Spośród ośmiu planet Układu Słonecznego, Wenus jest prawie jedynym kosmicznym obiektem, podobnym do naszej planety. W wyniku kosmicznej i astronomicznej eksploracji planety okazało się, że jej wymiary są prawie takie same jak w Ziemi. Obie planety są podobne pod względem masy i gęstości. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Wenus jest najodpowiedniejszą planetą na świecie, gotową do gościnnego spotkania z Ziemianami w procesie późniejszego rozwoju i kolonizacji. Ponadto jest najjaśniejszym obiektem na horyzoncie ziemi, za który otrzymał przydomek "gwiazda poranna". Człowiek naiwnie wierzył, że piękny wygląd odpowiada tej samej tęczy i atrakcyjnej rzeczywistości. Może to było wiele miliardów lat temu.
Dziś "gwiazda poranna" jest na czarnej liście i uznawana za jeden z najbardziej wrogich ludzkości pozaziemskich światów. Naukowcy, po przestudiowaniu informacji o planecie, uzyskanych w wyniku lotów amerykańskich i radzieckich stacji automatycznych Mariner i Venus, położyli kres hipotezom i teoriom, w których Wenus otrzymała miejsce kosmicznego raju pozaziemskiego.
Odkrycie drugiej planety Układu Słonecznego
Częste pojawianie się Wenus na niebie i jej jasność stały się jednym z powodów zwiększonego zainteresowania tym obiektem kosmicznym. Nawet w starożytności astronomowie i astronomowie zwracali uwagę na jasną gwiazdę płonącą białym światłem w porannym brzasku. Zawsze było niezwykle interesujące dla ziemskiego obserwatora, aby dowiedzieć się więcej o tym ciekawym obiekcie kosmicznym. Później okazało się, że po prostu żadna inna planeta w Układzie Słonecznym nie może świecić tak jasno jak Wenus. Ponadto szybko stało się jasne, że jest to najbliższa planeta Ziemi, dosłownie nasz sąsiad w rozległej i nieskończonej przestrzeni.
Starożytni astronomowie, pod wpływem pięknej blasku planety, nadali naszemu sąsiedztwu dźwięczne i piękne imię - Wenus, na cześć starożytnej greckiej bogini miłości. Ze względu na udany i piękny wygląd planeta jest mocno zakorzeniona w kulturze ludzkości, stając się ulubionym obiektem w literaturze.
Pierwsze informacje o planecie pochodzą z okresu 1500-1600 pne. Opis jasnego obiektu na niebie, obecny naukowcy znalezionego w starożytnych tekstach babilońskich. Starożytni Egipcjanie, Grecy i Majowie byli dobrze zaznajomieni z "gwiazdą poranną". Odkrycie Wenus jako planety miało miejsce dopiero w XVII wieku. Początkowo Galileo Galilei odkrył, że Wenus porusza się wokół Słońca i ma fazy podobne do Księżyca. Galileusz skompilował pierwszy naukowy opis obserwowanego obiektu i jego ruchu po niebie. W 1639 r. Angielski astronom Jeremy Horrocks z jego teleskopem był w stanie wykryć planetę podczas jej przechodzenia przez dysk słoneczny. Rosyjski naukowiec Michaił Łomonosow, podczas swoich obserwacji, zdołał otworzyć atmosferę tego ciała niebieskiego, co dało powód, by wierzyć, że Wenus jest planetą, która ma wszelkie szanse na zamieszkanie.
Uzyskane w wyniku obserwacji astronomicznych dane były bardzo cenne i skłoniły naukowców do przekonania, że ta planeta i nasza Ziemia mają ze sobą wiele wspólnego. Miało się nadzieję, że warunki fizyczne na Wenus są bardzo podobne do parametrów siedliska Ziemi. Przez długi czas w społeczności naukowej i wśród pisarzy science fiction była opinia, że druga planeta Układu Słonecznego jest kolebką cywilizacji pozaziemskiej. Dopiero w drugiej połowie XX wieku człowiek uzyskał dokładne dane astrofizyczne o Wenus, które rozwiały mit o kondycji planety dla wszystkich form życia.
Astrofizyczne cechy Wenus
Wenus jest trzecim najjaśniejszym obiektem na naszym gwieździstym niebie, drugim po Słońcu i Księżycu. Planeta znajduje się na heliocentrycznej, prawie regularnej okrągłej orbicie na 108,2 mln km. od naszej gwiazdy. Planety Układu Słonecznego najbliższe Wenus to Merkury i Ziemia. Odległość od Wenus do Ziemi waha się w szerokim zakresie od 38 do 261 milionów kilometrów.
Rotacja planety wokół własnej osi następuje w ciągu 243 dni ziemskich. Jednakże, z uwagi na to, że Wenus obraca się w kierunku przeciwnym do Ziemi, od Wschodu na Zachód, wielkość Wenusjskiego dnia zmniejsza się dokładnie dwa razy. Dni wenusjańskie to 116,8 ziemskich dni.
Poruszając się na orbicie wokół Słońca z prędkością 35 km / s, planeta dokonuje całkowitej rewolucji w ciągu 224 ziemskich dni. Jest to charakterystyczne zjawisko, że Wenus ma orbitę i obrót wokół Słońca w dziwnej rozbieżności. Ze względu na bardzo powolny obrót wokół własnej osi w połączeniu z okresem obrotu planety wokół Słońca, Wenus jest zwrócona w kierunku Ziemi w większości przypadków prawie po tej samej stronie. Dzieje się tak głównie wtedy, gdy jest najbliżej Ziemi.
Jeśli polecisz do Wenus na pokładzie statku kosmicznego, podróż potrwa 305 miesięcy. Pierwszy lot sondy kosmicznej Mariner-2 trwał zaledwie 153 dni. Minimalna odległość do Ziemi to 90-100 dni.
Skład planety Wenus: struktura i struktura
Wenus należy do grupy skalistych planet, których powierzchnia ma twardą i kamienną podstawę. W przeciwieństwie do gigantów gazowych: Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna, druga planeta ma dużą gęstość. Średnia gęstość planety to 5,204 g / cm3. Na podstawowych parametrach fizycznych Wenus jest bardzo podobna do Ziemi. Wskazuje na to gęstość planety, jej masa i wielkość.
Główne parametry Wenus są następujące:
- średni promień planety Wenus wynosi 6052 km;
- średnica planety w płaszczyźnie równikowej wynosi 12 100 + - 10 km, 95% średnicy Ziemi;
- długość równika Wenus wynosi 38025 km, a także 97% długości równika ziemskiego;
- powierzchnia "gwiazdy porannej" to 460 milionów kilometrów kwadratowych, 90% powierzchni Ziemi;
- masa astronomiczna planety Wenus wynosi 4,87 trylion trylionów kilogramów;
- objętość planety wynosi 928 miliardów km3.
Jak widać z tej listy, Wenus, dzięki swoim podstawowym parametrom fizycznym, jest bliźniaczą planetą naszej Ziemi. Jest to jednak tylko forma. Pod względem treści Wenus jest daleka od tego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Powierzchnia planety jest ukryta przed światem zewnętrznym gęstymi chmurami, które są pełne wenusjańskiej atmosfery.
Skład i struktura planety są prawie takie same dla Ziemi. Ma także metalowy rdzeń otoczony płaszczem. Powierzchnia planety, jak również na Ziemi, jest reprezentowana przez cienką skorupę. Uważa się, że rdzeń wenusjański o średnicy około 6000 km ma skład żelazowo-niklowy. Grubość płaszcza jest imponująca, około 3000 km. Ustalenie dokładnego składu chemicznego płaszcza wenusjańskiego nie jest możliwe. Prawdopodobnie, tak jak na Ziemi, opiera się na krzemianach. Skorupa na planecie ma identyczną grubość do parametrów ziemskich i ma średnią grubość 16-30 km.
Na tym podobieństwo dwóch planet się kończy. Co więcej, istnieją znaczne różnice, które czynią obie planety doskonałymi przeciwieństwami. Procesy tektoniczne na Wenus miały miejsce w odległej przeszłości. Formacja kory wenusjańskiej została ukończona około 500-600 milionów lat temu. Powierzchnia planety jest reprezentowana przez zamarznięte morza bazaltowe oddzielone rozległymi wzgórzami. Niektóre elewacje na powierzchni są wyższe niż na ziemi, a wysokość gór Wenus sięga 11 km. Depresje i obniżenia, które mają podobny kształt i strukturę do ziemskich oceanów, zajmują 1/6 powierzchni planety. Na planecie jest niewiele kraterów astrofizycznych. Największa z nich ma średnicę 30 km, wykonaną przez upadłą asteroidę ponad milion lat temu.
Stan wewnętrznego jądra planety jest nieznany. Jednak niemal całkowity brak pola magnetycznego przemawia za tym, że rdzeń znajduje się w stanie zamrożenia. Brak konwekcji między płynnymi wewnętrznymi warstwami planety prowadzi do braku efektu dynamo, który pojawia się w wyniku tarcia między wewnętrznymi warstwami planety. To wyjaśnia, że Wenus, jedna z dwóch ziemskich planet bliźniaczych, ma tak słabe pole magnetyczne, tylko 5-10% siły magnetosfery ziemskiej. Pole magnetyczne Wenus jest bardzo słabe i powstaje głównie dzięki cząstkom wiatru słonecznego uchwyconego przez przyciąganie planety.
W związku z tym na Wenus skala przyspieszenia ziemskiego jest mniejsza - 8,87 m / s2 wobec 9,807 m / s² na Ziemi. Innymi słowy, osoba na powierzchni Wenus waży 10% jaśniej niż na naszej macierzystej planecie. Bardziej szczegółowe badanie wewnętrznej struktury planety nie jest dziś możliwe. Uzyskane do tej pory dane są wynikiem obliczeń matematycznych i skanowania radarowego powierzchni planety.
Najciekawszym obiektem na Wenus jest atmosfera planety.
Pierwsze dane uzyskane ze zdjęcia z kosmosu o powierzchni Wenus nie stały się przełomem w sposobie studiowania naszej planety. Powierzchnia Wenus jest ukryta przed oczami przez gęste warstwy atmosfery. To jest decydujący czynnik, który tworzy ulgę planety w przypadku braku aktywnej aktywności wulkanicznej na planecie. Występują tu dwie formy erozji powierzchni - wiatrowa i chemiczna. Materiał emitowany w wyniku erupcji wulkanicznych wchodzi w atmosferę planety i już tam, przekształcając się podczas reakcji chemicznych, opada na powierzchnię w postaci osadów wenusjańskich.
Skład chemiczny planety jest dość prosty:
- dwutlenek węgla 96,5%;
- ilość azotu nie przekracza 3,5%.
Inne gazy w atmosferze planety są przedstawione w mikroskopijnej ilości. Jednakże, pomimo prawie całkowitego braku tlenu i wodoru w warstwach atmosferycznych, planeta ma warstwę ozonową, która znajduje się na wysokości 100 km.
Wenusjańska atmosfera jest najgęstszą spośród ziemskich planet. Jego gęstość wynosi 67 kg / m3. Innymi słowy, dolne warstwy atmosfery są półpłynnym ośrodkiem zdominowanym przez dwutlenek węgla. W wyniku tak wysokiego nasycenia troposfery ciśnienie atmosferyczne na powierzchni Wenus jest ogromne i wynosi 93 bar. Odpowiada to w przybliżeniu ciśnieniu Ziemi, które wyniesie 900 metrów na głębokości oceanu świata. Wysokie stężenie dwutlenku węgla w atmosferze planety spowodowało efekt cieplarniany. W rezultacie na powierzchni planety odnotowuje się wysoką temperaturę, która może osiągnąć 475 stopni Celsjusza. To więcej niż na Merkurym, który jest znacznie bliżej Słońca.
Mówienie o obecności wody na Wenus w takich warunkach atmosferycznych nie jest konieczne. Gęste chmury, złożone z kwasu siarkowego i kwaśnych deszczów wylewających się na powierzchnię planety, a wenusjańskie morza reprezentują jeziora kwasu siarkowego.
Wiatry na powierzchni Wenus szaleją ciężko. Cała atmosfera planety to jeden wielki szalejący huragan, pędzący po powierzchni planety z prędkością 140 m / s. W związku z tym nietrudno wyobrazić sobie, ile wiatru wieje na planetę.
Atmosfera Wenus jest główną różnicą w stosunku do naszej planety. Istnienie jakiejkolwiek formy życia w takich warunkach, w których temperatura osiąga temperaturę topienia ołowiu jest niemożliwe. Ponadto wysokie stężenie CO2 prowadzi do tego, że zamiast wody na planecie główną cieczą jest kwas siarkowy.
Plany na przyszłość dotyczące badania Wenus
Wenus - najbliższa nam przestrzeń sąsiadująca z nami, jasna i piękna gwiazda na naszym niebie, w rzeczywistości jest prawdziwym uniwersalnym piekłem. Badania kosmiczne, które człowiek podjął w stosunku do Wenus w drugiej połowie XX wieku, jasno pokazały, że Wenus jest dla nas wrogim środowiskiem. Przez 40 lat do "gwiazdy porannej" wprowadzono 30 statków kosmicznych.
Większość badań została przeprowadzona w ramach sowieckiego programu badań nad planetą "Venus" i amerykańskiego programu kosmicznego "Mariner". Europejska sonda kosmiczna Venera Express i japońska sonda kosmiczna Akatsuki uruchomiona odpowiednio na Wenus w 2005 r. I 2010 r. Zakończyły cykl badawczy statku kosmicznego dla "gwiazdy porannej".
