Pocisk balistyczny RS-24 "Yars"

Jednym z priorytetów wzmocnienia bezpieczeństwa narodowego Rosji jest obecnie modernizacja strategicznych sił jądrowych. Właśnie zachowanie parytetu w dziedzinie broni jądrowej (sytuacje, w których państwa mają porównywalne możliwości sił jądrowych) jest gwarantem suwerenności Rosji, nienaruszalności jej obecnych granic i wysokiego statusu na arenie międzynarodowej.

Jednak obecny stan rosyjskich strategicznych sił jądrowych budzi poważne obawy. Faktem jest, że większość nośników broni jądrowej została opracowana i powstała w czasach Związku Radzieckiego, a co roku broń ta (niegdyś groźna i niespotykana w świecie) staje się coraz bardziej przestarzała. Odnosi się to do wszystkich elementów "triady nuklearnej": strategicznych sił rakietowych (strategicznych sił rakietowych), podmorskich rakiet nośnych i lotnictwa strategicznego. W czasach sowieckich tak wiele zasobów, zarówno materialnych, jak i intelektualnych, zostało zainwestowanych w strategiczne siły nuklearne, z których wciąż korzystamy z tej rezerwy - ale to wszystko się kończy. Teraz nadszedł czas, aby Rosja poważnie zaangażowała się w modernizację swoich strategicznych sił jądrowych.

Potencjalny przeciwnik nie traci czasu. Stany Zjednoczone aktywnie rozwijają najnowsze systemy obrony antyrakietowej i choć nie są jeszcze w stanie zapewnić pełnej ochrony przed rosyjskimi pociskami, inwestują w te programy ogromne kwoty. Również w ostatnich latach Stany Zjednoczone aktywnie rozwijają program "Prompt Global Strike" (błyskawiczny globalny strajk), który pozwala ci dostarczyć w jak najkrótszym czasie potężny cios do dowolnej części planety. Używa wysoce precyzyjnej broni niejądrowej o dużej mocy. Istota programu sprowadza się do zniszczenia znacznej części arsenału nuklearnego wroga jeszcze przed jego ewentualnym użyciem. Amerykanie aktywnie ulepszają i modernizują zarówno ładunki jądrowe, jak i środki ich przenoszenia.

Główny potencjał rosyjskiej broni jądrowej jest rozmieszczony na lądowych rakietach jądrowych i należy do strategicznych sił rakietowych. Są to stacjonarne kompleksy kopalniane i mobilne kompleksy startowe (Topol, Topol-M). Podstawą rosyjskich pocisków minowych są pociski paliwowe UR-100N UTTH (SS-19, Stilet) i R-36M (SS-18 Satan). Muszą dostarczyć maksymalną liczbę zarzutów na terytorium wroga. Podczas zimnej wojny Amerykanie bardzo obawiali się tych rakiet. Mają wysoki stopień gotowości (wypełnione i mają dane na temat współrzędnych celu), są dobrze chronione, posiadają kilka głowic zdolnych do przezwyciężenia systemu obrony przeciwrakietowej. Tak, a same pociski są wysoce niezawodne. Ale życie tych systemów rakietowych dobiega końca. Ponadto te pociski wykorzystują dużą liczbę komponentów, które są produkowane na Ukrainie (SS-18 zostały całkowicie wykonane w Dniepropietrowsku), a teraz Rosja może mieć poważne problemy z ich utrzymaniem.

Ostatnio podjęto pewne kroki w kierunku modernizacji rosyjskich strategicznych sił rakietowych. Jednym z najważniejszych kroków podjętych w ostatnich latach jest zastąpienie przestarzałych RS-18 i RS-20A nową rakietą paliwową piątej generacji RS-24 Yars.

Historia powstania rakiety "Yars"

Interkontynentalny pocisk balistyczny RS-24 Yars jest głęboką modernizacją kompleksu rakietowego Topol-M RT-2PM2, którego rozwój rozpoczął się w Moskiewskim Instytucie Techniki Cieplnej (MIT) w 1992 r. Pod przewodnictwem Głównego Projektanta Solomatin. Rozwój lekkiej rakiety na paliwo stałe piątej generacji rozpoczął się w ZSRR pod koniec lat 80. i został natychmiast przydzielony do dwóch największych centrów rakietowych: Dnepropetrowskiego Yuzhnoye Design Bureau i MIT. Rezultatem pracy Moskwiczów był rakieta RT-2PM2 Topol-M z głowicą monobloków. Jest informacja, że ​​w tym samym czasie praca była również wykonywana na rakiecie z podzieloną częścią głowy indywidualnego prowadzenia (MIRV-IN). W 2009 r. Wygasły ograniczenia traktatu SVN-1, a Rosja otrzymała prawo do stworzenia nowej rakiety z kilkoma głowicami. RS-24 "Yars" różni się od "Topola-M" tylko w sekcji głowy iw bardziej nowoczesnym systemie sterowania.

W maju 2007 r. Przeprowadzono pierwsze uruchomienie próbne nowej rakiety R-24, drugą przeprowadzono w grudniu tego samego roku. Oba premiery zostały przeprowadzone na stronie testowej Plesetsk, a obie zakończyły się sukcesem. Premiery zostały wykonane ze zmodernizowanego kompleksu Topol-M, który po raz kolejny potwierdza wysoki stopień unifikacji tych systemów. Trzecie uruchomienie rakiety odbyło się na początku 2008 roku i również zakończyło się sukcesem. Parametry i charakterystyki nowej rakiety były sztywno związane z właściwościami technicznymi kompleksu Topol-M, nie ma różnicy między kompleksami startowymi tych rakiet. To powinno znacznie obniżyć koszty produkcji. Niektórzy eksperci zauważają podobieństwo niektórych cech R-24 "Yars" i kompleksu rakietowego R-30 "Buława".

Niespodzianka spowodowała niewielką liczbę uruchomień testowych przed przeniesieniem rakiety do oddziałów (w porównaniu do czasów sowieckich). Jednak twórcy kompleksu zadeklarowali, że nowe pociski są testowane zgodnie z nowym programem, z bardziej aktywnym wykorzystaniem symulacji komputerowej, a to pozwala zmniejszyć liczbę fizycznych wystrzeleń pocisków do minimum. Takie podejście jest opłacalne.

Początkowo planowano rozmieszczenie nowych systemów rakietowych od 2010 r. Jednak dostawa RS-24 do strategicznych rakietowych samolotów rozpoczęła się w 2009 roku. W 2010 roku 54. Dywizja Rakietowa (Iwanowszczyzna) otrzymała trzy nowe kompleksy rakietowe, powiedział wiceminister obrony Popowkin. Pod koniec roku kolejny oddział RS-24 (trzy kompleksy) wszedł do służby z tym samym podziałem. W marcu 2011 r. Ogłoszono oficjalnie, że ICBM RS-24 był na służbie bojowej. W 2012 r. Rozpoczęły się rozbrojenie jednostek rakietowych Kozielskaja i Nowosybirska. Na początku 2014 r. 33 pociski RS-24 służyły rosyjskim jednostkom rakietowym specjalnego przeznaczenia, z których każda miała cztery jednostki bojowe.

Pocisk balistyczny RS-2 produkowany jest w zakładzie inżynieryjnym w Votkinsk, a wyrzutnia do mobilnego kompleksu jest produkowana seryjnie na barykadach PO w Wołgogradzie.

Urządzenie MBR RS-24

Międzykontynentalna rakieta balistyczna RS-24 "Yars" ma na celu zniszczenie ważnych wrogich ośrodków wojskowo-przemysłowych. Jego konstrukcja jest pod wieloma względami identyczna jak rakieta Topol-M RS-12M2. Tylko system głowicy i sterowania jest inny.

RS-24 "Yars" to trójstopniowa rakieta na paliwo stałe. Korpus rakiety wykonany jest z materiału kompozytowego o dużej wytrzymałości na bazie włókna aramidowego. Rakieta nie ma stabilizatorów do sterowania lotem, ta funkcja jest wykonywana przez dysze silników na każdym etapie. Dysze dysz i dysze dysz są również wykonane z materiałów kompozytowych. RS-24 wykorzystuje paliwo stałe o wysokiej charakterystyce energetycznej.

Istnieją informacje, że głowica systemu hodowli warsów RS-24 Yars jest bardzo podobna do głowy Buławy, która została również zaprojektowana w Moskiewskim Instytucie Techniki Cieplnej. Prawdopodobnie "Yars" może dostarczyć do dotkniętego obszaru od trzech do sześciu jednostek bojowych o pojemności do 300 kiloton każdy.

System sterowania lotem - bezwładnościowy. Informacje są przetwarzane przez wbudowany system komputerowy, który może skorygować lot, biorąc pod uwagę informacje z satelitów nawigacyjnych GLONASS. Możliwe, że zainstalowano astronomiczny system korekcji. Wszystkie elektroniki rakietowe mają zwiększoną odporność na szkodliwe czynniki wybuchu jądrowego. System nawigacji Yars zapewnia mu wysoką dokładność trafienia w cel.

W związku z ulepszeniem systemów obrony przeciwrakietowej potencjalnego przeciwnika, wprowadzono zmiany w projekcie Yars, aby zwiększyć przeżywalność pocisku. Aktywny odcinek lotu (gdzie pocisk jest najbardziej narażony) został znacznie zredukowany. Dzięki bardziej zaawansowanym silnikom, RS-24 jest znacznie szybszy niż rakiety poprzedniej generacji. Co więcej, rakieta może wykonywać manewry już na początkowym etapie swojej trajektorii, bezpośrednio po starcie. Pocisk jest wyposażony w system obrony rakietowej (informacja o jego charakterystyce jest bardzo mała), pocisk wyrzuca wiele fałszywych celów, które są prawie nie do odróżnienia od prawdziwych jednostek bojowych we wszystkich częściach widma elektromagnetycznego. Głowice są pokryte substancją, która pochłania promieniowanie radarowe i jest praktycznie niewidoczna nawet dla najbardziej zaawansowanego radaru.

Twórcy stwierdzili, że dla Yarsova został stworzony nowy system do hodowli jednostek balistycznych, który będzie wysyłał każdą jednostkę indywidualnie. Ale to, czy testy tego systemu minęły i jak udane były, nie są jeszcze znane.

RS-24 "Yars" ma bardziej zaawansowany ładunek termojądrowy i został stworzony bez testów w terenie (testy jądrowe były zabronione od 1989 r.).

Uruchomienie rakiety RS-24, zarówno mojej, jak i mobilnej, to zaprawa z użyciem akumulatora proszkowego. Z fabryki rakieta pozostawia w specjalnym pojemniku z włókna szklanego.

Dane techniczne RS-24

Poniższa tabela pokazuje parametry techniczne kompleksu rakietowego. Wiele z nich jest nieznanych, ponieważ są one klasyfikowane.

W 2018 roku rozpoczęto budowę kompleksu rakietowego Barguzin, który ma zostać wyposażony w pociski Yars. W ZSRR istniał podobny kompleks kolejowy w Molodetach, ale zgodnie z kontraktem SVN-2 (1993) został wycofany z eksploatacji. Plan "Barguzin" należy przyjąć do 2020 r.

W następnym dziesięcioleciu system rakietowy RS-24 powinien całkowicie zastąpić rakiety Voyevoda RS-18 i RS-20A. I razem z rakietą Topol-M, aby stać się podstawą strategicznych sił rakietowych Rosji.

W 2018 r. Systemy rakietowe 24 Yars mają zostać wprowadzone do użytku z RVSN.

Wideo o PC-24

Obejrzyj wideo: RS-26 Rubież RS-26 Rubezh - nowe pociski balistyczne Rosji. (Kwiecień 2024).