Karabin Mosina, znany również jako słynny trilinek, był główną bronią rewolucji z 1917 roku, a także Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Był to karabin Mosin typu 1891, który słusznie uważany jest za jedną z najsłynniejszych rosyjskich broni. Carski "trilinek" brał udział w rosyjsko-japońskim, a następnie w czasie pierwszej wojny światowej.
Rosyjski "trilinek", stworzony pod koniec XIX wieku, przez wiele dziesięcioleci pozostał skuteczną i niezawodną bronią dla żołnierza. Stała się jednym z pierwszych modeli domowych adoptowanych przez wojsko. Dziś karabiny Mosina można często oglądać w muzeach i kolekcjach prywatnych. Istnieją nie tylko rosyjskie modyfikacje karabinu, ale również wykonane za granicą. Wygląd i charakterystyka techniczna uległy niewielkim zmianom, ale zasada działania broni pozostała niezmieniona.
Historia karabinu Mosin
Karabin Mosina został opracowany podczas startu technologii i nauki, kiedy pojawienie się bezdymnego proszku pozwoliło na zmniejszenie kalibru. Dzięki rozwojowi technologii uzbrojenia stało się możliwe zastąpienie systemu jednostrzałowego - systemu zaopatrzonego w magazyn. Oczywiście Rosja również uczestniczyła w rozwoju broni.
W rezultacie wybór armii rosyjskiej był reprezentowany przez dwa systemy karabinów sklepowych - belgijskiego Leon'a Nagana, a także rosyjskiego kapitana S.I. Mosin. Testy wykazały, że belgijski karabin jako całość był lepszy od rosyjskiego. Ale najwyższe kierownictwo wzięło pod uwagę, że:
- karabin belgijski miał dwa razy więcej niewypałów;
- Rosyjski karabin był tańszy i łatwiejszy w produkcji.
Generałowie ostatecznie ulegli kompromisowi: karabin Mosina został przyjęty przez armię rosyjską w 1891 roku, ale na nim zainstalowano 5-okrążeniowy magazyn Nagan. Wraz z karabinem przyjęto nowy, trzywierszowy nabój (7,62 mm). Karabin otrzymał oznaczenie "trilinear", a żołnierze nazywali broń "trilinek". Imię trzypasmowy pochodzi z kalibru lufy karabinu, który jest równy trzem liniom (przestarzała miara długości, równa jednej dziesiątej cala lub 2,54 mm)
Nazwa Mosin otrzymała tę broń dopiero w czasach radzieckich po modernizacji w 1930 roku. Rosyjskie karabiny trilinear za granicą były zawsze nazywane "Mosin-Nagan".
Wynalazca "trilineyki"
Historia powstania "trilinka" nie była łatwa. Kilku projektantów wzięło udział w tworzeniu najlepszego karabinu magazynowego na świecie, ale najbardziej znaczący wkład wniósł Siergiej Iwanowicz Mosin. Historia była dla niego niesprawiedliwa, a jego karabin za życia nie nosił nazwy dewelopera, co bardzo niepokoiło projektanta.
Siergiej Mosin urodził się w wiosce Ramon w regionie Woroneż. Ukończył szkołę wojskową i artyleryjską Akademii Obrony Artylerii. W 1875 Mosin został kierownikiem warsztatu narzędziowego fabryki broni w Turze. W 1880 r. Rozwijał już karabiny jednorazowe i był ekspertem w branży uzbrojenia. W 1894 r. Mosin został szefem Zakładu Zbrojeniowego Sestroretsk.
Karabiny Mosin
Nabój został stworzony przez rosyjskiego projektanta Veltischev, analogicznie do francuskiego naboju z karabinu Lebela, kalibru 8x56 mm R. Użyto:
- tępe pociski skorupowe;
- ładunek bezdymnego proszku;
- rękaw z wystającym brzegiem butelki.
Mechanizm wykładziny z obręczą, który już stał się przestarzały, został przyjęty ze względu na niski poziom rozwoju rosyjskiego przemysłu - tolerancje stosowane w tym przypadku są mniej rygorystyczne.
Przystąpienie karabinu Mosina do służby
Broń z próby 1891 (kaliber 7.62) to było podjęte do eksploatacji w trzech wersjach (w rzeczywistości wyróżniła je tylko długość lufy):
1. Karabin piechoty - najdłuższy bagnet i beczka.
2. Karabin Dragoon (kawaleria) - długość lufy jest krótsza, a sposób mocowania pasa został zmieniony.
3. Strzelba kozacka - nie było bagnetu i krótszej lufy.
Bagnet do karabinu został przyjęty przez nieznacznie przestarzałą do tego czasu próbkę - czterostronną igłę z rurowym złączem zamontowanym na bębnie. Bagnet miał kwadratowy przekrój poprzeczny z małymi dolinami po bokach, podczas demontażu broni punkt zaostrzony na płaszczyźnie mógł być użyty jako śrubokręt.
Główną wadą systemu, który został skorygowany dopiero w 1938 r., Było to, że bagnet powinien zawsze być noszony w pozycji bojowej, przymocowany do karabinu, demontaż nie był zamierzony. "Trilineas" zostały zastrzelone (z wyjątkiem Kozaka) z bocznym bagnetem. Jeśli dokonano demontażu i usunięcia bagnetu, balans broni został przerwany - pociski przeleciały nad celem. Co więcej, z czasem przywiązanie bagnetów doprowadziło do razbaltyvaniyu, pogorszenie celności uległo pogorszeniu.
Broń z wczesnych modeli różniły się brakiem beczkowate, a także lufa, otwarte z góry na całej długości. Od 1894 roku używano drewnianych górnych płyt, które chroniły dłonie strzelca przed poparzeniem. W chwili przyjmowania broni przez rosyjskie przedsiębiorstwa nie mogły jeszcze rozpocząć produkcji nowych karabinów, więc pierwotny rozkaz umieszczono we Francji, w mieście Chatellerault.
Dopiero w latach 1893-94 karabin trafił do masowej produkcji w Sestroretsk Arms Plant w pobliżu Petersburga, a nieco później w Iżewsku i Tule. Podczas I wojny światowej karabiny musiały być zamawiane w USA, aby zrekompensować straty na pierwszej linii.
Dane techniczne Karabin Mosin
Próbka karabinu Mosina 1891/1930 - Jest to karabin magazynowy z przesuwaną śrubą podczas blokowania za pomocą skrętu.
Dane techniczne:
- Kaliber - 7,62 mm
- Masa całkowita bez wkładów z bagnetem - 4,5 kg
- Całkowita długość bez bagnetu wynosi 114 cm
- Całkowita długość z bagnetem wynosi 166 cm
- Kształt krojenia - prostokątny
- Liczba rowków - 4
- Pojemność magazynu - 5 rund
- Masa uchwytu wraz z nabojami - 122-132 g.
Strzelanie może być prowadzone przez regularne naboje z ciężkimi i lekkimi kulami, a także z pociskami zapalającymi, śledzącymi i pociskami przeciwpancernymi.
Urządzenie
Schemat działania karabinu Mosin opiera się na następujących rozwiązaniach konstrukcyjnych:
- Blokowanie lufy odbywa się na dwóch obrotowo-przesuwnych sworzniach obrotowych dla odbiornika. Ograniczniki znajdują się w przedniej części żaluzji, znajdują się w stanie zablokowanym w płaszczyźnie poziomej.
- Po otwarciu migawki wykonywane jest zadziałanie spustu, a także jego ustawienie na plutonie bojowym.
- Mechanizm migawki jest prosty w konstrukcji. Uchwyt do ponownego ładowania znajduje się pośrodku migawki.
- Zamiast bezpiecznika używana jest głowica wyzwalacza (perkusista), umieszczona za śrubą.
- Śruba z odbiornika można łatwo wyjąć bez pomocy narzędzia.
- Sklep w kształcie pudełka, z jednym rzędem wkładów, jest integralny. Z uwagi na to, że dolna pokrywa sklepu jest składana, czyszczenie sklepu i szybkie rozładowanie są uproszczone. Wyposażenie magazynu to jeden wkład w otwartą bramę przez górne okno odbiornika lub z klipsów na płyty w ciągu 5 rund.
- Ze względu na szczególne cechy sklepu, w projekcie występuje szczególny szczegół - odcięcie, które blokuje drugie i dolne wkłady w sklepie, gdy podaje się górną część do beczki.
- Mechanizm polega na wyłączeniu odcięcia, jeśli przesłona jest całkowicie zamknięta, daje możliwość wzniesienia się do następnego wkładu na linii zasilającej.
Demontaż karabinu ze względu na jego łatwość produkcji nie jest trudny.
Mosin Sniper Rifle
Karabin snajperski został przyjęty przez Armię Czerwoną w 1931 roku. Tylko najlepsi wojownicy, którzy przeszli specjalne szkolenie, mogli z niego strzelać.
Karabin snajperski Mosin jest idealny do strzelania punktowego w odległych pojedynczych celach. Dokładność strzelania za pomocą celownika optycznego zapewniona była w odległości 100-1300 metrów. Jednak ze względu na celownik optyczny nie można było zaprojektować karabinu do ładowania klipsa - trzeba było włożyć po jednym naboju.
Recenzja była do zaakceptowania, widok dał 3,5-krotny wzrost. Dokładność została zapewniona za pomocą konopi obserwacyjnych, a także nić obserwacji prostopadle do niej.
Aktualizacje poddano rączce migawki, która wysunięta była do dołu, tak aby podczas ładowania migawka uchwytu nie spoczywała na osłonie. Z tego powodu ładowanie karabinu odbywało się tylko w przypadku pojedynczych wkładów, ponieważ klips nie był już w stanie włożyć do szczelin. Ponadto pojawił się karabin do mocowania celowników optycznych. Czułość wyzwalacza zmniejszyła się z 2,4 do 2 kg. Karabin snajperski nie używał bagnetu. Jego tułów został zwężony w plastrze wyjściowym o 2-3% (tak zwany "ssanie"). Kula w takim pniu była lepiej wyśrodkowana i nie wystartowała, ale "pluła" kulą.
Charakterystyka techniczna karabinu:
- kaliber 7,62 mm;
- ciężar 4,27 kg;
- początkowa prędkość pocisku 865 m / s;
- długość wynosi 1230 mm;
- pojemność magazynu 5 rund;
- zakres obserwacji 1300-2000 m;
- szybkostrzelność 10 strzałów na minutę;
- rodzaj instrukcji ładowania.
Charakterystyka wzroku:
- wzrost 3,5-krotny;
- średnica źrenicy wyjściowej 6 mm;
- pole widzenia 4 ° 30 ';
- usunięcie źrenicy wyjściowej z powierzchni soczewki okularu wynosi 72 mm;
- rozdzielczość 17 ";
- długość wzroku 169 mm;
- waga wzroku 0,270 kg.
Zalety i wady karabinu
Przez dziesięciolecia karabin Mosin był chwalony przez radziecką propagandę jako najlepsza broń, przewyższając pozostałe próbki tej klasy. Ale trzeba przyznać, że nie była idealna pod każdym względem.
Zalety karabinu:
- tania i łatwa w produkcji, utrzymaniu;
- dostępne dla słabo wykształconych i niepiśmiennych żołnierzy;
- trwały i niezawodny;
- miał dobre właściwości balistyczne na swój czas.
Wada karabinu:
- bagnet z przestarzałego projektu, stale przymocowany do karabinu;
- pozioma rękojeść śruby nie była zbyt wygodna przy przeładowaniu i noszeniu broni;
- rączka śruby znajduje się daleko od kolby - to przyczyniło się do powalenia wzroku i spowolnienia przeładunku.
Ogólnie rzecz biorąc, karabin Mosin jest typowym przykładem rosyjskiego pomysłu na broń, kiedy ergonomia i łatwość obsługi zostały poświęcone dla łatwości rozwoju i produkcji, niezawodności i niskich kosztów.
