Amerykański karabin M16: historia, opis i cechy

Amerykański karabin szturmowy M16 to jedna z najbardziej znanych i popularnych broni automatycznych na świecie. Za kolor jej przedramienia i tyłek jej zwanego "czarnym karabinem". Obecnie M16 jest głównym typem broni lekkiej amerykańskiej piechoty, dodatkowo ten karabin obsługuje kilkadziesiąt armii na świecie i jest na drugim miejscu po karabinie szturmowym Kałasznikow. Od początku masowej produkcji wyprodukowano ponad 8 milionów kopii tej broni.

Ten automatyczny karabin działa w armii amerykańskiej od ponad pięćdziesięciu lat, wojna w Wietnamie stała się prawdziwym chrztem dla M16. Ten konflikt pokazał liczne niedociągnięcia "czarnego karabinu". Modernizacja znacznie zwiększyła niezawodność tej broni, ale spory wokół M16 nie ustępują dzisiaj.

Dyskusja na temat braku niezawodności amerykańskiego karabinu i jego wad w porównaniu z karabinem Kałasznikowa jest ulubionym tematem wielu "patriotów kanapowych", z których większość nie jest zbyt dobrze zorientowana w tej sprawie. Podczas działania M16 powstało wiele mitów, z których niektóre mają niewielki związek z rzeczywistością.

Historia tworzenia i ulepszania M16 jest bardzo bogata i interesująca, zasługuje na osobną obszerną książkę. W tym artykule postaramy się opisać powody, które skłoniły Amerykanów do rozpoczęcia prac nad nowym karabinem, historią powstania M16 i rozproszenia niektórych legendarnych legend i mitów związanych z tą bronią.

Historia stworzenia

Amerykańscy autorzy najczęściej rozpoczynają historię M16 od momentu sprzedaży do Colta przez ARMALITE'a modelu karabinu maszynowego AR-15, wraz z wszystkimi patentami i projektantami, którzy nad nim pracowali. Jednak w rzeczywistości historia tej broni rozpoczęła się nieco wcześniej.

Pod koniec lat 40. amerykański Departament Obrony zainicjował prace nad stworzeniem nowych indywidualnych systemów ochrony dla personelu wojskowego. Podczas tego projektu przeanalizowano kilka milionów raportów na temat obrażeń i śmierci amerykańskich żołnierzy podczas różnych konfliktów (pierwsza wojna światowa i II wojna światowa, konflikt w Korei). Informacje o liczbie urazów, ich lokalizacji, przyczynach obrażeń i odległościach, z których zostały otrzymane, zostały dokładnie przestudiowane.

Naukowcy doszli do kilku paradoksalnych wniosków: najczęściej (70%) bojownicy byli ranni lub zabijani przez odłamki, straty z broni ręcznej stanowiły tylko 20% przypadków. W tym przypadku większość ran postrzałowych została odebrana podczas strzelania z odległości 300 metrów, najczęściej żołnierze zmarli z pocisków wystrzelonych z odległości mniejszej niż 100 metrów. Przy takiej odległości dokładność strzelania była drugorzędna, znacznie ważniejsza była jego gęstość.

Po przestudiowaniu wyników tego badania, przywódcy wojskowi USA doszli do wniosku, że armia potrzebuje nowego karabinu z małym impulsem małego kalibru, najbardziej skutecznym na dystansach 400-600 metrów. W 1957 roku rozpoczęto prace nad stworzeniem automatycznego karabinu dla amunicji kalibru 22.

Taka broń ma wiele zalet: zmniejszając rozmiar wkładów, a ich masa zwiększa ilość amunicji noszonej przez myśliwiec, niższy odrzut amunicji znacznie zwiększa celność strzelania (szczególnie automatyczny), pocisk 5,56 x 45 mm ma lepszy wzór na plecach, jest mniej podmuchany ma najlepszy efekt niszczący. Ponadto waga samej broni jest znacznie zmniejszona.

Wojsko chciało, żeby nowy karabin prowadził pojedynczy i automatyczny ogień, miał magazyn na dwadzieścia rund i wagę nie większą niż trzy kilogramy. Ponadto musiała przebić hełm wojskowy w odległości 500 metrów. W tym samym czasie specjaliści z Sierra Bullets i Remington rozpoczęli opracowywanie amunicji 5,56 mm na bazie istniejących nabojów myśliwskich.

W konkursie wzięło udział kilka znanych amerykańskich firm zbrojeniowych. Przede wszystkim wojsko amerykańskie spodobało się karabinu AR-15, przedstawionego przez Armalite. Został opracowany przez projektantów Eugene Stonera i Jamesa Sullivana na podstawie karabinu AR-10, zaprojektowanego tak, by wyglądał jak kaliber kalibru 7,62 mm.

Ciekawe, że kiedy wojsko amerykańskie ogłosiło konkurs na stworzenie nowej broni, nikt nie wyobrażał sobie, że z tym karabinem armia amerykańska wejdzie w XXI wiek. Nowy lekki karabin wojskowy (LMR - lekki wojskowy karabin) miał jedynie tymczasowo zastąpić przestarzały M14 natychmiast po jego pojawieniu się. W tym samym czasie w Stanach Zjednoczonych opracowano nowy kompleks wyrzutni granatów karabinowych w ramach projektu SPIW, na który wydano poważne fundusze. Jednak projekt ten zakończył się niepowodzeniem, który zapewnił "czarnemu karabinu" długie i bogate życie.

W 1958 r. AR-15 został wysłany na próby wojskowe. W swoim projekcie ten automatyczny karabin miał wiele ciekawych, ale nie innowacyjnych rozwiązań. Należą do nich "bezpośredni" wylot gazu, który był już używany w karabinie Lyngman AG42B, "liniowy" układ broni ze sprężyną powrotną w kolbie (niemiecki karabin FG42), odbiornik składający się z dwóch połówek połączonych poprzecznym sworzniem (radziecki PPSh i PPP, belgijski FN FAL), kurtyna, zamknięcie okna do wypuszczania pocisków (niemiecki StG44).

W produkcji AR-15 wykorzystano w tym czasie zaawansowaną technologię zapożyczoną z przemysłu lotniczego (odlewanie ze stopów aluminium), co znacznie zmniejszyło wagę karabinu. Ergonomia broni była również na wysokości, pod tym względem AR-15 był wyższy niż jego konkurenci.

W 1959 roku założyciele firmy Armalite przekazali wszelkie prawa do AR-15 firmy Colt's Patent Firearms Manufacturing Company, a także jeden z twórców karabinu, Eugene Stoner, również tam pracował. To "Colt" wprowadził nową broń do produkcji komercyjnej.

W 1961 r. Pierwsza partia 8,5 tysiąca karabinów została zakupiona przez Departament Wojny Stanów Zjednoczonych na próbę i wysłana do Wietnamu. Pierwsze recenzje broni ze strefy walki były pozytywne.

W 1963 roku firma otrzymała zamówienie na dostawę 104 tysięcy karabinów dla Sił Powietrznych i amerykańskich sił lądowych. W tym samym czasie karabin otrzymuje znane oznaczenie - M16. W 1964 roku został oficjalnie przyjęty przez armię amerykańską, aw 1966 roku uzbroił wszystkie jednostki znajdujące się w Wietnamie Południowym. W tym momencie do karabinów zaczęły napływać liczne skargi i skargi.

Podczas strzelania M16 często utknął, pojawiły się problemy z magazynem karabinu. Tyłek, w którym znajdowała się sprężyna powrotna, nie wyróżniał się odpowiednią siłą, a kiedy został zniszczony, broń całkowicie zawiodła.

Faktem jest, że konstrukcja M16 w dużej mierze powtórzyła urządzenie z karabinu AR-10, zaprojektowane do potężnego wkładu kalibru 7,62 mm. M16 miał dwa punkty tarcia wrażliwe na zanieczyszczenie gazami proszkowymi. Nie było to problemem, gdy automatyzacja wykorzystywała mocny kaliber kalibru 7,62 mm, ale słabsza amunicja 5,56 mm radziła sobie gorzej z tym zadaniem, więc M16 pierwszych modyfikacji było bardzo wrażliwe na zanieczyszczenia. Do tego można dodać surowy klimat i wysoką wilgotność Azji Południowo-Wschodniej.

Ponadto w próbkach karabinów pobranych do badań grupa śrubowa, komora i cylinder były pokryte chromem, a w produkowanych masowo produktach, aby obniżyć koszty produkcji, odmówiono chromowania, co miało bardzo negatywny wpływ na działanie automatyzacji. Wszystko to doprowadziło do zatykania się karabinu i częstego przyklejania się do komory na zużyty wkład.

Eugene Stoner zasugerował użycie specjalnego prochu strzelniczego do amunicji M16, co daje minimalną ilość sadzy, co częściowo rozwiązało problem.

Polityka marketingowa firmy Colt opierała się na stwierdzeniu, że M16 nie wymaga czyszczenia i demontażu w ogóle. Początkowo armia amerykańska nie kupowała zestawów do czyszczenia broni do tego karabinu. To pogorszyło sytuację. Ponadto niewiele uwagi poświęcono nauczaniu nowych rekrutów, jak dbać o nowy karabin.

Sklepy były wykonane ze stopu aluminium i nie różniły się wystarczającą wytrzymałością. Doprowadziło to do zniekształcenia wkładu w komorze i zatrzymania strzelania. Aluminium zastąpiono stalą, a dla żołnierzy napisano rozporządzenie, które zakazało wyposażania magazynu (z dwudziestoma wkładami) w ponad 17-18 wkładów.

Na karabinie zainstalowano mechanizm wspomagający, umożliwiający żołnierzowi ręczne wysłanie go w przypadku opóźnienia we wkładzie.

Butt zaczął być wykonany z poliamidu szklanego Zytel, który ma wystarczającą wytrzymałość.

W wyniku licznych ulepszeń pojawiła się modyfikacja karabinu M16A1. Oprócz chromowanej komory i grupy śrub, nowy karabin otrzymał:

• Specjalny bufor tłumiący trzpienia śruby, który zmniejszył szybkostrzelność, ale wyeliminował odbicie śruby i przerw zapłonu.
• Zaawansowany układ odcinania płomieni zwiększa niezawodność.
• Spłycone boisku lufa, która poprawiła stabilność pocisku, ale zwiększyła jego rozproszenie w odległości do 400 metrów.
• Karabin otrzymał nowy magazyn na 30 rund.
• Opracowano skuteczny tłumik dla karabinu, a na bębnie zainstalowano przypływ bagnetu.

Żołnierze mieli zapewnione środki czystości, a żołnierze musieli regularnie czyścić broń.

W wyniku podjętych działań poprawiono większość uchybień M16. Jednak chwała kapryśnej i niewiarygodnej broni była na zawsze przymocowana do amerykańskiego karabinu.

Pod koniec lat 70. okrągły nabój 5,56 × 45 mm, stworzony w Belgii i oznaczony jako SS109, stał się jedną amunicją dla wszystkich państw członkowskich NATO. W 1981 roku Colt tworzy karabin przystosowany do tego wkładu.

Nieco później opracowano kolejną wersję karabinu - M16A1E1 z grubszą i cięższą lufą, ulepszonymi celownikami, nową kolbą i przedramieniem. Ciągły tryb ognia został zastąpiony strzelaniem z odcięciem trzech rund. W 1982 r. Modyfikacja ta została przyjęta przez armię amerykańską pod symbolem M16A2.

W 1994 r. Wprowadzono modyfikacje M16A3 i M16A4.

Opis budowy

M16 to karabin automatyczny 5,56 mm, którego automatyzacja polega na usuwaniu gazów proszkowych z lufy. Jest on zablokowany przez przekręcenie śruby.

Różnica między M16 a innymi modelami broni ręcznej polega na tym, że gazy proszkowe wchodzą do rury parowej i nie poruszają się tłokiem gazowym (jak na przykład w AK), ale samą ramą przesuwną.

Ruchomy wspornik śruby obraca śrubę i usuwa ją z połączenia z lufą. W tym samym czasie zużyty wkład jest wyciągany, a sprężyna powrotna jest ściskana. Następnie sprężyna przesuwa ramę do przodu, śruba wyciąga wkład i wysyła go do komory. Po tym lufa jest zamknięta i pojawia się strzał.

Karabin M16 wykonany z aluminium, stali i plastiku. Odbiornik składa się z dwóch połówek (góra i dół), wykonanych z aluminium. Są one połączone za pomocą dwóch kołków: przedniego obrotowego i tylnego. W przypadku niecałkowitego demontażu broni, tylny kołek jest wyciskany za pomocą dowolnego odpowiedniego przedmiotu (wkład pasuje) i karabin rozbija się na dwie części. Następnie grupa śrub może zostać usunięta i wyczyścić broń. Aby ukończyć montaż, musisz przesunąć oba piny.

Po prawej stronie odbiornika znajduje się okno do wyrzucania rękawów, przykryte specjalną pokrywką, która otwiera się, gdy rygiel jest napinany. Również po tej stronie znajduje się przycisk pomocy do przodu, który służy do ręcznego wysyłania migawki. Cocking uchwyt znajduje się powyżej tyłek i ma kształt litery T.

Shock-trigger typu udarnikovogo, ma dość prosty design. Przełącznik trybu wyzwalania (zwany także bezpiecznikiem) znajduje się nad chwytem pistoletowym, a dla różnych modyfikacji karabinu ma inną liczbę pozycji.

Końcówka i kolba karabinu M16 są wykonane z odpornego na uderzenia czarnego plastiku. Na pierwszych modyfikacjach karabinu przedramię miało trójkątny przekrój i składało się z dwóch niezmienialnych połówek. W M16A2 przedni koniec okrągłej sekcji składa się z dwóch identycznych części. W tyłku znajduje się przedział do przechowywania zapasów do czyszczenia broni i opieki nad nimi.

Urządzenia celownicze składają się z okrągłej muszki, zamontowanej na podstawie komory gazowej i wstecznego dioptycznego widoku wstecznego (zakres 250 i 400 metrów), umieszczonego na uchwycie do przenoszenia. Widok z przodu i widok z tyłu można regulować. W wersjach M16A2 i M16A3 zamiast uchwytu instalowany jest pasek Picatinny, na którym można zamontować różne urządzenia celownicze. Ostatnio karabiny są często wyposażone w kolimator lub celowniki optyczne o małej liczebności.

Karabin jest zasilany z dwurzędowego magazynka skrzyniowego. Pierwotnie był to magazyn aluminiowy na 20 rund, następnie został zastąpiony przez magazyn stalowy lub aluminiowy o pojemności 30 nabojów. Istnieją również magazyny skrzyniowe na 40 rund i bęben o pojemności 100-120 rund.

Mity związane z M16

Z tym karabinem wiąże się wiele różnych mitów i opowieści. Pod tym względem nie jest ona dużo gorsza od słynnej AK, tylko większość legend jest negatywnych, co wyraźnie wskazuje na ich pochodzenie radziecką i rosyjską. Oto najbardziej popularne:

• Karabin M16 niewiarygodny. Korzenie tego mitu sięgają początku lat 60., gdy wojska otrzymały broń, która nie pasowała do próbek, które przeszły testy. Chęć "zredukowania" większej ilości pieniędzy niż powinna, doprowadziło do częstych opóźnień podczas strzelaniny i poważnych strat wśród amerykańskich żołnierzy. Po tym, jak grupa komory i śruby zaczęła być pokryta chromem, a użycie prochu w amunicji, problemy, jeśli nie całkowicie zniknęły, następnie zmniejszyły się do całkiem akceptowalnych wartości. Również w literaturze rosyjskojęzycznej często stwierdzano, że M16 musi być stale czyszczony, prawie co trzysta strzałów. To nie jest prawda. Bez czyszczenia karabin może wykonać do 2 tysięcy strzałów. Nawiasem mówiąc, sam Mikhail Kalashnikov położył kres temu pytaniu, który pod koniec lat 80. spotkał się ze Stonerem i wysoko cenił swój karabin. Znani projektanci nawet wspólnie strzelali w desce rozdzielczej.
• M16 jest trudny do demontażu i czyszczenia. To kompletny nonsens. W przypadku niecałkowitego czyszczenia na polu, wystarczy wycisnąć jedną szpilkę, rozbić broń i usunąć grupę śrub za pomocą rączki. I to wszystko. Następnie broń jest gotowa do inspekcji i czyszczenia. Rura gazowa nie wymaga regularnego czyszczenia.
• Układ karabinu ze sprężyną w tyłek ("układ liniowy") znacznie zwiększa sylwetkę strzelca, co czyni go doskonałym celem dla wroga. Kolejny rower! Podczas fotografowania leżąc z podparciem przedramienia w parapecie, sylwetka strzałki zwiększa się tylko o 2 cm (w porównaniu z AK), z naciskiem magazynu w ziemi, ta różnica jest jeszcze mniejsza. Podczas fotografowania w pozycji stojącej ten wskaźnik nie jest w ogóle brany pod uwagę. Należy dodać, że liniowy układ broni znacznie poprawia jej dokładność.
• M16 nie nadaje się do walki wręcz. Jest to również bardzo kontrowersyjne stwierdzenie: wszystkie modyfikacje karabinu są wyposażone w przypływ do mocowania bagnetu, ale kolba M16 jest naprawdę mniej trwała niż karabin szturmowy Kalashnikov. Powraca sprężyna powrotna, więc gdy karabin zostanie zniszczony, karabin staje się bezużyteczny. Należy pamiętać, że dziś walka wręcz jest raczej wyjątkiem niż regułą, w takich sytuacjach każdy żołnierz armii amerykańskiej ma pistolet serwisowy.
• M16 jest bardzo dokładną bronią. To nie do końca prawda. Podczas wykonywania pojedynczego strzału, ten karabin pokazuje bardzo dobre wyniki, to samo można powiedzieć o strzelaniu z odcięciem trzech rund. Ale automatyczna dokładność ognia nie jest inna, jest to wina wysokiej szybkości ognia.

Charakterystyka

Obejrzyj wideo: Wiatrówka - Pistolet Smith&Wesson M&P (Kwiecień 2024).