Najnowszy rosyjski pocisk "Buława"

Można z dużą dozą pewności stwierdzić, że dziś strategiczne siły jądrowe są jedną z głównych gwarancji suwerenności państwa rosyjskiego. Jeśli porównamy obecny potencjał armii rosyjskiej z potencjałem armii państw NATO (ilościowym i jakościowym), to porównanie nie będzie korzystne dla Rosji. Rosyjskie siły zbrojne są modernizowane (wiele użytecznych materiałów wykonano w 2018 r. I zaplanowano na 2018 r.), Nowe uzbrojenie wysyłane jest do wojska, ale wszystko dzieje się bardzo powoli iw niewystarczających ilościach. W tej chwili trudno jest przecenić rolę strategicznej broni jądrowej w zapewnianiu bezpieczeństwa narodowego Rosji. Arsenał nuklearny jest jednym z głównych czynników, które pozwalają Rosji pozostać jednym z najważniejszych geopolitycznych graczy we współczesnym świecie.

Większość "tarczy nuklearnej" trafiła do Rosji ze Związku Radzieckiego, a dziś arsenał ten stopniowo wypada z działania z powodu naturalnej przyczyny starzenia się. Rosyjskie strategiczne siły jądrowe wymagają poważnej modernizacji, co można powiedzieć o wszystkich trzech elementach "triady nuklearnej". Istnieje ruch w tym kierunku, ale tempo zmian jest wyraźnie niewystarczające. Zwłaszcza biorąc pod uwagę ogrom pracy, którą trzeba wykonać. Modernizacja strategicznych sił jądrowych będzie wymagać ogromnej ilości zasobów, przede wszystkim materialnych. Aby rozwiązać to naprawdę zniechęcające zadanie, państwo rosyjskie będzie musiało zmobilizować cały dostępny mu potencjał zarządczy i intelektualny.

Jednym z najważniejszych elementów rosyjskich sił strategicznych są międzykontynentalne pociski balistyczne zainstalowane na okrętach podwodnych. Ten element "triady nuklearnej" jest najniebezpieczniejszy dla wroga, ponieważ ma największą tajemnicę i jest najmniej podatny na zniszczenie. Podwodne jądrowe lewiatany są zdolne do potajemnego manewrowania przez miesiące w wodach oceanicznych i dostarczają śmiertelne uderzenie w osady i wojskowe zakłady przemysłowe wroga z prędkością błyskawicy. Pociski wystrzeliwane są z pozycji zanurzonej, okręt podwodny może unosić się wśród arktycznego lodu i zadawać sztyletowi uderzenie pioruna. Zniszczenie łodzi podwodnej w celu wystrzelenia pocisków jest bardzo trudne.

Rozwój nuklearnej floty podwodnej był jednym z priorytetów ZSRR. Nie oszczędzali pieniędzy na łodziach podwodnych, najlepsze umysły tego kraju pracowały nad ich stworzeniem. Radzieckie okręty podwodne pełniły regularne obowiązki w wodach oceanu, gotowe w każdej chwili do przeprowadzenia ataku nuklearnego na wroga. W 1991 roku ZSRR minął, a ciężkie czasy dla floty podwodnej. Nowe statki nie były obciążone hipoteką, fundusze zostały obcięte, poważny cios został rozdany bazie naukowej i przemysłowej. Okręty podwodne zbudowane pod ZSRR starzały się zarówno moralnie, jak i fizycznie. Dopiero w 2007 r. Uruchomiono pierwszy bombowiec atomowy nowej czwartej generacji - okręt podwodny "Jurij Dolgoruky". Jego główną bronią był rakiet międzykontynentalny R-30 Buława.

Rozwój okrętów podwodnych czwartego pokolenia rozpoczął się pod koniec lat 70. ubiegłego wieku, a jednocześnie przyszłe statki zaczęły rozwijać swoją główną broń - system rakietowy z międzykontynentalną rakietą.

Historia "Buławy"

Od 1986 r. W Związku Radzieckim w celu rozbrojenia okrętów podwodnych z projektu 941 "Shark" i uzbrojenia przyszłych statków Projektu 955 "Borey" opracowano nową pocisk balistyczny Bark. Do 1998 r. Przeprowadzono trzy testy nowej rakiety i wszystkie zakończyły się niepowodzeniem. Ponadto w tamtych latach ogólna sytuacja w przedsiębiorstwach, które wyprodukowały system rakietowy była tak zła, że ​​zdecydowali się zrezygnować z projektu Bark. Trzeba było zbudować nową rakietę. Rozkaz budowy został wzięty z Miassky KB im. Makeeva (który wyprodukował prawie wszystkie radzieckie morskie pociski balistyczne) i został przeniesiony do Moskiewskiego Instytutu Techniki Cieplnej (MIT). To tam powstały rakiety Topol i Topol-M. Był to jeden z argumentów za przekazaniem zleceń deweloperom, którzy nigdy wcześniej nie budowali pocisków podmorskich.

Dlatego też chcieli zjednoczyć morskie i lądowe pociski balistyczne, zmniejszając ich koszt. Przeciwnicy tego podejścia wskazywali na brak doświadczenia w MIT i potrzebę przerobienia łodzi podwodnej na nową rakietę. Niemniej jednak podjęto decyzję i rozpoczęto prace projektowe.

Pierwsze próbne uruchomienie modelu przyszłej rakiety "Bulava" odbyło się 23 września 2004 r. Ze statku jądrowego Dmitry Donskoy o napędzie jądrowym. Pierwsze trzy uruchomienia testowe były normalne, a czwarta, piąta i szósta zakończyły się niepowodzeniem. Rakieta w pierwszych minutach lotu odeszła z kursu i wpadła do morza. Podczas szóstego wystrzelenia rakiety silniki trzeciego etapu zawiodły i uległy samozniszczeniu. Siódmy start-up był częściowo udany: jedna jednostka bojowa nie dotarła do poligonu na Kamczatce.

Rozpoczęcie ósmego i dziewiątego pocisku w 2008 roku zakończyło się sukcesem, a podczas dziesiątego wystrzelenia rakieta straciła kurs i uległa samozniszczeniu. Jedenasta i dwunasta wersja rakiet również zakończyła się rozczarowaniem.

28 czerwca 2011 r. Miało miejsce pierwsze uruchomienie Bulavi z zarządu Jurija Dolgoriuka, regularnego przewoźnika rakietowego, który zakończył się sukcesem.

W marcu 2012 r. Minister obrony Sierdiukow ogłosił pomyślne zakończenie testów buławskich, a w październiku tego samego roku pocisk został oddany do użytku. Produkcja kompleksu rakietowego realizowana jest przez FSUE "Votkinsk Plant", która produkuje również rakiety balistyczne Topol.

Opis rakiety "Bulava"

Pełna informacja o parametrach technicznych P-30 nie jest, jest klasyfikowana.

Rakieta R-30 "Buława" składa się z trzech etapów paliwowo-paliwowych i etapu jednostek bojowych. Jest taka opinia
etap rozdziału jednostek odbywa się na paliwie ciekłym, jednak jest to wątpliwe, ponieważ MIT specjalizuje się w systemach paliw stałych. Rakieta wykorzystuje paliwo piątej generacji o wysokiej efektywności energetycznej.

Obudowa stopni rakietowych jest wykonana z materiałów kompozytowych przy użyciu wysokowytrzymałego włókna aramidowego, co pozwala na zwiększenie ciśnienia w komorze spalania i uzyskanie wyższego impulsu.

Silnik pierwszego stopnia rozpoczyna się natychmiast po opuszczeniu rakiety przez wodę. Silnik pierwszego stopnia dociera do pięćdziesięciu sekund lotu. Silniki drugiego etapu pracują do dziewięćdziesięciu sekund lotu, po czym włączają się silniki trzeciego etapu. Informacje na temat charakterystyki i konstrukcji stopnia rozcieńczenia jednostek bojowych są bardzo rzadkie.

Po przejściu przez strefę blokowania strajków nuklearnych, owiewka głowy jest oddzielona. Pocisk Bulava jest wyposażony w podzieloną głowicę do indywidualnego celowania, która składa się z sześciu (według innych informacji, dziesięciu) głowic. Mają małe wymiary, stożkowy kształt i dużą prędkość lotu. Również na etapie bloków hodowlanych jest to kompleks do pokonania obrony przeciwrakietowej wroga, ale nic nie wiemy o jego strukturze i właściwościach. Głowice rakiety "Bulava" mają wysoki stopień ochrony przed eksplozją jądrową.

Istnieją niezweryfikowane informacje o zmianach w zasadach hodowli głowic pocisków Bulava. W niektórych źródłach mówi się, że głowice rakietowe mogą swobodnie manewrować, a twórcy również deklarują bardzo wysoką dokładność celowania w porównaniu do poprzednich rakiet sowieckich i rosyjskich. Według nich to właśnie ten czynnik będzie w stanie zrekompensować stosunkowo niewielką siłę jednostek bojowych, jak wielokrotnie powtarzali krytycy R-30. Promień ugięcia jednostek bojowych wynosi nie więcej niż 200 metrów. Generalny projektant rakiet Solomonov twierdzi, że Buława ma wyższy stopień przeżywalności niż rakiety poprzedniej generacji.

System kontroli "Bulava" - astroradioinertialny. Komputer pokładowy przetwarza dane otrzymywane z urządzeń optyczno-elektronicznych, które podczas lotu określają współrzędne rakiety, badają położenie gwiazd, a także wymieniają informacje z satelitami systemu informacyjnego GLONASS.

Buława Rocket Video

Rakieta R-30 "Buława" jest wysyłana do lotu ze specjalnego kontenera zainstalowanego w kopalni pojazdu startowego, za pomocą akumulatora proszkowego. Możliwe jest uruchomienie salwy całej amunicji znalezionej na pokładzie łodzi podwodnej. Start jest wykonywany zarówno w pozycji podwodnej, jak i na powierzchni.

Według ekspertów, rosyjski przemysł może produkować do 25 pocisków rakietowych R-30 rocznie.

Charakterystyka techniczna R-30 "Buława"

Pocisk Bulava jest często krytykowany. Jest to spowodowane głównie dwoma wskaźnikami: niewystarczającym zasięgiem i niewielką wagą rzutu. Według krytyków, według tych cech, Buława odpowiada przestarzałym amerykańskim pociskom Trident poprzedniego pokolenia.

W 2018 r. Położono kolejne dwa okręty podwodne typu Project 955, które uzbroiłyby rakietę R-30.

Obejrzyj wideo: Rosja - Nowa Superbroń Putina - 1 Pocisk Może Zniszczyć Polskę - KomentATOR #465 (Może 2024).