Pistolet maszynowy Shpagin (PPSH-41): główne cechy techniczne

Wśród wielu rodzajów broni używanej podczas II wojny światowej najbardziej znana jest broń maszynowa Shpagin (PPSh-41). Broń ta może być bezpiecznie nazwana jednym z symboli wojny, takim samym jak czołg T-34 lub "Katiusza". PPSh pojawił się w przededniu Wielkiej Wojny i stał się jednym z najbardziej rozpowszechnionych rodzajów broni ręcznej Armii Czerwonej. Przez całą wojnę towarzyszył sowieckiemu żołnierzowi i kończył go w Berlinie, a jego prostota i możliwości produkcyjne umożliwiły w jak najkrótszym czasie uzbroić miliony bojowników, które odegrały kluczową rolę podczas wojny.

Historia stworzenia

Pistolety maszynowe (czasami nazywamy je karabinami maszynowymi) pojawiły się podczas I wojny światowej wraz ze zbiornikami, bronią chemiczną i karabinami maszynowymi. A jeśli karabin maszynowy był idealną bronią czasu, pistolet maszynowy został zaprojektowany jako ofensywny rodzaj uzbrojenia.

Pierwsze rysunki broni szybkostrzelnej pod wkładem pistoletowym pojawiły się w 1915 roku. Według twórców, ta broń powinna być przydatna dla postępujących żołnierzy, ze względu na wysoką szybkostrzelność i przenośność. W tamtych czasach karabiny maszynowe miały imponujące wymiary i wagę, a poruszanie nimi wraz z postępującymi żołnierzami nie było łatwe.

Rysunki broni nowego typu broni zostały opracowane w wielu krajach: we Włoszech, w Niemczech, USA i Rosji, a okres między dwiema wojnami światowymi stał się szczytem tych małych broni.

Istniały dwie koncepcje projektowania automatów. Według pierwszej, pistolet maszynowy był zredukowanym i lekkim odpowiednikiem konwencjonalnego karabinu maszynowego. Często był wyposażony w dwójnogi, długą wymienną lufę, celowniki, pozwalające strzelać z odległości kilkuset metrów. Typowym przykładem takiego użycia był fiński karabin maszynowy Suomi, który był skutecznie wykorzystywany przez wojska fińskie w wojnie z ZSRR.

Inną koncepcją było wyposażenie jednostek pomocniczych w karabiny maszynowe, bojowników drugiej linii, oficerów, czyli karabiny maszynowe uznano za broń pomocniczą, możliwość zastąpienia pistoletu.

W ZSRR miał drugi punkt widzenia. Rozwój pistoletów maszynowych rozpoczął się w połowie lat dwudziestych. 7,63 × 25 Mauser, z rękawem w kształcie butelki, został wybrany na patrona przyszłego automatu. W 1929 r. Ogłoszono konkurs na opracowanie nowej broni. Rysunki zaczęły być przygotowywane przez najlepszych projektantów z kraju, a wśród nich Wasilij Aleksiewicz Degtyarev, którego pistolet maszynowy został przyjęty w 1934 roku.

Zaczęto go produkować w stosunkowo małych partiach, ponieważ sowieckie kierownictwo wojskowe w tamtym czasie uważało karabiny szturmowe za wyłącznie pomocnicze, policyjne uzbrojenie.

Opinia ta zaczęła się zmieniać po nieudanej kampanii fińskiej, w której fińskie wojska z powodzeniem stosowały pistolety maszynowe. Szorstki teren był idealny do użycia broni automatycznej. Fiński pistolet maszynowy "Suomi" wywarł wielkie wrażenie na sowieckich przywódcach wojskowych.

Radzieckie przywództwo wojskowe wzięło pod uwagę doświadczenie wojny fińskiej i zdecydowało się na stworzenie nowoczesnego pistoletu maszynowego pod wspomnianą wkładką Mausera. Rozwój powierzono kilku projektantom, w tym Shpaginowi. Projektanci musieli stworzyć broń nie gorszą niż karabin maszynowy Degtyareva, ale była ona znacznie bardziej technologiczna, prostsza i tańsza. Po testach stanowych pistolet maszynowy Shpagin został uznany za najbardziej satysfakcjonujący ze wszystkich wymagań.

Od pierwszych dni wojny okazało się, że ta broń była bardzo skuteczna, szczególnie w warunkach bliskiej walki. Produkcja wielkopowierzchniowa PPSh-41 została wdrożona natychmiast w kilku fabrykach i tylko do końca 1941 r. Wyprodukowano ponad 90 tysięcy sztuk, a podczas wojny wyprodukowało kolejne 6 milionów automatów tego typu.

Prostota projektu, obfitość wytłoczonych części sprawiły, że PPSH-41 jest tani i łatwy w produkcji. Ta broń była bardzo skuteczna, miała wysoką szybkostrzelność, dobrą dokładność i wysoką niezawodność.

Okrągły nabój 7,62 mm o dużej prędkości i doskonałej zdolności penetracyjnej. Ponadto PPSh-41 był niesamowicie wytrwały: można było z niego wystrzelić ponad 30 tysięcy pocisków.

Ale najważniejszym czynnikiem w warunkach wojennych była zdolność do produkcji tych broni. PPSH-41 składał się z 87 części, produkcja jednego produktu trwała zaledwie 5,6 godziny. Dokładne przetwarzanie wymagało tylko lufy i częściowo migawki, wszystkie pozostałe elementy zostały wykonane przy użyciu tłoczenia.

Urządzenie

Pistolet maszynowy Shpagin stworzył komorę kalibru 7,62 mm. Automatyka broni działa zgodnie ze schematem "wolna migawka". W chwili strzału śruba znajduje się w skrajnie tylnej pozycji, następnie porusza się do przodu, wysyłając kasetę do komory, nakłuwając pokrywkę.

Mechanizm perkusyjny pozwala strzelać zarówno pojedynczymi strzałami, jak i seriami. Bezpiecznik jest na bramie.

Skrzynka odbiorcza łączy się z obudową beczki, która ma bardzo interesujący design. Wykonywane są w niej charakterystyczne prostokątne otwory, które służą do schłodzenia pnia, dodatkowo przedni ukośny przekrój obudowy jest pokryty membraną, co czyni ją kompensatorem hamulca wylotowego. Zapobiega on zbieraniu lufy po zwolnieniu i zmniejsza odrzut.

W odbiorniku znajduje się potężna śruba i sprężyna powrotna.

Po pierwsze, celowniki składały się z widoku sektorowego, a następnie zastąpiono go rzutem z dwoma wartościami: 100 i 200 metrów.

Znaczny czas PPSH-41 został zakończony ze sklepem bębnowym o pojemności 71 rund. Było to całkowicie analogiczne do sklepu maszyn PDD-34. Jednak ten sklep nie jest sprawdzony w najlepszym wydaniu. Był ciężki, trudny do wyprodukowania, ale co najważniejsze - niewiarygodny. Każdy sklep z bębenami był napędzany tylko przez pewien karabin maszynowy, wkłady były często zablokowane, a jeśli woda dostała się do sklepu, wtedy w mroźną pogodę zamarł. Tak, a jego wyposażenie było dość skomplikowaną sprawą, szczególnie w warunkach bojowych. Później postanowiono zastąpić go magazynem rozhkov o pojemności 35 rund.

Skrzynia maszyny została wykonana z drewna, najczęściej używanej brzozy.

Wersja pistoletu maszynowego Shpagin została również opracowana dla wkładu o kalibrze 9 mm (9x19 Parabellum). W tym celu w PPSH-41 wystarczyło wymienić beczkę i odbiornik sklepu.

Zalety i wady PPSH-41

Spory o zalety i wady tej maszyny ciągną się do naszych czasów. PPSh-41 ma niezaprzeczalne zalety i wady, o których często mówili żołnierze pierwszej linii. Spróbujmy wymienić oba.

Korzyści:

• Prostota konstrukcji, możliwości produkcyjne i niskie koszty produkcji
• Niezawodność i prostota
• Niesamowita wydajność: przy swojej szybkości ognia PPSh-41 wystrzelił do 15-20 pocisków na sekundę (to jest bardziej jak salwa z shotguna). W warunkach walki w zwarciu PPSh-41 był naprawdę śmiercionośną bronią;
• Wysoka zdolność penetracji pocisku. Mocna wkładka Mauser nawet dziś może przebić pancerz klasy B1
• Najwyższą spośród broni tej klasy jest prędkość pocisku i skuteczny zasięg zniszczenia
• Dość wysoka dokładność i dokładność (dla tego typu broni). Osiągnięto to dzięki hamulcu wylotowemu i znacznej wadze samej maszyny.

Wady:

• Wysokie prawdopodobieństwo spontanicznego strzału w upadku broni (pospolita choroba broni z wolną bramą)
• Słaba siła hamowania
• Zbyt wysoka szybkostrzelność, prowadząca do szybkiego zużycia amunicji
• Trudności związane z warsztatem perkusyjnym
• Częste zachwianie równowagi wkładki, prowadzące do zajęcia broni. Powodem tego był nabój z "butelkowym" rękawem. Właśnie z powodu tego kształtu wkład jest często przekrzywiony, zwłaszcza w sklepie.

Mity związane z PCA

Wokół tej broni tworzy się ogromna różnorodność mitów. Spróbujemy rozwiać najbardziej powszechne:

• PPSh-41 był kompletną kopią fińskiego karabinu maszynowego Suomi. To nie jest prawda. Na zewnątrz są bardzo podobne, ale wewnętrzna konstrukcja różni się dość mocno. Możesz dodać, że wiele pistoletów maszynowych tamtych czasów jest bardzo podobnych do siebie
• Wojska radzieckie miały kilka automatów, a wszyscy naziści byli uzbrojeni w MP-38/40. To też nie jest prawda. Główną bronią oddziałów Hitlera był karabinek Mauser K98k. Pistolet maszynowy na kadłubie polegał na plutonie, a następnie zaczęli rozdawać dowódcom oddziałów (pięć osób na pluton). Niemcy byli masowo wyposażeni w spadochroniarzy, tankowce i jednostki pomocnicze.
• PPS-41 to najlepszy pistolet maszynowy drugiej wojny światowej. To stwierdzenie również nie jest prawdą. PPS-43 (pistolet maszynowy Sudayeva) został uznany za najlepszy pistolet tej wojny.

Specyfikacje techniczne