Siły naziemne stanowią trzon armii dowolnego kraju na świecie, a armia rosyjska nie jest wyjątkiem. Siły naziemne Federacji Rosyjskiej są jednym z trzech głównych rodzajów wojsk Sił Zbrojnych Rosji, ich głównym zadaniem jest prowadzenie operacji bojowych na lądzie.
Siły lądowe są najstarszym typem wojsk. W Rosji ich historia zaczyna się w XIII wieku. Dzień sił lądowych w naszym kraju obchodzony jest 1 października. Ta data nie została wybrana losowo: 1 października 1550 r. Car Iwan IV Groźny wydał dekret o utworzeniu regularnej armii spośród wybranych służących. Dlatego w 2006 r. Decyzją Prezydenta Federacji Rosyjskiej w tym dniu ustanowiono święto "Dzień sił lądowych". Każdego roku, 1 października, Rosjanie składają hołd pamięci żołnierzy poległych podczas obrony Ojczyzny.
Siły naziemne Federacji Rosyjskiej: struktura i siła
Siły naziemne Federacji Rosyjskiej na rok 2018 liczyły około 300 tysięcy osób. Od 2014 r. Dowódcą sił lądowych jest O.L. Salyukov.
Cele i zadania sił naziemnych można podzielić na trzy grupy:
- w czasie pokoju;
- w zagrożonej sytuacji;
- podczas wojny.
W okresie pokoju siły lądowe są zobowiązane do utrzymywania wysokiego poziomu szkolenia bojowego, zapewnienia stałej gotowości do rozmieszczenia operacyjnego i mobilizacyjnego, do stworzenia zapasów broni, amunicji i sprzętu wojskowego na wypadek wojny. W okresie pokoju siły lądowe uczestniczą w misjach pokojowych.
W okresie zagrożenia, siły lądowe zwiększają swoją liczbę, zapewniają warunki do rozmieszczania operacyjnego, przygotowują sprzęt wojskowy i broń do przyszłego konfliktu, utrzymują środki obronne i zwiększają zasoby ludzkich zasobów.
W czasie wojny siły lądowe są rozmieszczone, głównym zadaniem w tym okresie jest odparcie agresji wroga i pokonanie go.
Skład sił naziemnych obejmuje kilka rodzajów oddziałów:
- karabin z silnikiem;
- czołg;
- oddziały rakietowe i artyleria;
- Siły obrony powietrznej sił lądowych;
- specjalne oddziały.
Każdy z powyższych rodzajów oddziałów ma swoją własną strukturę.
Siły naziemne Federacji Rosyjskiej są podzielone na cztery okręgi. Struktura terytorialna NZ Rosji przedstawia się następująco:
- Zachodni Okręg Wojskowy (dwie armie z siedzibą w Petersburgu i Woroneżu);
- Centralny Okręg Wojskowy (dwie armie z siedzibą w Samarze i Nowosybirsku);
- Południowy Okręg Wojskowy (dwie armie z siedzibą w Stawropolu i Władykaukazie);
- Wschodni Okręg Wojskowy (obejmuje cztery armie, główne siedziby znajdują się w Ułan-Ude, Belogorsku, Chicie i Ussuryjsku).
Armie składają się z dywizji, brygad, pułków, batalionów, kompanii i plutonów.
Siły naziemne Federacji Rosyjskiej można podzielić na trzy części. Pierwsza obejmuje organy dowodzenia i kontroli (centrala) i łączności, jednostki wojskowe o stałej gotowości, które mogą wykonywać ograniczone zadania nawet w czasie pokoju. Jednostkom takim poświęca się szczególną uwagę załogom (głównie żołnierzom kontraktowym), sprzętowi wojskowemu i broni.
Drugi składnik obejmuje części o zmniejszonym składzie, które mogą wykonywać ograniczone zadania w czasie pokoju. W warunkach wojennych takie jednostki powinny być podstawą do rozmieszczenia armii.
Trzeci komponent obejmuje rezerwy strategiczne.
Taka struktura sił naziemnych jest optymalna, ponieważ pozwala na zaoszczędzenie środków publicznych, przy jednoczesnym posiadaniu sił wystarczających do użycia w lokalnych konfliktach.
Wojskowy Kompleks Przemysłowy
Zanim przejdziemy do opisu rodzajów wojsk, należy powiedzieć kilka słów o rosyjskim przemyśle wojskowym, stosownie do potrzeb sił lądowych.
Rosja odziedziczyła po ZSRR najpotężniejszy kompleks militarno-przemysłowy zdolny do pełnego zaspokojenia potrzeb krajowych sił zbrojnych. Ponadto Federacja Rosyjska jest jednym z największych graczy na rynku zbrojeniowym, a większość produktów krajowych sprzedawanych na rynkach światowych to sprzęt wojskowy i broń dla sił lądowych.
Rosyjski kompleks militarno-przemysłowy w pełni zaspokaja potrzeby sił lądowych w zakresie broni strzeleckiej i amunicji, pojazdów opancerzonych (transportery opancerzone, pojazdy bojowe piechoty, czołgi i inne pojazdy bojowe), broni artyleryjskiej i technologii rakietowej. Ta lista może być kontynuowana.
W Rosji działają dziesiątki biur projektowych i stowarzyszeń produkcyjnych, które opracowują, testują, produkują i modernizują sprzęt wojskowy i broń.
Większość broni, która jest obecnie wykorzystywana w Siłach Krajowych Federacji Rosyjskiej, została opracowana w czasach radzieckich. Jednak w ciągu ostatnich kilku lat przeprowadzono aktywną modernizację sił zbrojnych, w tym sił lądowych.
Rosyjskie wojskowe karabiny maszynowe
Siły naziemne Rosji to zmotoryzowane oddziały karabinów. Ta gałąź służby pojawiła się w 1963 roku. Główną cechą oddziałów z karabinami zmotoryzowanymi jest ich wysoka mobilność i siła ognia.
Zmotoryzowane oddziały karabinu maszynowego Rosji są wyposażone zarówno w radzieckie bronie, jak i nowoczesne urządzenia stworzone w ostatnich latach. Pozwala im to skutecznie uderzać w różnego rodzaju cele.
W oddziałach karabinów zmotoryzowanych, oprócz głównych jednostek, znajdują się czołgi, jednostki przeciwlotnicze, artylerii, jednostki przeciwpancerne. Istnieją również jednostki specjalnego przeznaczenia, które mogą wykonywać różne zadania, w tym logistykę, a także dogłębne rozpoznanie z tyłu wroga. Wszystko to znacznie zwiększa siłę ognia tego typu żołnierzy.
Główną zaletą zmotoryzowanych oddziałów karabinów jest ich duża mobilność, która pozwala zmotoryzowanym strzelcom na przechodzenie od jednego rodzaju walki do drugiego w najkrótszym możliwym czasie i zapewnia ich niezwykłą taktyczną wszechstronność. Zmotoryzowane karabiny mogą na przemian manewrować i uderzać, szybko skupiać się we właściwym miejscu i rozstawiać w razie potrzeby.
Dziś rosyjskie karabiny maszynowe są uzbrojone w nowoczesną broń strzelecką, piechoty (BMP-1, BMP-2, BMP-3), transportery opancerzone (BTR-70, BTR-80, BTR-90), w pełni wyposażone w transport drogowy, w tym jego najnowsze próbki. W uzbrojeniu jednostek z karabinami maszynowymi znajdują się pojazdy rozpoznawcze, przeciwpancerne i przeciwlotnicze (zarówno przenośne, jak i samobieżne) oraz inne rodzaje broni.
Zmotoryzowane oddziały karabinowe Rosji uczestniczyły w wojnie domowej w Tadżykistanie po stronie wojsk rządowych, były podstawą sił federalnych podczas kampanii czeczeńskich. Zmotoryzowane karabiny uczestniczyły w wojnie w Gruzji w 2008 roku.
Obecnie opracowywana jest nowa linia pojazdów opancerzonych na uniwersalnej bazie "Kurganets" specjalnie dla sił lądowych, która ma zostać uruchomiona w najbliższej przyszłości.
Wojska pancerne Federacji Rosyjskiej
Zgodnie z nowoczesną doktryną wojskową, siły pancerne są główną siłą uderzeniową sił lądowych. Rosja odziedziczyła po ZSRR potężne czołgi i kilka potężnych centrów budowy czołgów. W 2005 roku 23 tysiące czołgów różnych typów i modyfikacji służyło armii rosyjskiej. Stopniowo zostały wycofane z eksploatacji, w 2009 r. Oficjalnie tylko 2000 pojazdów pozostało w szeregach.
Głównym zadaniem stojącym przed militarnym przywództwem kraju w pierwszej dekadzie obecnego stulecia była modernizacja floty czołgów, odziedziczonej po Związku Radzieckim. Jednym z priorytetowych zadań w rozwoju sił pancernych w latach 2005-2010 było uzbrojenie jednostek czołgów w najnowsze pojazdy typu T-90.
W tym samym czasie prowadzono prace nad stworzeniem nowej generacji pojazdów bojowych. W 2011 r. Zakup starego sprzętu postanowił zatrzymać się i skoncentrować na rozwoju nowej platformy bojowej "Armata".
Według oficjalnej strony internetowej Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, dziś czołgi T-72 (różnych modyfikacji), czołgi T-80 i T-90 są w służbie armii rosyjskiej. Ponadto ochrona to duża liczba czołgów starych modeli. Według niektórych źródeł jest ich około 8 tysięcy.
Niedawno najnowszy rosyjski czołg najnowszej generacji, Armat, został pokazany szerokiej publiczności. Na jej podstawie planują stworzyć całą rodzinę nowych pojazdów bojowych. Obecnie są państwowe testy tej technologii.
Oprócz formacji czołgów, skład sił czołgów obejmuje także karabiny zmotoryzowane (zmechanizowane), pociski, artylerię i jednostki przeciwlotnicze. Częścią jednostek pancernych są usługi inżynieryjne, elementy walki elektronicznej, jednostki motoryzacyjne. Mogą otrzymać helikoptery szturmowe i transportowe.
Oddziały czołgów łączą wysoką manewrowość i siłę ognia, są bardzo odporne na broń masowego rażenia.
Chociaż znaczenie sił czołgowych w ostatnich dziesięcioleciach uległo względnemu zmniejszeniu, nadal pozostają one główną siłą uderzeniową sił lądowych i bez wątpienia zachowają one swoje znaczenie w nadchodzących dziesięcioleciach.
Współczesne czołgi są w stanie pokonać przeszkody wodne, prowadzić aktywne działania w dzień iw nocy, dokonywać szybkich marszów.
Co druga we wrześniu Rosja świętuje Dzień Czołgu, pamiętając o nieocenionych osiągnięciach żołnierzy pancernych w minionych wojnach i ich znaczącej roli we wzmacnianiu zdolności obronnych kraju w naszych czasach.
Oddziały rakietowe i artyleria
Ta gałąź służby pojawiła się również na początku lat 60. ubiegłego wieku. Składa się z operacyjnych taktycznych pocisków rakietowych, taktycznych formacji rakietowych, artylerii rakietowej dużego kalibru, a także artylerii armatniej, rakietowej i haubicowej. Oddziały rakietowe obejmują jednostki moździerzy i rozpoznania artylerii, jednostki zaopatrzenia i kontroli.
Jest napisane w doktrynie wojskowej, że ta gałąź wojska jest głównym środkiem zadawania ognia wrogowi podczas bitwy. Wosk pociskowy i artyleria mogą również używać broni masowego rażenia.
Dziś siły rakietowe są uzbrojone w dużą liczbę próbek uzbrojenia artyleryjskiego i rakietowego, opracowanych głównie w sowieckich latach.
Najbardziej znane do powszechnej opinii są wielokrotne systemy rakiet nośnych (MLRS) Grad, Smerch i Hurricane. Były używane przez wojska radzieckie podczas wojny afgańskiej, przeszły przez oba czeczeńskie kampanie i okazały się bardzo niezawodną i skuteczną bronią.
Nowe rozwiązania obejmują system rakiet operacyjnych MLRS Tornado i Iskander.
Siły powietrzne sił lądowych Federacji Rosyjskiej
W ostatnich dziesięcioleciach znacznie wzrosła rola lotnictwa wojskowego. Samoloty stały się szybsze, mniej zauważalne i bardziej zabójcze. Dlatego potrzebna była osobna gałąź oddziałów, której zadaniem jest objęcie sił lądowych podczas działań wojennych lub marszu. Siły lądowe Siły obrony powietrznej zapewniają również osłonę dla obiektów wojskowych i cywilnych w pobliżu tyłu.
Nie powinniśmy mylić obrony sił naziemnych z obroną powietrzną, która chroni całe terytorium kraju - są to dwa różne rodzaje wojsk.
Zadaniem lotniczej obrony sił lądowych jest wykrywanie wrogich nalotów na zakryte oddziały i ich niszczenie. Ponadto siły obrony powietrznej są odpowiedzialne za obronę przeciwrakietową na swoim obszarze osłonowym.
Data urodzenia obrony powietrznej sił naziemnych może być nazwana w październiku 1941 r., Wtedy decyzja dowództwa wojskowego całego systemu obrony powietrznej została podzielona na linię frontu i generała, którego zadaniem była obrona obiektów w tyłach radzieckich.
Siły powietrzne sił lądowych są uzbrojone w systemy przeciwlotnicze, które pozwalają im walczyć z celami powietrznymi we wszystkich zakresach wysokości i prędkości.
Systemy obrony powietrznej dalekiego zasięgu obejmują różne modyfikacje kompleksu S-300, które mają zasięg celów powietrznych do 100 km. Kompleksy przeciwlotnicze działające na średnich dystansach obejmują modyfikacje kompleksów Buk i Kub. Zasięg ich klęski wynosi około 30 km (ostatni "Buk" - 70 km), a wysokość przechwytywania ostatnich modyfikacji "Buk" przekracza 50 km.
System Tor (różne modyfikacje) i Koło również należą do systemów rakiet przeciwlotniczych, które mogą zniszczyć cele w odległości do 30 km. Obecnie trwają prace nad modyfikacją przestarzałych systemów "Thor" na bardziej nowoczesne.
Siły obrony powietrznej są również uzbrojone w system walki wręcz, który pozwala im zniszczyć cele powietrzne na odległość do 10 km. Obejmują one różne modyfikacje kompleksu przeciwlotniczego Strela. Istnieją również przenośne kompleksy przeciwlotnicze (MANPADS), które mogą być używane na stosunkowo krótkich dystansach. Należą do nich MANPADS "Strela", "Needle" i "Verba". Ostatni system rakiet przeciwlotniczych został przyjęty w 2014 r.
Oprócz systemów rakietowych istnieją systemy rakietowe działające na armaty i rakiety ("Tunguska", "Shilka").
Głównym problemem Sił Obronnych Sił Powietrznych jest znaczne pogorszenie głównej części uzbrojenia. 50% wszystkich systemów działa od ponad 30 lat. Modernizacja jest zbyt powolna.
Przyszli oficerowie przeciwlotniczy są szkoleni w specjalistycznej akademii w Smoleńsku.
Specjalne siły naziemne
Skład sił naziemnych Federacji Rosyjskiej obejmuje kilka rodzajów sił specjalnych. Należą do nich:
- oddziały kolejowe;
- oddziały ochrony chemicznej, biologicznej i radiacyjnej (RCBZ);
- oddziały rurociągów;
- oddziały wojskowe;
- oddziały motoryzacyjne;
- oddziały wojskowe;
- oddziały łączności.
Konflikt militarny to nie tylko żołnierz z bronią w wykopie lub za dźwigniami czołgu. Współczesna wojna jest przede wszystkim zadaniem logistycznym. Aby wojownik na linii frontu mógł walczyć i skutecznie zniszczyć wroga, trzeba mu wiele zapewnić. A przede wszystkim dostarcz go na pole bitwy.
Wojska samochodowe, kolejowe i drogowe są bezpośrednio zaangażowane w transport personelu, sprzętu wojskowego i zasobów materialnych.
Oddziały inżynieryjne zaangażowane są w budowę fortyfikacji, pokonywanie przeszkód wodnych, instalowanie i neutralizowanie pól minowych. Wojska inżynieryjne obejmują jednostki wywiadu technicznego.
RCBZ zostały zaprojektowane, aby wyeliminować konsekwencje użycia broni masowego rażenia przez wroga. Ten rodzaj oddziałów służy również do eliminacji skutków katastrof spowodowanych przez człowieka.
Oddziały rurociągów są przeznaczone do układania rurociągów i zaopatrywania żołnierzy w paliwo i smary. Zadaniem tych jednostek jest dostarczenie wystarczającej ilości paliwa na dziesiątki i setki kilometrów.
Głównym zadaniem sił łączących jest zapewnienie koordynacji między różnymi jednostkami i strukturami wojskowymi. To właśnie dobrze ugruntowana komunikacja pozwala szybko kontrolować oddziały, wykorzystywać różne rodzaje broni w odpowiednim czasie i unikać ataków odwetowych przeciwnika.
