JAK-42, SPECYFIKACJE TECHNICZNE I PRZEPUSTOWOŚĆ SAMOLOTóW, PRZEGLĄD SILNIKA, KABINA I KABINA, START I LĄDOWANIE

Jak-42 to radziecki samolot pasażerski opracowany przez projektantów Yakovlev Design Bureau w połowie lat siedemdziesiątych. Ta maszyna jest przeznaczona do pracy na trasach o średniej długości. Pierwszy lot Jak-42 wykonany w 1975 roku, jego działanie rozpoczęło się w 1980 roku, masowa produkcja statku trwała do 2003 roku. W tym czasie wyprodukowano 183 samochody. Produkcja została ustanowiona w Zakładzie Lotniczym w Saratowie i Smoleńsku.

Jak-42 funkcjonuje do tej pory, zarówno w byłych republikach radzieckich, jak iw innych krajach: w Iranie, na Kubie, w Chinach, w Pakistanie.

Liner został stworzony w celu zastąpienia przestarzałego Tu-134, ale tak się nie stało. Maszyny Tupolew nadal działają (zbudowano łącznie 853 samoloty Tu-134). Powodem niepowodzenia były jednak słabości Jak-42, ale upadek ZSRR i gwałtowny spadek zakupów samolotów krajowych. Ogólnie rzecz biorąc, Yak-42 to świetny samochód, z doskonałymi osiągami i dobrą obsługą, ten samolot ma osiem światowych rekordów. Podczas seryjnej produkcji i eksploatacji opracowano około dziesięciu modyfikacji samolotu Jak-42.

Konstrukcja wykładziny była bardzo nowoczesna (nawet według światowych standardów) na początku lat 80-tych. Szczególną uwagę zwrócono na wygodę pasażerów: Yak-42 wyposażony jest w duże okrągłe okna, wygodne siedzenia dla pasażerów i doskonałą izolację akustyczną.

Obecnie projekt Sukhoi Superjet 100 jest promowany jako zamiennik Jak-42, ale trudno nazwać to sukcesem.

Historia stworzenia

Na początku lat 70. w ZSRR postanowiono stworzyć nowy pasażerski średniodystansowy samolot, który zastąpi przestarzałe samoloty Tu-134 i Ił-18. Projektanci biura konstrukcyjnego Yakovlev zajęli się rozwojem maszyny, a doświadczenie zdobyte podczas tworzenia samolotu Jak-40 zostało aktywnie wykorzystane podczas pracy.

Wybrano schemat układu samolotu, podobny do tu-154 i Yak-40 - z trzema silnikami z tyłu samochodu i jednostką T-tail. Przez dwa lata (1974-1976) powstały cztery prototypy nowego samolotu, z których jeden miał specjalny spadochron do testowania uruchomienia spinu.

Pierwszy prototyp przyszłego liniowca miał skrzydło o nachyleniu 11 °. Początkowo projektanci planowali niemal całkowicie powtórzyć projekt Yak-40 i zainstalować praktycznie proste skrzydło na nowym samolocie. Taka decyzja projektowa zwiększyła siłę nośną samolotu, co pozwoliło na oszczędność paliwa i zwiększenie zasięgu lotu. Skrzydło o większym przejeździe (szczególnie z mocniejszymi silnikami) dało jednak samolotowi lepszą charakterystykę prędkości.

Szkic został przekazany Breżniewowi i uzyskał zgodę, co w tamtym czasie było prawie kluczowe. Po zatwierdzeniu przez Yakovlev Design Bureau, postanowił skrócić czas opracowywania nowej maszyny o jeden rok. Pod koniec 1974 r. Maszyna eksperymentalna była gotowa, aw marcu 1975 r. Po raz pierwszy wystrzelono w powietrze.

Testy były przeprowadzane normalnie, ale charakterystyka prędkości samochodu była niższa niż oczekiwano - 680 km / h na wysokości 8 tysięcy metrów. Ministerstwo lotnictwa cywilnego zażądało, aby nowy liniowiec osiągał prędkość 700-800 km / h. Aby osiągnąć te cechy, Biuro Projektowe Yakovlev zdecydowało się na zwiększenie wymiatania skrzydeł.

Zmiany w projekcie zostały dokonane bardzo szybko: po kilku miesiącach Jak-42 ze skrzydłem nowego formularza wzięły udział w testowych lotach. Samolot otrzymał doskonałe recenzje od pilotów testowych, zauważyli doskonałą moc nowej maszyny, doskonałą obsługę, stabilność i dobre właściwości akrobacyjne.

W 1977 r. Jak-42 został pokazany na Międzynarodowej Wystawie Lotniczej we Francji.

Produkcja seryjna nowego samolotu rozpoczęła się w 1977 r., Ale uzyskała certyfikat zdatności do lotu dopiero w 1980 r., A następnie rozpoczęła się jego eksploatacja. Poważnym ciosem dla projektu była katastrofa z 1982 r. Pod Mozyrem, w wyniku której wszyscy na pokładzie zostali zabici. Po tej tragedii produkcja i loty Jak-42 zostały przerwane na dwa lata.

W 1988 r. Rozpoczęła się produkcja nowej modyfikacji samolotu - Yak-42D, który miał większy zasięg i większą masę startową. To urządzenie zostało wyeksportowane. Obecnie, z powodu zakończenia działalności Zakładu Lotniczego Saratów, nie prowadzi się już konserwacji wkładek Yak-42D.

Ostatni Jak-42 został wyprodukowany w 2003 roku. W Rosji eksploatacja tych samolotów trwała aż do tragedii, która miała miejsce 7 września 2011 roku. Tego dnia Jak-42 rozbił się w pobliżu Jarosławia, a lokalna drużyna hokejowa Lokomotiv była na pokładzie. Wypadek zabił 44 osoby. Po tych wydarzeniach loty Jak-42 zostały zawieszone.

Opis budowy

Yak-42 to nizkoplan z trzema silnikami, kadłubem semi-monocoque i chowanym podwoziem z trzema łożyskami. Wejście do przedziału pasażerskiego odbywa się za pomocą chowanej drabiny na końcu samolotu (jak na Jak-40). Ten schemat tworzył zbędne rampy dojazdowe, których wiele lotnisk trzeciej klasy nie posiadało wcale.

Konstrukcja samolotu wykorzystywała na swój czas wiele innowacyjnych rozwiązań, które pozwoliły uzyskać cechy, które często są ze sobą sprzeczne: lądowanie i odlot Jak-42 są możliwe na lotniskach o niskim stopniu przygotowania, a samochód ma dobrą prędkość przelotową i doskonałą ekonomikę.

Przed kadłubem samolotu znajduje się kokpit, a także nisza przedniego podwozia. Za nim znajduje się kabina pasażerska o maksymalnej pojemności 120 osób.

Yak-42 jest wyposażony w trzy silniki D-36 z wysokim stopniem obejścia (jest równy 5,4), dodatkowo wyróżnia się wysoką niezawodnością i wydajnością. Dwa silniki są zainstalowane w gondolach silnika, a drugi znajduje się w kadłubie, u podstawy stępki. Znaczny stosunek ciągu do masy silnika D-36 umożliwił start i lądowanie nawet w przypadku awarii jednego z silników. Należy również zauważyć, że D-36 mają minimalny wydech i są zgodne z międzynarodowymi normami ochrony środowiska.

Należy dodać, że projektanci dokładali wszelkich starań, aby zmniejszyć poziom hałasu samolotów. Jego poziom jest w pełni zgodny z międzynarodowymi standardami. Gondole silnikowe są wyposażone w specjalny system redukcji hałasu składający się z perforowanych wkładek wykonanych z metalu i plastiku.

Podwozie trójkołowy Jak-42, jego czyszczenie i zwalnianie, a także hamowanie, odbywa się za pomocą układu hydraulicznego. Koła są zunifikowane z tymi używanymi w Tu-154.

Układ hydrauliczny statku powietrznego ma dwa podsystemy - główny i awaryjny. Odpowiada za działanie elementów mechanizacji skrzydeł, steruje stabilizatorem i sterem, zwalnia i usuwa podwozie.

Układ paliwowy Yak-42 składa się z trzech zbiorników, z których jeden znajduje się w środkowej części samolotu, a pozostałe dwa znajdują się w konsoli skrzydeł. Każdy zbiornik zasila jeden z silników.

W przeciwieństwie do Yak-40, silniki Yak-42 nie są zdolne do cofania ciągu, jednak ze względu na niską prędkość lądowania, liner może wykorzystywać stosunkowo małe pasy startowe. Hamowanie podczas lądowania odbywa się za pomocą podwozia i spoilerów.