SAU "Msta-S"

Pomimo zwiększonej roli lotnictwa w konfliktach zbrojnych, które obserwowaliśmy przez ostatnie dziesięciolecia, artyleria pozostaje bardzo ważnym czynnikiem, bardzo często decydującym rezultatem działań wojennych. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku artylerii samobieżnej, naprawdę uzasadniają one tytuł "boga wojny".

Obecnie w wielu krajach świata trwają prace nad stworzeniem nowych samobieżnych systemów artyleryjskich (SAU) i modernizacją starych. Innym popularnym obszarem jest rozwój nowych rodzajów amunicji, tworzenie pocisków kierowanych, zwiększenie ich mocy i zasięgu strzelania. Postęp w rozwoju systemów ładujących, zwiększająca dokładność i mobilność, sprawia, że ​​ACS jest bardzo skutecznym narzędziem, które może obsłużyć wiele zadań.

Samobieżny uchwyt na broń to działo (często dużego kalibru) zamontowane na podwoziu gąsienicowym lub kołowym używane do bezpośredniego wspierania piechoty i pojazdów opancerzonych.

Historia

Historia dział samobieżnych zaczyna się od zarania XX wieku. Szczególnie szybko rozwinął ten rodzaj pojazdów opancerzonych podczas wojen światowych. Ze zbiornika SAU różni się charakterem problemów, które rozwiązują, a także ich konstrukcją - równowagą siły ognia, mobilności i bezpieczeństwa.

W porównaniu ze zbiornikiem, jednostki z własnym napędem mają słabszą ochronę i znacznie większą siłę ognia.

W Związku Radzieckim po wojnie prace nad stworzeniem nowych jednostek samobieżnych zostały zawieszone. W tym czasie więcej uwagi poświęcono różnym systemom rakietowym i lotnictwu. Dopiero pod koniec lat 60. rozpoczął się rozwój kilku samobieżnych systemów artylerii. Niektóre z nich są nadal używane ("akacja", "tulipan", "hiacynt").

Akacja ACS, która miała kalibrację 152 mm, nie była w żaden sposób gorsza od podobnych uzbrojenia potencjalnego wroga do połowy lat 70., ale potem kraje NATO zaczęły opracowywać nową 155-mm haubicę, która miała zasięg strzelania wyższy niż radzieckich broni. Artyleria wroga miała możliwość wystrzelenia bezkarnie na drugi rząd żołnierzy, by zniszczyć sprzęt wojskowy, który jeszcze nie dotarł do linii frontu.

W ZSRR rozpoczęto prace nad stworzeniem ACS następnej generacji, o cechach, które nie byłyby gorsze od zachodnich odpowiedników. Prace nad stworzeniem nowych haubic 152 mm rozpoczynają się natychmiast w kilku biurach projektowych.

W 1980 roku projektanci otrzymali oficjalne zlecenie na stworzenie nowego działa samobieżnego 152 mm. Nowa maszyna została nazwana "Msta-S", musiała zastąpić działa kalibru 152 mm "Acacia", która była wówczas przestarzała.

W 1983 prototyp był gotowy, aw przyszłym roku został wysłany do testów. Początkowo samochód powstał na podstawie głównego czołgu T-72, ale testy wykazały znaczne niedociągnięcia takiego rozwiązania, a najważniejszym z nich było silne nagromadzenie broni podczas strzelania. Podjęto decyzję o zastąpieniu części elementów podwozia instalacji artyleryjskiej przez elementy używane w czołgu T-80. Takie rozwiązanie w dużej mierze wyeliminowało ten problem.

W 1986 r. Rozpoczęły się testy państwowe. Haubica "Msta-S" w 1989 roku została oddana do użytku. W 1986 r. Uruchomiono także holowany dział Msta-B 2A65, który miał podobną wahadłową część. W następnym roku rozpoczęła się masowa produkcja 2A65 w fabrykach Motovilikhinsky. 2A65 "Msta-B" jest wciąż używana przez armie byłych republik radzieckich, te pistolety zostały wypuszczone ponad 1200 jednostek.

W 1985 r. Podjęto próbę umieszczenia tego działa samobieżnego na podwoziu kołowym. Podstawą ACS było stanie się ciężarówką KrAZ-6316. Testy wykazały jednak wiele niedociągnięć tego rozwiązania i odmówiły dalszej pracy.

Przygotowano specjalny symulator do szkolenia obliczeń nowego działa samobieżnego.

Do produkcji dział samobieżnych powstała nowa fabryka w Sterlitamak, której produkcja rozpoczęła się w 1988 r., Czyli przed oficjalnym przyjęciem. Po upadku ZSRR produkcja została przeniesiona do Ural Transport Engineering Plant. W 1998 r. Jedna ACS kosztowała 1,6 miliona dolarów.

Później zmodernizowano instalację artyleryjską i planowano znacznie zwiększyć jej strzelnicę. Nowa modyfikacja została nazwana "Msta-SM". Zasięg wysoko wybuchowego pocisku rozproszonego zwiększył się do trzydziestu kilometrów, a aktywny strumień przekroczył czterdzieści kilometrów. Liczba pistoletów wzrosła 1,4 razy.

Wiele rozwiązań i rozwiązań konstrukcyjnych, które powstały podczas prac nad działami samobieżnymi Msta-SM znalazło zastosowanie w projektowaniu dział samobieżnych nowej generacji - Koalicji.

W tym samym czasie trwały prace nad modernizacją haubic Msta-S. Te pistolety były aktywnie wykorzystywane podczas operacji na Północnym Kaukazie. Stało się jasne, że system sterujący haubicą nie spełnia wymagań czasu. W 1998 r. Na maszynie zainstalowano automatyczny system kontroli ognia, a do 2002 r. Opracowano specjalne oprogramowanie, które może korygować fotografowanie w czasie rzeczywistym. Koszt nowego MUSU SAU wzrósł do trzech milionów dolarów. Podjęto również próby stworzenia nowego samochodu z działem kalibru 155 mm, które są używane w krajach NATO.

Kolejna modernizacja samochodu została podjęta przez TsKB Titan w 2012 roku. Msta-S otrzymał nowy system kontroli ognia, instrumenty nawigacyjne, szybkość ognia wzrosła do 10 rund na minutę. Samobieżna broń otrzymała nową ważną okazję - "firestorm". Cel jest pokryty jednocześnie kilkoma pociskami wystrzelonymi na różnych trajektoriach. W 2012 r. Zakończono państwowe testy tej modyfikacji, a już w następnym roku do oddziałów weszło 35 jednostek.

Obecnie Msta-S obsługuje siedem krajów. Większość tych maszyn dziś w rosyjskiej armii. Na drugim miejscu jest Wenezuela, a na trzecim miejscu jest Ukraina. W Rosji w 2014 r. Było około 600 takich maszyn, z których 150 zachowało się.

Samobieżna haubica "Msta-S" znacznie przewyższa pistolety poprzedniej generacji ("Acacia"), ma większy zasięg ognia, szybkostrzelność, mocniejszą amunicję. Należy jednak zauważyć, że "Msta-S" jest trudniejsze w zarządzaniu i utrzymaniu, dlatego trudno jest przygotować załogę artylerii.

Opis Savushka

Samobieżna haubica Msta-S została zaprojektowana do niszczenia artylerii wroga, jej pojazdów pancernych i broni przeciwpancernej, sztabów i innych punktów dowodzenia i kontroli, niszczenia fortyfikacji, a także niszczenia taktycznej broni atomowej wroga. Jest to bardzo mobilny kompleks, który może w krótkim czasie zadać potężne ciosy wrogowi i szybko wycofać się z odwetu.

ACS może strzelać z zamkniętych pozycji i kierować ogień. Pistolet może być używany w terenie górzystym, kąt uniesienia lufy pistoletu (do + 50 °) pozwala to zrobić. Można używać amunicji znajdującej się w amunicji, a także składać strzały na ziemi.

Msta-S to ciężka haubica (ponad 40 ton). Przedział bojowy znajduje się w środkowej części pojazdu, przedział dowodzenia i kontroli znajduje się w przedniej części, w tylnej części znajduje się przedział napędowy. Kadłub jako całość powtarza geometrię kadłuba czołgu T-72, ale rezerwacja haubic jest znacznie słabsza.

W wieży znajduje się działo 2A64, a także miejsce dla członków załogi: dowódcy samochodu, strzelca i dwóch ładowarek. Miejsce dowódcy wyposażone jest w obracającą się wieżę. Również w wieży znajdują się urządzenia celownicze: celownik panoramiczny (1P22) i widok bezpośredniego odbioru (1 P23).

Na dachu wieży znajduje się karabin maszynowy 12,7 mm. Jest sterowany zdalnie. Załadunek jest półautomatyczny, zapewnia 7-8 strzałów na minutę, jeśli używana jest amunicja wewnętrzna, 6-7 strzałów na minutę - podczas podawania amunicji z ziemi. Amunicja zawiera 50 strzałów i znajduje się w wieży.

Na rufie maszyny znajduje się 12-cylindrowy silnik wysokoprężny V-84A, a także elementy skrzyni biegów. Silnik może wykorzystywać sześć różnych rodzajów paliwa. Podwozie jest pod wieloma względami podobne do podwozia czołgu T-80.

Msta-S może korzystać z kilku rodzajów wysoko wybuchowych i aktywnie reagujących pocisków, amunicji kasetowej, a także różnych sterowanych i skorygowanych pocisków. Możesz także strzelać specjalną amunicją, która służy do ustawiania zakłóceń komunikacji. ACS może używać pocisków kierowanych Krasnopol-M1 do strzelania, które są prowadzone wzdłuż wiązki laserowej.

Haubica jest wyposażona w zautomatyzowany system naprowadzania, a także w system przywracania wskazówek bezpośrednio po wystrzeliwanym strzale.

Specyfikacje techniczne

Poniżej znajduje się główne SAU TTH "Msta-S".

Obejrzyj wideo: LARVA - những chú sâu tinh nghịch - ngày nghỉ mát của LARVA (Kwiecień 2024).