Głównym gwarantem niezależności i nienaruszalności granic jakiegokolwiek państwa są jego siły zbrojne. Dyplomacja i środki ekonomiczne są z pewnością ważnymi (i skutecznymi) instrumentami polityki międzynarodowej, ale tylko kraj, który jest w stanie się chronić, jest wykonalny. Cała historia polityczna ludzkości jest dowodem tej tezy.
Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej (Siły Zbrojne RF) są obecnie jednymi z największych na świecie pod względem liczebności. W rankingach zebranych przez grupy ekspertów armia rosyjska znajduje się zwykle w pierwszej piątce, wraz z siłami zbrojnymi Chin, Indii, Stanów Zjednoczonych i KRLD. Liczbę armii rosyjskiej określają dekrety prezydenta kraju, który zgodnie z Konstytucją Federacji Rosyjskiej jest naczelnym wodzem sił zbrojnych. Obecnie (lato 2018 r.) Jest to 1 885 371 osób, w tym około 1 miliona żołnierzy. Dziś zasoby mobilizacyjne naszego kraju to około 62 miliony osób.
Rosja jest państwem jądrowym. Co więcej, nasz kraj ma jeden z największych arsenałów broni jądrowej, a także wyrafinowane i liczne sposoby ich dostarczania. Federacja Rosyjska zapewnia zamkniętą pętlę do produkcji broni jądrowej.
Nasz kraj ma jeden z najbardziej rozwiniętych kompleksów militarno-przemysłowych na świecie, rosyjski kompleks militarno-przemysłowy jest w stanie dostarczyć siłom zbrojnym praktycznie całą gamę broni, sprzętu wojskowego i amunicji z pistoletów do rakiet balistycznych. Ponadto Rosja jest jednym z największych eksporterów broni na świecie: w 2017 r. Rosyjska broń została sprzedana za 14 miliardów dolarów.
Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej powstały 7 maja 1992 r. Na bazie jednostek Sił Zbrojnych ZSRR, ale historia rosyjskiej armii jest znacznie dłuższa i bogatsza. Można go nazwać następcą nie tylko sił zbrojnych ZSRR, ale także rosyjskiej armii cesarskiej, która przestała istnieć w 1917 roku.
Obecnie rekrutacja rosyjskich sił zbrojnych opiera się na zasadzie mieszanej: przez pobór i na podstawie umowy. Nowoczesna polityka państwa w tworzeniu sił zbrojnych ma na celu zwiększenie liczby specjalistów służących w ramach kontraktu. Obecnie cały sierżant Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej jest w pełni profesjonalny.
Roczny budżet rosyjskich sił zbrojnych w 2018 r. Wyniósł 3,287 bilionów rubli. Jest to 5,4% całkowitego PKB kraju.
Obecnie okres służby w rosyjskiej armii przez pobór wynosi 12 miesięcy. Mężczyzn w wieku od 18 do 27 lat można wezwać do sił zbrojnych.
Historia rosyjskiej armii
14 lipca 1990 r. Pojawił się pierwszy rosyjski oddział wojskowy. Nazwano go "Komitetem Państwowym RSFSR dla zapewnienia i współpracy z Ministerstwem Obrony i KGB ZSRR". Po sierpniowym zamachu w Moskwie Ministerstwo Obrony RSFSR zostało utworzone na krótki czas przez komisję.
Po rozpadzie ZSRR powstały Zjednoczone Siły Zbrojne państw WNP, ale było to działanie tymczasowe: 7 maja 1992 r. Pierwszy rosyjski prezydent, Borys Jelcyn, podpisał dekret ustanawiający siły zbrojne Federacji Rosyjskiej.
Początkowo wszystkie jednostki wojskowe znajdujące się w tym kraju, a także oddziały podlegające rosyjskiej jurysdykcji, weszły w skład Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Wtedy ich liczba wynosiła 2,88 miliona ludzi. Niemal natychmiast powstało pytanie o reformę sił zbrojnych.
Lata 90. były trudnym okresem dla rosyjskiej armii. Przewlekłe niedofinansowanie doprowadziło do tego, że opuścili go najlepsi kadra, prawie całkowicie wstrzymano zakup nowych rodzajów broni, zamknięto wiele fabryk wojskowych i zaprzestano obiecujących projektów. Niemal natychmiast po utworzeniu rosyjskich sił zbrojnych, planowane było całkowite przeniesienie ich na podstawie umowy, ale brak funduszy przez długi czas nie pozwalał na pójście w tym kierunku.
W 1995 r. Rozpoczęła się pierwsza kampania czeczeńska, która pokazała katastrofalną sytuację rosyjskiej armii. Żołnierze mieli za mało personelu, walki wykazały poważne braki w ich kontroli.
W drugiej kampanii czeczeńskiej (1999-2006) udział wzięła część stałej gotowości i jednostek powietrznych. W 2003 r. Udział wykonawców w Czeczenii osiągnął 35%.
W latach 90. zdecydowano się podzielić wszystkie części i formacje Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej na cztery kategorie:
- jednostki stałej gotowości, obsadzone 95-100% stanów wojennych;
- zmniejszone jednostki (około 70%);
- podstawy przechowywania sprzętu wojskowego i broni (5-10%);
- przycięte jednostki (około 5%).
Na początku lat 2000. reforma ta była kontynuowana. Jednostkom stałej gotowości zdecydowano się na pełne przeniesienie na podstawie umowy, a pozostałe części należy wypełnić w trybie pilnym.
Pierwsza jednostka, która została w pełni przeniesiona na podstawie umowy, była jednym z pułków dywizji powietrznej Psków. W 2005 r. Rozpoczęła się reforma administracji wojskowej: planowano utworzyć trzy dowództwa terytorialne, w których podporządkowaniu podlegałyby wszystkie typy i oddziały Sił Zbrojnych na tym terytorium. Reformę tę aktywnie promował minister obrony Sierdiukow, który został powołany na stanowisko w 2007 roku. Ponadto już w 2006 r. Przyjęto państwowy program zbrojeniowy do 2018 r.
W 2008 r. Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej uczestniczyły w konflikcie w Osetii Południowej. Ujawnił wiele niedociągnięć i problemów współczesnej armii rosyjskiej. Najpoważniejsze z nich to mała mobilność żołnierzy i słaba obsługa. Po zakończeniu konfliktu ogłoszono początek reformy wojskowej, która miała znacznie zwiększyć mobilność jednostek Sił Zbrojnych i zwiększyć spójność ich wspólnych działań. Rezultatem reformy była redukcja liczby okręgów wojskowych (cztery zamiast sześciu), uproszczenie systemu kontroli sił naziemnych oraz znaczny wzrost budżetu armii.
Wszystko to pozwoliło przyspieszyć wejście nowego sprzętu wojskowego do wojska, przyciągnąć większą liczbę profesjonalnych żołnierzy kontraktowych i zwiększyć intensywność treningu bojowego jednostek.
W tym samym okresie pułki i dywizje zaczęły się reorganizować w brygady. To prawda, że w 2013 r. Rozpoczął się proces odwrotny: regimenty i dywizje zaczęły się ponownie formować.
W 2014 r. Armia rosyjska odegrała kluczową rolę w powrocie na Krym. We wrześniu 2018 r. Rozpoczęła się operacja Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej w Syrii, która trwa do chwili obecnej.
Struktura rosyjskiej armii
Zgodnie z rosyjską konstytucją, ogólne kierownictwo rosyjskich sił zbrojnych sprawuje Naczelny Wódz, który jest prezydentem kraju. Kieruje i tworzy Radę Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, której zadaniem jest opracowanie doktryny wojskowej i powołanie czołowych przywódców sił zbrojnych. Prezydent kraju podpisuje dekrety w sprawie pilnego projektu wojskowego i przeniesienia do rezerwy personelu wojskowego, zatwierdza różne dokumenty międzynarodowe w dziedzinie obrony i współpracy wojskowej.
Bezpośrednią kontrolę nad siłami zbrojnymi przeprowadza Ministerstwo Obrony. Jego głównym zadaniem jest realizowanie polityki obronnej państwa, utrzymywanie stałej gotowości Sił Zbrojnych, rozwijanie potencjału militarnego państwa, rozwiązywanie szerokiego spektrum problemów społecznych oraz podejmowanie działań na rzecz współpracy międzypaństwowej w sferze wojskowej.
Obecnie (od 2012 r.) Rosyjskim ministrem obrony jest generał armii Siergiej Szojgu.
Dowództwo operacyjne Sił Zbrojnych jest przeprowadzane przez Sztab Generalny kraju. Jego szefem w tej chwili jest generał armii Valery Gerasimov.
Sztab Generalny prowadzi strategiczne planowanie wykorzystania sił zbrojnych, a także innych organów ścigania Federacji Rosyjskiej. Ciało to jest również zaangażowane w szkolenie operacyjne i mobilizacyjne rosyjskiej armii. Jeśli to konieczne, to pod kierownictwem Sztabu Generalnego odbywa się mobilizacja Sił Zbrojnych RF.
Obecnie struktura Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej obejmuje trzy rodzaje oddziałów:
- Siły naziemne;
- Siły morskie;
- Wojskowe siły kosmiczne.
Również integralną częścią Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej są następujące rodzaje oddziałów:
- Oddziały powietrzno-desantowe;
- Strategiczne siły rakietowe.
- Specjalne oddziały.
Najliczniejsze są Siły Naziemne, składają się z następujących rodzajów oddziałów:
- Zmotoryzowany karabin;
- Zbiornik;
- Wojska obrony powietrznej;
- Oddziały rakietowe i artyleria;
- Specjalne oddziały.
Siły naziemne stanowią trzon współczesnej armii rosyjskiej, to one wykonują operacje naziemne, przejmują terytorium i wyrządzają główne szkody wrogowi.
Siły kosmiczne są najmłodszym typem wojsk rosyjskiej armii. Dekret o ich utworzeniu wydano 1 sierpnia 2015 r. VKS powstały na bazie rosyjskich sił powietrznych.
Struktura VKS obejmuje siły powietrzne składające się z samolotów wojskowych, wojskowych, dalekiego zasięgu i wojskowych. Ponadto integralną częścią Sił Powietrznych są oddziały przeciwlotnicze i oddziały radiotechniczne.
Kolejną gałęzią wojskową, która jest częścią VKS, są siły obrony powietrznej i obrony przeciwrakietowej. Ich zadaniem jest ostrzegać przed atakiem rakietowym, kontrolować orbitującą konstelację satelitów, obronę przeciwrakietową rosyjskiej stolicy, wystrzelić statki kosmiczne, przeprowadzić testy różnych rodzajów rakiet i samolotów. Struktura tych poszczególnych oddziałów obejmuje dwa kosmodromy: PIĘStESK i Bajkonur.
Kolejnym elementem Sił Powietrznych są oddziały kosmiczne.
Marynarka Wojenna jest rodzajem sił zbrojnych, które mogą prowadzić operacje w morskich i oceanicznych teatrach operacji wojskowych. Jest zdolny do wywołania nuklearnych i konwencjonalnych ataków na wrogie cele morskie i lądowe, lądowanie wojsk powietrznych na wybrzeżu, ochronę interesów gospodarczych kraju oraz prowadzenie akcji poszukiwawczo-ratowniczych.
Struktura rosyjskiej marynarki wojennej obejmuje powierzchnię, siły podmorskie, lotnictwo morskie, jednostki przybrzeżne i siły specjalne. Siły podmorskie rosyjskiej marynarki wojennej mogą wykonywać strategiczne zadania, są uzbrojone w podmorskie pociski rakietowe z pociskami balistycznymi.
Skład oddziałów przybrzeżnych obejmuje jednostki marines i przybrzeżne oddziały artylerii rakietowej.
Rosyjska flota ma cztery floty: Pacyfik, Morze Czarne, Bałtyk i Północ, a także flotyllę kaspijską.
Odrębną gałęzią oddziałów są strategiczne siły rakietowe - to główny element rosyjskich sił jądrowych. Strategiczne siły rakietowe są narzędziem globalnego odstraszania, jest to gwarancja odwetu w przypadku ataku nuklearnego na nasz kraj. Głównym uzbrojeniem strategicznych sił rakietowych są strategiczne rakiety międzykontynentalne z głowicą nuklearną mobilną i silosową.
Strategiczne siły rakietowe obejmują trzy armie rakietowe (z siedzibą w Omsku, Włodzimierzu i Orenburgu), placówki dowodzone przez Kapustina Jar, instytucje badawcze i edukacyjne.
Oddziały powietrzne również należą do odrębnego oddziału sił zbrojnych i są rezerwą Naczelnego Wodza. Pierwsze jednostki powietrzne powstały w ZSRR na początku lat 30-tych. Ta gałąź wojska zawsze była uważana za elitę armii, pozostaje do dziś.
Jednostki szturmowe i powietrzne składają się z dywizji, brygad i oddzielnych jednostek. Głównym celem spadochroniarzy - prowadzenie działań wojennych na tyłach wroga. Obecnie rosyjskie siły powietrzne obejmują pięć dywizji, pięć brygad i oddzielny pułk łączności, a także wyspecjalizowane instytucje edukacyjne i ośrodki szkoleniowe.
W strukturze Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej znajdują się również specjalne oddziały. Pod tym pojęciem rozumie się podziały, które zapewniają normalne funkcjonowanie sił naziemnych, pojazdów podwodnych i marynarki wojennej. Do specjalnych oddziałów należą oddziały kolejowe, służba medyczna, oddziały dróg i rurociągów, usługi topograficzne. Specjalne oddziały GRU również należą do tej gałęzi wojska.
Podział terytorialny sił zbrojnych
Obecnie terytorium Rosji dzieli się na cztery okręgi wojskowe: zachodnie (siedziba znajduje się w Petersburgu), centralne (centrala w Jekaterynburgu), południowe (Rostów nad Donem) i wschodnie z siedzibą w Chabarowsku.
W 2014 r. Ogłoszono utworzenie nowej struktury wojskowej - strategicznego dowództwa północnego, którego zadaniem jest ochrona rosyjskich interesów państwowych w Arktyce. W rzeczywistości jest to kolejny okręg wojskowy utworzony na bazie Floty Północnej. Ma elementy lądowe, lotnicze i morskie.
Uzbrojenie rosyjskiej armii
Większość rodzajów broni i sprzętu wojskowego, które są obecnie używane przez armię rosyjską, została zaprojektowana i wyprodukowana w czasach sowieckich. Zbiorniki T-72, T-80, BTR-80, BMP-1, BMP-2 i BMP-3, BMD-1, BMD-2 i BMD-3 odziedziczył po ZSRR wojska rosyjskie. Sytuacja jest podobna w przypadku artylerii armatniej i rakietowej (RSZO Grad, Uragan, Smerch) i lotnictwa (MiG-29, Su-27, Su-25 i Su-24). Nie można powiedzieć, że ta technika jest katastrofalnie przestarzała, można ją wykorzystać w lokalnych konfliktach przeciwko niezbyt silnym przeciwnikom. Ponadto ZSRR wyprodukował tak wiele broni i sprzętu wojskowego (63 tysiące czołgów, 86 tysięcy piechoty, pojazdów bojowych i transporterów opancerzonych), że mogą być eksploatowane przez wiele lat.
Jednak ta technika jest już znacznie gorsza od najnowszych analogów przyjętych przez armie Stanów Zjednoczonych, Chin i Europy Zachodniej.
Od około połowy ostatniej dekady zaczęto dostarczać armii rosyjskiej nowe modele sprzętu wojskowego. Dziś w Siłach Zbrojnych Federacji Rosyjskiej proces reanimacji jest aktywnie w toku. Przykłady obejmują T-90 i T-14 Armata, Kurganets BMP, powietrzny pojazd bojowy BMD-3, BTR-82, Tornado-G i Tornado-S MLRS, system rakiet taktycznych. Iskander ", najnowsze modyfikacje SAM Buk, Thor i Pantsir. Aktywne odnowienie floty samolotów (Su-35, Su-30, Su-34). Rosyjskiej myśliwiec piątej generacji, PAK FA, jest testowany.
Obecnie inwestuje się znaczne środki w ponowne wyposażenie rosyjskich sił strategicznych. Stare systemy rakietowe zbudowane w ZSRR są stopniowo usuwane z cła i zastępowane nowymi. Istnieje rozwój nowych pocisków (takich jak "Sarmat"). Okręty podwodne czwartej generacji projektu Borey zostały oddane do użytku. Opracowano dla nich nowy system rakietowy Bulava.
Jest uzbrojenie rosyjskiej marynarki wojennej. Zgodnie z programem rozwoju uzbrojenia państwa (2011-2020), dziesięć nowych okrętów podwodnych o napędzie atomowym (zarówno rakietowych, jak i wielozadaniowych), dwudziestu okrętów podwodnych typu diesel (projekt Varshavyanka i Łada), czternaście fregat ( projekty 2230 i 13356) i ponad pięćdziesiąt korwet różnych projektów.
