"Statki, najeżone działkami przeciwlotniczymi i karabinami maszynowymi, ostrzeliwują intensywnie atakujący samolot, a płomień" erlikon ", stojący obok mostu, rozbijając jego strzały, całkowicie przytłacza drużyny. kolejna para zwojów uderzyła w zrujnowany samolot, w końcu go dopełniając, a na przemian ze sobą działa przeciwlotnicze okrętów kontynuowały intensywny ogień przez następne 10 minut, po czym jedna lub druga broń Kahlo. Pnie przeciwlotniczych karabinów rzędu ochrony głowy niszczyciel poczerniały i nadal pali. Niebo nad nakazu marszowym ostatecznie oczyszczona z samolotów wroga. "
W ten sposób atak niemieckiej Luftwaffe na sprzymierzony konwój został opisany w przełomowej powieści Valentina Pikula, Requiem Caravan PQ-17. W jednym krótkim akapicie opisana została ogromna rola, która świetnie grała w obronie karawan morskich na północ od działa 20 mm Erlikonu. Nic dziwnego, że nazwa tego pistoletu stała się powszechnie znana i mocno wpisana w słownik terminów wojskowych, kojarzy się z najbardziej masywnym i skutecznym narzędziem obrony powietrznej.
Pistolet walczył na różnych liniach frontu, a wszyscy walczący z wdzięcznością mówili o tym przedstawicielu małej artylerii szybkiej strzelaniny. Udział dział przeciwlotniczych tej modyfikacji stanowił najbardziej zużyty samolot. Pistolet, który pojawił się w połowie lat dwudziestych XX wieku, stał się naprawdę legendarny. A dzisiaj broń z dobrze znanym logo nadal jest używana w wielu krajach.
Narodziny pistoletu Oerlikon
Pomimo tego, że "airlikon" jest uważany za szwajcarski wynalazek, broń ta została wyprodukowana w wielu krajach i w każdym przypadku nazwa została zinterpretowana na swój własny sposób. Po raz pierwszy w 1927 roku wypuszczono automatyczny pistolet o kalibrze 20 mm. Miejscem narodzin tego wynalazku były warsztaty produkcyjne szwajcarskiego koncernu Oerlikon, w którym z sukcesem wdrożono rozwój projektu firmy Semag.
Szwajcarscy projektanci nie wymyślili na nowo koła i polegali na gotowym modelu przemysłowym niemieckiego projektanta pistoletów 20 mm, Reinholda Beckera. W latach pierwszej wojny światowej utalentowanym Niemcom udało się stworzyć skuteczne działo szybkostrzelne. Pistolet miał doskonały ogień i możliwości operacyjne, ale koniec działań wojennych położył kres udanemu rozwojowi. W pokonanych Niemczech Becker nie mógł dalej realizować swojego pomysłu, ponieważ wszystkie artylerie przeciwlotnicze podlegały ścisłym ograniczeniom zawartym w traktacie wersalskim. Jedynym miejscem, gdzie mógłbyś kontynuować pracę w dziedzinie rozwoju broni dla wielu niemieckich projektantów była neutralna Szwajcaria.
Firma Semag (Seebach Maschinenbau Aktien Gesellschaft), która oficjalnie produkuje samochody, stała się miejscem produkcji dla Niemców. Finansowanie rozwoju zostało przeprowadzone formalnie przez dział artyleryjski Raynhvera.
Po wybuchu kryzysu finansowego w Niemczech Becker sprzedał swój patent szwajcarskiemu, który rzucił się do realizacji projektu i wydał kilka pierwszych próbek. Nowa broń była zdolna do strzelania potężnymi wkładami 20x100 mm z szybkością ognia 350 nabojów na minutę. Po udanych próbach Semag zaplanował uruchomienie armaty na masową produkcję, ale kryzys finansowy doprowadził do bankructwa firmy. Następnie szwajcarska firma Oerlikon interweniowała w los szybkostrzelnego działa, które dało nie tylko nazwę nowej broni, ale także początek życia.
Podczas światowego kryzysu gospodarczego szwajcarski koncern, zajmujący się produkcją lokomotyw spalinowych, samochodów i wyposażenia maszynowego, nie tylko utrzymał swoją pozycję gospodarczą, ale także wzmocnił swoją pozycję finansową. W połowie lat dwudziestych spółka macierzysta otworzyła oddział, który miał zajmować się precyzyjną obróbką metali i produkcją broni.
Korzystając z osiągnięć swoich poprzedników, projektanci firmy Oerlikon zdołali stworzyć dwie modyfikacje przyrządu do 1925 roku, ale dalszy rozwój został opóźniony o dwa lata. Dopiero w 1927 r. Odbyła się ostateczna prezentacja gotowych pistoletów szybkostrzelnych. Prace nad nowym instrumentem przeprowadzono w trzech modyfikacjach jednocześnie. Pistolet, stworzony przez niemieckiego Beckera, został nazwany Oerlikon F, rozwój firmy Semag otrzymał indeks Oerlikon L, a właściciele koncernu nazwali swój własny wynalazek Oerlikon S.
Wszystkie trzy modyfikacje miały podobną budowę mechanizmu automatyzacji, produkty opierały się na tej samej zasadzie działania. Stała lufa pistoletu miała ciężką migawkę, która poruszała się swobodnie. W sklepie była amunicja. Długość lufy, odpowiednio, moc i szybkostrzelność działa we wszystkich trzech wersjach były identyczne.
Najnowsza wersja pistoletu "Oerlikon" 1S była przeznaczona do montażu na platformie samochodowej jako broń przeciwlotnicza i broń przeciwpancerna, typ pistoletu Linder. Jedyną wadą pistoletu była niewielka pojemność sklepu. Amunicja amunicyjna to tylko 15 nabojów, co było niezwykle małe dla tego typu broni. Jednak pomimo znacznych niedociągnięć w ilości amunicji, Szwajcarzy pośpieszyli wystawić swoje potomstwo na sprzedaż.
Przejście od chorób wieku dziecięcego do okresu dojrzewania Erlikonu
Niemal wszystkie modyfikacje dział, które zostały wyprodukowane bezpośrednio w Szwajcarii, zostały wykonane w fabrykach Francji, USA, Niemiec i Japonii, zawierały ten sam schemat. Konstrukcja pistoletu opracowana przez niemieckiego Beckera była dość prosta i zaskakująco wydajna. Stała beczka i komora były jednym. Urządzenie miało masywną ruchomą żaluzję przesuwającą się w płaszczyźnie poziomej. Wchodząc w skrajnie tylne położenie, migawka była przytrzymywana przez dwie szpilki - kliszę. Odwrotny ruch przesłony zapewniał siłę sprężyny zamontowaną bezpośrednio na bębnie.
Podczas strzału, gazy w proszku przez dno rękawa działały na śrubę, zabierając ją do tylnego położenia. Nadmierna energia została zgaszona przez sprężynę, która działa jak bufor.
Oerlikon miał urządzenie praktycznie niewrażliwe na zanieczyszczenia. Pistolet był niemożliwy do wyłączenia. Nawet intensywne długie strzelanie nie spowodowało opóźnienia. Zepsutą beczkę można łatwo wymienić na polu. Pociski były karmione ze sklepu, którego pojemność stale rośnie. Sklep może być zainstalowany z obu stron, zarówno po prawej, jak i po lewej stronie.
Od 1935 roku Szwajcarzy wprowadzili najbardziej udany model w trzech różnych wersjach - broń z indeksem FFF, FFL i FFS. Nowe próbki miały mniejszą masę i większą szybkostrzelność. Znacznie zwiększyła prędkość pocisku. Wszystkie trzy wersje zostały wyposażone w sklepy o zwiększonej pojemności, które teraz mogą pomieścić 45, 60, a nawet 100 wkładów.
Należy zauważyć, że modyfikacja pistoletu lotniczego nie trafiła do dużej serii. Od 1939 r. Firma wyłączyła wszystkie późniejsze inwestycje w tym kierunku. Głównym celem było udoskonalenie dział przeciwlotniczych i organizacja masowej produkcji masowej.
Walka z Erlikonem
Pistolet, ze względu na prostotę działania i duże możliwości ogniowe, staje się popularny w całej flocie. Cannon "erlikon" wyposażył flotę brytyjską i amerykańską w okręty wojenne. Ze względu na niewielką wagę instalacji i niewielkie wymiary, maszyny zostały zamontowane na dowolnej wolnej przestrzeni dostępnej na statku. Pistolety zostały wyprodukowane w wersji z pojedynczą lufą lub podwójnym lufą. Na największych okrętach II wojny światowej, w brytyjskich i amerykańskich pancernikach, liczba tego typu dział niekiedy osiągała setki. Ich głównym zadaniem jest ostatnia linia obrony powietrznej.
Po tym, jak artyleria przeciwpancerna dalekiego zasięgu nie mogła dosięgnąć atakującego samolotu, weszły do gry erlikony, które w ciągu pierwszych 2-3 minut mogły stworzyć nie przenikający parasol obrony przeciwlotniczej. Wraz z innymi dostawami wojskowymi do ZSRR dostarczano również samoloty. W czasie wojny na potrzeby floty radzieckiej otrzymano do 2 tys. Dział.
Pistolet został wyprodukowany we Francji i Japonii. Jednak najczęstszą była amerykańska wersja działa przeciwlotniczego. Oerlikon pomyślnie przeszedł całą wojnę, stając się najbardziej masywnym środkiem obrony powietrznej bliskiego zasięgu. Jednak kaliber 20 mm nie stał się granicą myśli projektowej. Już w latach powojennych pojawiły się modyfikacje 25-mm dział Oerlikon KBA i 35-milimetrowych dział przeciwlotniczych typu KDB, które stały się głównym środkiem obrony powietrznej marynarki na pewnym etapie.
