ATCM "Konkurencja": historia tworzenia i cechy techniczne

System rakiet przeciwpancernych (ATGM) "Konkurencja" został opracowany w połowie lat 70. ubiegłego wieku i stał się podstawą broni przeciwczołgowej pułkowego poziomu sowieckich sił lądowych. Później jego Modification Konkurs-M został oddany do użytku, którego pocisk (ATGM) miał najlepszą charakterystykę penetracji pancerza.

"Konkurencja" jest dziś w służbie rosyjskiej armii. W Iranie, Indiach, byłej NRD i Bułgarii, Konkurs ATGM został wyprodukowany na podstawie radzieckiej licencji.

ATCM "Konkurencja" odnosi się do systemów rakiet przeciwpancernych drugiej generacji.

Historia stworzenia

W połowie lat 60. ubiegłego stulecia kierownictwo radzieckich sił zbrojnych uznało potrzebę opracowania samobieżnego systemu rakiet przeciwpancernych nowej generacji. ATCM "Bumblebee" i "Phalanx", stojące w czasie służby w SA, wyraźnie nie spełniały wymogów czasu.

Wojsko potrzebowało ATGM z półautomatycznym systemem sterowania i rakietą naddźwiękową, z zasięgiem docelowym wynoszącym co najmniej 4 km. Ponadto deweloperzy byli poważnie ograniczeni kosztem kompleksu. W zawodach wzięło udział kol-men-sco-e biuro Constu-hands-torskiy ro-ma-shi-no-building oraz Biuro Projektowe Inżynierii Instrumentalnej (Tula).

Projektanci Kolomny starali się dokładnie realizować wszystkie życzenia klienta, aw Tula Bureau podchodzili do zadania bardziej kreatywnie. Projektanci Tuli ocenili wykonalność każdego z elementów pracy zaproponowanych przez wojsko. W rezultacie stworzyli poddźwiękową rakietę (ATGM), która była kontrolowana podczas lotu przez drut, a jednocześnie czyniła ją znacznie łatwiejszą i tańszą. Ponadto nowy system rakietowy był mocno zunifikowany z Fagotem ATGM.

Początkowo projekt opracowania nowego pułku ATGM nazywano Oboą, ale powstały kompleks różnił się bardzo pod względem cech technicznych od zadania technicznego, dlatego postanowili zmienić nazwę. Nowy ATGM został nazwany "Konkurencją".

Testy i rewizje nowego kompleksu przeciwpancernego trwały kilka lat. ATCM "Konkurs" został przyjęty w 1974 roku. Kompleks ten jest w dużej mierze zunifikowany z ATGM "Fagot", z wyrzutni można uruchomić ATGM "Faggot".

Kilka lat później rozpoczęto prace nad modernizacją "Konkursu". Główną uwagę zwrócono na pocisk przeciwczołgowy, projektanci starali się, aby jego celowanie było w pełni automatyczne. Testy ATGM rozpoczęły się w 1983 roku, trwały kilka lat. W 1986 r. "Konkurs-R" zdecydował się na adopcję, ale nieco wcześniej przestał produkować BRDM-2, który był głównym pojazdem bojowym (BM) tego kompleksu.

Pod koniec lat 80-tych opracowano bardziej zaawansowaną modyfikację tego kompleksu rakietowego, Konkurs-M. Główną różnicą była nowa rakieta z głowicą tandemową, która znacznie zwiększyła penetrację pancerza i pozwoliła Konkursu-M z powodzeniem walczyć z opancerzonymi pojazdami wyposażonymi w dynamiczną obronę. Ponadto, do instalacji "Konkursa-M" można używać nie tylko BRDM-2, ale także innych BM: BMP, BMD, samochodów pancernych, a nawet motocykli.

Opis

ATKR "Konkurs" - jest to kompleks przeciwpancerny poziomu pułkowego, który może skutecznie uderzyć w opancerzone pojazdy wroga i jego fortyfikacje w odległości czterech kilometrów.

Kompleks pocisków składa się z kilku elementów:

• pojazd bojowy (BM) 9P148;
• launcher 9P135M;
• pociski kierowane 9M113.

BM 9P148 został stworzony specjalnie dla kompleksu rakietowego "Konkurencja". Jego podstawą jest BRDM-2, którego korpus ma pewne różnice, ze względu na położenie wyrzutni, systemy celowania i wskazówki. Na BM 9P148 znajduje się launcher z pięcioma kontenerami rakietowymi, z których każdy zawiera ATGM 9M113. BM 9P148 wchodzi do walki w 25 sekund, czas ładowania wynosi piętnaście minut. Szybkostrzelność - około dwóch strzałów na minutę.

Skład wyrzutni obejmuje: sprzęt sterujący i wskazówki, mechanizm spustowy i maszynę. Na wyrzutni 9P135M umieszczono pięć pojemników startowych, z których każdy jest odrzucany po strzale. Jeśli strzelanie pochodzi z BM 9P148, to z zasilacza maszyny napięcie jest doprowadzane do zapalników elektrycznych od boru do źródła pióra, do drugiej baterii uziemiającej bloc pi-ta-niya i po-ho-howl for-row-dro-na-ra do-or-di-to-ra-ra. Po około dziesięciu metrach lotu włącza się główny silnik.

Poziomy kąt wskazania wynosi 360 °, a pionowy kąt -5 ... + 20 °.

Jest też przenośna wyrzutnia, która jest częścią uzbrojenia kompleksu samobieżnego. Składa się z maszyny, sprzętu kontrolnego i mechanizmu spustowego. Jego waga wynosi 22 kg.

Pocisk kierowany 9M113 ma klasyczną aerodynamiczną konfigurację "kaczka". Jego kaliber wynosi 135 mm. Cztery duże składane skrzydła znajdują się z tyłu rakiety, a cztery sterowe stery są z przodu. Również w dziobie rakiety są steru napędów i ładunek kształcie. W locie stery i skrzydła znajdują się pod pewnym kątem do osi podłużnej rakiety, co powoduje jej obrót, stabilizując lot.

W środkowej części ATGM zainstalowany jest silnik na paliwo stałe, a urządzenie sterujące znajduje się z tyłu. Silnik rakietowy jest dwukomorowy z jedną komorą. Z tyłu jest cewka z przewodem i lampą podczerwoną, na której urządzenie tropiące znajduje rakietę w locie. Jedynym skomplikowanym urządzeniem w projekcie rakiety jest koordynator, który obejmuje żyroskop.

Rozpoczęcie i rozpoczęcie pracy większości systemów rakietowych zapewnia jednocześnie kilka eskadr, zamykają sieć energetyczną rakiety, rozpędzają żyroskop, przekazują pociskowi początkową prędkość, a następnie włącza się pocisk samosterujący ATGM.

Po strzale lampa podczerwieni rakiety jest ustalana przez sprzęt kontrolny. Następnie automatyzacja określa pozycję pocisku w kosmosie i poprawia lot. Sygnał jest przesyłany przewodem i wchodzi do urządzenia sterowego. Operator musi po prostu trzymać przedmiot w zasięgu wzroku. Oprócz półautomatycznego istnieje również tryb ręcznej korekty lotu pocisku na ostatnim etapie, co znacznie zwiększa dokładność kompleksu.

Charakterystyka wydajności

Film o ATGM

Obejrzyj wideo: Drift Day ATCM (Może 2024).