Wojny ostatnich dziesięcioleci, z reguły, są lokalne. W takich konfliktach ogień snajperski odgrywa szczególnie ważną rolę.
Ogólnie należy zauważyć, że w ciągu ostatnich stu lat siła ognia jednostek stale rosła. W pierwszej połowie XX wieku było to spowodowane nasyceniem oddziałów bronią automatyczną i półautomatyczną zamiast sklepu, przy użyciu lekkich karabinów maszynowych jako środka wsparcia ogniowego. Później jednak doświadczenie prawdziwych operacji bojowych pokazało, że nawet wielokrotny wzrost szybkości ognia pojedynczego zawodnika nie wpływa już na jego skuteczność. Konieczne jest zastąpienie ilości jakością. Dlatego liczba wykwalifikowanych strzelców uzbrojonych w karabiny z celownikami optycznymi zaczyna rosnąć w jednostkach piechoty. Doświadczenie prawdziwej wrogości pokazało, że ogień snajpera może zadać ogromne obrażenia wrogowi.
Prawdziwy "trend" ostatnich dwudziestu lat jest powszechny w armii i specjalnych jednostkach wielkokalibrowców dalekiego zasięgu. Najbardziej znanymi przedstawicielami tej klasy broni są karabiny amerykańskiej firmy Barrett, chociaż wielu ekspertów uważa ich dokładność i dokładność za niewystarczające.
Kilka lat temu armia rosyjska była uzbrojona w karabin 12.7 mm "Kord", który przynajmniej nie jest gorszy od zachodnich odpowiedników.
Prace nad stworzeniem krajowego kompleksu snajperskiego dużego kalibru rozpoczęły się w połowie lat 90. Zaangażowali się w ich zasadzenie. Degtyarev (Kovrov) i projektanci specjalnego biura projektowego zakładu w Kovrov. Pierwsza próbka karabinu o średnicy 12,7 mm wykonana zgodnie ze schematem "bullpup" była gotowa w 1998 roku. Jednak nie poszła do serii. Dopiero w 2004 r., Po kilku latach udoskonalania i testowania, wielkogabarytowy karabin snajperski NEA (karabin snajperski z dużym kalibrem) został oddany do masowej produkcji. W 2013 roku przyjęto ASVK jako część kompleksu snajperskiego 6S8 "Kord".
Oprócz samego karabinu ASVK, zawiera także specjalny wkład snajperski 7H34 i różne rodzaje celowników. Kompleks Kord ma na celu pokonanie wrogich pojazdów na dystansach do 1 tys. Metrów, a jego charakterystyka taktyczna i techniczna (TTX) pozwala uderzyć w siłę roboczą w odległości 1,5 tysiąca metrów. Ponadto, ten karabin jest świetnym "antyzbożkiem".
Karabin był używany podczas drugiej kampanii czeczeńskiej. Obecnie system ARMS współpracuje z jednostkami LC / DNR i jest aktywnie wykorzystywany podczas konfliktu we wschodnich regionach Ukrainy.
W latach osiemdziesiątych, w wielu armiach świata, zaczęto przyjmować karabiny snajperskie dużego kalibru, zdolne do trafienia w cele z odległości 1 km lub większej. Taka broń miała kilka ważnych zalet, które zostały docenione przez wojsko. Po pierwsze, taka broń może skutecznie uderzyć wroga na znaczne odległości, bez narażania żołnierzy na niebezpieczeństwo powrotu do ognia. Po drugie, karabiny snajperskie dużego kalibru są bardzo skutecznym i niedrogim narzędziem bojowym do niszczenia lekko opancerzonych pojazdów wroga i jego innych materialnych obiektów: anten radarowych, systemów przeciwpancernych, systemów artyleryjskich i innych. .
Jak wspomniano powyżej, prace nad stworzeniem nowego krajowego kompleksu snajperskiego komorowego o średnicy 12,7 mm rozpoczęły się w 1996 roku w fabryce. Degtyarev. Cała grupa projektantów prowadzona przez Wiaczesława Negrulenko pracowała nad tym projektem.
Standardowy karabin z karabinem maszynowym 12,7 × 108 mm nie nadawał się do precyzyjnego strzelania, dlatego opracowanie specjalnego karabinu snajperskiego rozpoczęło się równocześnie z karabinem w TsniITochmash.
W 1998 r. Powstał karabin, który otrzymał oznaczenie SVN-12.7, które wkrótce zastąpiono SVN-98. Broń weszła w eksperymentalną serię.
W przeciwieństwie do większości krajowych karabinów snajperskich, które z reguły ładowały się samoczynnie, SVN-98 miał ręczny przeładunek. Ponadto programiści zastosowali schemat układu bullpup, który był niezwykły w przypadku broni tej klasy. W ten sposób zapewnili karabinowi minimalne wymiary: długość broni zmniejszono do 1420 mm. Istniejące w tym czasie analogi z klasycznym schematem układowym miały długość 1700 mm i więcej. Znaczący był przyrost masy broni: w zagranicznych karabinach dużego kalibru, często jest to 20 lub nawet 30 kg. Masa karabinu Kord bez wkładów i celownika optycznego wynosi tylko 12,5 kg.
W rzeczywistości stworzenie SVN-98 było jedynie początkiem dość długiej historii, rozciągającej się na lata. Proces wykończenia kompleksu okazał się niezwykle trudny i zakończył się dopiero w 2013 roku. Wpłynęło to także na brak niezbędnego doświadczenia programistów i wszystkich nowych wymagań, które zostały przedstawione GRAU.
W 1998 r. Karabin SVN-98 przeszedł kompleks testów, których wyniki zaowocowały decyzją o udoskonaleniu broni.
W 2000 r. Ten sam zespół projektowy zaprezentował już zmodyfikowaną wersję broni, która otrzymała nową nazwę - KSVK. Podobnie jak jego poprzednik, karabin snajperski KSVK został uruchomiony w serii eksperymentalnej.
Po testach i ulepszeniach w 2004 r. Karabin otrzymał ostateczny wygląd i czwartą z rzędu nazwę - KAFK, a także własną nazwę "Kord". Jego udoskonalenie trwało do 2013 roku, kiedy kompleks został oddany do użytku i otrzymał indeks Grau.
Karabin snajperski Kord dużego kalibru jest nie samozaładowczą bronią wielkokalibrową wykonaną zgodnie z układem bullpup. Amunicja karabinowa wykonana jest z odpinanego magazynka w kształcie pudełka o pojemności pięciu rund. DIA wykorzystuje wkłady o wymiarach 12,7 × 108 mm.
Żywotność karabinu snajperskiego NDT wynosi 3 tysiące strzałów, ale przy starannej konserwacji i regularnym czyszczeniu lufa jest w stanie wytrzymać 4,5 tysiąca strzałów.
Szyja do zainstalowania magazynka znajduje się pomiędzy plastikowym uchwytem pistoletowym a kolbą broni. Dla wygody posiadania broni front sklepu jest wyposażony w specjalną plastikową podszewkę. Wkłady są podawane do okna odbiorczego za pomocą popychacza napędzanego dwiema płaskimi sprężynami. Ekstrakcja rękawów wytwarzanych przez okno w odbiorniku, które znajduje się po jego prawej stronie. Podczas przenoszenia karabinu zamyka pokrywę.
"Sznur" - karabin z obrotową zasuwką. Rękojeść do przeładowania znajduje się przed chwytem pistoletowym. Jest dość masywny, ponieważ z jego pomocą trzeba przenieść dość ciężki wkład. Podczas przeładowywania uchwyt obraca się o dziewięćdziesiąt stopni. Młot karabinowy USM, umożliwia prowadzenie tylko jednego pożaru.
Karabin ma dwupozycyjny bezpiecznik typu flagowego, który znajduje się na odbiorniku między śrubą a gardłem odbiornika magazynowego. W zamkniętej (górnej) pozycji dodatkowo mocuje pokrywę, która zamyka okno do wyrzucania rękawów. Wspornik wyzwalacza ma wymiary, które pozwalają strzelać w rękawicach.
"Sznur" ma ciężką długą lufę: 1000 mm z całkowitą długością karabinu 1420 mm. Jest on sztywno zamocowany w odbiorniku i nie ma zastosowania do innych elementów konstrukcyjnych broni ("typu pływającego"). Beczka z karabinu wykonana jest przez zimne kucie radialne. Jest wyposażony w potężny tłumik płomienia, który zmniejsza odrzut broni w więcej niż dwóch przypadkach. Początkowo hamulec wylotowy miał cylindryczny kształt, w trakcie finalizowania broni kilkakrotnie zmieniał kształt i konstrukcję. Pod lufą są składane dwójnogi, które są przymocowane do specjalnego trzonu odbiornika. Niosąc broń, składają się do przodu.
Na górze odbiornika znajduje się uchwyt do przenoszenia broni, znajduje się w pobliżu środka masy broni. Aby nie zakłócać instalacji celowników optycznych, jest on odchylany w prawo od centralnej osi karabinu. Aby przymocować celowniki zastosowano standardowy pasek umieszczony po lewej stronie odbiornika.
Płytka stykowa jest pokryta specjalnym porowatym materiałem, który działa jak amortyzator, który częściowo pochłania odrzut. Strzelec może wykonać kilkadziesiąt strzałów z "Korda" bez odczuwania dyskomfortu w ramieniu.
W górnej części odbiornika umieszczona jest specjalna nieregulowana drewniana podszewka - "policzek".
Karabin ma otwarte celowniki, składające się z kolumny i przedniego wzroku, zwykle broń jest wyposażona w celownik optyczny "Hyperon" lub celownik nocny 1P1111. Chociaż standardowy wspornik pozwala na zamontowanie na karabinie i innych zabytkach, zarówno w produkcji krajowej, jak i zagranicznej. Początkowo (na SVN-98) optyczne urządzenia celownicze były przymocowane do specjalnego drążka, który służył również jako uchwyt do przenoszenia broni. Ale potem odmówili takiej decyzji.
Specjalnie dla karabinów Kowrowa o kalibrze 12,7 mm, opracowano karabiny snajperskie 7H34, chociaż broń ta może używać standardowej amunicji 12,7x108 mm. Oczywiste jest, że podczas strzelania konwencjonalną amunicją zmniejsza się dokładność broni.
Zwykły pocisk B-32 jest w stanie przeniknąć standardową zbroję wojskową w odległości 2 tysięcy metrów, co jest maksymalną wartością dla tego karabinu. Docelowy zasięg AITC to 1,5 tys. Metrów.
Na odległości do 1 km pocisk z karabinu może trafiać w lekko opancerzone cele. Podczas wypalania konwencjonalnych wkładów (nie snajperów) średnica dyspersji wynosi 160 mm w odległości 300 metrów.
Dla tak ważnych wskaźników, jak dokładność i dokładność, karabin dużego kalibru Korda nie jest w żaden sposób gorszy od jego odpowiedników z Europy, USA i Południowej Afryki. Karabin okazał się rzetelny i prosty, a informacja zwrotna na temat jego działania w prawdziwych warunkach bojowych jest pozytywna.
Karabin Korda jest seryjną bronią. W jednostkach może występować w dwóch kompleksach snajperskich. Pierwszy, z wyjątkiem samego karabinu 6B7, zawiera celownik optyczny 1P71 i celownik 1P1111, a także wkładkę 7H34. Indeks GRAU tego kompleksu to 6S8. Drugi jest lekki, w swojej kompozycji nie ma widoku nocnego. Jego indeks - 6S8-1.
Poniżej przedstawiono główne cechy kompleksu snajperskiego ASVK:
- kaliber, mm - 12,7;
- waga z magazynkiem (bez wkładów) i bez celownika optycznego, kg - 12,5;
- długość broni, mm - 1420;
- długość lufy, mm - 1000;
- prędkość początkowa pocisku (dla wkładu 7H34), m / s - 770-785;
- zakres widzenia za pomocą celownika optycznego, m - 1500;
- mechanizm przeładunkowy - ręczny;
- pojemność magazynu, patr. - 5.
