IL-80 to stanowisko dowodzenia powietrzem stworzone na bazie samolotu pasażerskiego szerokokadłubowego IL-86. Opracowany w 1980 roku w celu zarządzania formacjami sił zbrojnych i sił specjalnych. Inna nazwa samolotu: IL-86VKP.
Historia powstania i działania
Pod koniec lat 70. - początek lat 80. rozpoczęła się nowa seria napięć między ZSRR a USA. W związku z wprowadzeniem wojsk sowieckich w Afganistanie rywalizacja między supermocarstwami osiągnęła maksimum od czasów karaibskiego kryzysu. Rezultatem złożonej sytuacji politycznej i dyplomatycznej był nowy etap wyścigu zbrojeń, a także zwiększone niebezpieczeństwo, że zimna wojna rozwinie się na jej "gorącym" etapie.
Dlatego Sztab Generalny Sił Zbrojnych ZSRR postanowił stworzyć samolot - centrum dowodzenia powietrzem, które może zapewnić kontrolę wojsk i uzbrojenia (w tym broni jądrowej) nawet w warunkach wojny nuklearnej. Innymi słowy, Siły Zbrojne Związku Radzieckiego potrzebowały samolotu Doomsday.
Nie należy jednak pochopnie wyciągać wniosków i oskarżać naszą Kwaterę Główną o "krwiożerczość" lub "agresywne intencje". Podobny samolot (który stał się prototypem do rozwoju IL-80) w Stanach Zjednoczonych został opracowany na początku lat 70. XX wieku i został oddany do użytku w 1974 roku pod nazwą Boeing E-4. Stworzenie IL-80 było naturalną reakcją kierownictwa ZSRR na opóźnienie w tej dziedzinie.
Rozwój samolotu został przeprowadzony przez Biuro Projektowe Iljuszyn. W tym samym czasie samolot kosmiczny IL-86 został wybrany jako podstawa do stworzenia nowego samolotu. Wyjaśnia to fakt, że IL-86 miał szeroki kadłub, którego wielkość wystarczała do wyposażenia niezbędnego sprzętu radiowego i elektroniki pokładowej. Już na początku lat 80. opracowano nowy samolot, a wiosną 1985 r. Wykonano jego pierwszy lot. Pierwsze wrażenia z samochodu były bardzo pozytywne - ona pewnie i stabilnie zachowywała się w powietrzu, a także podczas startu i lądowania. Po pierwszym locie rozpoczął wyposażanie go w niezbędny sprzęt, a także etap testów naziemnych. W rezultacie pierwszy lot z zainstalowanym sprzętem IL-80 został przeprowadzony wiosną 1987 roku, dwa lata później. W 1997 r. Rozpoczęto prace nad udoskonaleniem centrum dowodzenia samolotem IL-80 i jego sprzętu elektronicznego.
Latem 1991 roku, opracowanie jednolitego systemu pokładowego dla IL-80 zaczęło zapewniać jego możliwe wykorzystanie. Już w 1992 r. Samolot został przyjęty przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej. Łącznie od 2018 r. Zbudowano 4 samoloty IL-80. Początkowo wszystkie te samoloty były częścią 8. Dywizji Powietrznej Specjalnego Przeznaczenia. Jednak już w 1997 r. IL-80 zostały przeniesione do 3. Dywizjonu Lotniczego Rosyjskich Sił Powietrznych. Na dzień dzisiejszy samolot jest nadal eksploatowany. Również jeden z IL-80 wziął udział w paradzie ku czci zwycięstwa w 2010 roku w Moskwie.
Przegląd IL-80 i jego charakterystyka
Aerodynamicznie, IL-80 jest nizkoplanem z pojedynczą płetwą ogonową i normalnym układem. Podwozie jest reprezentowane przez 4 stojaki: jeden łuk i trzy główne. Jednocześnie, dla bardziej jednolitej presji na pas startowy, główne podwozie jest wyposażone w wózki czterokołowe.
IL-80 ma dość duży przedział ładunkowy, umieszczony w dziobie. Ten przedział służy do pomieszczenia niezbędnego sprzętu elektronicznego. Również jedną z głównych różnic wizualnych w stosunku do IL-86 był brak iluminatorów. Słupy są zainstalowane na skrzydle samolotu "Doomsday", w którym znajdują się generatory energii dla elektronicznego wyposażenia statku powietrznego.
Inną interesującą cechą IL-80 jest możliwość jej tankowania w powietrzu, co może znacznie zwiększyć jego maksymalny zasięg lotu, a także czas ciągłego przebywania w powietrzu. Samolot ma również wzmocnioną konstrukcję skrzydła i kadłuba. Odbywa się to w celu ograniczenia skutków narażenia statku powietrznego na możliwą eksplozję jądrową.
Charakterystyka techniczna lotu IL-80:
- Silniki:
- 4 x TVRD NK-86 opracowane przez Kuznetsov Design Bureau, 13 000 kg każdy
- 2 x turbogenerator w gondolach pod skrzydłami - dostarczający energię elektryczną do wyposażenia pokładowego samolotu.
- Charakterystyka wydajności:
- Załoga - 5 osób. (załoga lotnicza)
- Długość - 59,5 m
- Rozpiętość skrzydeł - 48,1 m
- Wysokość - 15,8 m
- Powierzchnia skrzydeł - 320 mkw
- Normalna masa startowa - 208 000 kg
- Maksymalna prędkość - 970 km / h
- Prędkość przelotowa - 850 km / h
- Prędkość lądowania - 275 km / h
- Zasięg lotów - 3600 km
- Praktyczny sufit - 11000 m
- Sprzęt - zestaw narzędzi technicznych 83T120.
- Na kadłubie znajdują się następujące anteny:
- Antena odbiorcza HF.
- HF anten nadawczych.
- Antena wyciągowa SDK.
- DODAJ antenę odbiorczą.
- Przekaźnik anteny, komunikacja VHF i komunikacja ze strategicznymi siłami rakietowymi.
Zalety i wady IL-80
Główną zaletą IL-80 jest to, że ten samolot jest w pełni odpowiedni ze względu na jego charakterystykę do roli samolotu "Doomsday". Posiadając zwiększoną ochronę przed możliwymi skutkami eksplozji nuklearnej, a także możliwością tankowania w powietrzu, może wykonywać swoje bezpośrednie funkcje w niemal każdych warunkach. Dużym plusem jest także niezawodność IL-80 i jej stabilność w powietrzu.
Jednakże, biorąc pod uwagę zalety IL-86, IL-80 ma niestety także wiele wad "pożyczonych" od swojego "starszego brata". Tak więc jedną z głównych wad samolotu jest jego duża masa, w związku z czym dla nieprzygotowanego pilota będzie bardzo trudno wynieść samolot w powietrze. Właśnie z tego powodu IL-80 wymaga dłuższego pasa, co samo w sobie wyklucza możliwość jego wykorzystania na wielu lotniskach. Inną wadą samolotu jest jego moralne starzenie się, ponieważ IL-86 został opracowany i wszedł do seryjnej produkcji w połowie lat 70-tych XX wieku.
Niemniej jednak, IL-80 jest maszyną, która może poważnie konkurować z amerykańskim rywalem - samolotem Boeing E-4. Mamy jednak nadzieję, że wykorzystanie tych samolotów do zamierzonego celu nigdy nie będzie potrzebne.
Wniosek
Ił-80 to pierwszy (i jedyny) samolot Dnia Sądu, który jest częścią Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Jego sprzęt radiowo-elektroniczny pozwala kontrolować oddziały z powietrza nawet w warunkach konfliktu nuklearnego, a kabina ma dużą pojemność. A prace rozpoczęte w 1997 r. W celu poprawy stanowiska dowodzenia powietrzem powinny zapewnić mu wspaniałe perspektywy w przyszłości.
