Hiszpania jest jednym z niewielu krajów w Europie, w których historia zawiera wszystkie formy organizacji politycznej. W kraju, w którym władza królewska zawsze dominowała, w ciągu ostatnich 100 lat Republika pojawiła się dwukrotnie. Chociaż te jednostki państwowe były krótkotrwałe, prezydent Hiszpanii rządził krajem przez krótki okres rządów republikańskich. W państwie istniały demokratyczne instytucje władzy, status prezydenta Hiszpanii i parlamentu określały politykę wewnętrzną i zagraniczną państwa. Dzisiaj Hiszpania jest uważana za wzór europejskiego modelu konstytucyjnego monarchicznego reżimu, a czterdzieści lat temu kraj miał swojego dyktatora, na uchodźstwie był hiszpański rząd, na którego czele stanęli czterej prezydenci.
System władzy państwowej w Hiszpanii
Obecna Hiszpania jest monarchią konstytucyjną z 1947 roku. Do 1975 r. Król Hiszpanii był uważany za oficjalną głowę państwa. Prawdziwa władza w państwie była w rękach Francesco Franco, przywódcy politycznego i administracyjnego kraju. Dopiero po śmierci dyktatora w kraju rozpocząć demokratyczne reformy, są reformy systemu administracji publicznej. Hiszpania otrzymuje nową konstytucję w 1978 r., Zgodnie z którą król staje się głową państwa, a cała władza ustawodawcza i wykonawcza znajduje się w rękach parlamentu.
Większość parlamentarna określa przebieg polityczny hiszpańskiego królestwa. Reprezentatywne funkcje są przypisane królowi Hiszpanii, podczas gdy całe kierownictwo kraju sprawuje rząd pod przewodnictwem premiera.
W Hiszpanii był krótki okres, od 1869 do 1874 roku, kiedy prawdziwą władzę w państwie reprezentował prezydent, posiadając jednocześnie władzę głowy państwa i kierującą rządem.
Pierwsza republika hiszpańska była pierwszą próbą przez krajowe siły polityczne położyć kres absolutnej władzy królewskiej i zbudować demokratyczne państwo. Nie oznacza to, że wydarzenia te stały się czymś szczególnym w historii państwa hiszpańskiego. W połowie XIX wieku w całej Europie nastąpił rewolucyjny boom, którego skutkiem był upadek wielu krajów monarchicznych reżimów, a następnie ustanowienie republikańskiej formy rządów. Hiszpania nie była wyjątkiem w tym względzie, znając przez krótki czas wszystkie uroki systemu republikańskiego.
Pierwsza Republika i jej przywódcy
Sytuacja społeczno-polityczna, która doprowadziła do powstania Republiki, powstała w Hiszpanii na tle rewolucyjnych procesów, które wstrząsnęły Europą w połowie XIX wieku. To w dużej mierze przyczyniło się do przedłużającego się wewnętrznego kryzysu politycznego związanego z niestałością władzy królewskiej. Leapfrog z spadkobiercami królewskiego tronu doprowadził do utraty wpływów rodziny królewskiej. Na tle ostrego kryzysu politycznego w domu królewskim rośnie wpływ przedstawicieli elity armii na procesy polityczne. Konfrontacja różnych grup politycznych prowadzi do rozpoczęcia procesów separatystycznych. Madryt zaczyna tracić kontrolę nad poszczególnymi regionami kraju. W takich okolicznościach istnieje potrzeba wzmocnienia rządu centralnego poprzez stworzenie innej formy rządu.
Rządy, zmieniając się z szybkością animacji, nie były w stanie kontrolować sytuacji w kraju. W 1868 r. Rebelia objęła cały kraj. W takich okolicznościach królowa Izabela jest zmuszona opuścić kraj, cała władza w państwie przechodzi w ręce Kortezów. Następny rząd powstał z unionistów, zwolenników jednego państwa i postępowców, którzy opowiadali się za ustanowieniem republikańskiej formy rządu w Hiszpanii. Przez krótki okres, od 25 lutego 1869 r. Do 18 czerwca 1869 r., Nowym rządem kierował Francisco Serrano, który przejął funkcje głowy państwa i prezesa rządu. Stanowisko zostało nazwane - Minister-Prezes Wykonawczy. Status obsadzonych stanowisk poczynił Francisco Serrano, pierwszy prezydent Hiszpanii.
Reformy, z którymi rozpoczęła się nowa głowa państwa, dotyczyły przede wszystkim mediów i systemu edukacji. Wobec braku prawdziwego pretendenta do tronu królewskiego, Serrano, równolegle ze swoim urzędem publicznym, staje się regentem. Pomimo widocznych realnych wyników pracy rządu Serrano, Hiszpania nadal zerwała antyrządowe powstania i powstania. W północnych prowincjach nasiliły się dwa przeciwstawne obozy, carliści - zwolennicy starej dynastii królewskiej i republikanie, którzy opowiadali się za obaleniem monarchii.
Próba przywrócenia obecnej monarchii została podjęta w 1870 roku, kiedy hiszpański tron królewski został zajęty przez króla Amadeusza, syna króla włoskiego. Serrano otrzymuje z rąk króla portfolio ministra-prezydenta, staje się szefem ministerstwa wojny. Jednak tydzień później nowo mianowany minister-prezydent został zmuszony do dymisji, ponieważ król nie poparł decyzji Serrana o ograniczeniu zmian konstytucyjnych.
Przez dwa lata król Amadeusz próbował przywrócić porządek w kraju i zająć się anarchią w systemie rządów i strukturze administracyjnej królestwa. Jednak życzenia króla ciągle napotykały opór Kortezów, w ramach których toczyła się zażarta walka polityczna. Skutkiem nieudanej walki króla o ustanowienie w Hiszpanii, silnej władzy królewskiej, było wyrzeczenie się Amadeusza z tronu. W odpowiedzi na ten krok, Cortes 11 lutego 1873 roku ogłosił powstanie Republiki Hiszpańskiej. Pierwszym prezydentem Republiki był przedstawiciel Partii Republikańskiej Estanislao Figueras.
Pierwszy prezydent Hiszpanii starał się wzmocnić prowincje. Władza w hiszpańskich miastach w pierwszych dniach Republiki przechodzi w ręce magistraci. W takich warunkach tworzy się lojalność regionów do centrum.
Rząd prezydencki w Hiszpanii
Istnienie Republiki Hiszpańskiej było krótkimi i intensywnymi wydarzeniami dramatycznymi. Przez krótki okres władza w kraju była w rękach czterech prezydentów, z których każdy zdołał utrzymać się na dwa lub trzy miesiące na swoim stanowisku. W tym czasie Hiszpania doświadczyła potęgi trzech wojen domowych: trzeciej wojny carlist, zbrojnego powstania w kantonach i interwencji wojskowej na Kubie, która buntowała się przeciwko metropolii.
W okresie od 11 lutego 1873 r. Do 29 grudnia 1874 r. Następującymi osobami były: prezydent Hiszpanii:
- Estanislao Figueras był ministrem-prezydentem od 12 lutego 1873 r. Do 11 czerwca 1873 r .;
- Francisco Pi-i-Margale pozostał na stanowisku prezesa władzy wykonawczej przez nieco ponad miesiąc, od 11 czerwca do 18 lipca 1873;
- Nicholas Salmeron Alonso poprowadził Republikę 18 lipca 1873 r. I pozostał na stanowisku do 7 września 1873 r .;
- Emilio Castelar był Prezydentem Republiki przez cztery miesiące, od 7 września 1873 r. Do 4 stycznia 1874 r.
Praktycznie wszyscy prezydenci Pierwszej Republiki byli przedstawicielami Partii Republikańskiej, ale nie wpłynęło to na jedność sił politycznych i doprowadziło do upadku republiki.
Zamach stanu wojskowego zorganizowany przez generała Manuela Pavię położył kres krótkiemu istnieniu Republiki Hiszpańskiej. Francisco Serrano ponownie doszedł do władzy, zlikwidował wszystkie polityczne przejęcia z czasów rządów republikańskich i ogłosił przywrócenie monarchii w tym kraju. Alfonso XII miał zostać nowym królem Hiszpanii.
Pomimo zniknięcia Rzeczypospolitej zachowano stanowisko ministra-prezydenta. Przez krótki czas był ponownie okupowany przez Francisco Serrano, jednak jego pobyt na czele kraju był krótki. Po odmowie utrzymania wysokiej pozycji rządowej pod królem Alfons Serrano zrezygnował. Został zastąpiony przez Juana de Zavalę i de la Puente, wyznaczonych przez Cortes na prezydenta władzy wykonawczej 26 lutego 1874 roku. Następny szef władzy wykonawczej rządu urzędował 189 dni, po czym Prakseses Mateo Sagasta zastąpił go 3 września 1874 roku.
Rząd, kierowany przez Praxesa Mateo Sagasta, był ostatnim w historii na stanowisku ministra-prezydenta. Inauguracja Alfonsa XII, która odbyła się 29 grudnia 1874 r., Zakończyła burzliwy okres historii Hiszpanii. Republikańskie i federalistyczne siły polityczne opuściły polityczną scenę kraju, a stanowisko prezesa władzy wykonawczej zniknęło.
Hiszpania powróciła na łono monarchii europejskich. Próba ustanowienia republikańskiej formy rządu i przejścia na demokratyczną ścieżkę rozwoju została opóźniona o ponad pół wieku.
Sytuacja w Hiszpanii w przededniu drugiej Republiki Hiszpańskiej
Władza królewska w Hiszpanii istniała łagodnie do początku lat dwudziestych XX wieku. Po pierwszej wojnie światowej, w której Hiszpanii cudownie udało się utrzymać neutralność, partie i ruchy polityczne stały się bardziej aktywne w tym kraju. Wiele miast i kantonów zostało objętych niepokojami społecznymi. Król Alfons XIII nie miał woli politycznej, by rozwiązać ostry wewnętrzny kryzys polityczny. Prawdziwa władza w kraju mogła tylko utrzymać wojsko. W tym okresie generał Primo de Rivera otrzymał awans do pierwszych ról w królestwie, który zdołał nie tylko stłumić podstawy rewolucyjnego oporu, ale także skonsolidować pozycję centralnego autorytetu w regionach.
Rozdając primo de Rivera carte blanche, aby stłumić niepokoje społeczne, hiszpańska monarchia sama wykopała dziurę. Korzystając z trudnej sytuacji politycznej, generał zorganizował zamach stanu 13 września 1923 r., Stawiając króla Alfonso w obliczu potrzeby zmian w systemie rządzenia. Wynikiem handlu politycznego było przyznanie Primo de Rivere szerokich uprawnień. W Hiszpanii konstytucja została zawieszona, rząd został zwolniony, a hiszpańskie Kortezy rozwiązane. Wszystkie narzędzia władzy państwowej przeszły w ręce "katalogu wojskowego", którym kierował generał Primo de Rivero.
W latach militarnych powstały bliskie wojskowo-polityczne kontakty Hiszpanii z faszystowskimi Włochami Mussoliniego. W 1926 r. Kraje podpisały porozumienie o przyjaźni i wzajemnej pomocy.
Innymi słowy, w kraju ustanowiono dyktaturę wojskową. Mimo dość trudnej polityki wewnętrznej wojsko mogło szybko ustabilizować sytuację w kraju. Zajmując się politycznymi wahaniami i rozpędzając ruchy komunistów, socjalistów i anarchistów, Primo de Rivera przechodzi do cywilnej formy rządu. Zamiast "katalogu wojskowego" znajduje się katalog cywilny, który zarządza krajem na zasadach jedności dowodzenia. Próbując nadać reżimowi ustrojowemu cechy demokratyczne, junta wojskowa kontynuowała tworzenie nowej konstytucji. Cele i zadania ustalone przez Primo de Riverę i jego kolegów były ukierunkowane głównie na rozwiązywanie problemów gospodarczych, podczas gdy w życiu politycznym kraju powstawała próżnia.
Komuniści w parze z socjalistami i faszystami, wykorzystując sprzyjającą sytuację, ponownie wzmocnili i przenieśli się do bardziej aktywnych działań. Reżim generała Primo de Rivery, pod naciskiem niezadowolenia społecznego, został zmuszony w styczniu 1930 r. Do opuszczenia sceny politycznej. Rząd na krótki czas kierował generał Berenguer.
Druga Republika Hiszpańska i jej przewodniczący
Sytuacja, w której Hiszpania była w okresie między władzami, rozgrzewała się każdego dnia. Zimą 1931 r. Sytuacja ekonomiczna kraju pogorszyła się, co było przyczyną początku masowego niezadowolenia społecznego. Kolejne wybory do władz lokalnych, które odbyły się 12 kwietnia 1931 r. W regionach kraju, stały się detonatorem rewolucji. Republikanie, niezadowoleni z wyników wyborów, sprowadzili swoich zwolenników na ulice hiszpańskich miast, stawiając reżim w impasie. Wobec braku prawdziwej władzy i siły, król Alfons XIII został zmuszony do opuszczenia kraju, który prowadził Rząd Tymczasowy, który istniał do grudnia 1931 r.
W sytuacji politycznej bacchanalii w czerwcu 1931 r. Odbyły się wybory parlamentarne, a Republikanie stali się zwycięzcami. Tylko socjaliści mogli uzyskać 110 mandatów na 470 możliwych w Zgromadzeniu Konstytucyjnym. Po otrzymaniu większości w parlamencie Republikanie utworzyli konstytucyjną komisję, która wprowadziła nową konstytucję kraju w ciągu sześciu miesięcy. Odtąd Hiszpania stała się Republiką, w której cała władza należy do przedstawicieli wszystkich klas i opiera się na zasadach równości, sprawiedliwości i wolności.
Pierwszym prezydentem Drugiej Republiki jest Alcala Zamora i Torres, Niceto, który był premierem Rządu Tymczasowego. Inauguracja nowej głowy państwa odbyła się 10 grudnia 1931 r. Od pierwszych dni swojej kadencji jako Alcala Zamora i Torres, Niceto był w opozycji do obecnego rządu, co doprowadziło do rozszerzenia zjawisk kryzysowych w politycznej strukturze kraju. Dekrety prezydenta były sprzeczne z decyzją rządu, a cele i zadania, jakie wyznaczyli sobie socjaliści przed rządem, ciągle napotykały opór ze strony głowy państwa.
W 1933 r. Alkara Zamora rozwiązuje Zgromadzenie Konstytucyjne. W późniejszych przedterminowych wyborach parlamentarnych zwyciężyły siły prawicowe. Bez wyraźnej i konsekwentnej linii politycznej pierwszy prezydent Drugiej Republiki nie zdołał osiągnąć równowagi sił politycznych w kraju. Kolejne rozwiązanie parlamentu w listopadzie 1935 r. Pokazało całą słabość obecnego reżimu. Głównym celem nadchodzących wyborów było zwycięstwo koalicji sił prawicowych i falangistów nad socjalistami, na czele z Frontem Ludowym. Utworzony rząd centrowy zaangażował się w przygotowanie nowych wyborów, które miały się odbyć w lutym 1936 r.
Republikanie, kierowani przez byłego premiera Asanę, weszli w polityczną jedność z socjalistycznymi radykałami, tworząc lewicową Partię Republikańską, która od tego czasu stała się główną siłą napędową ruchu liberalnego. Jednak Republikanie mogli jedynie skłonić polityczne wahadło do swojej strony w sojuszu z socjalistami. W wyniku długich negocjacji politycznych powstał Front Ludowy - blok lewicowych republikanów i socjalistów. W takiej kategorii wagowej polityczni sprzymierzeńcy zdołali pokonać swoich przeciwników z niewielkim marginesem, wygrywając wybory parlamentarne w 1936 roku.
Obecny prezydent Alkara Zamora i rząd szybko ogłosili, że wybory są nieważne, ale aktywne obywatelstwo mieszkańców dużych miast Hiszpanii powstrzymało obecny rząd od tego kroku.
Wybory w 1936 r. Doprowadziły do władzy rząd Asanyi, która natychmiast doprowadziła kraj do wyjścia z kryzysu politycznego. W kraju ogłoszono polityczną amnestię, wiele dziedzin życia w hiszpańskim społeczeństwie obywatelskim nadano nowy kierunek ich rozwoju. Obecny prezydent, Alkara Samoa, rezygnuje 3 kwietnia. Przez krótki okres Diego Martinez Barrio, który sprawuje prezydencję do 7 maja 1936 r., Zostaje głową państwa. Na ceremonialnym posiedzeniu hiszpańskiego parlamentu, które odbyło się 10 maja, Asana zostaje wybrany na nowego prezydenta Hiszpanii. Przywództwo rządu powierzono liberalnemu Santiago Casares Quiroga.
Pomimo oczywistego przełomu politycznego w systemie rządzenia i istotnych zmian gospodarczych, siła Frontu Ludowego zaczyna szybko tracić popularność wśród ludzi.
Niezadowolenie z wyników reformy rolnej przekłada się na rewolty chłopskie. Na tym tle nasila się kryzys żywnościowy, który jest szczególnie dotkliwy w największych miastach kraju. W takim środowisku szybko wysunęły się radykalne elementy, które swoimi działaniami podsyciły powszechne niezadowolenie.
Wojna domowa z lat 1936-1939
W okresie kolejnego kryzysu społecznego i społecznego, który obejmował kraj po rewolucji, elita wojskowa weszła na arenę polityczną. W opozycji do przedstawicieli Frontu Ludowego istniała grupa nacjonalistyczno-militarna kierowana przez generała Francisco Franco. Политические противоречия между двумя крайне противоположными политическими лагерями переросли в гражданское вооруженное столкновение. Мятеж, поднятый 17 июля верными Франко испанскими воинскими частями, дал старт гражданской войне, полыхавшей на всей территории Испании четыре года.
Получив техническую и вооруженную поддержку со стороны Италии и фашисткой Германии, Франко сумел добиться решающего перевеса над вооруженными силами Испанской Республики. Действующий президент страны Асанья ввиду приближения франкистов к столице и при отсутствии возможностей достичь политического компромисса с противниками, покидает страну. После того, как 28 марта войска Франко вступили в Мадрид, период Второй Испанской Республики окончился. Будучи за границей, Асанья 27 февраля заявляет о своей отставке, которая только способствовала легитимизации политического режима Франко.
С победой Франко, Испания почти на двадцать шесть лет, до 1975 года становится личной вотчиной одного человека. В 1947 году Испания снова объявлена королевством, однако король будет считаться только формальным главой государства. Франсиско Франко становится единоличным правителем с неограниченными диктаторскими полномочиями.
