Ił-28 to pierwszy radziecki bombowiec odrzutowy pierwszej linii. Samolot został opracowany w 1948 roku i już w latach pięćdziesiątych stał się silnym rdzeniem sowieckiego samolotu bombowego pierwszej linii.
Kadłub samolotu IL-28 wykonany jest z Dural marki D16. Kokpit w samolocie jest całkowicie dźwiękoszczelny i uszczelniony zgodnie z warunkami użytkowania. Samolot ma podwozie trzy-słupowe, w tym przednią zębatkę. Podwozia są usuwane zgodnie z dostatecznie oryginalnym schematem: z przodu iz powrotem wewnątrz kadłuba, a pozostałe dwa - z przodu do gondoli. Przedni bombowiec II-28 ma dwa silniki VK-1 umieszczone w specjalnych gondolach pod skrzydłem.
Bombardowanie samolotu zgodnie z ładunkiem bombowym obejmuje 12 FAB-100 (100-kilogramowe wybuchowe bomby powietrzne), lub 8 bomb FAB-250, lub 2 FAB-500, lub jedną bombę FAB-1500, które są zainstalowane pod kadłubem.
Charakterystyka techniczna lotu przedniego bombowca Il-28:
- Załoga: 3 osoby
- Długość: 17,6 m
- Rozpiętość skrzydeł: 21,5 m
- Wysokość: 6,70 m
- Powierzchnia skrzydeł: 60,8 m²
- Masa własna: 12 890 kg
- Obciążenie: 18 400 kg
- Maksymalna masa startowa: 23 200 kg
- Silniki: 2 × silnik VK-1A z turbodoładowaniem
- Ciąg: 2 × 26,5 kN (2700 kgf)
- Maksymalna prędkość: 906 km / h
- Prędkość przelotowa: 700 km / h
- Praktyczny zasięg: 2370 km
- Zasięg promów: 2460 km
- Praktyczny sufit: 12 500 m
- Szybkość wznoszenia: 15 m / s
- Droga startowa: 965 m
- Przebieg: 1700 m
- Obciążenie skrzydła: 291 kg / m²
- Ciąg: 0,31
- Uzbrojenie:
- 2 x 23 mm działa NR-23 wzdłuż boków w dolnej części nosa, 100 pocisków na beczkę
- 2 × 23 mm działka NR-23 w rufowej wieży obronnej Il-K6, 225 pocisków na baryłkę
- Obciążenie bomby normalne: 1000 kg
- Maksymalne obciążenie bombą: 3000 kg
Historia IL-28
Rozwój czołowego bombowca odrzutowego IL-28 odbył się w warunkach ostrej konkurencji z oddzielnym biurem projektowym Tupolew. Kadłub samolotu zdecydowano się na stop D16 opracowany w 1946 roku. W 1948 r. Rząd wydał dekret nakazujący stworzenie pierwszego modelu samolotu. 8 lipca 1948 r. Samolot I-28 wykonał swój pierwszy lot. Warto jednak zauważyć, że pierwszy lot został przeprowadzony na maszynie z zainstalowanymi silnikami Rolls-Royce'a. Dlatego testy stanowe modelu rozpoczęły się dopiero w lutym 1949 r. - po zainstalowaniu krajowych silników VK-1.
Podczas testów stanu przedniego bombowca odrzutowego IL-28, komisja wykryła około 80 wad, których korekta i eliminacja, nawet w trybie awaryjnym, zajęły około czterech miesięcy.
W czerwcu 1949 r. Powstało pytanie, jaki model przyjąć jako pierwszy sowiecki bombowiec odrzutowy: Ił-28, Tu-73 lub Tu-78. Po uważnym zapoznaniu się z opiniami ekspertów, po rozważeniu wszystkich stron sprawy, JV Stalin przyjął Ił-28. Czerwiec 1949 to kamień milowy w historii samolotu, który wkrótce stał się najbardziej masywnym bombowcem odrzutowym.
Modyfikacje IL-28
Istnieje 17 modyfikacji bombowca IL-28:
- IL-28 - przedni bombowiec odrzutowy;
- IL-28A - bombowiec pierwszej linii z kadłubem wyposażonym do uzbrojenia w taktyczne bomby atomowe RDS-4 "Tatyana";
- IL-28ZA - statki powietrzne przystosowane do sondowania atmosfery (wywiad pogodowy);
- IL-28LL - statek powietrzny, wyposażony w laboratorium latające;
- IL-28M - samoloty zdalnie sterowane zaprojektowane do użycia jako cel podczas ćwiczeń sił obrony powietrznej;
- IL-28P - "pocztowa" modyfikacja samolotu;
- IL-28PL - samoloty przystosowane do zwalczania okrętów podwodnych;
- IL-28R - zwiadowca pierwszej linii;
- IL-28RTR - samolot przeznaczony do przeprowadzania rozpoznania elektronicznego;
- IL-28REB - modyfikacja przeznaczona do walki elektronicznej;
- IL-28S - modyfikacja eksperymentalna, wyposażona w skrzydło skrzydłowe i silniki VK-5;
- IL-28T - eksperymentalny model bombowca torpedowego, nie przyjęty do służby;
- IL-28U - modyfikacja szkolenia samolotu;
- IL-28SH - samolot z napadem odrzutowym;
- IL-28 (UAV) - modyfikacja samolotu w radiu. Rozwój trwał od 1956 do 1958 i nie został ukończony;
- Il-28 na śledzonym ładunku - modyfikacja samolotu w celu zwiększenia jego potencjału operacyjnego w różnych warunkach;
- IL-28 dla celów holowania - ta modyfikacja ma zmodyfikowany kadłub: nie ma instalacji karabinu rufowego, zamiast której zamocowano kabel o długości 2800 m, przeznaczony do holowania celu.
IL-28 w szeregach
Niemal natychmiast po przyjęciu samolotu Il-28 okazał się znakomity i zasłużył na zasłużoną miłość pilotów. Tak więc jedną z najważniejszych zalet IL-28 było to, że samochód był łatwy w prowadzeniu, a błędy w pilotowaniu nie miały krytycznego wpływu na lot. Mówiąc najprościej, IL-28 "wybaczył" wiele błędów pilotowi, co pozwoliło uniknąć katastrofy.
Wraz z operacją w ZSRR, przedni bombowiec II-28 został dostarczony do Ludowej Armii Wyzwolenia Chin. Kilka lat później Chiny opanowały produkcję IL-28 w fabryce w Harbin. Chiński model miał oznaczenie H-5. Część N-5 została kupiona z Chin przez Rumunię. Innym krajem, który opanował produkcję kopii IL-28, była Czechosłowacja. Tam kopie IL-28 zostały wyprodukowane przez Avię pod oznaczeniem B-228.
Warto zauważyć, że samolot był szeroko stosowany przez kraje członkowskie Układu Warszawskiego, a także przez kraje, które miały polityczny kurs przyjazny Związkowi Radzieckiemu. W 1955 r. ZSRR dostarczył partię 30 bombowców taktycznych IL-28 do Egiptu, gdzie był wielokrotnie wykorzystywany podczas operacji bojowych (na przykład podczas wojny o zaciekłość z Izraelem w latach 1967-1970).
Stronę IL-28 dostarczono również do Afganistanu, gdzie uzbroili 335. pułk mieszany. W okresie demokratycznej republiki w Afganistanie w latach 1978-1992 samolot uczestniczył także w bitwach z rebeliantami. Podczas tych bitew IL-28 okazał się skuteczną i niezawodną maszyną. Również jako docelowe holowniki, cztery IL-28 zostały zakupione od ZSRR przez Finlandię.
A jeśli w niektórych krajach IL-28 działała do lat 90. XX w., To w ZSRR w połowie lat 50. maszyna zaczęła być w zasadzie zastępowana przez bardziej nowoczesny wielozadaniowy naddźwiękowy samolot Jak-28. Jednak niektóre pułki uzbrojone były w IL-28, "przeszczepione" do ciężkiego, wielozadaniowego Tu-16. Pod koniec lat 50. XX wieku bombowiec odrzutowy II-28 został usunięty z arsenału Armii Radzieckiej. Później IL-28 spotkała się głównie w armiach krajów obozu socjalistycznego.
Jednak likwidacja nie oznacza, że IL-28 przestała być używana w Związku Radzieckim. Tak więc maszyna była wykorzystywana do celów cywilnych, na przykład do przekwalifikowania pilotów Aerofłotu, a także jako część lotnictwa pocztowego.
Mocne i słabe strony IL-28
Jak już wspomniano, główną zaletą przedniego bombowca odrzutowego IL-28 jest jego wysoka niezawodność, a także fakt, że samochód "wybacza" wiele błędów pilotażowych lub wręcz "chuligaństwo". To właśnie ta strona IL-28 pozwoliła zredukować do minimum poziom klęsk z jego udziałem.
Stop duraluminium stosowany w konstrukcji kadłuba ma wysoką wytrzymałość i ma stosunkowo niską masę. Silniki VK-1, które zostały zainstalowane w samolocie, mogły osiągać prędkości prawie takie same jak podobne modele zaprojektowane za granicą. Maksymalne obciążenie bombowe 3 000 kg pozwoliło na użycie bardzo szerokiego arsenału broni bombowej. Tak więc na modyfikacji IL-28A istniała nawet możliwość uzbrojenia taktycznej bomby atomowej RDS-4 "Tatyana".
Głównym czynnikiem, który zapewniał IL-28 cechę wysokiej wydajności, jest to, że jego rozwój rozpoczął się natychmiast po II wojnie światowej. Podczas opracowywania samolotu uwzględniono wiele czynników walki powietrznej, a także liczne opinie doświadczonych pilotów.
Należy jednak zauważyć, że samochód miał również szereg niedociągnięć, które wykryto podczas jego eksploatacji. Główną wadą przedniego bombowca odrzutowego IL-28 było to, że podczas latania w deszczu szyba latarni samolotu była pokryta warstwą wilgoci, co poważnie komplikowało przegląd pilota. Również okna zaparowywały podczas startu i lądowania, co również powodowało dodatkowe niedogodności.
Inną wadą IL-28 było to, że w temperaturze poniżej zera antena radiowa samolotu i częściowo kadłub zostały poddane oblodzeniu, co doprowadziło do zakłócenia łączności radiowej samolotu. W kokpitach pilota i nawigatora występowała poważna różnica temperatur (do 35 stopni w lecie i do minus 30 w zimie). Niestabilność sterowania samolotem za pomocą autopilota przy dużych prędkościach doprowadziła do znacznego zmniejszenia dokładności podejścia do celu, aw rezultacie do bombardowania.
Jednak pomimo wszystkich wad, samochód zasługiwał na miłość od pilotów, zarówno doświadczonych, jak i wojennych oraz kadetów.
Wniosek
Ił-28 to swego rodzaju "pierwsza próba napisania" biura rozwoju Iljuszyna w celu stworzenia czołowego odrzutowca bombowego w okresie powojennym. Kadłub duraluminium marki D16 był innowacyjnym i odważnym rozwiązaniem projektowym. W rozwoju i tworzeniu samolotu wzięto pod uwagę ogromne doświadczenie zdobyte podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Kompleksowa analiza tego doświadczenia i wiedzy zdobytej w trakcie opracowywania znalazła odzwierciedlenie w bombowcu liniowym IŁ-28, jego konstrukcji i cechach. Niska liczba wypadków z udziałem IL-28 bezpośrednio to potwierdza.
