najbardziej znanym władcą średniowiecznego państwa był Gadjah Mada, który rządził krajem od 1331 do 1364 roku. To on ukończył budowę imperium indonezyjskiego.
Pod koniec XIV wieku kraj zaczął podupadać. Było to spowodowane następującymi wydarzeniami:
- Dziedziczny kryzys XV wieku;
- Uszczuplenie skarbca królewskiego związanego z konkurencją sieci handlowej Malakka;
- Penetracja islamu.
Wszystkie te powody doprowadziły do rozpadu państwa na muzułmańskie księstwa. W XVI wieku na jednej wyspie Jawy były dwa stany - Mataram i Bantam.
Zdobycie Indonezji przez Europejczyków i dalszy okres kolonialny
Pierwszymi Europejczykami, oprócz kupców, którzy od czasu do czasu odwiedzali kraj swoimi karawanami, byli Portugalczycy. Odegrali ważną rolę w rozwoju Indonezji. W 1511 roku konkwistadorzy zdobyli Malakę i przybrzeżne wioski na wyspach. Ustanowili pełną kontrolę nad eksportem przypraw i innych egzotycznych towarów drogą morską. Mimo osiągnięć militarnych Portugalczycy nie mogli ustanowić swojej władzy w regionie, ponieważ było ich zbyt mało. Europejczycy nieustannie musieli manewrować między lokalnymi księstwami, wchodząc w sojusze wojskowe i ekonomiczne.
Pod koniec XVI wieku holenderscy żeglarze zaczęli penetrować Indonezję. Po tym rozpoczęła się podbój regionu przez Holandię:
- Dzięki dekretowi z 1602 r. Utworzono United Netherlands East India Company;
- Wkrótce była w stanie wydalić Portugalczyków z Moluków;
- W 1619 r. Zbudowano pierwszy holenderski fort Batavia;
- W 1619 flota angielska została pokonana w Zatoce Tajlandzkiej, która również domagała się dominacji w regionie;
- W 1641 roku Holendrzy zdołali zdobyć portugalską Malakkę.
W przeciwieństwie do Portugalczyków, Holendrzy nie zajęli terytorium Indonezji. Mogli narzucać swoje umowy handlowe na miejscowych władców i ściśle kontrolowali wszystkie stosunki międzynarodowe z innymi krajami europejskimi. Aby w jak największym stopniu chronić handel przed ingerencją, w 1659 r. Holendrzy spalili port Palembang na Sumatrze.
W 1749 r. Holenderska Kompania Wschodnioindyjska zawarła porozumienie, zgodnie z którym uzyskała pełną suwerenność nad sułtanatem Mataram. Jednak kontrola nad Central Java przyniosła firmie ogromne straty. Wojna w Holandii i Anglii w latach 1780-1784 zbankrutowała Kompania Wschodnioindyjska. W 1799 roku została kompletnym bankrutem, a jej majątek został przekazany państwu.
W wyniku europejskich wojen napoleońskich Indonezja przez krótki czas stała się kolonią Francji. Władzę w kraju otrzymał marszałek Dundels, który został gubernatorem. Lokalna elita rządząca nie zaakceptowała nowego francuskiego przywództwa, w wyniku czego powstały powstania w całym regionie. Rząd francuski zaczął systematycznie niszczyć system samorządowy.
W 1811 roku Brytyjczycy wyparli Francuzów z Indonezji. Nowym gubernatorem był Stamford Raffles. Kontynuował politykę tłumienia lokalnej arystokracji, zapoczątkowaną przez Francuzów. Dalsze wydarzenia były zaskoczeniem dla angielskiego gubernatora:
- W 1816 roku Java wróciła do Holandii;
- W 1824 r. Podpisano dokument, zgodnie z którym Azja Południowo-Wschodnia została podzielona między Anglię i Holandię;
- Praktycznie cała Indonezja, z wyjątkiem sułtanatu Aceh, stała się kolonią holenderską.
Pomimo że burżuazja domagała się wolnego handlu w koloniach, państwo powróciło do polityki monopolistycznej.
W latach 1825-1830 na Jawie wybuchło powstanie pod przywództwem księcia Diponegoro. Rząd prawie nie zniszczył wojny, zmuszając lokalnych władców do pojednania. Po tym, Holandia rozpoczęła serię wojen podboju, aby uchwycić cały region:
- W 1855 roku najeźdźcy przejęli kontrolę nad zachodnim Kalimantanem;
- W 1856 r. Lombok został zdobyty;
- W 1858 roku schwytano prawie całą Sumatrę.
Sułtanat Aceha opierał się najdłużej. Wojna z nim trwała 30 lat. Dopiero w 1903 r. Holendrzy zdołali ustanowić tam swoją władzę.
Walka o niepodległość Indonezji
Dopiero na początku XX wieku Indonezyjczycy inspirowali się europejskimi ideami walki o niepodległość. Po wybuchu I wojny światowej moc Holendrów w tym kraju osłabła. Następnie rząd pośpieszył, by przeprowadzić reformy, które miały rozładować niestabilną sytuację polityczną. W 1916 r. Holenderski parlament ustanowił Radę Kolonialną. Mimo to ruchy robotnicze, założone w 1914 r. Przez Indyjską Unię Socjaldemokratyczną (IDO), zaczęły walczyć z kolonialistami. W 1918 r. Mieli swoje cele we wszystkich większych miastach kraju.
1 maja 1918 Obchody maja. Następnie Indyjska Unia Socjaldemokratyczna zaczęła wpływać na związki zawodowe:
- Pracownicy portowi i marynarze;
- Pracownicy kolejowi;
- Szofierzy;
- Krawcy;
- Przemysł naftowy i inne.
Łączna liczba członków ISTO wyniosła ponad 60 tysięcy osób. W 1920 r. Związek zawodowy został przemianowany na Komunistyczną Partię Indonezji. Przywódcy kierowali ruchem narodowowyzwoleńczym. Co ciekawe, organizacje muzułmańskie, które walczyły również o niepodległość, często przyłączały się do komunistów w strajkach i strajkach.
W 1925 r. W całym kraju wybuchła fala strajków robotniczych, a rok później strajki eskalowały do starć zbrojnych z holenderskimi władzami. Wszystkie protesty zostały brutalnie stłumione, a Komunistyczna Partia Indonezji stała się nielegalną organizacją. Z uwagi na to, że komuniści zostali pokonani w walce, zaczęły pojawiać się nowe partie. Najsilniejszą z nich jest Partia Narodowa Indonezji, która powstała w 1927 roku. Głównym inicjatorem powstania jest inżynier Sukarno, który studiował w Holandii.
W 1929 r. Partia ta stała się ważna na krajowej scenie politycznej. Wyczuwając swoją siłę przywódca ruchu zaproponował całkowite zaniechanie współpracy z władzami kraju. Natychmiast po tym nastąpiła seria aresztowań. Sukarno i wszyscy przywódcy Partii Narodowej Indonezji zostali aresztowani, a organizacja została rozwiązana w 1930 roku. Ponieważ Holandia odmówiła wdrożenia reform zarządzania, zgromadziło to wszystkie strony indonezyjskie. W 1937 r. Pojawiła się nowa silna organizacja - Indonezyjski Ruch Ludowy. Próbowała zmusić władze do podjęcia reform, w zamian oferując swoją pomoc w walce z faszystowskim blokiem. Rząd nie chciał ustępstw, więc wszystkie wnioski zostały odrzucone.
W 1942 r. Wojska japońskie zajęły Indonezję. To przyniosło krajowi wady i zalety:
- Działania wszystkich partii politycznych zostały zakazane;
- Folksraad został rozwiązany;
- Ludność była zaangażowana w pracę przymusową;
- Poczta administracyjna zaczęła zajmować rdzennych mieszkańców Indonezji;
- Przywódcy ruchu niepodległościowego, aresztowani za Holendrów, zostali zwolnieni z więzienia.
Ponieważ pod koniec wojny Japonia potrzebowała coraz więcej zasobów, władze obiecały niepodległości Indonezji.
Indonezja po drugiej wojnie światowej
Natychmiast po ogłoszeniu kapitulacji Japonii kraj ten stał się niezależny. Dopóki Holendrzy nie przywrócili władzy, Sukarno i Hatta szybko ogłosili Indonezję niezależną republiką. Po odzyskaniu sił od skutków wojny holenderskie wojska rozpoczęły walkę z tym krajem w 1947 roku, pragnąc przedłużyć lata rządów o kolejne kilkadziesiąt lat. Wojna trwała do 1949 r., Po czym najeźdźcy zostali zmuszeni do opuszczenia Indonezji: ONZ i Stany Zjednoczone nalegały na nią.
W 1950 r. Ogłoszono niepodległą Republikę Indonezji pod przewodnictwem prezydenta Sukarno. W tym samym roku przyjęto Konstytucję, która jasno wskazywała, w jaki sposób zarządzać rządem:
- Władza wykonawcza należy do rządu;
- Parlament powinien nadzorować pracę rządu;
- Prezydent ma ograniczone uprawnienia.
W 1950 Indonezja stała się częścią ONZ. Oczywiście głowy państwa nie podobało się, że jego prawa były poważnie ograniczone.
W 1959 r. Sukarno zniosło konstytucję z 1950 r. I oświadczyło, że kraj ten będzie żył w wyniku aktów konstytucyjnych z 1945 r. Aby zapobiec interwencjom opozycji, prezydent użył armii. Ta sytuacja trwała do 1965 r., Podczas której uniknięto próby zamachu stanu. Komuniści zostali oskarżeni o wszystko, po czym rozpoczęli masowe aresztowania i strzelaniny. Pomimo faktu, że Sukarno został wybrany na kilka kadencji z rzędu, aw 1963 roku ogłosił się prezydentem na całe życie, nie mógł poradzić sobie z armią dowodzoną przez generała Suharto. 12 marca 1966 r. Władza w Indonezji oficjalnie przeszła do nowego rządu pod przewodnictwem Suharto. W 1968 r. Generał został drugim prezydentem kraju.
Nowy szef Indonezji, mimo że zasady są dość autorytarne, był w stanie osiągnąć pewien sukces:
- Trudna sytuacja gospodarcza w kraju ustabilizowała się;
- Produkcja zagraniczna zaczęła pojawiać się w Indonezji;
- Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy zaczęły przeznaczać fundusze na rozwój Indonezji.
Pod koniec lat 60. rozpoczął się boom naftowy, który korzystnie wpłynął na gospodarkę republiki. Pomimo wszystkich zalet rządów Suharto, w kraju zaczęły pojawiać się ruchy separatystyczne, których głównym celem było obalenie władzy militarnej.
Druga połowa lat 90. była katastrofą dla rządu:
- Kryzys gospodarczy doprowadził do utraty pracy przez około 4 miliony osób;
- Nastąpiła dewaluacja waluty krajowej;
- Ceny żywności i podstawowych artykułów wzrosły kilkakrotnie;
- Zaczęły się demonstracje i demonstracje, które rząd próbował tłumić.
W wyniku starć zbrojnych z opozycją zginęło ponad 12 tysięcy osób. Suharto stracił wpływy i został zmuszony do rezygnacji. Po prezesie stał się Habibi, który pełnił funkcję wiceprezydenta.
Indonezja i jej rozwój w nowym czasie
Chociaż nowy przywódca republiki nie został wybrany w głosowaniu powszechnym, oświadczył, że radykalnie zmieni politykę swojego poprzednika. Rządowi Habibi udało się ustabilizować sytuację w kraju:
- Zniesiono zakaz tworzenia nowych partii;
- Media straciły "wrażliwą" kontrolę państwa;
- Ogłoszono, że wybory prezydenckie i parlamentarne odbędą się na czas i będą sprawiedliwe.
Musimy złożyć hołd Habibi: wypełnił swoje zobowiązania. Trzecim stałym prezydentem Indonezji był Abdurrahian Wahid, którego inauguracja odbyła się w 1999 roku.
Nowy szef republiki nie był w stanie poradzić sobie z problemami gospodarczymi i krajowymi, które miały miejsce w całej Indonezji. W 2001 roku doszło do poważnego konfliktu między Dayakiem a Madurianem, w wyniku którego tysiące ludzi zostało zmuszonych do relokacji. Abdurrahman Vahid próbował wejść w konflikt z rządem, ale armia nie poparła. W tym samym roku prezydent został postawiony w stan oskarżenia. Megawati Sukarnoputri (córka Sukarno, pierwsza głowa republiki) wygrała kolejne wybory.
Rząd Sukarnoputri także nie poradził sobie z radykalnymi grupami islamskimi (stale organizowały akty terrorystyczne). W rezultacie ludzie nie poparli prezydenta w wyborach powszechnych w 2004 roku. Susilo Bambang Yudoyono, który uzyskał ponad 60% głosów, został nowym szefem republiki. Udało mu się utrzymać władzę przez dwie kolejne kadencje. W 2006 roku Aceh stał się autonomiczną prowincją, dzięki której udało się częściowo pozbyć islamistów.
W październiku 2014 r. Joko Vidodo został wybrany na prezydenta. On jest na tym stanowisku do tej pory.
Status i obowiązki prezydenta Indonezji
Cechy wykonawcze w Indonezji są następujące:
- Republika rządzona jest przez rząd kierowany przez prezydenta;
- Wiceprezydent wybrany do pomocy głowie państwa;
- Od 2004 r. Stanowiska te mogą być podejmowane wyłącznie w wyniku powszechnego głosowania bezpośredniego;
- Władca Indonezji i jego asystent są wybierani na 5 lat, podczas gdy jest szansa, aby wybrać drugą kadencję.
Chociaż nie jest to określone w konstytucji, dekrety prezydenckie mają moc aktów ustawodawczych.
Jeśli chodzi o bezpośrednie obowiązki głowy państwa, ma on następujące uprawnienia:
- On jest najwyższym dowódcą sił zbrojnych kraju;
- Daje Radzie Ludowej różne rachunki;
- Zatwierdza regulacje rządowe;
- Może wypowiedzieć wojnę lub zawrzeć traktaty pokojowe;
- Nadzoruje kraj za pomocą jego dekretów, jeśli to konieczne;
- W przypadku zagrożenia wprowadza stan wyjątkowy;
- Może zadeklarować amnestie i ułaskawionych przestępców;
- Powołuje i odwołuje ministrów i konsulów;
- Prezentuje nagrody rządowe i insygnia.
Chociaż prezydent Indonezji ma szerokie uprawnienia, nie może on rozwiązać władzy ustawodawczej. Od 2004 r. Kraj, oprócz głowy państwa i jego zastępcy, rządzony jest przez Gabinet Indonezji.
Rezydencja prezydenta Indonezji
Presidential Palace znajduje się w Dżakarcie. Jego nazwa tłumaczona jest jako "Pałac Wolności" (Istana Merdeka brzmi w języku indonezyjskim). Został zbudowany przez Holendrów w 1876 roku. После обретения страной независимости дворец несколько раз реставрировался и перестраивался. Рядом возведена группа зданий, в которых расположены государственные учреждения. Сейчас дворец президента является символом независимости Индонезии. В нём проходят следующие мероприятия:
- Банкеты;
- Официальные приёмы;
- Встречи министров;
- Конференции.
Приёмная президента тоже расположена во Дворце свободы. Вся территория открыта для посещения.
