Pojawienie się pierwszej zbroi nastąpiło na długo przed pojawieniem się spraw wojskowych, samej wojny, a więc żołnierzy i wojska. Ludzie z epoki kamienia najpierw nauczyli się prostego zbroi ze skór zwierzęcych. Pancerz często kojarzy się z czymś metalicznym, ale skóra i tkanina były znacznie powszechniejszym materiałem do ich produkcji. Skóry stały się pierwowzorem pierwszej zbroi ze skóry i tkaniny. Skóra chroniła pierwszych ludzi podczas polowania. Oczywiście, taka zbroja nie mogła uratować od poważnych ran, ponieważ aby nadać siłę, skóra musiała zostać przetworzona, a takie technologie pojawiłyby się zaledwie tysiące lat później. Tak, i zbroja wojskowa do czegokolwiek, pistolety były wtedy niezwykle proste i potyczki z własnym rodzajem - rzadko.
Antyczna zbroja
Okres pierwszych cywilizacji zapoczątkował erę wojen między państwami i powstanie armii jako organizacji. Ludzie nauczyli się obrabiać tkaniny, metal, skórę, więc w tej epoce istniały możliwości stworzenia zbroi, która dawała prawdziwą ochronę. Skórzana zbroja, a także materiał stały się pierwszymi na drodze do rycerza w zbroi. Metal nauczył się pracować przez bardzo długi czas, ale naprawdę mocna zbroja pojawiła się dopiero w późnym średniowieczu, więc tkanina i skóra pozostały przez długi czas na pierwszym planie.
Egipska zbroja
Starożytny Egipt nie różnił się bardzo od klimatu Egiptu, który pozostawił ślad na zbroi, z której korzystali Egipcjanie. Z powodu nieznośnego ciepła i względnie wysokich kosztów produkcji nawet zbroi z tkaniny, zwykli żołnierze prawie nigdy nie nosili zbroi. Używali tarczy i nosili tradycyjne egipskie peruki, które były wykonane z litej skóry i często miały drewnianą podstawę. Był to rodzaj kasku, który mógł zmiękczyć cios popularnej wówczas broni - buzdyganka czy klubu. Osie z brązu były dość rzadką bronią i nie powinieneś mówić o mieczach. To było dostępne tylko dla osób bliskich faraonowi. To samo można powiedzieć o zbroi, nawet z tkaniny i skóry. Przez wiele lat wykopaliska nie znaleziono prawie żadnej skorupy metalowej, co wskazuje na wysoki koszt jej produkcji i, być może, niską efektywność. Oczywiście rydwany były wizytówką egipskiej armii, a także wielu armii tego okresu, więc wszystkie szlachetne, dobrze wyszkolone wojny walczyły na rydwanie. Działali głównie jako mobilna kawaleria i łucznictwo. Takie działania wymagały znacznych umiejętności, w związku z którymi wojownicy na rydwanach koniecznie nosili odzież lub skórzaną zbroję, ponieważ utrata takiego wykwalifikowanego żołnierza nie była tania. Nie wspominając o tym, że często byli to szlachetni ludzie.
Grecka zbroja
Starożytna Grecja może słusznie być uważana za rodzaj ojczyzny zbroi, w takim sensie, w jakim ją znamy. Hoplitowie to grecka ciężka piechota. Lekka piechota nazywała się Peltasty. Ich nazwy pochodzą od typów tarcz, których użyli: hoplone i pelta. Wojownik w zbrojach w tamtych czasach był nie mniej straszny niż rycerze, ubrani w pełną zbroję, jeżdżący na koniu. Najlepsze armie greckich polis składały się z zamożnych obywateli, ponieważ aby zostać członkiem falangi (systemu uzbrojonych piechurów), trzeba było kupić sprzęt i kosztowało to dużo pieniędzy. Głównym środkiem ochrony była oczywiście duża okrągła tarcza - goplon, który ważył około 8 kg i chronił ciało od szyi do kolan. Dzięki takiemu systemowi hoplitowie w zasadzie nie musieli chronić ciała, ponieważ falanga zakładała, że ciało zawsze będzie za osłoną. Pomimo faktu, że w tym czasie przetwarzanie brązu osiągnęło bardzo wysoki poziom, brązowa zbroja nie była tak popularna jak tkanina.
Linntoorax - zbrojna zbroja z kilku warstw gęstej tkaniny, najczęściej wykorzystywana przez hoplitów, a także lekka piechota i kawaleria. Pancerz nie przeszkadzał w ruchu i był przyjemną ulgą dla już opalonego żołnierza. Brązowa wersja zbroi nosiła nazwę hippothorax i często możemy ją zobaczyć w formie anatomicznej. Podobnie jak bransolety i legginsy, które zdawały się ściśle pasować do mięśni żołnierza. Łuski nigdy nie okopały się w Grecji jako główny rodzaj zbroi, czego nie można było powiedzieć o ich wschodnich sąsiadach.
Oprócz tarczy, słynnym atrybutem greckiego hoplitu był hełm. Hełm koryncki można uznać za najbardziej rozpoznawalny. Jest to całkowicie zamknięty hełm z wycięciami w kształcie oczu i ust, który ma kształt litery T. Hełm często zdobił koński włos, a dekoracja przypominała irokez. W historii hełmu greckiego istniały dwa wstępne prototypy. Kask iliryjski miał otwartą twarz i nie chronił nosa, a także miał wycięcia na uszy. Hełm nie zapewniał takiej ochrony jak Corinthian, ale był o wiele wygodniejszy, nie wspominając już o najlepszej recenzji. Później koryncki hełm ewoluuje na podobieństwo iliryjskie, ale większość jego historii pozostanie zamknięta ze wszystkich stron.
Rzymska zbroja
Armia rzymska jest rodzajem kontynuacji i rozwoju idei falangi. W tym czasie nadchodzi Żelazna Era. Brązowa zbroja i szmatka są zastępowane żelazem, rzymskie legiony dostosowują się do nowoczesnych materiałów. Użycie miecza w epoce brązu było nieskuteczne, ponieważ trzeba było zbliżyć się do wroga i przerwać linię. Nawet doskonałe miecze epoki brązu były bardzo krótkie i słabe. Włócznia była bronią hoplitów i wielu armii tego czasu. W epoce żelaza, miecz staje się coraz trwalszy i dłuższy, istnieje potrzeba zbroi, która może skutecznie zatrzymać ciosy. Tak więc ciężka zbroja hoplitów zostaje zastąpiona kolczugą - lorica hamata. Poczta nie jest bardzo skuteczna przeciwko włóczni, ale może zatrzymać cios mieczem lub siekierą. Legiony często walczyły z plemionami, które nie funkcjonowały jako takie, wielu barbarzyńców z północy było uzbrojonych w topory, dzięki którym kolczuga stanowiła doskonałą obronę.
Wraz z ewolucją kowalstwa idzie ewolucja zbroi. Lorica segmentata - lamelarna zbroja, rzymscy żołnierze można było odróżnić pośród wielu właśnie dla tej zbroi. Pancerze te zastąpiły kolczugę, która ostatecznie stała się nieskuteczna w stosunku do niemieckich długich słów, które stały się proste i tanie w produkcji, co sprawiło, że stały się powszechne w armiach plemion. Talerze zapięte parami na klatce piersiowej i wysklepione naramienniki dały lepszą ochronę niż kolczuga.
Ostatnim "nowym strojem" rzymskiej armii, po narodzinach Chrystusa, była lorica susamata. Łuskowa lub płytkowa zbroja była często używana przez oddziały pomocnicze. Metalowe płyty pokrywają się skórzanymi linkami lub metalowymi prętami, dzięki czemu zbroja wygląda jak łuski.
Gladiatorowa zbroja
W czasach rzymskich zbroje noszone były nie tylko przez żołnierzy, ale także przez gladiatorów - wojowników niewolników walczących w arenach o rozrywkę publiczności. Potwierdzonym faktem jest udział kobiet w bitwach, ale są one mało zbadane, więc zbroje męskie są lepiej znane. Gladiatorowa zbroja była niezwykła i czasami niezbyt skuteczna, co jest logiczne, ponieważ walki gladiatorów odbywają się dla publiczności, na pierwszy plan wysuwa się wygląd i rozrywka. Gladiatorzy często używali hełmy, które były całkowicie zamknięte, czasem z ornamentami, a nawet z ząbkowanym lub zaostrzonym grzebieniem do walki z gladiatorem za pomocą sieci. Tors był najczęściej otwarty, ale użycie klatek piersiowych i pancerza nie było zjawiskiem niezwykłym. Bardzo często można było zobaczyć plastikowe lub łańcuszkowe rękawy z poduszką naramienną lub bez, obejmowały one ramię bez tarczy lub ramienia bez broni. Legginsy często wyglądały jak greckie, czasem wykonane z grubej tkaniny. Jeden z typów gladiatorów, których było kilkunastu, miał plastikowy pancerz pokrywający całe ciało i zamknięty hełm.
Wczesna Średniowieczna Zbroja
Upadek Cesarstwa Rzymskiego i migracja narodów oznaczały początek wczesnego średniowiecza - punkt wyjścia ewolucji europejskiej zbroi. W tej chwili lekka zbroja zyskuje na popularności. W szczególności tani w produkcji i łatwy w użyciu pikowany pancerz. Jego waga, według różnych szacunków, wynosiła od 2 do 8 kg, najcięższa była wśród rosyjskiej zbroi konopnej, która również obejmowała jego nogi. Dobra ochrona została osiągnięta przez zszycie do trzydziestu warstw tkaniny. Taki pancerz mógłby łatwo chronić przed strzałami i bronią. Tego typu zbroja była używana w Europie od prawie tysiąca lat i więcej, tak jak w Rosji, co nie jest zaskakujące, ponieważ znakomita zbroja z tkaniny mogła dopasować stopień ochrony do kolczugi. Pancerz z czasów rzymskich, szczególnie zbroja płytkowa, również był popularny w tym czasie. Był łatwy w produkcji i zapewniał odpowiedni poziom ochrony.
Bardziej zaawansowana wersja zbroi z tkaniny miała metalowe płytki różnych rozmiarów przyszyte do lub na wierzch pancerza. Taka zbroja znajduje się głównie u zamożniejszych żołnierzy.
Hełmy w tej erze były zasadniczo podobne do metalowych czapek, czasami z ochroną nosa lub twarzy, ale większość z nich tylko chroniła głowę. W erze post-rzymskiej rozpoczyna się dość szybkie przejście do kolczugi. Niemieckie i słowiańskie plemiona zaczynają nosić kolczugi na odzieży lub pikowanej zbroi. W tamtej epoce broń i strategia militarna zakładały walkę wręcz, rzadko w zorganizowanych szeregach, więc ten rodzaj obrony był wyjątkowo niezawodny, ponieważ słaby punkt kolczugi był jedynie spustem włóczni. Hełmy zaczynają "rosnąć", zakrywając twarz coraz bardziej. Zaczynają nosić kolczugę na głowie, czasem nawet bez hełmu. Zwiększa się także długość kolczugi na ciele. Teraz zbroja wygląda jak płaszcz kolczugi. Zbroja kawalerii często zawierała kolczugę na nogi.
Następnie, przez prawie 600 lat, pancerz się nie zmienia, wzrasta tylko długość kolczugi, która w XIII wieku staje się prawie drugą skórą i pokrywa całe ciało. Jednak jakość kolczugi w tym okresie, nawet jeśli była lepsza od wczesnej kolczugi, wciąż pozostawała w tyle za jakością broni. Mail był wyjątkowo podatny na włócznie, strzały ze specjalną końcówką, uderzenia maczugi i podobną broń, a nawet ciężkie miecze mogły spowodować śmiertelne obrażenia wojownika. A co możemy powiedzieć o śrubach z kuszy, które przebiły kolczugę jak papier i były niezwykle powszechne w armiach europejskich. Pod tym względem była to tylko kwestia czasu - kiedy pojawi się zbroja, która rozwiąże te problemy. Od końca XIII wieku zbroje płytowe stały się powszechne w Europie - korona kowalstwa średniowiecza, najsilniejsza zbroja na świecie. Pancerz został wykonany z blachy stalowej i najpierw zakrył ciało, a po krótkim czasie ręce i nogi, a następnie - całkowicie zakotwiczył wojownika w stal. Tylko kilka punktów pozostało otwartych, aby w ogóle móc się poruszać, ale także zaczęło się zamykać. Był to złoty wiek ciężkiej kawalerii, z której piechota zaczęła wpadać w panikę. Legendarna zbroja rycerzy, wykonana z wysokiej jakości, była praktycznie nieprzenikniona dla broni milicji. Zdarzyło się, że rycerz, strącony z konia podczas ataku, po prostu nie mógł dokończyć. Oczywiście taki zestaw zbroi może kosztować więcej niż mała wioska z majątkiem i był dostępny tylko dla arystokracji i klasy rycerskiej.
Zbroja słońca
Ciężka europejska średniowieczna zbroja staje się reliktem historii wraz z powszechnym wprowadzeniem broni palnej i artylerii. Pierwsze próbki broni palnej były wyjątkowo niewiarygodne, wydajność wynosiła kilkadziesiąt metrów, trzeba było je naładować przed drugim nadejściem, więc ciężka zbroja nie od razu opuściła scenę teatru wojennego. Jednak w epoce renesansu zbroję można było zobaczyć tylko podczas ceremonii i koronacji. Napierśnik ma zastąpić zbroję płytową. Pancerz piersiowy nowego projektu pozwalał pociskom i długim szczytom rykoszetować zbroję, ponieważ na pancerzu powstało tak zwane żebro, w rzeczywistości zbroja zdawała się być wyciągnięta do przodu i stworzyła kąt, który powinien przyczynić się do szansy odbicia. Wraz z nadejściem bardziej nowoczesnych rodzajów broni pod koniec 17 wieku, pancerz w końcu stracił sens.
Także wiek XVIII był naznaczony przejściem do regularnych armii utrzymywanych przez państwa. Ponieważ pancerz w rozsądnej cenie nie był odpowiedni, wszystkie zostały porzucone. Jednak potrzeba ciężkiej kawalerii nigdzie się nie udała, a dobrej jakości napierśniki nadal zapewniały odpowiednią ochronę. Teraz tylko kawalerzyści - kirasjerzy, ciężka kawaleria nowej generacji noszą zbroję bojową na polu bitwy. Ich zbroja pozwoliła poczuć się spokojnym w odległości 100 metrów od wrogich żołnierzy, czego nie można było powiedzieć o zwykłych żołnierzach piechoty, którzy zaczęli "kruszyć się" w odległości 150-160 metrów.
Dalsze zmiany w broni i doktrynie wojskowej ostatecznie unieruchomiły pancerz. Wojownicy nowego czasu byli już bez użycia zbroi.
Pancerz w Rosji
Przed przybyciem Mongołów rosyjska zbroja ewoluowała w przybliżeniu tak samo jak w Europie. Zbroja kolczuga pozostała główną obroną rosyjskiej wojny, aż do pojawienia się broni ręcznej. Podobnie jak w Chinach, era rycerzy i ciężkiej kawalerii pancernej nie przyszła. Rosyjski wojownik zawsze musiał pozostać mobilny i "lekki". Pod tym względem średni pancerz wyglądał na bardziej rozsądny wybór w walce z koczowniczymi armiami, polegając na mobilności i łucznikach konnych, więc rosyjska zbroja nie trafiła w zbroję. Pancerz Jeźdźca mógł być cięższy, ale nadal pozostawał w kategorii środkowej. Tak więc, oprócz standardowej kolczugi, zbroje bojowe w Rosji przybierały formę łusek, kolczugi z metalowymi płytami, a także zbroję lustrzaną. Taki pancerz był noszony nad kolczugą i był metalową płytą - lustrem, tworząc rodzaj pancerza.
Japońska zbroja
Japoński wojownik w zbroi, zwany samurajem, jest znany wszystkim. Jego broń i zbroja zawsze były bardzo widoczne w "tłumie" średniowiecznych zbroi i kolczugi. Podobnie jak w innych regionach, samuraj nie użył zbroi. Klasyczna zbroja samuraja była w większości lamellarna, ale używano również klatek piersiowych i pancerza. Różne części zbroi mogą być wykonane w "łańcuchach". Japońska kolczuga różniła się od europejskiej nie tylko wyglądem, ale także mniejszym tkactwem. Klasyczna japońska zbroja składała się z:
- hełm, który zakrywał jamę głową, często twarzą, był zwykle przykryty zastraszającą maską, hełm często miał rogi;
- lamelarną zbroję, czasami wzmocnioną płytą, jak lustro lub z kirysą na górze;
- Legginsy i bransolety, metalowe lub płytkowe, pod nimi mogą znajdować się kolczugowe rękawice i buty;
- pancerz na ramieniu, wykonany z różnych materiałów, ale ich interesującą cechą była wygoda noszenia dla łuczników. W Europie łucznik nigdy nie nosił ochraniaczy na ramiona, ponieważ silnie ingerował w strzelanie, podczas gdy w Japonii poduszka naramienna zdawała się cofać, ciągnąc za sznurek i wróciła, gdy samuraj oddał strzał.
Taka zbroja, jak i rycerze, była wskaźnikiem statusu i bogactwa. Zwykli żołnierze używali prostszego pancerza, czasami kolczugi lub mieszaniny.
Nowoczesna zbroja
Pierwsza i druga wojna światowa pokazały nowy porządek w prowadzeniu wojny. Pancerz stał się reliktem przeszłości, kawaleria była również nieskuteczna, dlatego też nie była używana. W tej erze zbroi był tylko hełm - hełm. Hełmy chroniły głowę nie tyle przed kulami, ile odłamkami kamieni i kamieni spadającymi po uderzeniu pocisku w ziemię. Próby zrobienia pierwszego zbroi ciała były już w pierwszej wojnie światowej. Masywne płyty z metalu dawały ochronę, ale utrudniały ruch żołnierza, dlatego były dobre tylko w miejskiej walce. Nieco lepsza zbroja ciała wyglądała w drugim świecie, więc ten rodzaj ochrony nie stał się wszechobecny. Początkiem ery kamizelek kuloodpornych była wojna w Korei. Kamizelka chroniona przed fragmentami min, granatów, bomb i kul. W latach 1950-1990 zbroja staje się częścią zbroi wojskowej na całym świecie. Jednak w 1990 r. Rozpoczyna się nowy etap rozwoju nowoczesnego pancerza; Sprzęt staje się większy, obejmując coraz więcej części ciała. Kamizelka kuloodporna zamienia się w indywidualny kompleks ochrony i może być dostosowana do zadań żołnierza lub określonych warunków. Być może ewolucja nowoczesnej zbroi pójdzie w podobny sposób, zwiększając stopień ochrony żołnierzy, dopóki nie zostaną całkowicie zamknięci na podobieństwo zbroi rycerskiej.
Pancerz ewoluował z bronią. Gdy tylko pojawiła się obrona, pojawiła się broń, która mogła ją pokonać. I nawet jeśli w tym wyścigu broń jest często doskonalsza, twórcy zbroi nie pozostają w tyle, a czasami pojawiają się, jeśli nie na długo.
