Od czasu wynalezienia prochu przez ludzkość, rola artylerii na polu bitwy stale wzrasta. Karabiny zostały po raz pierwszy użyte do zniszczenia murów wrogich fortec i innych wrogich fortyfikacji, a następnie zaczęto ich używać do niszczenia siły wroga. W ostatnim stuleciu artyleria stała się prawdziwą "boginią wojny", w dużej mierze determinującą wynik dwóch wojen światowych.
Historia militarna zna dziesiątki przykładów unikatowych dział artyleryjskich, niektóre mają niezwykłe cechy, podczas gdy inne uczestniczyły w ciekawych wydarzeniach, które czasami zmieniały losy całych krajów lub wynik konfliktów zbrojnych. Najbardziej znanym i unikalnym rosyjskim działem artyleryjskim, bez wątpienia, jest Car Cannon. Uważana jest za największą broń na świecie, i dlatego jest wymieniona w Księdze Rekordów Guinnessa.
Można powiedzieć, że dziś Carskie Działo i Car Bell są jedną z głównych atrakcji Moskwy, niewielu turystów wyjeżdża bez robienia selfie z tymi wspaniałymi zabytkami rosyjskiej starożytności. Dzieci są szczególnie zadowolone z tego cudu.
Spory wokół armaty carskiej nie ustąpiły od kilku stuleci. Nie wiadomo, do jakiego celu został stworzony i czy kiedykolwiek strzelała? Czy to rekwizyty, czy prawdziwa broń stworzona do obrony Moskwy w średniowieczu? Kim on jest, mistrzem, który odrzucił Car Cannon? Gdzie jest ta broń dzisiaj?
Opis
Car Cannon to średniowieczny dział artyleryjski, a dokładniej bombard. Ma długość 5,34 m, średnica zewnętrzna lufy wynosi 120 cm, kaliber pistoletu to 890 mm, a waży 39,31 t. Długość lufy wynosi sześć kalibrów, dlatego, zgodnie z nowoczesną klasyfikacją, działko carskie jest moździerzem.
Pistolet jest w całości wykonany z brązu. Został wykonany przez rosyjskiego mistrza Andreja Chochowa (Czechowa) w 1586 r. W Cannon Yard.
Mistrz, który odrzucił Car Cannon, był bogato zdobiony różnymi reliefami i napisami. Po prawej stronie wylotu pistoletu znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca cara Fiodora Ioannowicza, za którego panowania powstał ten wspaniały pomnik sztuki odlewniczej. Rosyjski autokrata jest przedstawiony na koniu z koroną na głowie, w jednej ręce trzyma berło. Na bagażniku znajdują się napisy, z których można dowiedzieć się, kiedy i przez kogo powstał działko cara. Niektórzy historycy uważają, że nazwa broni pojawiła się właśnie z powodu wizerunku króla. Chociaż najprawdopodobniej jest to związane z ogromną wielkością instrumentu.
Po każdej stronie lufy znajdują się cztery wsporniki służące do przenoszenia pistoletu.
Ciekawy nos Tsun Cannon. Wewnątrz od pyska wygląda jak stożek o początkowej średnicy 900 mm i końcowej średnicy 825 mm. Komora ładowania również przypomina stożek: jego początkowa średnica wynosi 447 mm, a ostatnia (w zamku) 467 mm. Dno komory jest płaskie.
Historia
Jak wspomniano powyżej, działo cara zostało oddane w 1586 r. Przez rusznikarza Andrieja Czochowa. W tym czasie naloty tatarskie były bardzo częste, nie tylko najeżdżały na ziemie rosyjskie, ale także wielokrotnie zdobywały i niszczały samą Moskwę.
Dlatego uważa się, że broń tej wielkości i kalibru została stworzona specjalnie po to, aby chronić kapitał przed kolejnym najazdem tatarskim.
Początkowo działka carska broniła mostu przez rzekę Moskwę i broniła Bramę Zbawiciela, później została umieszczona w pobliżu Miejsca Egzekucji, instalując specjalną rolkę kłód. Carskie działo nie udało się wziąć udziału w tej bitwie.
Za panowania Piotra I broń została przeniesiona na dziedziniec Arsenału, a później miała miejsce przy jego bramie.
W XIX wieku (w 1835 r., Dokładniej) wykonano wspaniały wagon z rzeźbionych ornamentów i żeliwnych rdzeni dla armaty carskiej. Wszystko to zrobiono w fabryce w Petersburgu w Byrd według szkiców architekta Briulłowa.
W latach 60-tych ubiegłego stulecia broń ponownie musiała zmienić miejsce jej rozmieszczenia. Z powodu budowy Kremlskiego Pałacu Kongresów, Car Cannon został uroczyście przeniesiony na Plac Iwanowski na Kremlu. Oto ona jest dzisiaj.
W 1980 roku postanowili naprawić broń i wysłać ją do Zakładów Serpukhov, gdzie eksperci je zbadali. Wtedy to ustalono, że działko carskie nadal było strzelane, prawdopodobnie podczas strzelaniny. Potwierdza to nazwa pieczęci mistrza, znajdująca się wewnątrz beczki, w tamtych czasach została umieszczona dopiero po sprawdzeniu instrumentu. Według poety Gumilowa, z armatki carskiej prochy Fałszywego Dmitrija zostały wystrzelone w kierunku polskiej granicy. Podczas badania lufy znaleziono cząsteczki prochu i sadzy, co potwierdziło fakt użycia pistoletu zgodnie z jego przeznaczeniem. Chociaż niektórzy autorzy w to wątpią, wskazując na pływy brązu w beczce, które nieuchronnie odniosłyby sukces przy pierwszym strzale. Poza tym działko carskie nie ma dziury pilotowej, co budzi wiele pytań.
Zwykle w tym czasie używano karabinów podobnej wielkości i kalibru, aby strzelać do ścian fortów wroga. Typowym przykładem takiej taktyki jest użycie ogromnej armaty Seldżuków podczas oblężenia Konstantynopola w 1453 roku. To ona odegrała decydującą rolę w upadku Konstantynopola.
Bombardy układano na specjalnych drewnianych rusztowaniach, a stosy były młotkowane od tyłu, aby przestały strzelać. Załoga artylerii ukrywała się podczas strzału obok działa w okopach, ponieważ broń tego czasu bardzo często się zrywała.
Uważny obserwator natychmiast zauważy, że działko carskie nie ma czopów, za pomocą których przy wystrzale z nowoczesnych broni przyczepiony jest kąt elewacji. Bombardy wystrzeliwały kamienne rdzenie, proces ładowania trwał godzinami, a nawet całymi dniami. Używanie takiej broni na polu bitwy przeciwko piechocie lub kawalerii jest niezwykle problematyczne. Te żeliwne rdzenie (są one również puste wewnątrz), które teraz leżą obok narzędzia, są niczym więcej, jak pozorem. Kiedy spróbujesz ich zastrzelić, broń ma gwarancję złamania.
Rusztujący w XIX i XX wieku generalnie wierzyli, że działko carskie ma za zadanie zastraszyć wroga, by tak rzec, stłumić jego morale i wątpić, czy kiedykolwiek zostali wyrzuceni z tej broni.
W dokumentach z XVIII-XIX wieku działka carska często nazywana jest "strzelbą". Zastrzelono, zanim kanonierzy nazwali kanister, składający się z małych kamieni. Jednak jako strzelba ta broń jest niezwykle nieefektywna. Krótko mówiąc, działo carskie jest za duże na strzelbę. Zapasy moskiewskiego Arsenału na początku XVIII wieku wskazywały na kalibry różnych strzelb. Największy z nich to 25 funtów. Jednak najliczniejszy był jeszcze mniejszy kaliber - 2 funty. W tym inwentarzu wskazano także działko cara, którego kaliber wynosił 1500 funtów.
