Mi-14: Radziecki śmigłowiec przeciwatomowy

Mi-14 to radziecki wielozadaniowy śmigłowiec desantowy opracowany w Mil Design Bureau na początku lat 70. XX wieku na bazie śmigłowca Mi-8. Taka maszyna była bardzo potrzebna dla radzieckiej marynarki wojennej do walki z okrętami podwodnymi wroga. Jednak śmigłowiec Mi-14 był szeroko stosowany do celów pokojowych: do przewozu pasażerów i ładunków, prowadzenia operacji poszukiwawczo-ratowniczych i gaszenia pożarów lasów. Mi-14 to nadmorski helikopter.

Produkcja seryjna Mi-14 została ustanowiona w Kazańskiej Fabryce Lotnictwa i trwała do 1986 roku. Wyprodukowano łącznie 273 samochody. Udane rozwiązania techniczne, które pojawiły się podczas tworzenia Mi-14, znalazły później zastosowanie na innych maszynach biura Mil Design: Mi-8MT i Mi-24.

Piloci bardzo szanowali tę maszynę, nazywając ją "liniowcem" ze względu na wygodę. Helikopter wyróżniał się bardzo niewielkimi wibracjami, komfortową kabiną i wysoką niezawodnością.

Ambitny śmigłowiec Mi-14 jest nadal używany w Rosji, chociaż oficjalnie został wycofany z eksploatacji przez rosyjską marynarkę wojenną. Ta maszyna jest używana w innych krajach: na Ukrainie, w Gruzji, na Kubie, w Polsce, w Libii i wielu innych krajach.

Historia Mi-14

Pomysł użycia śmigłowców do zwalczania okrętów podwodnych powstał niemal natychmiast po pojawieniu się tych śmigłowców. Stało się to pod koniec II wojny światowej. Pionierami w tej dziedzinie byli Amerykanie, chociaż Niemcy próbowali w tym celu przystosować ultralekką autogyro FI 282.

Śmigłowce doskonale nadawały się do rozwiązywania takich problemów: śmigłowiec mógł przybyć w obszarze planowanego położenia łodzi podwodnej o wiele szybciej niż statek powierzchniowy, śmigłowce miały większą prędkość wyszukiwania, mogły być rozmieszczone bezpośrednio w bazach przybrzeżnych bez potrzeby budowania drogich lotnisk i mogły być wyposażone w statki. Nie mniej istotny był fakt, że użycie śmigłowców w obronie przeciw okrętom podwodnym było tańsze niż okrętów nawodnych.

Po wojnie ZSRR i Stany Zjednoczone zaczęły przyspieszać rozwój okrętów podwodnych, w tym okrętów podwodnych z elektrowniami atomowymi i bronią nuklearną na pokładzie. Zagrożenie okrętów podwodnych wzrosło wiele razy, flota podmorska stała się strategiczną bronią.

W związku z tym przeciwne strony zaczęły aktywnie rozwijać obronę przeciw okrętom podwodnym. W tym kierunku śmigłowce wyścigowe szybko zdobyły godne miejsce.

We wczesnych latach 50-tych słynna firma Sikorsky w oparciu o wielozadaniowy pojazd S-55 opracowała śmigłowiec przeciwodleżynowy H04S-1, a kilka lat później Sikorsky H-34 weszła do amerykańskiej marynarki wojennej, która została wyposażona w bardzo wyrafinowany sprzęt do wykrywania łodzi podwodnych. W tym samym okresie Wielka Brytania stworzyła również swój śmigłowiec przeciwpodwodny, a na początku lat 60. amerykańska flota otrzymała słynny śmigłowiec SH-3A Sea King.

Związek Radziecki miał opóźnienie w tym obszarze. Helikoptery dla marynarki wojennej tradycyjnie były zaangażowane w Biuro Projektowe Kamov, ale przez długi czas radzieckie pojazdy były znacznie gorsze od ich zagranicznych odpowiedników.

W połowie lat 60. radziecka marynarka wojenna potrzebowała śmigłowca przeciw okrętów podwodnych, który zostałby stworzony na bazie istniejącej niezawodnej maszyny, w celu ochrony własnego wybrzeża. Żeglarze chcieli, aby był tak dobry, jak amerykański amerykański helikopter SH-3A Sea King. Optymalna maszyna do wykorzystania jako podstawa została uznana za najnowszy wielozadaniowy śmigłowiec MI-8.

Ważnym faktem było to, że projektanci Mil Design Bureau pomyśleli o anty-podwodnej wersji Mi-8 na kilka lat przed wyprodukowaniem pierwszego prototypu tego pojazdu. Wśród kilku opcji opracowanych przez specjalistów był śmigłowiec amfibia.

Projekt helikoptera rozpoczął się w 1962 roku. Ministerstwo Obrony wymagało, aby nowa maszyna mogła wyszukiwać okręty podwodne we wszystkich warunkach pogodowych, w dzień iw nocy, w odległości 200 km od wybrzeża i uderzać nimi na głębokości do 400 metrów z prędkością 30 węzłów.

Praca nad nową maszyną była raczej powolna, klient wielokrotnie zmieniał swoje wymagania dotyczące śmigłowca. Dopiero 30 kwietnia 1965 r. Pojawił się dekret rządowy dotyczący stworzenia nowego śmigłowca amfibii, który otrzymał oznaczenie B-14. Zdecydowano się wyposażyć nowy samochód w mocniejszy silnik TVZ-117M, który jeszcze nie powstał.

Szybowiec B-14 miał znaczne różnice w stosunku do Mi-8. Przede wszystkim dotyczy to dna łodzi i bocznych pływaków, które zapewniły helikopterowi możliwość pływania po morzu falami do 3-4 punktów. B-14 otrzymał dodatkowe zbiorniki paliwa, co pozwoliło mu na prowadzenie długich patroli powietrznych. Ta maszyna była pierwszym radzieckim śmigłowcem z chowanym podwoziem. W przeciwieństwie do Mi-8, silniki zostały uruchomione kosztem oddzielnej elektrowni.

W czerwcu 1967 roku rozpoczęto próby fabryczne śmigłowca. 1 sierpnia nowy samochód wystartował po raz pierwszy. Na tym etapie zidentyfikowano niedociągnięcia, które wyeliminowano podczas budowy następujących maszyn eksperymentalnych. W 1968 r. Rozpoczęła się państwowa faza testowania, podczas której dokonano również pewnych zmian w projekcie helikoptera. Trwały one do 1973 roku, kiedy nowy śmigłowiec został przyjęty przez sowiecką marynarkę wojenną i otrzymał oznaczenie Mi-14.

Dostawy modyfikacji łodzi podwodnej śmigłowca do floty rozpoczęły się w 1974 r. Po rozpadzie ZSRR większość Mi-14 wyjechała do Rosji. W 1992 r., W związku z ogólną redukcją sił zbrojnych kraju, podjęto decyzję o zastąpieniu Mi-14 śmigłowcami Ka-27. Można to łatwo wyjaśnić: maszyna Kamov jest w stanie wystartować nie tylko z baz przybrzeżnych, ale także z pokładu statku, dodatkowo Ka-27 został wyposażony w bardziej nowoczesny kompleks wyposażenia przeciwpodwodnego. W 1996 r. Śmigłowce Mi-14PL zostały wycofane z rosyjskiej marynarki wojennej.

Opis konstrukcji Mi-14

Śmigłowiec Mi-14 wykonany jest zgodnie z klasycznym schematem z jednym głównym i jednym śmigłem kierowanym, dwoma silnikami turbogazowymi i chowanym podwoziem z czterema podporami. Załoga modyfikacji okrętów podwodnych składa się z dwóch pilotów i dwóch operatorów.

Konstrukcja kadłuba (jego górna część) jest podobna do Mi-8, a dolna część samochodu wykonana jest w postaci wodoszczelnej łodzi z wyraźnymi kośćmi policzkowymi, bocznymi owiewkami i deadrise. Istnieją dwa nadmuchiwane pływaki (balet) o objętości czterech metrów sześciennych.

Kokpit, podobnie jak w Mi-8, znajduje się przed samochodem. Za nim znajduje się kabina ładunkowa, która zajmuje dużą część kadłuba. W przeciwieństwie do Mi-8, Mi-14 nie ma tylnych drzwi ładunkowych, zamiast tego są małe drzwi do magnetometru. Radar znajduje się w przedniej części helikoptera, a za nim znajduje się zatoka broni i włazy, przez które obniża się stację hydroakustyczną i spadają hydrobloki.

W przeciw-podwodnej wersji Mi-14 w tym samym przedziale jest sprzęt, który zapewnia działanie magnetometru i stacji sonaru, a także operatorów tych systemów.

W modyfikacji poszukiwawczo-ratowniczej w tym przedziale może pomieścić się do dziesięciu ofiar, dla nich przewidziane są składane siedzenia i nosze.

Mi-14 jest wyposażony w podwozie z czterema łożyskami: jego główne filary są cofnięte w owiewki, a przednie - w nisze w kadłubie samochodu. Na wysięgniku ogonowym jest łożysko bezpieczeństwa z pływakiem.

Konstrukcja głównego, tylnego wirnika i przekładni całkowicie powtarza konstrukcję zastosowaną w Mi-8, z pewnymi wyjątkami. Na przykład wirnik ogonowy został zainstalowany po drugiej stronie.

Wyposażenie śmigłowca (wersja przeciw podwodna) składa się ze stacji radarowej Initiative-2, stacji sonaru Oka-2, magnetometru APM-60, stacji radiowej R-842M (zakres KV), stacji radiowej R-860 (zakres VHF), Wysokościomierz radiowy RV-Z, kompasy radiowe ARK-9 i ARK-U2, miernik Dopplera DIPS-15 i autopilot AP-34B. Kompleks antisubmarine zawiera także urządzenie do obserwacji i obliczania Lily of the Valley, sprzęt do transmisji danych Snegir, boje Float. Śmigłowiec wyposażony jest w automatyczny system sterowania SAU-14, który pozwala na zawieszenie maszyny w jednym miejscu.

Na pokładzie śmigłowca można znaleźć 36 boi RGB-NM "Chinara" lub osiem RSL-N "Willow". Bomby głębinowe i torpedy będące częścią uzbrojenia helikoptera mogą być umieszczone zarówno w przedziale uzbrojenia, jak i na wieszakach zewnętrznych. Najczęściej śmigłowce Mi-14 pracują w parach, jedna bierze na pokład boje sonaru i jest zaangażowana w poszukiwania, a druga bierze zamiast tego torpedowe lub głębokościowe ładunki.

Mi-14PL może być wyposażony nawet w atomową bombę głębinową 1K, jej waga to 1600 kg.

Jeśli mówimy o modyfikacji ratowniczej (Mi-14PS) tego śmigłowca, to przenosi ona dziesięć tratw ratunkowych, z których każda może pomieścić dwadzieścia osób, a także wyciągarkę zdolną do podniesienia trzech osób. Helikopter jest wyposażony w kilka reflektorów. Ta modyfikacja może być stosowana do transportu pasażerskiego, do lądowania żołnierzy i do ładunków. W samochodzie możesz zainstalować dodatkowe zbiorniki paliwa.

Modyfikacje Mi-14

Śmigłowiec Mi-14 był wielokrotnie modernizowany, teraz istnieją liczne modyfikacje maszyny. Poniżej znajdują się najważniejsze:

• Mi-14BT. Modyfikacja śmigłowca, przeznaczona do holowania włoków. Urządzenie to umożliwia holowanie włazów kontaktowych i bezstykowych różnych typów. Holowanie może być wykonane jako jeden helikopter i kilka samochodów.
• Mi-14GP. Modyfikacja przeznaczona do przewozu pasażerów i ładunku.
• Mi-14P. Wersja pasażerska śmigłowca, zdolna pomieścić do 24 osób. Modyfikacja została opracowana w celu obsługi rozwoju ropy naftowej na półce Caspian w 1995 roku.
• Mi-14PZH "Eliminator". Modyfikacja śmigłowca, przeznaczona do gaszenia pożarów. Maszyna opiera się na modyfikacji Mi-14BT. Rozwój został przeprowadzony wspólnie z niemiecką firmą Aerotech. Zbiornik na wodę jest zainstalowany w kokpicie śmigłowca i jest spuszczany przez klapy otwierające. Zbudowano jedną maszynę, która była używana podczas gaszenia pożarów w Hiszpanii.
• Mi-14PL. Helikopter przeciwpodwodny to największa modyfikacja maszyny.
• Mi-14PLM. Zmodernizowana wersja Mi-14PL, na której planowali zainstalować sprzęt pokładowy Octopus i wyposażyć go w najnowsze torpedy przeciwpodwodne Orlan i Kolibri w tym czasie. Prace nad stworzeniem tej modyfikacji nie zostały sfinalizowane.
• Mi-14PW. Polski helikopter modyfikacji śmigłowca.

Obecna sytuacja

Obecnie Mi-14 to jedyny krajowy śmigłowiec desantowy. Z uzbrojeniem rosyjskiej marynarki wojennej ta maszyna jest usuwana, jest ona w ograniczonym stopniu wykorzystywana do transportu pasażerów oraz w MOE. Obecnie te śmigłowce są eksploatowane w Polsce, na Ukrainie, w Gruzji.

Wielokrotnie w mediach pojawiły się informacje o możliwym wznowieniu seryjnej produkcji Mi-14. Ostatni raz kwestia ta została podniesiona w 2018 roku. Firma "Helikoptery Rosji" zaprezentowała projekt, który ma wznowić seryjną produkcję Mi-14. Firma planuje głęboką modernizację maszyny i wydanie jej wojskowych i cywilnych modyfikacji.

Charakterystyka MTH-14

Obejrzyj wideo: Największy śmigłowiec w Polsce - Mi-6 Mи-6 Krótka historia i prezentacja (Kwiecień 2024).