Klasycznym symbolem średniowiecza jest rycerz w zbroi i broń w rękach. Kształtowanie się kultury rycerskiej jest bezpośrednio związane z systemem feudalnym. Wynika to z faktu, że rycerze często stali się feudalnymi panami, dzięki wiernej służbie monarchy, który później obdarzył ich ziemią i pieniędzmi. W końcu średniowieczni rycerze byli przede wszystkim zawodowymi wojownikami. Na czele oddziałów lub armii stali rycerze o szlachetnym rodowodzie.
Rycerstwo - przywilej szlachecki
Wojna w średniowieczu była przywilejem klasy wyższej, która otrzymała za swoją służbę nie tylko ziemię, ale także całe wioski i miasta. Oczywiście, rycerz w średniowiecznej Hiszpanii, Francji lub Anglii nie był zainteresowany pojawieniem się rywalizujących rycerzy. Wielu panów feudalnych zabroniło noszenia nie tylko chłopów, ale także kupców, rzemieślników, a nawet urzędników. Czasami pogarda średniowiecznych rycerzy dla pospólstwa dochodziła do absurdu, dumni feudalni lordowie odmawiali walki ze zwykłymi piechurami, co często kosztowało ich życie.
Prawdziwy średniowieczny rycerz (zwłaszcza rycerz w średniowiecznej Hiszpanii) musiał pochodzić od szlachetnej rycerskiej rodziny i znać swoje pochodzenie, przynajmniej do piątego pokolenia. Dowód szlachetnego pochodzenia rycerzy służył jako herb rodowy i motto. Tytuł rycerzy został odziedziczony lub nadany przez króla za wyczyny wojskowe.
Pojawienie się rycerskich majątków powstało w VIII wieku wraz z Frankami, kiedy nastąpiło przejście z milicji pieszej do armii kawalerii wasalnej. Pod wpływem Kościoła średniowieczna kawaleria przekształciła się w elitarną klasę wojskową, która służyła wzniosłym ideałom. Era Krucjat ostatecznie przekształciła średniowiecznego rycerza w wzór do naśladowania.
Pojawienie się kawalerii rycerskiej
Pierwszy odpowiednik rycerzy można nazwać majątkiem jeźdźców w starożytnym Rzymie. Walczyli na koniach, często używając wysokiej jakości zbroi, ale kawaleria rzymskich żołnierzy nigdy nie była podstawą oddziałów. Oddziały konne miały na celu ściganie uciekających wrogów, chociaż ciężka kawaleria arystokratów mogła, jeśli to konieczne, trafić wroga.
Początek ery rycerzy można uznać za 4-6 wieku, kiedy Imperium Rzymskie padło pod ciosami nomadów koni. To sarmaccy jeźdźcy używający ciężkiej zbroi i tarczy stali się prototypem rycerskiej kawalerii Europy.
Ponieważ to nomadzi, którzy stali się uprzywilejowaną kastą na terytorium byłego imperium rzymskiego, to ich bitwa (zbroje i broń) stanowiły podstawę amunicji bojowej stosowanej przez rycerzy Europy. Ponieważ jednak przybysze byli nieliczni, minęły wieki, zanim ich tradycje wojskowe mogły rozprzestrzenić się na Europę.
Starożytni Frankowie - pierwsi rycerze
Historia pojawiania się rycerzy w formie, w jakiej są teraz, jest ściśle związana z Frankami. Właśnie tutaj pojawiła się pilna potrzeba stworzenia mobilnych oddziałów kawalerii, ponieważ częste były ataki Arabów, którzy zdobyli Hiszpanię. Arabowie, którzy poruszali się szybko na swoich koniach, byli niedostępni dla oddziałów piechoty Franków. Ponadto chłopi nie mogli służyć w odległych regionach, więc Karolingowie zaczęli tworzyć kawalerię ze szlachty państwowej.
Ponieważ korona pilnie potrzebowała jeźdźców w zbrojach, Karl Martel i jego synowie zaczęli rozdawać kościoły i korony swoim wojownikom, żądając od nich prowadzenia treningu konnego. Jeśli w czasach Karola Wielkiego duża liczba piechoty brała udział w wojnie, wówczas wojny pod Ludźmi 1 i Karola 2 odbywały się całkowicie bez udziału piechoty.
W 865 roku każdy szlachetny wasal króla miał mieć pocztę lub łuszczącą się zbroję, tarczę i miecz. Ponadto populacja obroków mogła zdobyć pozycję na dworze pana, służąc jako lekko uzbrojony kawalerzysta. Z odpowiednią wprawą i szczęściem, taki jeździec mógłby zasłużyć na tę korzyść, udając się do ciężkiej kawalerii. Nowo pojawiający się pan feudalny musiał natychmiast nabyć rycerską zbroję, inaczej mogliby zdobyć ziemię. W ten sposób pojawił się nowy średniowieczny majątek służący, którzy byli zobowiązani do udziału w wojnie wraz z ich feudalnym panem. Najlepsi słudzy otrzymali len i stali się rycerzami.
Takie przejście do klasy rycerskiej było praktykowane aż do XII wieku, po którym, zgodnie z dekretem Fryderyka 1 (w Niemczech), rycerze stali się w pełni dziedziczną klasą. Chłopom nie wolno było nosić miecza, tarczy i włóczni, a kupcy musieli przywiązywać miecz do siodła, ale nie przepuszczać ich.
Średniowieczni rycerze w różnych krajach Europy
Każde państwo europejskie miało swoje osobliwości dotyczące klasy rycerskiej:
- W Niemczech pod koniec XII wieku rycerz nie był łatwy. Jeżeli wcześniej wnioskodawca rycerski mógł udowodnić swoje pochodzenie w pojedynku, to po opublikowaniu "saksońskiego zwierciadła" rycerz mógł być uznany tylko za jednego, którego ojciec i dziadek byli rycerzami. Konstytucja Fryderyka 1 zakazała wieśniakom i kapłanom (i ich potomkom) noszenia miecza;
- Jeśli mówimy o francuskich rycerzach, to najczęściej byli to bogaci feudałowie, ponieważ drugim znakiem szlachetności było poświęcenie się klasie rycerzy. Chociaż wojna często pomagała w dostaniu się do rycerzy i zwykłych ludzi, trudno było im kupić zestaw zbroi, który w średniowiecznym społeczeństwie kosztował jako roczny dochód całej wioski. Niewypowiedzianą zasadą inicjacji rycerskiej we Francji była obecność powoda. Chcąc dostać się do rycerzy kupców i obywateli, można było kupić działkę, automatycznie wpadającą w posiadłość feudałów. Już w XIII w. Zakup ziemi przez ludzi o niegodziwym rodowodzie był mocno opodatkowany, chociaż rycerz mógł nadal być osiągnięty poprzez tytułową nagrodę króla;
- Średniowieczna Anglia była nieustannie rozdzierana wojnami wewnętrznymi, a poza tym Anglia była jednym z głównych celów skandynawskich zdobywców. To pozostawiło bardzo istotny ślad w formacji rycerskiej klasy Anglii. Kings Henry 3 i Edward 1 zażądali, aby wszyscy lennianie byli zobowiązani do uzyskania tytułu szlacheckiego;
- Półwysep hiszpański nieustannie walczył z Arabami. Dzięki temu miejscowi rycerze byli najbardziej zręcznymi wojownikami średniowiecza. Wielu rycerzy przemierzało Europę, mając nadzieję, że pomogą braciom chrześcijańskim w niekończących się wojnach z arabskimi najeźdźcami.
Nawet w momencie narodzin rycerstwa kościół miał wielki wpływ na tę klasę. Początkowo w kościele rycerze składali przysięgę wierności swojemu królowi, a następnie złożyli przysięgę, by służyć Kościołowi. Posługa Kościoła miała być sprawiedliwa i miłosierna, nie naruszać przysięgi króla i nieść chrześcijańskiej moralności poganom.
Wychowywanie prawdziwego rycerza
Przyszli rycerze zaczęli gotować od dzieciństwa. Trening rozpoczął się w wieku 7 lat i trwał do 21 roku życia, kiedy młody mężczyzna został oficjalnie wybrany na rycerza. Początkowo chłopcy uczyli się pozostać w siodle, a następnie - władać bronią. Pancerz nie był przekazywany dzieciom, chociaż zdarzają się przypadki, gdy bogaci feudałowie zarządzili zredukowany zestaw zbroi, który dokładnie skopiował zbroję dorosłych rycerzy.
Ponadto dzieci szlachetnych właścicieli ziemskich przestudiowały:
- Pływanie (gdy chłopiec się starzał, musiał pływać w pełnym wyposażeniu bojowym);
- Walka bez broni;
- Pełen wdzięku maniery;
- Strategia i taktyka;
- Sztuka chwytania zamków.
Wkrótce chłopcy stali się kartami na dworze króla lub potężnego seigneura. Pomimo tego, że strony nosiły piękne stroje, ich trening stał się trudniejszy i bardziej wyczerpujący każdego roku.
Dorosłe strony poszły służyć rycerzom jako giermkowie. Ich zadaniem było towarzyszenie rycerzowi we wszystkich jego kampaniach bojowych. Dziedzic musiał śledzić skafander i zbroję rycerza, nosić jego tarcze i broń oraz zapewniać, że wszystko jest w nieskazitelnym stanie.
Dopiero po tym młodzi ludzie zostali pasowani na rycerza i otrzymali prawo noszenia herbu rodzinnego na polu tarczy.
Ponieważ oprócz wojny, tylko polowanie było uważane za zawód godny rycerza, młodzi ludzie byli uczeni wszystkich sztuczek tego biznesu.
Kod Honoru średniowiecznych rycerzy
Wśród średniowiecznych rycerzy solidarność była niezwykle rozwinięta. Jeden z najczystszych przypadków takiej solidarności miał miejsce podczas wojny między Frankami a Saracenami. Przed bitwą jeden z najlepszych rycerzy z Karola Wielkiego wezwał do pojedynku Saracenów. Kiedy francuski rycerz został schwytany przez oszustwo, Saracen dobrowolnie podporządkował się wrogowi, tak że został wymieniony na rycerza pojmanego przez oszustwo.
Kod rycerski jest nam znany z wielu źródeł pisanych. Kod rycerza opiera się na:
- Lojalność wobec swojego pana;
- Kult pięknej damy;
- Służąc ideałom Kościoła.
Posługa kościoła doprowadziła do stworzenia rycerskich ładów. Pojawiły się podczas wypraw krzyżowych. Rycerze w takich rozkazach byli uważani za mnichów krzyżowców i nosili szatę na zbroi. Ponadto ich tarcza została ozdobiona godłem krzyża.
Valor of the Knights
Każdy średniowieczny rycerz powinien dążyć do uzyskania następujących cech:
- Odwaga w walce (prawdziwy rycerz, bez wzdrygnięcia się, mógł walczyć z całą armią);
- Lojalność (oznacza lojalność wobec swojego mistrza);
- Hojność;
- Umiar;
- Udoskonalenie w komunikacji.
Główne rycerskie przykazania były następujące:
- Zawsze stój w obronie interesów Kościoła;
- Pomagaj słabym i pokrzywdzonym;
- Walcz o swój kraj i króla;
- Trzymaj słowo;
- Walcz zło we wszystkich jego przejawach.
Oczywiście niewielki procent rycerskiej klasy posiadał zestaw takich cech, ale wielu szukało właśnie tego ideału.
Broń i taktyka średniowiecznych rycerzy
Jeśli miecz, tarcza i włócznia były zawsze główną bronią i ochroną rycerza, zbroje stopniowo ewoluowały przez wieki. Począwszy od kolczugi i lekkich tarcz we wczesnym średniowieczu, w XIV wieku, ochrona rycerza była kompletną zbroją i ciężką tarczą.
Wraz z rozwojem zbroi ewoluowała broń rycerzy. Miecze zaczęły być używane do przeszywania ciosów, co czyniło je cięższymi. Spears też stały się bardziej masywne. Tylko osie bojowe pozostały praktycznie niezmienione, ich moc była wciąż wystarczająca zarówno do przecinania poczty, jak i do przecinania solidnego pancerza.
W bitwie każdego rycerza towarzyszyli giermkowie, których zadaniem było pomaganie rycerzowi podczas bitwy. Bogaci feudalni lordowie często brali udział w bitwie przeciwko swojemu oddziałowi lojalnych ludzi.
Cios rycerskiej kawalerii był żelaznym klinem, miażdżącym nieprzygotowanego wroga w mgnieniu oka. Niestety, dla wystarczającego rozruchu kawaleria rycerska potrzebowała płaskiej platformy, więc rycerze zderzyły się na równinach.
W czasie pokoju rycerze trenowali w turniejach z użyciem broni tępych.
Rycerskie zamki
Od czasów średniowiecza były pełne wojen i potyczek, każdy rycerz chciał zbudować własny zamek. Budowa takiej fortecy wymagała wielkich inwestycji finansowych. Ale gotowa forteca stała się centrum życia całej miejscowości. To tutaj odbywały się targi, kupcy i rzemieślnicy, którzy stopniowo budowali sąsiedztwo z domami i sklepami handlowymi. W razie niebezpieczeństwa rycerz mógłby otworzyć bramy swego zamku i schronić wszystkich, którzy chcieli, by znajdowali się za nieprzepuszczalnymi murami.
Niektóre zamki zasługiwały na sławę, w czasach "dzikości" rycerzy stały się prawdziwymi drapieżnymi gniazdami, skąd rabuś rycerzy atakował kupców przechodzących obok.
Era rycerzy skończyła się wkrótce po pojawieniu się broni palnej. Pociski łatwo przebiły nawet najlepszą zbroję, więc użycie ciężkiego pancerza stało się niepraktyczne. Mimo to rycerze na zawsze pozostali w sercach ludzi, symbolizując honor i godność.
