Nie każdy obiecujący projekt osiąga stan zaawansowania, w szczególności produkcję seryjną. Istnieje około dziesięciu niedokończonych prototypów na jeden udany rozwój, który w najlepszym przypadku trafia do muzeum. Ale czasami zdarza się, że już zamknięte projekty ożywiają i stają się podstawą do nowego przełomu. RIA Novosti udostępnił informacje na temat kilku wydarzeń krajowych, które ukazały się w jednym egzemplarzu.
NPS K-162
Ta okręt podwodny jest absolutnym rekordzistą prędkości: udało mu się przyspieszyć do 44 węzłów pod wodą, co odpowiada 82 km / h. Założono, że okręt podwodny K-162 będzie potężną bronią w walce z lotniskowcami: okręt podwodny był uzbrojony w torpedy i rakiety cruise P-70, mogła szybko ukryć się przed ściganiem. Ale była też znacząca wada: K-162 był zbyt głośny podczas ruchu, co pozbawiło go niezbędnej tajemnicy.
Ponadto produkcja takiej łodzi była zbyt droga, ponieważ jej kadłub wykonany był z tytanu. W rezultacie marynarka ZSRR porzuciła ten projekt, podczas gdy jedyna "działająca" kopia K-162 była członkiem Marynarki Wojennej przez około 20 lat. Po wycofaniu z eksploatacji łódź podwodna została zdemontowana. Zdobyte doświadczenie stało się podstawą do stworzenia nowych okrętów podwodnych o napędzie atomowym, na przykład programu 670 "Skat".
Ekranoplan "Lun"
Podczas zimnej wojny sowieccy projektanci próbowali opracować sposób walki z amerykańskimi lotniskowcami. Ciekawym projektem była peruka udarowa "Lun", która łączyła możliwości statku i samolotu. Ze względu na swoją zewnętrzną i imponującą charakterystykę działania amerykańscy eksperci wojskowi nazwali go "Kaspijskim potworem". Długość peruki wynosiła 75 m, a wysokość - 20 m. Mogła osiągać prędkość do 500 km / h.
"Lun" mógł osiągnąć swój cel na bardzo małej wysokości, co pozwoliło mu pozostać niezauważonym przez zwykłą broń obrony powietrznej. Podejście zostało wykonane na wysokości 7-20 m. Ekranoplan mógł wykonać salwę pocisków Mosquito z sześciu instalacji (masa wybuchowa wynosi 150 kg każdy). Mniej niż połowa amunicji wystarczyła, by zniszczyć lotniskowca. Ale w ZSRR nie było żadnych możliwości finansowych na rozwój projektu, więc jedyny ekranoplan został wstrzymany.
Myśliwiec Su-47 Berkut
Ten samolot po raz pierwszy poleciał w 1997 roku. Ma wyjątkową cechę charakterystyczną - skrzydło skierowane do tyłu. Umożliwiło to zwiększenie sterowalności myśliwca podczas lotu z małą prędkością (co jest niezwykle istotne w walce wręcz), jak również właściwości startu i lądowania. Możliwe było również zminimalizowanie prawdopodobieństwa wykrycia radaru i poprawienia aerodynamiki płatowca.
Do produkcji takiego skrzydła użyto dość drogich materiałów na bazie węgla. Pieniądze wystarczyły tylko na stworzenie prototypu, a masowa produkcja nie była możliwa do ustalenia. Jedyna kopia samolotu znajduje się w muzeum. Gromov. Doświadczenia zdobyte podczas tworzenia prototypu wykorzystano w myśliwcach T-50.
Obiekt 640 "Czarny orzeł"
Rozwój głównego czołgu "Black Eagle" rozpoczął się w latach 90. w biurze projektowym inżynierii transportu. Prototyp został wprowadzony po raz pierwszy w 1997 roku. Pojazd bojowy użył potężnego silnika z turbiną gazową, co pozwoliło mu przyspieszyć do 80 km / h na autostradzie. Na Czarnym Orderze zainstalowano 125 mm broni gładkolufowej z automatycznym systemem ładowania. Kabina była wyposażona w regulowane fotele, które miały 2 pozycje: camping i walkę. W trybie walki siedzisko znajduje się poniżej biegu, co zwiększyło szanse załogi na przeżycie, gdy trafił w wieżę.
Obiekt 640 został utworzony w jednym egzemplarzu, który nie osiągnął jeszcze masowej produkcji. Uważa się, że Ministerstwo Obrony nie zatwierdziło koncepcji tego pojazdu bojowego, woląc ulepszyć T-72 i T-80. Niektóre rozwiązania techniczne rozwoju nadal są zawarte w projekcie Armata.
MiG - 105,11
Podczas zimnej wojny Stany Zjednoczone i Związek Radziecki opracowały koncepcję samolotów kosmicznych, które planowano w szczególności wykorzystać jako bombowce orbitalne. W USA udało się stworzyć prototyp X-20 Dyna Soar, aw ZSRR - MiG -105,11, który otrzymał przydomek "łyka". Do jego wprowadzenia na orbitę oczekiwano użycia międzykontynentalnej rakiety balistycznej R-7.
Pierwsze loty nie zakończyły się sukcesem, a samolot został uszkodzony. W rezultacie projekt został zamknięty z powodu wysokich kosztów. Jedyny MiG - 105,11 znajduje się obecnie w Muzeum Lotnictwa Monino.
