Największy niszczyciel sił morskich Stanów Zjednoczonych udał się na morze do testów. W towarzystwie kilku holowników, pozornie okręt wojenny opuścił stocznię Bath Iron Works, płynąc rzeką Kennebec do Oceanu Atlantyckiego.
Około 4,5 miliarda dolarów wydano na projekt niszczyciela 185-metrowego Zumwalta o pojemności 15 tysięcy ton. Statek otrzymał swoją nazwę na cześć admirała Elmo Russella Zumvalta, szefa wielu operacji morskich Stanów Zjednoczonych Ameryki.
"Jedyny taki w swojej klasie, takie projekty nigdy nie istniały, statek z przyszłości" - wyraził się w Bath Iron Works.
W tej chwili zajmują się udoskonalaniem i testowaniem różnych parametrów statku. Nowy niszczyciel, w przypadku udanych testów, wejdzie do służby w armii amerykańskiej w najbliższej przyszłości. Statek wykorzystuje trakcję elektryczną, jest wyposażony w najnowszy radar i sonar, a także potężną broń. Jego cechy konstrukcyjne pozwalają pozostać niezauważonym dla instalacji radaru wroga.
Eksperci sugerują, że nowa wersja kadłuba statku znacznie zmniejszy stateczność statku, chociaż uniemożliwi to wykrycie statku. Ale wojsko jest pewne tego rozwoju i planuje zbudować jeszcze trzy podobne okręty.
Historia pojawiania się niszczycieli
Statki uzbrojone w broń torpedową zaczęły pojawiać się w 1874 roku, a aktywny rozwój tego obszaru rozpoczął się podczas wojny rosyjsko-tureckiej. Wielka Brytania dokonała przełomu budując niszczyciel Lightning. Osiągał prędkość 18 węzłów. W Rosji w tym samym roku ujrzało światło niszczyciela "Eksplozja". W 1879 roku, na zlecenie rządu brytyjskiego, masowa produkcja niszczycieli została uruchomiona na bazie statku Błyskawicy.
Potem pojawiło się zapotrzebowanie na produkcję nowej klasy niszczycieli, od tej nazwy i okazało się niszczycielem redukcji. Zostały stworzone, by niszczyć niszczyciele i inne małe statki torpedowe, choć samodzielnie były raczej słabe w stosunku do dużych okrętów wojennych.
