Mocna władza prezydencka jest jedną z podstawowych cech struktury politycznej krajów Ameryki Łacińskiej. Praktycznie wszystkie kraje posługujące się językami romańskimi, od czasu uzyskania niepodległości od metropolii, mają republikańską formę rządu, w której instytucja prezydencka odgrywa ważną rolę w polityce publicznej. I chociaż Brazylia jest używana w języku portugalskim, system polityczny rządu w tym kraju również opiera się na tym samym modelu. Prezydent Brazylii, którego uprawnienia określa Konstytucja tego kraju, ma realną władzę i pozostaje w ścisłym związku z parlamentem i rządem.
Obecny model rządu w Brazylii istnieje od nieco ponad stu lat, jednak w tym czasie 46 prezydentów zmieniło się w kraju, z których każdy, w taki czy inny sposób, przyczynił się do politycznej historii państwa.
Brazylia na drodze do niepodległości
W burzliwych wydarzeniach XIX wieku epokowe zmiany dotknęły nie tylko Stary Świat. Nad oceanem na półkuli południowej nie było mniej dramatycznych rzeczy. Pod wpływem wielkoskalowych geopolitycznych trendów, które ogarnęły polityczną mapę świata, pękły granice imperiów kolonialnych. Hiszpania i Portugalia nie mogły już kontrolować swoich kolonii, gdzie pojawiła się ich własna elita, przybrały własną formę społeczeństwa obywatelskiego i formacji politycznej. Po pierwsze, w szwach pękł hiszpański system rządów kolonialnych. Nieco później Brazylia zerwała pępowinę z Portugalią, podążając ścieżką niezależnego rozwoju gospodarczego i politycznego.
Dziś Brazylia jest największym państwem w Ameryce Południowej i czołowym graczem na politycznej mapie świata Ameryki Łacińskiej. W XIX wieku sytuacja była zupełnie inna. W 1807 roku, kiedy prawie cała Europa Zachodnia była kontrolowana przez Napoleona, nadszedł czas na Portugalię. Sąd królewski, w związku z niebezpieczeństwem okupacji kraju przez wojska francuskie, postanowił przeprowadzić się za granicę do Rio de Janeiro. W pewnym momencie Brazylia stała się głównym centrum administracyjnym i politycznym portugalskiego królestwa. Od 1815 r. Dawna portugalska kolonia uzyskała status królewskiego dekretu jako Wielka Brytania Portugalii, Brazylii i Algarve, a w największym mieście kraju, Rio de Janeiro, skupiają główne instytucje państwowe rozległego królestwa. Sytuacja ta utrzymywała się do 1821 r., Po czym król Portugalii João VI ponownie przeniósł swój sąd do Portugalii. W Brazylii władza królewska przechodzi w ręce wicekróla, który jest koronnym księciem króla Juana VI Pedro.
Próba metropolii, by rozwiązać królestwo Brazylii i ponownie powrócić do tych ziem prowincjonalnego statusu kolonialnego, spotkała się z opozycją od wicekróla Pedro. Wspierany przez lokalną elitę i bogatych plantatorów, wiceprezydenta Pedro 1 września 1822, ogłosił niepodległość Brazylii, a miesiąc później został cesarzem Brazylii.
Pierwszy cesarz Brazylii, Pedro I, stał się symboliczną osobą dla kraju. Podczas jego rządów (1822-1831) kraj zaczął nabywać cechy niezależnego, suwerennego i niepodległego państwa. Zamiast dawnej kolonii duże państwo bogate w zasoby naturalne pojawia się wraz ze spójnym i silnym politycznie aktywnym społeczeństwem obywatelskim na politycznej mapie świata. Dowodzi tego konstytucja brazylijska, przyjęta w 1824 r., Która w swoim czasie była wzorem ustawy o prawie cywilnym.
W 1826 r. Cesarz Brazylii Pedro I został królem Portugalii, koncentrując się w jego rękach całą moc w obu głównych częściach brazylijskiego imperium. Pragnienie Pedro, by utrzymać dwa trony jednocześnie, odegrało okrutny żart z cesarzem Brazylii. W wyniku trudnych ruchów politycznych Pedro przegrał koronę portugalską w 1828 roku, a trzy lata później, w 1831 roku, został zmuszony do abdykacji brazylijskiego tronu na rzecz swojego młodego syna Pedro. W latach 1831-1840 Brazylia znajdowała się pod administracją Rady Regencyjnej, która reprezentowana była przez znaczących lokalnych przedstawicieli i polityków. W tym okresie Portugalczycy są wypierani z aparatu państwowego, a ich miejsce zajmują przedstawiciele miejscowego establishmentu. W 1840 roku brazylijski tron, z wszystkimi niezbędnymi mocami, przekazał dojrzałemu synowi pierwszego cesarza Brazylii, Pedro, który otrzymał koronę wraz z imieniem Pedro II. Wraz z nadejściem Piotra II do tronu cesarskiego, rozpoczyna się złota era Cesarstwa Brazylijskiego, która trwała pięćdziesiąt lat.
Za panowania drugiego cesarza Pedro II kraj zdołał utrzymać swoje terytorium nietknięte i zjednoczyć wszystkie jednostki administracyjne wielkiego państwa pod silnymi rządami. Brazylia otrzymuje dobrze rozwinięty aparat państwowy i stabilny system administracji i administracji publicznej. W 1888 r. Kraj w końcu pozbył się niewolniczej pracy, uniewinniając tę kolonialną instytucję cywilną. Na tle burzliwej sytuacji społecznej i politycznej, która ogarnęła większość krajów Ameryki Południowej, Brazylia pozostała wyspą politycznego spokoju i stabilności. Sytuacja ta sprzyjała rozwojowi gospodarki kraju, co w dużej mierze było wspierane przez zwiększony napływ imigrantów z krajów europejskich.
Będąc w takiej sytuacji społeczno-politycznej, Brazylia stopniowo zbliżała się do swojej kolejnej politycznej fazy rozwoju - przejścia od monarchii do republikańskiej formy rządu.
Pierwsza republika i pierwsi prezydenci kraju
Ostatni cesarz Brazylii był u władzy od 1831 do 1890 roku. W tym czasie Pedro II wiele zrobił dla tego kraju, zdoławszy nie tylko wzmocnić władzę monarchy, ale także zachować wpływ na wszystkie główne instytucje państwowej władzy imperium. Za rządów tego monarchy w Brazylii zastąpiono trzydzieści rządów, a premierzy stali się 23 osobami reprezentującymi partie liberalne i konserwatywne - dwie najbardziej wpływowe siły polityczne w kraju.
Pomimo dość stabilnej wewnętrznej sytuacji społeczno-politycznej, Brazylia coraz bardziej odczuwa wpływ procesów politycznych, które popychają kraj w kierunku zmiany reżimu politycznego. W kraju doszło do uprzedzenia do wzmocnienia władzy na poziomie regionalnym. Lokalni plantatorzy i właściciele ziemscy domagali się od rządu centralnego zapewnienia im szerokich uprawnień, zdolności wpływania na kształtowanie państwowego systemu zarządzania krajem. Dynamicznie rozwijająca się branża przyczyniła się do powstania wielu dużych monopoli przemysłowych i finansowych, które również wyraziły poparcie dla idei przejścia na nowe zasady rządu. Jednak w przeciwieństwie do sąsiadów, gdzie zmianie reżimów politycznych towarzyszył ruch rewolucyjny na dużą skalę, Brazylia dość łatwo i bezkrwotnie wkroczyła na kolejny krok, stając się republiką.
W tej sytuacji cesarz Pedro II próbował znaleźć wyjście z tej sytuacji, ale jego próby nie zostały uwieńczone sukcesem. Praktycznie wszystkie grupy oligarchiczne i grupy przemysłowo-finansowe, w towarzystwie przedstawicieli kleru, wykazywały chęć zmiany monarchicznego reżimu na republikańską formę rządu.
Kryzys rządowy z lat 1888-1889, który pobudził armię, dodał paliwa do ognia. Wojsko kierowane przez generała Fonsecę było skłonne myśleć o potrzebie zbrojnego zamachu stanu w tym kraju. Po krótkich demonstracjach i starciach zbrojnych w stolicy kraju 15 listopada 1889 r. Cesarz Pedro II został zmuszony do abdykacji tronu. Po tym, jak były cesarz opuścił kraj, Brazylia została uznana za republikę.
W ciągu następnych dwóch lat krajem rządził Rząd Tymczasowy, któremu przewodził marszałek Theodor da Fonseca. Próbując dać legitymację reżimowi, zainicjował on rozwój nowej konstytucji tego kraju. Okres ten w brazylijskiej historii nazywany jest Republiką Saber, podczas której wszystkie wątki rządowe znajdowały się w rękach wojska.
W Brazylii rząd federalny zastępuje prowincjonalny system kontroli. Dawne prowincje stają się państwami, a zamiast monarchii konstytucyjnej w miejsce rządu centralnego wyłoniła się prezydencka pionowa. Stanowisko to jest wprowadzane od czasu przyjęcia nowej konstytucji kraju w 1891 roku. Od tego momentu oficjalny status prezydenta Brazylii został wysłuchany w następującej interpretacji - Prezydenta Federacyjnej Republiki Brazylii. Zgodnie z nową ustawą zasadniczą prezydent staje się nie tylko głową państwa i naczelnym wodzem sił zbrojnych republiki, ale także szefem władzy wykonawczej w kraju. Nowy okres historyczny, w którym postawiono stopę, jest powszechnie nazywany Starą Republiką, która trwała do 1930 roku.
Podobnie jak w innych podobnych sytuacjach, osoba, która przewodziła zamachowi stanu, staje się głową państwa. Pierwszym prezydentem Republiki Brazylijskiej był marszałek Theodorou da Fonseca, który został wybrany na Kongresie 26 lutego 1891 roku.
Należy zauważyć, że w Brazylii nowa konstytucja i organy rządowe zostały skopiowane z amerykańskiego modelu. Jedyną różnicą, jaka istniała na wczesnych etapach funkcjonowania instytucji prezydenckiej, było to, że tylko bogaci kandydaci mogli kandydować na prezydenta. Geograficznie krąg kandydatów na prezydenta był ograniczony do dwóch państw - Minas Gerais i São Paulo.
Panowanie pierwszego prezydenta Republiki Brazylii trwało krótko. Nie mając konkretnego programu rozwoju państwa, Fonseca próbował zdobyć wszystkie moce rządzenia krajem, skutecznie stawiając brazylijski Kongres na fakt powstania dyktatury. Próba parlamentu zainicjowania impeachmentu zakończyła się rozpadem Kongresu, ale groźba wojny domowej została przedstawiona zarysowanemu opozycji Parlamentu Republiki Prezydentowi. Ze względu na trudną sytuację polityczną, Theodore da Fonseca został zmuszony do rezygnacji, przekazując swoje uprawnienia wiceprezydentowi Florianowi Peixoto, następnemu Prezydentowi Republiki (panującemu w latach 1891-1894).
Florian Peishot stał się ostatnią głową państwa reprezentującą partię wojskową. W 1894 zastąpił go Prudente Jose de Morais Barrus - przedstawiciel Partii Republikańskiej. Wraz z dojściem do władzy cywili rozpoczyna się względnie spokojny okres Starej Republiki, który trwał do 1930 roku.
Prezydenci Brazylii w XX wieku
W XX wieku historia polityczna Brazylii obfituje w dramatyczne wydarzenia. Aby mieć wyobrażenie o tym, jak przebiegał rozwój systemu politycznego państwa, wystarczy podzielić XX wiek na następujące etapy:
- okres Starej Republiki - 1889-1930;
- Era Vargas -1930-1945;
- okres Drugiej Republiki Brazylijskiej -1945-1964;
- okres dyktatury wojskowej, rząd junty wojskowej - 1964-1985;
- okres Nowej Republiki Brazylijskiej rozpoczął się w 1985 roku i trwa do dziś.
W czasie istnienia pierwszej starej republiki prezydencję kraju sprawowało 15 osób. Poza dwoma pierwszymi prezydentami, Fonseca i Peixot, wszyscy następni szefowie państw byli przedstawicielami Partii Republikańskiej z dwóch głównych państw tego kraju, Sao Paulo i Minas Gerais.
Prezydent Washington Louis Pereira de Soza pełnił funkcję od 1926 do 1930, ale został obalony w wyniku wojskowego zamachu stanu i nie mógł skończyć do końca swojej kadencji. Jego następcą miał być Julio Prestis de Albuquerque, ale nie udało mu się objąć prezydentury z powodu trudnej sytuacji militarno-politycznej w kraju.
W tym okresie kończy się Stara Republika i nadchodzi piętnastoletni okres rządów Getulio Vargasa, który doszedł do władzy w wyniku wielkoskalowego kryzysu rządowego. Do 1934 r. Vargas był tymczasowym prezydentem tego kraju. Dopiero w 1934 roku, po przyjęciu nowej Ustawy Zasadniczej, Getulio Vargas legitymizował swoją władzę prezydencką, podążając ścieżką stworzenia dyktatorskiego, pro faszystowskiego reżimu. Era Vargasa trwała do 1945 roku, kiedy to wraz z upadkiem nazistowskich Niemiec, skończyły się inne pro-niemieckie reżimy polityczne, które istniały w tym czasie.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej Brazylia ustanowiła reżim polityczny Drugiej Republiki, który mimo swojej niestabilności przetrwał prawie 20 lat, aż do 1964 roku. Kolejny wojskowy zamach stanu obalił reżim Vargasa, a do władzy doszło wojsko pod przywództwem generała Euricala Gaspara Dutry, który zajmował najwyższe stanowisko państwowe do 1951 roku. Pomimo negatywnej wewnętrznej reakcji politycznej ze strony społeczeństwa obywatelskiego, Getulio Vargas ponownie został prezydentem Brazylii w 1951 roku. Reformy polityczne i społeczne podjęte przez Vargasa zakończyły się niepowodzeniem. Kraj był na krawędzi eksplozji społecznej i społecznej oraz załamania gospodarczego. W sumie Druga Republika znała 9 prezydentów, z których każdy próbował przyczynić się do rozwoju państwa. Po samobójstwie Getulio Vargasa, kraj wkracza do strefy stabilizacji, która zakończyła się w 1964 r. Zamachem wojskowym. Od 1955 r. Ustawa zasadnicza została zmieniona, umożliwiając głowie państwa pełnienie funkcji przez dwie kolejne kadencje.
Przez następne dziewiętnaście lat, aż do 1985 r., Brazylia była rządzona przez juntę wojskową, która nominowała swoich przywódców na różnych etapach prezydencji. Przez 19 lat Brazylia była rządzona przez dziewięciu prezydentów, reprezentujących najpierw partię wojskową, a po zamknięciu zasłony Alliance of National Revival.
Nowoczesna Brazylia i nowi prezydenci
Okres rządów wojskowych postawił Brazylię na krawędzi izolacji polityki zagranicznej. Wojsko, które doszło w 1964 r. Do władzy, nie mogło unowocześnić gospodarki kraju. Program społecznego i społecznego wyrównywania społeczeństwa obywatelskiego zawiodł. Na arenie międzynarodowej Brazylia straciła status dominującej potęgi Ameryki Południowej, ustępując miejsca Argentynie.
Będąc na tym stanowisku, partia rządząca Alliance of National Revival podjęła kurs stopniowego przejścia do rządów cywilnych. W pierwszych demokratycznie przeprowadzonych wyborach wygrał Tancred Nevis, ale nagła śmierć nie pozwoliła mu na objęcie prezydentury. Kolejne wybory doprowadziły zwycięzców do Jose Sarney, który został pierwszym cywilnym głową państwa od 1964 roku. W 1988 r. Kraj otrzymał nową konstytucję, zgodnie z którą wszyscy kolejni prezydenci zostaną wybrani przez bezpośrednie głosowanie powszechne.
Od tego czasu kraj kierowany jest przez następujących prezydentów:
- José Ribamar Ferreira de Araújo Costa Sarney - lata panowania 1985-1990;
- Fernando Afonso Color di Melo sprawował prezydencję od marca 1990 r. Do października 1992 r .;
- Itamar Augusto Cautieru Franco - głowa państwa od 1992 do 1995;
- Fernando Henrique Cardoso pozostał prezydentem Brazylii od 1995 do 2003 roku, dwa kolejne kadencje;
- Marco António de Oliveira Maciel Prezydent Brazylii w latach 2003-2011;
- Dilma Van Roussef - pierwsza kobieta prezydenta kraju, która pełniła funkcję od 2011 r. Do 31 sierpnia 2018 r .;
- Michelle Miguel Elias Temer Lulia została wybrana na prezydenta Brazylii w dniu 31 sierpnia 2018 roku. Teraz aktualna głowa państwa.
Z tej listy tylko dwóch, Fernando Afonso Color di Melo i Dilma Van Rousseff nie mogli do końca swoich sił. Pierwszy sam zrezygnował dobrowolnie ze względu na groźbę oskarżenia. Druga, Dilma Rusef, została usunięta z urzędu w wyniku procedury oskarżenia. Głównie za prezydencję, walka rozgrywająca się między trzema siłami politycznymi: brazylijską Partią Demokratyczną, Partią Robotniczą i brazylijskimi socjaldemokratami.
Резиденция нынешних глав государства - дворец Планалту - комплекс зданий, построенный в новой столице страны городе Бразилиа.
Полномочия бразильских президентов
В соответствии с Конституцией страны на пост президента может баллотироваться любой гражданин страны возрастом не моложе 35 лет. Избрание осуществляется в результате прямого всенародного голосования из числа кандидатов политических сил, принимающих участие в выборах. Инаугурация избранного главы государства проходит в торжественной обстановке, в стенах Национального Конгресса. В тексте действующего Основного Закона закреплена поправка, разрешающая переизбираться действующему президенту страны на второй срок.
Что касается полномочий главы государства, то бразильские президенты имеют достаточно широкие права и не меньший круг обязанностей. Указы, декреты, решения, выдвигаемые главой государства в рамках исполнительной инициативы, носят силу законов. К полномочиям президента Бразилии относится подписание законодательных актов, контроль над соблюдением балансом всех ветвей государственной власти в стране.
В международной политике президент самостоятельно представляет страну в ходе дипломатических мероприятий, обладая правом подписывать международные соглашения и договоры, не противоречащие интересам государства. В компетенции президента находится верховное командование вооруженными силами страны. Глава государства имеет право объявлять в стране чрезвычайное и военное положение. Президент Бразилии наделен правом помилования и амнистирования в рамках действующего законодательства страны.
