GAZ-67 - Radziecki samochód terenowy z napędem na wszystkie koła. Główne cechy to uproszczona konstrukcja nadwozia z brakującymi drzwiami (zamiast tego wycięcia) i unikalna konstrukcja mostów. Rozwój transportu wiązał V.A. Grachev Podstawa samochodu, włożył własny rozwój GAZ-64, wykorzystał elementy techniczne GAZ-M1. Armia radziecka używała dżipa podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej i wojny koreańskiej.
Ogólne informacje na temat GAZ-67
Wojsko między sobą nazywało transport "kozą" lub "kozą". W ciągu 10 lat produkcji (1943-1953) zakład zebrał około 93 tys. Egzemplarzy. Niska produkcja była obserwowana do końca wojny. W tym czasie z linii montażowej opuściło 6 tysięcy samochodów. Jest to dziesiąta część pojazdów dostarczanych z innych krajów w ramach wsparcia wojskowego.
Najpopularniejsza była modyfikacja indeksem "B". Po zakończeniu II wojny światowej był używany w armii, Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego i sektorach gospodarki (w rolnictwie, leśnictwie i eksploracji geologicznej). Inżynierowie Gorky Automobile Plant wyprodukowali kilka odmian wąskiej specjalizacji opartej na sprzęcie.
Historia powstania i rozwoju GAZ-67
Wygląd klasycznej wersji
Pod koniec września 1942 r. Zarząd przedsiębiorstwa Gorkiego zatwierdził plan, zgodnie z którym Grachev był zobowiązany do przeprowadzenia globalnego udoskonalenia 64-go modelu. Zespół pod jego kierownictwem rozpoczął pracę w lutym przyszłego roku. Najlepsi specjaliści GAZ od kilku miesięcy pracowali nad opracowaniem pierwszego prototypu.
Pierwsze trzy kopie miały wiele wad, z których główną była wąska szczelina. Wpłynęło to na drożność. W maju 1943 r. Inżynierowie przeprowadzili ogólnoświatową rewizję, która osiągnęła pożądaną wartość. W tym celu musieliśmy zmodyfikować ramę GAZ-67, zmienić obudowę i zmienić moc tłumika.
Pod koniec lipca 1943 r. Po raz pierwszy wspomniano o GAZ-67B w zakładzie, montując podwozie nowego pokolenia. Wkrótce zniesiono dodatkowy list w nazwie. W rok później zwróciła ulepszoną wersję SUV-a. Ostateczny model został zebrany w sierpniu. Testy fabryczne odbyły się jesienią. Podczas nich dżip przeszedł wszystkie instancje z satysfakcjonującymi wynikami.
Łącznie transport wyposażony w działo ZIS-3 przejechał 2200 kilometrów. Testy przeprowadzono na drogach asfaltowych i gruntujących, a także w terenie. Zgodnie z wynikami testu, projektanci zdali sobie sprawę, że używanie samochodu z pistoletem na pokładzie było złym pomysłem. Poważne defekty urządzenia nie ujawniły się, ale konieczne były pewne modyfikacje.
Pierwszy samochód na przenośniku zebrany 23 września 1943 r. Przez kilka tygodni eksperci zakończyli proces produkcji, zbierając 10 maszyn. W następnych miesiącach tempo wzrosło. Pod koniec 43 roku z mury warsztatu opuściło 718 samochodów. Pod koniec 1945 roku całkowita liczba zebranych egzemplarzy wynosiła około 6000.
Wygląd zmodernizowanego GAZ-67B
Na początku 44. roku inżynierowie zademonstrowali zarządowi firmy ulepszoną wersję, która otrzymała indeks "B". W ciągu pięciu miesięcy sprzęt przeszedł testy terenowe, na których pokonał około 20 tysięcy kilometrów w różnych warunkach. Wyniki testów były tak bardzo lubiane przez dowódców wojskowych, że nakazali natychmiastowe wdrożenie masowej produkcji nowego modelu.
Pierwszy rok "B" nie pojawił się w oficjalnej dokumentacji, więc nazwa miała charakter wyłącznie wewnętrzny. Do końca lat 40. wielu żołnierzy myli modele 67 i 64 wojskowego SUV-a. Przez długi czas wierzyli, że standardowa wersja GAZ-67 jest zmodernizowaną wersją GAZ-64 z ulepszonymi mostami i zwiększoną rozstawem. Powszechna popularność ze względu na modyfikację transportu "B" otrzymanego do końca lat czterdziestych.
Budowa i cechy GAZ-67
Specyfikacje GAZ-67:
- Długość - 3,4 m;
- Szerokość - 1,7 m;
- Wysokość - 1,7 m;
- Prześwit - 23 cm;
- Waga - 1,3 tony;
- Objętość bloku energetycznego - 3,28 l;
- Moc elektrowni - 54 koni mechanicznych przy 2,8 tysiąca obrotów;
- Maksymalna prędkość wynosi 90 km / h.
Hodovka
Poprawiono aerodynamikę w komorze silnika dzięki wprowadzeniu szczelin wentylacyjnych. Umieszczono je z tyłu maski. Baza została skrócona o 755 milimetrów (w porównaniu z GAZ-61). Z tego powodu pośredni wał kardana został wyłączony z urządzenia. Otwarta półoś, umieszczona z przodu, uzupełniona zawiasami na łożyskach igiełkowych.
Drożność wzrosła dzięki zastosowaniu sprężyn ćwierć-eliptycznych na przedniej osi. Z tego powodu wystąpiły wady: częste pękanie arkuszy (z powodu nierównomiernego rozkładu obciążenia) i niski poziom sztywności bocznej. Sprężyny GAZ-67 otrzymały nowe gwintowane palce i tuleje. Poprawiło to stabilność samochodu na prostej drodze.
Krótka podstawa i specjalna konstrukcja mostów na pierwszych prototypach doprowadziły do ciężkiego galopowania. Po wyposażeniu zawieszenia w potężne amortyzatory hydrauliczne, niedobór został wyeliminowany. Do 1951 r. Stosowano jednostronne amortyzatory o niskiej wytrzymałości i niskiej sprawności. W latach 1951-1953 pojazdy typu SUV były wyposażone w amortyzatory o podwójnym działaniu.
Tylne sprężyny umieszczone nad obudową mostu. Konsole służyły jako wsparcie w ramie. Dzięki temu rozwiązaniu możliwe było zwiększenie prześwitu i pozwolono nam porzucić stabilizator. Wszystkie główne elementy przedniego zawieszenia wzmocnione.
Drążek kierowniczy i hamulce
Drążek kierowniczy był prosty, był umieszczony przed przednią osią. Z powodu braku zakrętów okazało się, że jest twardy, ale bardziej podatny na uderzenia czołowe. Skręt kierownicy GAZ-67 wynosił 10,27 stopnia, co było bardzo dużo w tym czasie (nie miało to wpływu na jakość prowadzenia).
Hamulce linowe na wszystkich kołach napędzane były napędem mechanicznym. Aby poprawić wydajność układu hamulcowego dodano twardy wałek rozrządu. Aby włączyć hamulce, kierowca używał pedału lub dźwigni ręcznej. Korektory w urządzeniu nie są dodawane w celu zwiększenia zasobów zasobów roboczych.
Opony GAZ-67
Opony z odgałęzieniem typu "rozcięta choinka" pochodziły z poprzedniej generacji. Przy ich pomocy technik czuł się pewnie na drogach i na ziemi. Przedsiębiorstwo Yaroslavl zaangażowało się w produkcję opon przeznaczonych specjalnie dla Gorky. Kryzys w latach wojny wpłynął na zwolnienie opon, więc niektóre GAZ-67 były wyposażone w koła od M1. Ich główną wadą był wzór nawierzchni autostradowej (co pogorszyło przenikalność w terenie).
Ciało
Ciało było otwarte. Transport pomieścić do czterech osób. Przednie siedzenie zostało podzielone, tylna część została połączona. Tylne skrzydła są zaprojektowane tak, aby pomieścić dwóch dodatkowych żołnierzy. Jeśli załoga nie potrzebowała dodatkowej pomocy, do skrzydeł przymocowano skrzynki do transportu broni i amunicji. Brakowało drzwi. Przy złej pogodzie nadwozie i drzwi były pokryte specjalną markizą.
Szyba przednia została przymocowana do ramy, która została złożona do przodu lub zamocowana w pozycji poziomej. Po stronie kierowcy była wycieraczka. Podczas montażu korpusu należy użyć płaskiego lub wygiętego w tym samym płaskiego kształtu konstrukcji skrzyni. Konstrukcja frontu pochodzi z Gorky-GAZ-AA.
Szerokość toru wynosiła 1445 milimetrów. Czasami w produkcji występowały awarie, z powodu których może wzrosnąć do 1 460 mm. Siła ramy została zwiększona poprzez zainstalowanie prętów o zamkniętym profilu. Przedni zderzak wystaje poza korpus o 40 mm. Pozwoliło to wyeliminować pęknięcia w najbardziej obciążonych obszarach ramy.
Jednostka napędowa
Silnik GAZ-67 opracował 54 koni mechanicznych na 2,8 tysiąca obrotów. Przy 1,4 tysiąca obrotów osiągnięto największy moment obrotowy - 18 kg / m. Silnik pracował wraz z gaźnikiem K-23, który był innowacyjny w tamtych latach. Jego konstrukcja została pozbawiona pneumatycznego ekonomizera. Dokładność regulacji stała się wyższa. Po lewej stronie elektrowni znajdował się filtr powietrza. Przy pomocy długiej rury połączył się z gaźnikiem.
Główny czołg o pojemności 43 litrów znajdował się przed przednią szybą. Pod fotelem kierowcy znajdował się dodatkowy zbiornik paliwa, który mógł pomieścić 33 litry benzyny.
W 67. modelu była minimalna ilość sprzętu elektrycznego i urządzeń. Podstawą były deski rozdzielcze od M1 i MM z usuwaniem wskaźników temperatury oleju i płynu chłodzącego.
GAZ-67B
Głównym zadaniem inżynierów w tworzeniu nowej modyfikacji było wydłużenie okresu trwałości głównych jednostek technicznych:
- Zainstalowano nowe łożyska "White". Wyróżniono je wysoką wytrzymałością, zwiększonym zapasem zasobów roboczych, narażeniem na obciążenia udarowe;
- Piasty przedniego koła są wzmocnionym mocowaniem łożyska;
- Wał napędowy został wyposażony w nowe uszczelki szpuli;
- Na wszystkich mocowaniach przednich sprężyn drabiny zostały zastąpione wzmocnionymi śrubami.
Do końca lat 50. XX wieku wiele innych jednostek technicznych użyto w innych lekkich pojazdach typu Gorky. Silnik GAZ-67B otrzymał ulepszony dystrybutor, który połączono ze świecami za pomocą kabli wysokiego napięcia pokrytych materiałem izolacyjnym.
W kolejnych latach urządzenie zostało uzupełnione o ulepszone elementy ujednolicone z nowymi osiągnięciami GAZU. W 1948 roku zwykła kratka zastąpiona stemplem siedmiu pionowych szczelin.
Co można wyciągnąć?
GAZ-67 - legendarny radziecki SUV, który w swoim czasie miał innowacyjny design. Wysoka jakość potwierdza długa produkcja (10 lat) i duża liczba zebranych egzemplarzy (około 93 tys.). Niektóre rysunki dzisiejszej technologii można znaleźć w archiwach zakładu samochodowego Gorki.
Podczas II wojny światowej jeep był często używany w operacjach rozpoznawczych. Po zakończeniu wojny był używany w wielu dziedzinach, w tym w gospodarce narodowej. Do 2018 roku jest niewiele samochodów. Rzadkie modele można znaleźć na wystawach wojskowych lub w prywatnych kolekcjach. Po wojnie, na bazie GAZ-67, specjaliści NAMI opracowali płazy.
