IL-14 jest samolotem pasażerskim tłokowym dalekiego zasięgu. Biuro rozwoju Iljuszyna zostało opracowane jako zamiennik przestarzałych samolotów pasażerskich Li-2, a także Ił-12.
Historia powstania i działania
Latem 1945 r. Biuro Projektowe OKB Iljuszyn opracowało samolot pasażerski z tłokiem IL-12. Samolot ten stopniowo stawał się głównym krótkolotnym samolotem pasażerskim używanym na terytorium ZSRR, a także planowano dostarczenie go do zniszczonych przez wojnę krajów przyjaznych Związkowi Radzieckiemu. Natychmiast rozpoczął się etap testów stanu IL-12, który pomyślnie przeszedł rok później.
Jednak podczas testów okazało się, że w przypadku awarii jednego silnika (w tym krytycznego), samolot po prostu nie ma trakcji, aby kontynuować start. Stwarzało to większe prawdopodobieństwo uszkodzenia samolotu, a nawet katastrofy samolotu, gdyby znajdował się na końcu pasa startowego. Zatem IL-12 po prostu nie był w stanie wykonać ciągłego startu (czyli startu, który mógłby być kontynuowany, gdyby silnik się nie powiódł).
W związku z tym pod koniec 1946 r. Biuro rozwoju S. V. Iljuszyna rozpoczęło prace nad stworzeniem nowego samolotu, który oprócz powiększonego przedziału pasażerskiego i kadłuba powinien mieć możliwość ciągłego startu. Projekt otrzymał nazwę IL-14. Początkowo nowy samolot został zaprojektowany jako powiększona kopia IL-12, wyposażona w mocniejsze silniki ASH-73.
Jednak w trakcie eksperymentów okazało się, że zwiększenie mocy silnika samolotu nie pozwoli nam zasadniczo rozwiązać problemu ciągłego startu. Tak więc, przy jedynym silniku pracującym, balans samolotu został zmieniony, co wymagało od załogi posiadania doskonałych umiejętności lotu w celu utrzymania kontroli. Dlatego postanowiono zmienić konstrukcję kadłuba i skrzydła samolotu, aby uzyskać niezbędne właściwości aerodynamiczne. W rezultacie czas wymagany do startu IL-14 został znacznie zmniejszony. Ponadto ułatwiło to zastąpienie silnika ASH-73 mocniejszym ASH-82FN, dzięki czemu samolot szybko uzyskał wymaganą prędkość.
Już w 1950 roku zbudowano pierwszy model IL-14, który miał pióropusz ogonowy z IL-12 (zmieniono go w kolejnych modelach). Latem tego samego roku samochód wykonał pierwszy lot, który trwał 15 minut. Następnie (z drugiej próbki) samolot był wyposażony w mocniejsze i niezawodne silniki ASH-82T, otrzymujące oznaczenie IL-14P. Pierwszy lot IL-14P miał miejsce na początku października 1950 roku.
Wiele pracy z samolotem miał jego pilot testowy Vladimir Kokkinaki. Przeprowadzili wiele prac nad badaniem sterowności IL-14 podczas startu z jednym silnikiem, a także w trybach krytycznych, które wkrótce stały się obowiązkowe dla wszystkich samolotów wielosilnikowych.
W 1951 r. Rozpoczął się okres próbny dla IL-14. Ich konkluzja była taka, że samolot ma prostszą wygodną kontrolę niż IL-12, ma niezbędną niezawodność i stabilność, a bez trudności jest w stanie przeprowadzić ciągły start z jednym pracującym silnikiem. W 1953 r. Na mocy rozporządzenia Rady Ministrów ZSRR rozpoczęła się seryjna produkcja samolotów pasażerskich Ił-14.
Komercyjna eksploatacja samolotu rozpoczęła się pod koniec 1954 roku. W następnym roku, na IŁ-14, delegacje radzieckie odwiedziły Indie, Myanmar (Birmę) i Afganistan. Ten test, który przeleciał w sumie około 23 tysięcy kilometrów, samolot minął z honorem. W latach pięćdziesiątych XX wieku IL-12 i IL-14 były głównymi samolotami międzynarodowych i krajowych głównych linii lotniczych ZSRR. Dopiero w latach 70., kiedy pojawił się An-24, IL-14 zaczął być używany głównie w lokalnych liniach lotniczych, głównie na Dalekiej Północy i na Syberii.
Również z IL-14 i wzrostem jej floty wiąże się z gwałtownym wzrostem ruchu pasażerskiego w Związku Radzieckim, tak, że stały się luksusem w przystępny cenowo sposób podróżowania. W latach sześćdziesiątych samolot został zmodernizowany w kierunku zwiększenia liczby miejsc pasażerskich i większego komfortu. Posiadając doskonały w tym czasie sprzęt do nawigacji radiowej, IL-14 był bardzo łatwy do opanowania pilotów lotnictwa cywilnego.
Era samolotu zakończyła się dopiero pod koniec lat 80. - początek lat 90., kiedy to IL-14 zaczęło masowo wycofywać się z eksploatacji. W ciągu zaledwie sześciu lat masowej produkcji, z 1300 do 4 000 samolotów zostało zbudowanych (według różnych źródeł), 70 z nich zostało straconych, a IL-14 dostarczono do 31 stanów. Były to głównie państwa obozu socjalistycznego lub państwa przyjazne ZSRR.
Przegląd samolotu i jego charakterystyka
Samolot IL-14 ma niski profil i normalny schemat. Upierzenie ogona to pojedynczy podbródek. Elektrownia samolotu jest reprezentowana przez dwa silniki tłokowe, których model zależy od konkretnej modyfikacji IL-14 i roku produkcji. Maksymalna pojemność kabiny pasażerskiej IL-14 wynosi 36 osób.
Wydajność samolotu w locie:
| Długość m | 21,3 (Il-14P), 22,3 (od Il-14M) |
| Rozpiętość skrzydeł, m | 31,7 |
| Wysokość (w ogonie), m | 7,8 |
| Silniki | 2 Shvetsov ASH 82T pojemność 1950 litrów. c. |
| Max prędkość, km / h | 430 |
| Prędkość przelotowa, km / h | 345 |
| Zasięg lotów, km | 1250 |
| Wysokość lotu, m | 6500 (ze sprzętem tlenowym) |
| Ciężar własny, kg | 12 700 |
| Maksymalna masa startowa, kg | 18 500 |
| Maksymalna liczba pasażerów | 36 |
| Załoga, pers. | 02 maja |
Modyfikacje IL-14
W całej historii rozwoju i eksploatacji samolotu powstał 13 z jego głównych modyfikacji.
- IL-14 to pierwszy prototyp samolotu, wyposażony w silnik ASH-82FN i zespół tylny z IL-12 i posiadający 18 pasażerów. Został zbudowany w jednym egzemplarzu do testowania.
- IL-14P - modyfikacja IL-14, która została uruchomiona do seryjnej produkcji. Już drugi zbudowany IL-14 był dokładnie tym modelem. Modyfikacja jest wyposażona w silniki ASh-82T i ma zwiększoną masę startową.
- IL-14ZOD - modyfikacja samolotu w samolocie, wyposażona w rampę dla personelu lądującego.
- IL-14G - modyfikacja ładunku IL-14 o nośności 3,5 tony.
- IL-14LL - laboratorium latające, stworzone na podstawie IL-14. IL-14LL zostały wykorzystane jako kompleksy badań lotów, a także rekonesansowe lodzie i arktyczne samoloty.
- IL-14M - modyfikacja IL-14P, z naciskiem na dalszą poprawę konstrukcji i wydajności. Ma wydłużony kadłub i zwiększoną pojemność pasażerską (do 24 osób). Później przebudowany na 28, a nawet 36 miejsc pasażerskich.
- IL-14S - modyfikacja IL-14, wyposażona do transportu najwyższego kierownictwa Związku Radzieckiego i nomenklatury partii. Wyposażony w wygodniejszy przedział pasażerski i zwiększone zbiorniki paliwa dla większego zasięgu lotu. Istnieją również modyfikacje IL-14PS, IL-14SI i IL-14SO, mające podobny cel.
- IL-14T - modyfikacja transportu IL-14, która ma zwiększoną nośność.
- IL-14FK - modyfikacja przeznaczona do wykonywania zdjęć lotniczych. Również do wykonania tych funkcji istnieje model IL-14FKM.
Zalety i wady IL-14
Główną zaletą IL-14 jest to, że przez bardzo długi czas wypełniał on niszę głównych samolotów tłokowych, która jest niezbędna w lotnictwie cywilnym Związku Radzieckiego w ruchu pasażerskim na trasach krajowych, a także w lotach międzynarodowych. To dzięki temu skromnemu pracownikowi loty zwykłym ludziom w kraju stały się tak przystępnym środkiem transportu, jak na przykład transport kolejowy.
Kolejną ważną zaletą IL-14 jest jej niezawodność i bezpretensjonalność w działaniu, dzięki czemu wyprodukowano ją w dość dużej serii. Korzyści z użycia tego samolotu dla państwa były po prostu olbrzymie, a pasażerowie byli zadowoleni. Wiarygodność IL-14 pozwoliła znacząco zmniejszyć poziom wypadków i katastrof, co jest również jej siłą. Mocne silniki pozwoliły na wykorzystanie IL-14 z dość krótkich pasów startowych, co w warunkach Dalekiej Północy lub Syberii było czasami dość ważne. Prostota, łatwość obsługi samolotu, a także zaawansowany elektroniczny sprzęt pokładowy pozwolił na skuteczne zarządzanie nawet pilotami o niewielkim doświadczeniu.
Główną wadą IL-14 był wysoki poziom hałasu wytwarzanego przez silniki tłokowe, co mogłoby stanowić dla pasażerów niewygodę. Jednak to niedociągnięcie nie miało większego znaczenia, szczególnie w porównaniu z zaletami samolotu, dzięki czemu "utrzymywał" się w liniach lotniczych Związku Radzieckiego aż do 1989 roku.
Wniosek
IL-14 był ważnym kamieniem milowym w historii krajowego lotnictwa cywilnego. Będąc jednym z ostatnich tłokowych samolotów pasażerskich, udało mu się "przeżyć" kilka samolotów odrzutowych, a jednocześnie był aktywnie wykorzystywany nie tylko w krajowych, ale także zagranicznych liniach lotniczych, nie wspominając o obszarach kraju z ekstremalnymi warunkami. Nie trzeba dodawać, że tylko dobre samochody są używane i latają przez długi czas?
