MYŚLIWIEC MIG-3, PRZEGLĄD BRONI POWIETRZNYCH, DANE TECHNICZNE SPECYFIKACJI TECHNICZNYCH, SILNIK, WAGA I KABINA, HISTORIA ZASTOSOWAŃ WOJSKOWYCH

MiG-3 to radziecki myśliwiec szybkobieżny na dużych wysokościach stworzony w przededniu wybuchu II wojny światowej. Ze względu na swoje cechy konstrukcyjne i operacyjne MiG-3 nigdy nie był w stanie stać się pełnoprawnym frontowym bojownikiem.

Jednak ta maszyna była aktywnie wykorzystywana jako samolot obrony powietrznej: duża prędkość myśliwca na dużych wysokościach pozwalała sowieckim pilotom na skuteczną walkę z niemieckim samolotem bombowym.

Na początku wojny MiG-3 stanowiły około jednej trzeciej radzieckiej obrony powietrznej. Strzegli nieba w Moskwie, Leningradzie i innych miastach radzieckich.

Produkcja seryjna samolotu nie trwała długo: od grudnia 1940 r. Do grudnia 1941 r. Wyprodukowano łącznie 3178 samolotów, koszt jednego samochodu wyniósł 158 tysięcy rubli (stan z maja 1941 r.).

Operacja MiG-3 została przerwana w 1943 roku, ostatnie samochody z powodu zużycia i braku części zamiennych zostały spisane na początku 1944 roku. Według oficjalnych statystyk, konto myśliwców MiG-7 710 zestrzeliło samoloty wroga, z których 43 zostały zniszczone w nocy.

Historia powstania tego wojownika jest bardzo dramatyczna, w pełni zgodna z duchem złożonej, a czasem tragicznej ery ostatnich przedwojennych lat.

Historia stworzenia

Rozwój myśliwca MiG-3 jest ściśle związany z nazwiskiem utalentowanego rosyjskiego i radzieckiego projektanta samolotów Nikołaja Polikarpova. W latach 30-tych nazywany był radzieckim "królem wojowników". Jednak pod koniec tej dekady rozpoczął się trudny okres w życiu Nikołaja Nikołajewicza.

W tym okresie był zaangażowany w rozwój nowego myśliwca I-180. Katastrofy, które ścigały ten samochód, poważnie podkopały zaufanie nie tylko do niego, ale także do samego projektanta. Jednak Polikarpov nie poddał się: w 1939 r. Zaproponował stworzenie szybkobieżnego myśliwca na dużych wysokościach o cechach przewyższających wszystkie istniejące odpowiedniki krajowe i zagraniczne. W samolocie planowano zainstalować nowy silnik Mikulin AM-35. Wykazał maksymalną moc na wysokości około sześciu tysięcy metrów, podczas gdy reszta sowieckich silników lotniczych osiągnęła szczyt mocy na wysokości czterech lub pięciu kilometrów.

Polikarpov uważał, że na dużych wysokościach o niższej gęstości atmosferycznej myśliwiec może osiągnąć prędkość 650 km / h, z łatwością doganiając wszystkie wrogie samoloty. Prace nad nową maszyną rozpoczęły się latem 1939 roku, otrzymał oznaczenie I-200. Projektanci przywiązywali dużą wagę do właściwości aerodynamicznych samolotu, więc nowy zawodnik okazał się bardzo elegancki, elegancki, miał gładkie i piękne linie kadłuba.

Projekt był gotowy do października 1939 r. Polikarpow wysłał go do kierownictwa kraju, napisał list przewodni i czekał na odpowiedź.

Po podpisaniu sowiecko-niemieckiego paktu Ribbentrop-Mołotow stosunki między ZSRR a III Rzeszą stały się praktycznie sprzymierzone. Radzieckie kierownictwo zgodziło się wysłać delegację do Niemiec, aby zapoznać się z najnowszymi próbkami niemieckich technologii i przedsiębiorstw przemysłu lotniczego. Do tej delegacji dołączyła również Polikarpow.

Po powrocie z podróży służbowej Polikarpov spodziewał się bardzo nieprzyjemnej niespodzianki. Biuro projektowe zostało praktycznie zmiażdżone: znaczna część zakładów produkcyjnych i personelu została przeniesiona do nowego biura projektowego, które zostało utworzone pod niewiadomymi wówczas inżynierami Gurewiczem i Mikojanem. Co więcej, prawie gotowy projekt myśliwca I-200 również został im przekazany do przeglądu.

Najlepsi projektanci (około 80 osób), którzy wcześniej pracowali w Polikarp Design Bureau, zostali przeniesieni do nowego biura projektowego. Na ludzi wpłynęła "marchewka" i "marchewka". Tym, którzy wątpili, powiedziano, że Polikarpov jest "goner", że wkrótce zostanie zastrzelony, a brat Mikojana był członkiem Biura Politycznego, to znaczy, że miał poparcie na samym szczycie.

Dla Polikarpowa był to straszny cios. Próbował zaprotestować, ale nie przyniosło to żadnych rezultatów. Przez wiele dziesięcioleci to Mikojan i Gurewicz byli oficjalnie uznawani za twórców samolotów MiG-1 i MiG-3, haniebna prawda została odkryta dopiero na początku lat 90., po odkryciu wcześniejszych tajnych dokumentów.

Polikarpow nie poddał się. Na początku 1941 r. Stworzył myśliwca I-185, który swoimi cechami przewyższał wszystkie radzieckie odpowiedniki tego czasu. Jednak pod daleko posuniętymi pretekstami ten samochód nigdy nie został dopuszczony do serii, preferowano myśliwca Jak-9. Powodem był fakt, że ówczesny Jakowlew był zastępcą komisarza krajowego przemysłu lotniczego. Jako nagrodę motywacyjną, Polikarpow za I-185 został nagrodzony Nagrodą Stalina pierwszego stopnia. Ale to nie była pociecha dla sowieckich pilotów, którzy walczyli na froncie.

Wiosną 1940 roku pierwszy prototypowy myśliwiec został wyprodukowany pod nazwą MiG-1. Wzniósł się w niebo 5 kwietnia 1940 roku. Samolot miał doskonałą charakterystykę prędkości (628 km / h), ale samochód również miał poważne wady. W locie latarnia nie otworzyła się, uniemożliwiając awaryjną ewakuację pilota. Kabina była słabo wentylowana, co powodowało dyskomfort u pilotów. Ale znacznie poważniejsze były problemy ze sterowaniem samolotu: ze względu na tylne centrowanie samochodu, łatwo wszedł w ogon, z którego trudno było go wycofać. Ta cecha doprowadziła do zwiększenia zmęczenia pilotów.

Pomimo niedociągnięć, latem 1940 r., MiG-1 został wprowadzony do serii. Do końca roku udało im się wyprodukować sto samolotów i wysłać je do jednostek bojowych. Zostałby wypuszczony jeszcze dalej, ale przywództwo tego kraju było zaabsorbowane zasięgiem radzieckich myśliwców. Wszystkie biura projektowe zamówiły zwiększenie zasięgu myśliwców jednosilnikowych do 1000 km, a myśliwców dwusilnikowych do 2000 km.

W Mikoyan Design Bureau rozpoczęto pilne prace nad modernizacją MiG-1. Pod kokpitem zainstalowano kolejny zbiornik o pojemności 250 litrów. Aby utrzymać centrowanie samolotu, mocowanie silnika musiało zostać przedłużone, aby zainstalować silnik AM-35A. Zasięg samolotu zwiększono do 1 tys. Km. Nowa maszyna otrzymała oznaczenie MiG-3.

Nie jest do końca jasne, dlaczego konieczne było zwiększenie zasięgu samolotu. Maszyny ważące, ze względu na montaż dodatkowych zbiorników na nich, doprowadziły do zmniejszenia manewrowości, prędkości i wznoszenia - główne cechy lotu każdego zawodnika.

Jednak pomimo zwiększonej masy startowej, podczas testów myśliwca MiG-3 wykazano prędkość 640 km / h na wysokości 7 tysięcy metrów. W 1941 roku ten samolot stał się najszybszym wojownikiem na świecie.

Wykorzystanie bojowe

Na początku wojny sytuacja była bardzo paradoksalna: samoloty MiG-3 były czymś więcej niż pilotami zdolnymi do ich pilotowania. Wojownik bardzo trudno latać. Doświadczony pilot na nim zmienił się na średni, przeciętny pilot stał się początkującym, a niedoświadczeni piloci nie mogli go w ogóle latać. Wyrównanie tylne uczyniło samolot bardzo "ciężkim" i mało zwrotnym. Ponadto MiG-3 miał bardzo wysoką prędkość lądowania (144 km / h), co przy najmniejszym błędzie mogło doprowadzić do katastrofy.

MiG-3 miał problemy z latarnią w kokpicie: przy dużych prędkościach często się nie otwierał, co uniemożliwiło pilotowi opuszczenie rozbitego samolotu. Silnik myśliwski wyróżniał się wysokim ryzykiem pożaru i miał bardzo niską żywotność.

Ale najważniejsze było inne: już pierwsze miesiące wojny pokazały, że główne bitwy powietrzne miały miejsce na niskich i średnich wysokościach, na których MiG-3 poważnie przegrał zarówno z sowieckimi, jak i niemieckimi bojownikami. Jednostki uzbrojone w MiG-3 poniosły ogromne straty w pierwszych miesiącach wojny, co wyraźnie pokazało, że samolot nie nadawał się do walki w pierwszej linii.

W ZSRR kilka rodzajów myśliwców było masowo produkowanych, ale był tam wyraźny brak skutecznych samolotów szturmowych. To zadecydowało o losie MiG-3: z osobistego rozkazu Stalina, bojownika przerwano, a także z wolnych pomieszczeń wykorzystywanych do produkcji IL-2.

Pozostałe myśliwce MiG-3 zostały przekazane siłom obrony powietrznej. Imponujący sufit samochodu i jego doskonała prędkość na dużych wysokościach pozwoliły MiG-3 skutecznie walczyć z wrogimi bombowcami. Często ten samolot był używany jako nocny myśliwiec.

Ponadto MiG-3 został z powodzeniem wykorzystany jako myśliwiec-bombowiec. Faktem jest, że był on jedyną maszyną nowej generacji, na której zainstalowano stojaki na bomby i wprowadzono system zrzucania bomb. Na MiG-3 można powiesić dwa FAB-50 lub osiem pocisków. Używany MiG-3 i jako samolot rozpoznawczy.

Na MiG-3, Pokryszkin, najlepszy radziecki as z Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, wygrał swoje pierwsze zwycięstwo, zestrzelił Bf-109E.

Opis

MiG-3 to jednosilnikowy, wolno przewożący, niskopłatowy jednopłat. Myśliwiec miał zamknięty kokpit i chowane podwozie z trzema słupkami.

Nosowa część kadłuba MiG-3 i mocowania silnika były wykonane z rur chromanilowych, które pokryte były duraluminowymi arkuszami przymocowanymi do zamków od góry. Płaszczyzna środkowa samolotu była całkowicie metalowa, część ogonowa kadłuba i konsola skrzydłowa były drewniane. Sekcja ogonowa była monokształtną strukturą z podłużnicami i ramami wyłożonymi kilkoma warstwami sklejki na górze. Poziomy ogon, lotki i kierownica zostały wykonane z duraluminium.

Latarnia w kokpicie pilota składała się z trzech części: stałej czaszy, ruchomej centralnej części, która została przesunięta do tyłu i tylnej stałej części. Podczas awaryjnej ucieczki z kabiny, tylna część latarni została rozładowana za pomocą specjalnego mechanizmu sprężynowego, ciągnącego się wzdłuż środkowej części latarni. W późniejszej serii samolotów, wizjer wykonany był z kuloodpornego szkła.

Ze względu na zastosowanie potężnego dużego silnika, kokpit znajdował się z tyłu kadłuba.

Dwa zbiorniki paliwa o łącznej pojemności 640 litrów znajdowały się w sekcji środkowej i kadłubie samolotu. Dwa dodatkowe zbiorniki paliwa można zawiesić pod skrzydłami.

Konsole skrzynkowe z litego drewna miały ramę z dźwigarami, podłużnicami i nevrur, na wierzchu skrzydła była osłonięta kilkoma warstwami sklejki bakelitowej.

Drewniany kil był integralny z częścią ogonową kadłuba, stabilizatory i ster miał konstrukcję duralową, osłonięte płótnem.

MiG-3 miał podwozie trójkołowe z kołem ogonowym. Mechanizm jego uwalniania jest pneumatyczny. Główne podwozie zamocowano na końcu sekcji środkowej neuronu, zostały one usunięte w kierunku kadłuba i weszły w specjalne nisze. W stanie schowanym podwozie zostało pokryte klapami. Aby określić położenie głównego podwozia używany alarm elektryczny z mechanicznym podtrzymaniem. Tylne koło typu kulowego miało amortyzację powietrza i oleju, w stanie wycofanym zamknięto klapą.

MiG-3 został wyposażony w silnik chłodzony cieczą AM-35A, moc startowa silnika wynosiła 1350 litrów. c. Myśliwiec został wyposażony w śmigło z trzema ostrzami o średnicy trzech metrów. Grzejnik wody znajdował się pod kokpitem, który oddzielono od silnika za pomocą przeciwpożarowej ściany.

Uzbrojenie MiG-3 zawierało karabin maszynowy 12,7 mm BS i dwa karabiny maszynowe 7,62 mm ShKAS. Zostały zamontowane nad silnikiem.

Niektóre samoloty były dodatkowo uzbrojone w dwa karabiny maszynowe 12,7 mm Berezina, zawieszone na specjalnych gondolach pod skrzydłami.

Sprzęt tlenowy został zainstalowany na myśliwcu MiG-3 po raz pierwszy, składał się z samego urządzenia, butli z tlenem i maski z wężem.