Katar - broń starożytnych Indian, należy do klasy noży, kastetów lub sękatych noży. Ta forma broni - niezbyt często spotykana w Chinach, Indonezji, a nawet w niektórych krajach europejskich. Jednak tylko w Indiach ma znaczenie symboliczne i religijne. Imię Katar można przetłumaczyć jako język lub ostrze boga śmierci. Katar został szczególnie uhonorowany przez Rajputi (który uważał się za potomków kasty wojskowej Kshatriya) i użył go jako dodatkowej broni na lewą rękę, analogicznie do europejskiego dago.
Sądząc po źródłach pisanych, szczyt popularności katarów pojawił się w okresie od XVI do XVIII wieku, chociaż ta broń jest znacznie starsza. Pierwsze wzmianki pochodzą z XIV wieku, chociaż zapisy te zostały sporządzone przez podróżników, którzy nie wiedzieli dokładnie, ile stuleci wcześniej rdzenni mieszkańcy używali tej broni.
Rodzaje katarów i ich główne elementy
Katary miały różne kształty, różną długość ostrza i składały się z następujących elementów:
- Główną częścią Kataru było ostrze o długości od 10 do 100 centymetrów. Kształt ostrza klasycznego Kataru przypominał trójkąt równoramienny. Czasami były ostrza z falistym ostrzem, które powodowało nie gojące się rany. Ale przekrój ostrza w kształcie rombu w połączeniu z szerokością ostrza spowodował głębokie zranienie ran. Czasem są katary z dwoma lub trzema ostrzami;
- Od samego początku ostrza odejdź od dwóch żelaznych płytek, które chronią przedramię i nadgarstek. Z wystarczającą wprawą mogliby budować klocki chroniące przed uderzeniami mieczem lub mieczem. Oczywiście twarda parada nie wchodzi w rachubę, oznacza to blokowanie przesuwających się ciosów, gdy obrona zostanie zastąpiona pod pewnym kątem;
- W pewnej odległości od ostrza, płyty ochronne są utrzymywane razem za pomocą dwóch poprzecznych uchwytów. Czasami poprzeczka mogła być jedna, ale nie zawsze zapewniała niezbędną sztywność konstrukcji.
Wraz z rozwojem broni palnej, katary szlachetnych ludzi zaczęły łączyć się z dwoma pistoletami. Ten projekt był bardzo traumatyczny dla właściciela, a dokładność strzału pozostawiała wiele do życzenia.
Zdarzają się przypadki, gdy przed walką Katar był przywiązany do ręki za pomocą lin lub specjalnych pasów. Przywiązany do ręki Kataru nie ginie w żadnych okolicznościach. Chociaż dla starożytnych Hindusów wiązanie broni do ręki miało nieco inne znaczenie i oznaczało chęć zaakceptowania śmierci w walce lub walki do całkowitego zwycięstwa.
Były specjalne wojskowe projekty katarów, które różniły się bardziej diamentowym przekrojem i grubością ostrza. Były przeznaczone do penetracji zbroi wroga. Aby wzmocnić czubek podczas uderzenia w metal, w catarach z przekłuwaczem ostrze zgrubiało się w pobliżu końcówki.
Jak widać z cech struktury, Katar nie był przeznaczony do stosowania ciosów tnących. Chcąc skorygować ten niedobór, mistrzowie rusznikarzy stworzyli specjalne próbki katarów z zakrzywionym ostrzem, chociaż są to bardziej cywilne opcje przeznaczone do zadawania nieśmiercionośnych ran. Właściwości przebijające zostały praktycznie utracone w tym samym czasie.
Niestandardowi katary
Był bardzo interesujący model Kataru "Jamadhar Selikani" lub Katar z trzema ostrzami. W stanie złożonym jest to klasyczny, jednostronny Katar. Po kliknięciu na poprzeczkę otwiera się mechanizm, który otwiera ostrze jak pączek kwiatu. Dwie połówki rozchodzą się w różnych kierunkach, jak nożyczki, a trzecie ostrze otwiera się w środku.
W literaturze często pojawia się opinia, która charakteryzuje Katar jako narzędzie śmierci, że ostrza otworzą się wewnątrz ciała wroga, odcinając jego narządy wewnętrzne. Trudno wyobrazić sobie źródła takiej siły, która mogłaby spowodować, że Katar otworzyłby się wewnątrz ludzkiego ciała. Tak, i samo uderzenie musi zostać zadane na całej długości ostrza, a będzie jak śmiertelna rana.
Bardziej prawdopodobną wersją wydaje się być teoria wykorzystania rozwijanego Kataru do chwytania i trzymania ostrza wroga w celu uderzenia go główną bronią w prawej ręce. Niemożliwe było wyrwanie lub złamanie ostrza miecza lub miecza za pomocą takiego Kataru, ale realistyczne jest trzymanie go przez kilka sekund. W śmiertelnym pojedynku kilka sekund może dać szansę samemu zadać śmiertelny cios i wyjść z walki jako zwycięzca. Liczne znaleziska trzech ostrzy katarów świadczą o ich popularności (nieskuteczna broń po prostu nie mogła istnieć przez długi czas, odkąd jej twórca zginął w pierwszych bitwach).
W XV wieku na południu Indii pojawili się katary nowego projektu - posiadający specjalną tarczę ochronną, podobną do ochrony rapiera. Z miłością charakterystyczną dla Hindusów, wszystkie ozdoby na tarczach były często wykonane w kształcie głowy kobry z rozdętym kapturem. Nazwano je nie mniej pięknymi niż wyglądały - "przynosząc śmierć". Tacy katarów używali w walce jako broni dla głównej ręki. Stworzenie ochronnego strażnika wywołało ewolucję Kataru. W rezultacie wynaleziono inną specyficzną broń Pata.
Miecz pata, jako zwrot ewolucji Kataru
W procesie ewolucji wojskowy Katar ze strażnikiem ochronnym rozwinął się w nową broń - miecz pata. W przeciwieństwie do Kataru, impas był bronią przeznaczoną głównie do przebijania zbroi. Długie, wąskie ostrze doskonale wykonało to zadanie. Płytki ochronne Kataru rozwinęły się w misę z patą, która pokryła większość dłoni i dotarła do przedramienia.
Cechy projektu Kataru
Pierwsze próbki katarów zostały wykonane w postaci solidnych konstrukcji ostrza i uchwytu. Najprawdopodobniej takie modele były wojskowe. Na cywilu, ozdobionym złotem i wzorzystymi wzorami, zwykle znajduje się konstrukcja na nity. Jest to zrozumiałe, ponieważ modele wojskowe nie potrzebują różnych ekscesów, są prostymi i niezawodnymi narzędziami do zabijania. Modele cywilne, wręcz przeciwnie, podkreślały status właściciela bardziej, niż służyły jako broń.
Większość katarów była zrobiona z indyjskiego Bulata, który był sprzedawany na wagę srebra. W połączeniu z długością i grubością ostrza Kataru, fakt ten bezpośrednio wskazuje, że Katar był bronią dla bogatych wojowników i szlachty.
Pomimo najwyższej jakości pancerza używanego do produkcji kotów, ostrza zostały dodatkowo wzmocnione podczas kucia za pomocą specjalnych usztywniaczy. Rowki na ostrzach pozwoliły zmniejszyć wagę broni, rozszerzyć ostrze, oszczędzając materiał i przeprowadzić różne utwardzanie w określonych miejscach ostrza. Piękne wzory adamaszku na ostrzu pojawiły się w wyniku trawienia i polerowania powierzchni ostrza.
Były tam łopatki adamaszku, na których krawędziach były wykonane z innej stali. Najprawdopodobniej jest to wynikiem obrażeń w walce i późniejszej naprawy broni.
Katary dla prostych wojowników
Pomimo wysokich cen katarów adamaszkowych, niektórzy zwykli wojownicy mieli je również w swoim arsenale. Zrobili proste katary z połamanych mieczy i szabel, otwierając ostrza u podstawy, by kształtować trójkąt. Było tam mnóstwo katarów z ostrzami europejskich mieczy i szabel. Spotkali się głównie na terytoriach Indii, które aktywnie handlowały z Europejczykami. Potem wykupili połamane i bezużyteczne miecze, po cenie nieco wyższej niż cena złomu żelaznego. Indie w tym czasie posiadały najbardziej zaawansowaną wiedzę metalurgiczną, a miejscowi kowale z łatwością przekształcali bezwartościowe miecze w nowych katarów.
Polowanie na kota
Istnieje legenda, że katarów używano do polowania na tygrysy. Rzeczywiście, wiele obrazów i ilustracji z tamtych czasów pokazuje myśliwych z Katarami, a na jednym Katar jest używany w walce z tygrysem. Podobna legenda dotyczy noża bojowego Kukri. Każda rozsądna osoba zrozumie, że polowanie na tygrysa sztyletem, nożem lub Katarem jest czystym samobójstwem. Zwłaszcza nieustraszeni myśliwi mogli wykończyć rannego drapieżnika nożem, ale nic więcej. Rysunki mówią tylko, że myśliwy próbuje uratować mu życie, wykorzystując Katar jako ostatnią szansę.
Dekoracyjne wykończenie katarów
W związku z systemem kastowym jedynie grupa wojskowych kast i szlachcic posiadała broń w Indiach, więc większość indyjskiej broni jest bogato zdobiona metale szlachetne, rzeźbione kości i ozdobione kamieniami. Mistrzowie w Indiach byli w stanie zrobić wycięcie w złocie lub srebrze. Znali technologię wytłaczania i emaliowania. Zwyczajem było dawanie bogato zdobionej broni władcom lub bogatym właścicielom ziemskim.
Do dekoracji Katarzynek najczęściej używano techniki "koftar" - wycięcia w złocie. Została wykonana w następujący sposób:
- Ostra igła została nałożona, czerpiąc z głębokich zadrapań;
- Drut złota jest porysowany;
- Drut jest wbity młotkiem;
- Powierzchnia jest ogrzewana i ponownie wstrzykiwana;
- Polerowane.
W starych obrazach widać, że Katar jest stałym towarzyszem bogatych i szlachetnych wojowników. Nawet podczas świąt i oficjalnych przyjęć, wszyscy wojownicy są przedstawieni z Katarów.
Technika walki
Klasyczny Katar został użyty jako broń dla lewej ręki w połączeniu z szablą. W odległości Kataru ustawiono bloki i sparunki, a po zbliżeniu nastąpił krótki, śmiertelny cios. Sikhowie używali Kataru jako swojej głównej broni, w połączeniu z małą tarczą. Sikhijscy wojownicy kochali Katar właśnie z powodu jego zdolności zabijania jednym ciosem. Ich kod zakazał niepotrzebnie (szczególnie powodując cierpienie ofierze).
W południowych Indiach Katar był używany jako broń do gęstych zarośli i ciasnych przestrzeni. Katar nosił po lewej stronie w talii, przed szablą.
Technika pracy Katar jest nadal zachowany w stanie Kerala. Używa kłujących ciosów na różnych trajektoriach. Po nakłuciu ostrze Kataru obraca się płasko do ziemi. Pomaga mu to wejść między żebra, a gdy uderzony w rejon szyjki macicy wpływa na wiele tętnic krwi. Technika krojenia jest słabo rozwinięta, mimo że używa jej wielu mistrzów. Uderzenia w tym przypadku są podobne do techniki karate z mieczem ręcznym i są wykonywane z obudową osadzoną w ciosie. Istnieje również technika uderzania przy powrocie broni, ostrzenie obosieczne pozwala na ich wykonanie bez obracania ostrza.
Katar jest nadal w Indiach uznawany za symbol potęgi militarnej. W XIX wieku Rajputowie malowali Katar na końcu podpisu. W XIX wieku pojawił się wizerunek Kataru na rupiach i pierwszych znaczkach.
Sztandar księstwa Mewara ozdobiony jest także Katarem, który symbolizuje walkę o niepodległość.
Dzięki miłości Indian do ich tradycji, Katarów można znaleźć w całych Indiach, a każdy, kto chce opanować technikę bitewną Kataru, może uczyć się od miejscowych mistrzów, którzy transmitują swoją sztukę przez wiele stuleci.
