Po rozpadzie ZSRR Stany Zjednoczone próbowały odgrywać rolę "światowego policjanta". Tak więc, amerykańska hegemonia została ustanowiona na całym świecie i nadciągają trudne czasy dla krajów, które są w opozycji do Stanów Zjednoczonych. Najważniejsze w tym względzie są losy Iraku i jego przywódcy - Saddama Husseina.
Prehistoria konfliktu w Iraku i jego przyczyny
Po operacji Pustynna Burza specjalna komisja ONZ została wysłana do Iraku. Jego celem było monitorowanie eliminacji broni masowego rażenia i zaprzestanie produkcji broni chemicznej. Prace komisji trwały około 7 lat, ale już w 1998 r. Strona iracka ogłosiła zakończenie współpracy z komisją.
Po klęsce Iraku w 1991 r. Utworzono strefy nad północną i południową częścią kraju, których pojawienie się było zabronione dla lotnictwa irackiego. Patrolowanie tutaj odbywało się samolotami brytyjskimi i amerykańskimi. Jednak nie wszystko było tutaj gładkie. Irakijskie mechanizmy obrony powietrznej, po serii incydentów w 1998 r., A także po operacji "Desert Fox" przeprowadzonej przez Amerykanów, zaczęły regularnie bombardować zagraniczne samoloty wojskowe w strefach bez wybuchu. Tak więc pod koniec lat 90. sytuacja w Iraku znów zaczęła się pogarszać.
Po wyborach w Stanach Zjednoczonych na prezydenta George'a W. Busha, anty-iracka retoryka w społeczeństwie amerykańskim nasiliła się. Wiele wysiłku poświęcono na stworzenie wizerunku irackiego kraju-agresora, który jest zagrożeniem dla całego świata. W tym samym czasie rozpoczęto przygotowanie planu inwazji na Irak.
Wydarzenia z 11 września 2001 r. Zmusiły amerykańskie władze do patrzenia najpierw na Afganistan, który do 2001 r. Był prawie całkowicie pod rządami talibów. Operacja w Afganistanie rozpoczęła się jesienią 2001 r., Aw następnym roku ruch został pokonany. Potem Irak ponownie znalazł się w centrum wydarzeń.
Już na początku 2002 r. Stany Zjednoczone zażądały, aby Irak wznowił współpracę z Komisją ONZ ds. Kontroli Broni Chemicznej i Broni Masowego Zniszczenia. Saddam Hussein odmówił, twierdząc, że w Iraku nie ma takiej broni. Jednak ta odmowa zmusiła Stany Zjednoczone i szereg państw członkowskich NATO do nałożenia sankcji na Irak. Ostatecznie, w listopadzie 2002 r. Irak, pod rosnącą presją, został zmuszony do postawienia komisji na terytorium Iraku. Jednocześnie Komisja ONZ stwierdziła, że nie znaleziono żadnych śladów broni masowego rażenia, a także wznowienie jej produkcji.
Mimo to amerykańskie przywództwo wybrało już drogę wojny i agresywnie podąża za nią. Dzięki godnej pozazdroszczenia okresowości pojawiły się związki o Iraku z powiązaniami z Al-Kaidą, produkcją broni chemicznej i przygotowaniem ataków terrorystycznych w Stanach Zjednoczonych. Jednak nie można było udowodnić, że niektóre z tych zarzutów zostały udowodnione.
W międzyczasie trwały przygotowania do inwazji na Irak. Powstała międzynarodowa koalicja przeciwko Irakowi, do której należały Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Australia i Polska. Wojska tych państw miały przeprowadzić operację błyskawiczną przeciwko Irakowi, obalić Saddama Husajna i ustanowić nowy, "demokratyczny" rząd w tym kraju. Operacja została nazwana "Iraqi Freedom".
Aby dokonać inwazji na Irak, utworzono potężną grupę sił koalicyjnych, w skład której wchodziło 5 dywizji amerykańskich (w tym jeden czołg, jedna piechota, jedna powietrzna i dwie dywizje morskie) i jedna brytyjska dywizja pancerna. Oddziały te koncentrowały się w Kuwejcie, który stał się odskocznią do inwazji na Irak.
Początek wojny w Iraku (marzec - maj 2003)
O świcie 20 marca 2003 r. Wojska koalicji anty-irackiej dokonały inwazji na Irak, a ich samoloty zbombardowały główne miasta w kraju. Jednocześnie przywódcy amerykańscy odrzucili ideę masowego szkolenia lotniczego, podobnie jak w 1991 roku, i postanowili przeprowadzić naziemną inwazję już pierwszego dnia. Częściowo wynikało to z faktu, że George W. Bush musiał jak najszybciej obalić irackiego przywódcę i ogłosić zwycięstwo w Iraku, aby podnieść swoją ocenę, a także wykluczyć jakąkolwiek możliwość użycia przez Irak broni masowego rażenia (która i tak zakwestionowany).
23 Irakijskie dywizje praktycznie nie prowadziły operacji bojowych, ograniczając się jedynie do lokalnych ośrodków ruchu oporu w miastach. W tym samym czasie bitwy w osadach były opóźnione o maksymalnie dwa tygodnie, co nieznacznie obniżyło stawkę zaliczki. Jednak w zasadzie wojska koalicyjne ruszyły w głąb lądu dość szybko, a przy tym poniosły bardzo nieszczęśliwe straty. Iracki lotnictwo również nie sprzeciwił się siłom sojuszniczym, co pozwoliło temu drugiemu w pierwszych dniach zdobyć i zdecydowanie utrzymać przewagę powietrzną.
Od pierwszych dni woski koalicji anty-irackiej zdołały awansować 300, aw niektórych miejscach 400 km i zbliżyć się do centralnych regionów kraju. Tutaj kierunek ataków zaczął się rozchodzić: wojska brytyjskie ruszyły w kierunku Basry, a USA - w Bagdadzie, obejmując miasta takie jak Najaf i Karbala. Już w kwietniu, w wyniku dwóch tygodni walk, miasta te zostały przejęte przez wojska koalicyjne i całkowicie oczyszczone.
Warto zauważyć bardzo niezwykły epizod oporu ze strony wojsk irackich, który miał miejsce 7 kwietnia 2003 roku. W tym dniu dowództwo 2. Brygady 3. amerykańskiej Dywizji Piechoty zostało zniszczone przez strajk z irackiego systemu rakiet taktycznych. W tym samym czasie Amerykanie ponieśli znaczne straty, zarówno w ludziach, jak iw technologii. Jednak ten epizod nie mógł wpłynąć na ogólny przebieg wojny, która od pierwszych dni została zasadniczo utracona po stronie irackiej.
9 kwietnia 2003 r. Wojska amerykańskie zdobyły stolicę Iraku w Bagdadzie bez walki. Ramki ze zniszczeniem posągu Saddama Husseina w Bagdadzie krążyły po całym świecie i stały się zasadniczo symbolem upadku potęgi irackiego przywódcy. Jednak Saddamowi Husseinowi udało się uciec.
Po zdobyciu Bagdadu amerykańscy żołnierze rzucili się na północ, gdzie do 15 kwietnia zajęła ostatnia iracka osada - miasto Tikrit. Tak więc aktywna faza wojny w Iraku trwała mniej niż miesiąc. 1 maja 2003 r. Prezydent USA George W. Bush ogłosił zwycięstwo w wojnie w Iraku.
Utrata oddziałów koalicyjnych w tym okresie wyniosła około 200 osób zabitych i 1600 rannych, około 250 sztuk pojazdów opancerzonych, a także około 50 samolotów. Według źródeł amerykańskich utrata irackich żołnierzy wyniosła około 9 tysięcy zabitych, 7 tysięcy więźniów i 1600 pojazdów opancerzonych. Wyższe straty w Iraku można wytłumaczyć różnicą w szkoleniu żołnierzy amerykańskich i irackich, niechęcią przywódców irackich do walki oraz brakiem zorganizowanego oporu ze strony irackiej armii.
Wojna partyzancka w Iraku (2003 - 2010)
Wojna przyniosła Irakowi nie tylko obalenie Saddama Husajna, ale także chaos. Próżnia wytwarzana przez inwazję doprowadziła do wielkiego szaleństwa grabieży, grabieży i przemocy. Sytuację pogorszyły ataki terrorystyczne, które zaczęto przeprowadzać z godną pozazdroszczenia regularnością w głównych miastach kraju.
Aby zapobiec ofiarom wojskowym i ofiarom wśród ludności cywilnej, siły koalicji zaczęły tworzyć policję, która miała składać się z Irakijczyków. Tworzenie takich formacji rozpoczęło się już w połowie kwietnia 2003 r., A latem obszar Iraku podzielono na trzy strefy okupacyjne. Północ kraju i obszar wokół Bagdadu był pod kontrolą amerykańskich żołnierzy. Południe kraju wraz z miastem Basra było kontrolowane przez wojska brytyjskie. Terytorium Iraku na południe od Bagdadu i na północ od Basry znajdowało się pod kontrolą skonsolidowanego podziału koalicji, która obejmowała oddziały z Hiszpanii, Polski, Ukrainy i innych krajów.
Jednak pomimo podjętych środków, w Iraku wybuchła wojna partyzancka. W tym przypadku rebelianci ćwiczyli nie tylko wybuchy samochodów i improwizowane bomby na ulicach, ale także ostrzał żołnierzy międzynarodowej koalicji, nie tylko z broni ręcznej, ale także z moździerzy, górnictwa dróg, uprowadzeń i egzekucji żołnierzy koalicyjnych. Działania te zmusiły amerykański dowództwo już w czerwcu 2003 r. Do przeprowadzenia operacji "Strajk na półwyspie", mającej na celu zniszczenie powstańczego powstania w Iraku.
Pośród ważnych wydarzeń wojny w Iraku, oprócz licznych powstań i zamachów terrorystycznych, szczególne miejsce zajmuje zdobycie obalonego prezydenta Saddama Husseina. Odkryto go w piwnicy domu wiejskiego 15 km od miasta Tikrita 13 grudnia 2003 roku. W październiku Saddam Hussein został postawiony przed sądem, który skazał go na karę śmierci - kara, która została tymczasowo raz jeszcze dozwolona przez okupującą administrację Iraku. 30 grudnia 2006 roku zdanie zostało wykonane.
Pomimo wielu sukcesów sił koalicyjnych, operacje przeciwko partyzantom nie pozwoliły im na fundamentalne rozwiązanie ich problemu. W okresie od 2003 do 2010 r. Powstania w Iraku stały się, jeśli nie częstym zjawiskiem, wtedy dokładnie i nierzadko. W 2010 r. Wojska amerykańskie z Iraku zostały wycofane, oficjalnie kończąc wojnę ze Stanami Zjednoczonymi. Jednak pozostali amerykańscy instruktorzy w kraju nadal walczyli, w wyniku czego wojska amerykańskie nadal poniosły straty.
Do 2014 r. Straty międzynarodowych sił koalicyjnych wyniosły, według danych amerykańskich, około 4 800 osób zabitych. Nie można obliczyć strat partyzantów, ale z całą pewnością można powiedzieć, że kilkakrotnie przekraczają one straty koalicji. Straty wśród ludności cywilnej w Iraku wynoszą setki tysięcy, jeśli nie miliony ludzi.
Wyniki i konsekwencje wojny w Iraku
Od 2014 r. Terytorium na zachodzie Iraku jest kontrolowane przez samozwańcze państwo islamskie Iraku i Lewantu (tzw. ISIL). W tym samym czasie schwytano jedno z największych irackich miast w Mosulu. Sytuacja w kraju nadal jest trudna, ale mimo to stabilna.
Dziś Irak jest sojusznikiem Stanów Zjednoczonych w regionie i walczy z ISIS. Tak więc w październiku 2018 r. Rozpoczęła się operacja, której celem jest uwolnienie Mosulu i całkowite oczyszczenie terytorium kraju od radykalnych islamistów. Jednak ta operacja wciąż trwa (lipiec 2018 r.) I nie widać końca.
Z dzisiejszego punktu widzenia można z całą pewnością powiedzieć, że wtargnięcie międzynarodowych sił koalicyjnych do Iraku doprowadziło bardziej do destabilizacji państwa niż do jakichkolwiek pozytywnych zmian. W rezultacie wielu cywilów zmarło i zostało rannych, a miliony ludzi straciło swoje domy. W tym samym czasie katastrofa humanitarna, której konsekwencje nie są jeszcze w pełni widoczne, trwa do dziś.
Również w dużej mierze dzięki tej wojnie pojawia się ISIS. Gdyby Saddam Husajn kontynuował rządy w Iraku, najprawdopodobniej radykalnie przerwałby tworzenie radykalnych grup islamistycznych na zachodzie kraju, niszcząc w ten sposób Państwo Islamskie w zarodku.
Istnieje wiele monografii na temat wojny w Iraku, ale można śmiało powiedzieć, że inwazja wojsk amerykańskich i ich sojuszników w Iraku otworzyła tylko nową, krwawą i naprawdę okropną stronę historii Bliskiego Wschodu, która wkrótce zostanie zamknięta. Jednak co się stanie w przyszłym - czas pokaże.
