Samolot do tankowania IL-78

Tankowanie statków powietrznych w powietrzu jest jednym z najtrudniejszych zadań, jakie muszą wykonywać współczesni lotnicy. Korzyści wynikające z takiej operacji są jednak większe niż ryzyko i dodatkowe koszty.

Zasięg samolotu był jedną z najważniejszych cech od czasu pojawienia się pierwszego samolotu. Tankowanie samolotów w powietrzu może znacznie zwiększyć ten ważny parametr. Lub możesz zwiększyć masę ładunku samolotu, zachowując wymagany zasięg. Korzystając z dodatkowego tankowania w powietrzu, można zmniejszyć długość pasa startowego, zmniejszając masę paliwa startującego samolotu i zmniejszając jego masę startową.

Tło

Wszystkie powyższe korzyści były widoczne na początku lotnictwa. Dlatego pierwsze próby dokonania tego zostały podjęte przed pierwszą wojną światową. Ale z powodu niedoskonałości ówczesnej technologii lotniczej i ogromnej złożoności tej operacji, tankowanie w powietrzu nie rozprzestrzeniło się.

Przenoszenie paliwa odbywało się w następujący sposób: dwa samoloty przy niskiej prędkości były połączone wężem, przez który paliwo przepłynęło z innej płaszczyzny nad inną maszyną pod wpływem grawitacji. Następnie zaczęto włączać pompy do systemu tankowania, co znacznie przyspieszyło proces.

Niemieccy projektanci aktywnie działali w tym kierunku w czasie wojny. Za pomocą dodatkowego tankowania w powietrzu planowali zwiększyć zasięg swoich bombowców, mając nadzieję na dotarcie na terytorium Stanów Zjednoczonych. Po raz pierwszy Amerykanie zaczęli masowo używać tankowania w powietrzu.

W Związku Radzieckim eksperymenty z tankowaniem powietrza rozpoczęły się w latach 30. ubiegłego wieku. Samolot rekonesansowy R-5 został ponownie wyposażony. Jednak dalsze eksperymenty nie poszły.

Technologia lotniczego tankowania zaczęła gwałtownie się rozwijać podczas zimnej wojny. Jedną z głównych sił uderzeniowych przeciwnych stron w przyszłym globalnym konflikcie powinny być strategiczne bombowce - nośniki broni jądrowej. Te samoloty nieśli stałą służbę, patrolując określone obszary i ciągle znajdując się w powietrzu przez znaczną ilość czasu. To jest dla tych maszyn aktywnie używane tankowanie powietrza. Główny radziecki bombowiec strategiczny Tu-4 bez tankowania nie mógł dotrzeć na terytorium Stanów Zjednoczonych - głównego wroga ZSRR.

W ZSRR powstało kilka wyspecjalizowanych samolotów-cystern, ale w połowie lat 70. wszystkie uznano za przestarzałe. Potrzebny był nowy samolot. Jego rozwój był zaangażowany w Biuro Projektowe Iljuszyn. Specjaliści tego biura mają już pewne podstawy w tym temacie. W 1968 r. Biuro projektowe opracowywało "latający cysterna", ale wówczas charakterystyka techniczna samolotu nie odpowiadała klientowi.

We wczesnych latach 80. kwestia nowego cysterny samolotowej gwałtownie wzrosła. Siły Powietrzne ZSRR były uzbrojone w samoloty Tu-95MS, MiG-31 i Su-24M, które można było tankować w powietrzu. Ponadto planowane pojawienie się kolejnego "stratega" - Tu-160 i najnowszego samolotu czwartej generacji - Su-27 i MiG-29. "Potencjalnymi klientami" nowej maszyny może być kilka tysięcy samolotów.

Właśnie wtedy, we właściwym czasie, pojawiła się nowa modyfikacja nowo powstałego samolotu transportowego Il-76. IL-76MD miał wysoką MVM (maksymalna masa startowa), co umożliwiło zwiększenie ilości paliwa przesyłanego podczas tankowania. Nowy samolot otrzymał własny indeks IL-78, a już w połowie 1983 r. Wystartowała pierwsza IL-78.

Kolejne wydarzenie miało bezpośredni wpływ na stworzenie nowego samolotu-cysterny. W 1983 r. Organizacja pozarządowa Zvezda stworzyła zunifikowaną jednostkę do tankowania (ORP), która doskonale pasowała do samolotów-cystern i zainstalowano ją w różnego rodzaju pojazdach.

Do 1991 r. Wyprodukowano 45 tankowców Il-78, a następnie wyprodukowano sześć kolejnych samolotów dla indyjskich sił powietrznych.

Opis

IL-78 został opracowany w oparciu o modyfikację IL-76, która miała maksymalną masę startową 190 ton. W kadłubie samolotu zainstalowano dwa cylindryczne zbiorniki po 14 ton każdy. W samolocie zainstalowano systemy przeciwpożarowe.

Główną cechą nowej maszyny była możliwość pracy nie tylko z samolotami dalekiego zasięgu, ale także z wypełnieniem samolotów pierwszej linii i samolotów obrony powietrznej. Stało się to możliwe dzięki instalacji trzech urządzeń UPAZ-1 na IL-78. Jeden z nich znajdował się na rufowym kadłubie, a dwa kolejne były na skrzydłach.

Zwykle jeden strategiczny bombowiec lub samolot transportowy tankował przez rufę ORM lub dwa pierwsze lotnicze samoloty przez ORM zamontowane na skrzydłach.

ORM był pojemnikiem z pompą turbo i wężem nawiniętym na bęben o długości 28 metrów.

Ponadto, IL-78 może pracować jako tankowiec do transportu gorących. Rozładunek paliwa na ziemi odbywał się bez udziału UPAZ. Charakterystyka techniczna IL-78 pozwoliła na przeniesienie do 65 ton paliwa w odległości 1000 kilometrów.

Ten samolot mógł nadal służyć jako transport. Zbiorniki paliwa znajdujące się wewnątrz kadłuba zostały zdemontowane. Również kabina została wyposażona w sprzęt do załadunku. Jednakże do przewozu towarów IL-78 była używana niezwykle rzadko.

Charakterystyki techniczne IL-78

Obejrzyj wideo: Il-76 Beriev A-60 Laser (Może 2024).