IL-18 to średnioturowy samolot pasażerski i dalekobieżny samolot pasażerski. Został opracowany przez eksperymentalne biuro projektowe Iljuszyn w 1957 roku.
Historia rozwoju i działania IL-18
W latach pięćdziesiątych nie tylko w sowieckiej, ale i światowej lotnictwie cywilnym był okres, w którym istniało realne zagrożenie, że skończy się epoka tłokowych statków powietrznych. Na przykład, samolot pasażerski z silnikami tłokowymi (na przykład Li-2) dostępnymi w ZSRR nie spełnia już stale rosnącego zapotrzebowania na transport lotniczy. Przede wszystkim dotyczyło to liczby lotów, które były znikome, zwłaszcza na tle niedawno zakończonej II wojny światowej, w wyniku której liczba samolotów wojskowych była kilkakrotnie wyższa niż liczba samolotów pasażerskich. W związku z tym już na początku lat 50. rozpoczęto tworzenie samolotów pasażerskich nowego, powojennego pokolenia w najbardziej ekonomicznie silnych krajach.
W ZSRR Biuro Projektowe Tupolew i Iljuszyn uczestniczyło jednocześnie w tworzeniu nowego liniowca. Jednocześnie ich opinia o przyszłym samolocie była nieco inna: na przykład biuro projektowe Tupolewa rozpoczęło tworzenie liniowca pasażerskiego (pierwszego w kraju) opartego na bombowcu Tu-16, podczas gdy biuro Iljuszyna postanowiło stworzyć turbośmigłowy samolot samolot. Kierownictwo radzieckie przychylnie traktowało oba wydarzenia.
Wiosną 1956 r. Wydano rezolucję Rady Ministrów ZSRR w sprawie stworzenia samolotu turbośmigłowego IL-18 - tak nazwa nadana została projektowi Ilyushin Design Bureau. Rozwój samolotu i budowa jego pierwszego prototypu przebiegły bardzo szybko, tak że latem następnego roku 1957 samolot został wprowadzony do elity partyjnej i członków rządu Związku Radzieckiego. Maszyna została ciepło przyjęta przez N. S. Chruszczowa i otrzymała właściwą nazwę: "Moskwa".
Już w lipcu tego samego roku pierwszy lot wykonał IL-18. Również w tym czasie, dalsze testowanie samolotu w celu określenia najlepszych silników dla niego. W ich procesie ostateczny wybór padł na turbośmigłowego AI-20, który był najbardziej niezawodny, wydajny i ekonomiczny dla samolotów. Potem rozpoczęła się seryjna produkcja samolotu.
Już w 1959 roku, po przejściu wszystkich niezbędnych testów naziemnych i lotów, IL-18 zaczęto aktywnie eksploatować na średnich i długich trasach krajowych w Związku Radzieckim. Samolot był bezpretensjonalny, wystarczająco godny zaufania, a jednocześnie nie wymagał długich pasów startowych, co pozwoliło mu pozostać głównym, średniego zasięgu samolotem pasażerskim w ZSRR do lat 70. XX wieku. Również IL-18 była aktywnie dostarczana dla krajów obozu socjalistycznego, a także dla krajów kursu przyjaznego ZSRR. W tym samym czasie samolot został powitany przez miejscowych pasażerów i specjalistów.
W tym samym czasie kontynuowano aktywną pracę nad ulepszeniem IL-18 i tworzeniem jej nowych modyfikacji o ulepszonych właściwościach. Tak więc w 1958 roku opracowano IL-18A i uruchomiono masową produkcję. Dwa lata później, IL-18B został opracowany z ulepszonym elektronicznym systemem pokładowym. Stworzyła także modyfikacje ładunku samolotu, a nawet opcji wojskowych.
W połowie lat 70. masowa produkcja IL-18 zaczęła poważnie spadać. Będąc głównym samolotem średniego zasięgu w krajowych liniach lotniczych, IL-18 zaczęto masowo zastępować nowocześniejszymi i potężniejszymi IL-62 i Tu-154. Wynikało to głównie z faktu, że przemysł radziecki przeszedł kurs głównie na produkcji samolotów odrzutowych zamiast turbośmigłowych. Wpłynęło to również na moralne starzenie się samolotu, a pełny potencjał jego modyfikacji został wyczerpany.
Niemniej jednak wiele samolotów IL-18 mogło "przetrwać" masowe odpisy, które miały miejsce pod koniec lat 70. - na początku lat 80-tych. Od 2010 r. Działało dziesięć IL-18 w takich krajach jak Rosja, Ukraina, KRLD, Sri Lanka i Somalia.
Przegląd IL-18 i jego charakterystyka
IL-18 to nisko-skrzydłowy samolot z pojedynczym płetwy ogonowej i podwoziem trzy-słupowym. Aerodynamiczna konfiguracja samolotu jest normalna. W tym samym czasie skrzydło IL-18 nie ma kształtu strzałki, ale prawie prostopadle do kadłuba. Niemniej jednak projekt wykładziny, jako formy skrzydła, został skrupulatnie obliczony, dzięki czemu samolot otrzymał bardzo dobrą charakterystykę prędkości, a także wysoką niezawodność i stabilność w locie.
Elektrownia Ił-18 jest reprezentowana przez 4 silniki turbośmigłowe AI-20 (NK-4 był również stosowany w pierwszych modelach), które są instalowane pod skrzydłem.
Charakterystyki techniczne samolotu pasażerskiego IL-18:
- Długość: 35,9 m.
- Wysokość: 10,2 m.
- Ciężar własny: 33.760 kg.
- Rozpiętość skrzydeł: 37,4 m.
- Powierzchnia skrzydeł: 140 metrów kwadratowych. m
- Prędkość przelotowa: 625 km / h.
- Maksymalna prędkość: 685 km / h.
- Pułap: 10 000 m.
- Zasięg lotu przy maksymalnym obciążeniu: 4 300 km.
- Silniki: 4 x AI-20.
- Przyczepność: 4 x 4250 l. c.
- Liczba pasażerów: 120.
- Maksymalna masa startowa: 64 000 kg.
- Maksymalna ładowność: 13 500 kg.
- Pojemność zbiornika paliwa: 23 700 litrów.
- Maksymalny zasięg lotu: 7 100 km.
- Trasa startu: 1000 m.
- Długość trasy: 800 m.
- Długość kabiny: 24 m.
- Szerokość wewnętrzna: 3,2 m.
- Wysokość kabiny: 2 m.
Modyfikacje samolotu
W ciągu nieco ponad 20 lat rozwoju i seryjnej produkcji IL-18, stworzono i wykonano następujące modyfikacje:
- IL-18A - pierwsza seryjna modyfikacja IL-18, wyposażona w silniki turbośmigłowe NK-4.
- IL-18 "Salon" - modyfikacja samolotu, zaprojektowana dla pierwszych osób stanu. W tym przypadku model ten konwertował wersje IL-18B, IL-18B i IL-18D.
- IL-18 "Strip" - wersja eksperymentalna, wyposażona w kompleks do zautomatyzowanego startu, lotu i lądowania IL-18.
- IL-18B to modyfikacja IL-18, wyposażona w mocniejsze i wydajniejsze silniki AI-20.
- IL-18V - modyfikacja samolotu o zmodyfikowanym układzie (trzy kabiny pasażerskie).
- IL-18D to modyfikacja IL-18, wyposażona w zbiorniki paliwa o zwiększonej pojemności, a tym samym o zwiększonym zasięgu lotu. Kabina pasażerska ma 20 miejsc pasażerskich. Głównie używane do lotów na Biegun Północny. Inne oznaczenie - IL-18-26A.
- IL-18Gr - modyfikacja ładunku statku powietrznego. Od 1978 roku modele pasażerskie IL-18 zaczęły być wprowadzane do tego modelu.
- IL-18GrM - druga wersja ładunku IL-18. Ma zwiększoną ładowność, a także duże drzwi po lewej stronie dla wygodniejszego załadunku.
- IL-18D jest bardziej zaawansowaną IL-18, wyposażoną w bardziej zaawansowane silniki AI-20M i posiadającą zwiększony zasięg lotu oraz większą ładowność.
- Il-18D "Pomor" - statek powietrzny wyposażony do rozpoznawania ryb.
- II-18DC "Cyklon" - modyfikacja IL-18, przeznaczona do przeprowadzania wywiadu meteorologicznego.
- IL-18DORR - rozpoznawanie zasobów rybnych na dalekie odległości.
- IL-18E - modyfikacja IL-18 o zwiększonej pojemności pasażerskiej (do 110 osób), a także wygodniejsza kabina.
- IL-18LL - samolot - laboratorium latające.
- IL-18RT - samolot wykorzystywany jako punkt pomiarowy do zapisu informacji telemetrycznych. Inne oznaczenie - IL-18SIP.
- IL-18RTL - samolot, który był prototypem IL-18RT.
- IL-18T - transport i modyfikacja sanitarna IL-18. Inne nazwy: IL-18AT, IL-18BT, IL-18VT.
- IL-18TD - modyfikacja powietrzna IL-18. Wyposażony w rampę do zwalniania lądownika.
- IL-18USH - modyfikacja IL-18, zaprojektowana w celu przygotowania nawigatora dla rosyjskich sił powietrznych.
Wniosek
Ze względu na swoje unikalne cechy (prostota obsługi, niezawodność w działaniu i ekonomiczność), IL-18 przez długi czas stał się głównym pośrednim pasażerskim samolotem pasażerskim w Związku Radzieckim. Jednak zważywszy na fakt, że przemysł ZSRR już w latach siedemdziesiątych zamierzał produkować głównie samoloty odrzutowe, jego era dobiegła końca. Niemniej jednak, duża liczba modyfikacji IL-18, a także fakt, że nawet dzisiaj wiele maszyn pracuje, pozwala nam z pewnością stwierdzić, że ten samolot odcisnął ważną piętno na historii krajowego lotnictwa.
