Kompleks rakiet przeciwlotniczych "Pantsir-S1"

Druga połowa ubiegłego wieku to czas szybkiego rozwoju samolotów bojowych. Samoloty stały się szybsze, otrzymały nowe rodzaje broni i systemy celowania. Pojawiły się helikoptery szturmowe, początkowo były to niezgrabne i powolne maszyny, nadające się tylko do przewozu ładunków i rannych żołnierzy, ale bardzo szybko stały się potężnymi maszynami uderzeniowymi. W rezultacie zagrożenie atakiem powietrznym stało się najbardziej niebezpieczne dla współczesnych sił lądowych.

Historia kilku lokalnych konfliktów z końca ubiegłego wieku i początku obecnego wieku pokazała, że ​​lotnictwo jest w stanie podjąć decyzję o losie konfliktu zbrojnego. Pojawienie się precyzyjnych pocisków powietrze-ziemia, nowe systemy kierowania ogniem, szybki rozwój bezzałogowych statków powietrznych tylko wzmacniają rolę lotnictwa. Według większości ekspertów wojskowych, w tym stuleciu to lotnictwo stanie się królową pola bitwy.

A co z siłami lądowymi? Co mogą zrobić, aby przeciwdziałać zagrożeniu z powietrza? Jak mogą się chronić? W ostatnich dziesięcioleciach wiele wiodących państw aktywnie opracowało systemy rakiet przeciwlotniczych krótkiego i średniego zasięgu, mające na celu ochronę żołnierzy i infrastruktury.

Te systemy obrony powietrznej umożliwiają najbardziej skuteczną walkę z manewrowymi i nisko latającymi celami lotniczymi, w tym lotnictwem pierwszej linii (w tym śmigłowcami uderzeniowymi) i pociskami samosterującymi.

W 1990 r. Rosja zaczęła opracowywać nowy kompleks rakiet przeciwlotniczych (ZRPK) o krótkim zasięgu "Pantsir-S1", który został stworzony w celu ochrony części sił lądowych i najważniejszych zakładów przemysłowych.

Historia powstania ZRPK "Pantsir-S1"

W połowie lat 60. powstała legendarna radziecka instalacja przeciwlotnicza ZSU-23-4 Shilka. Jednak w połowie lat 70. stało się jasne, że ten kompleks był już moralnie przestarzały. Działko 23 mm nie mogło skutecznie uderzyć w szybkie i dobrze chronione cele lotnicze. Sprzęt radarowy również nie spełniał wymagań czasu.

Pod koniec lat 70. rozpoczął się rozwój całkowicie nowego kompleksu przeciwlotniczego, który miał objąć siły lądowe. Nowy system obrony powietrznej otrzymał mocniejszą 30-mm armatę i system rakietowy, aby skuteczniej zwalczać helikoptery wroga. W 1982 r. Przyjęto nowy ZRPK "Tunguska".

Rozwój systemu obrony powietrznej Tunguska został przeprowadzony przez Biuro Inżynierii Technicznej Tula. 30-mm działka tego ZRPK może strzelać celami nisko latającymi. Jednak jego uzbrojenie rakietowe "Tunguska" mogło być używane tylko podczas postojów i w warunkach wizualnego kontaktu z celem powietrznym.

Zgodnie z jego charakterystyką, system rakietowy Tunguska był niewątpliwie nowym krokiem w ochronie sił lądowych przed samolotami wroga. W połowie lat osiemdziesiątych lotnictwo wojskowe zaczęło się szybko zmieniać. Pojawiły się rakiety wycieczkowe, bezzałogowe statki powietrzne działające na niskich i bardzo niskich wysokościach oraz aktywnie rozwijano nowe precyzyjne bronie i elektroniczne urządzenia bojowe (EW).

Analiza poprzednich konfliktów wyraźnie pokazała, że ​​taktyka lotnictwa opiera się na użyciu precyzyjnej broni, która powinna całkowicie tłumić obronę powietrzną wroga. Aby przeciwdziałać taktyce, konieczne było nauczenie systemu obrony powietrznej, aby skutecznie przeciwdziałać broni o wysokiej precyzji.

Oczywiste jest, że rakietowy system obrony powietrznej "Tunguska" nie mógł już skutecznie wykonywać swoich funkcji, aw 1990 r. Rozpoczęto opracowywanie nowego systemu obrony powietrznej, zdolnego do reagowania na wyzwania czasu. Utworzenie nowego kompleksu powierzono Biuru Projektu Tula Instrument. Przed nowym ZRPK ustalono następujące zadania: ochrona mobilnych jednostek sił lądowych, ważnych obiektów wojskowych i gospodarczych. Ponadto system obrony powietrznej miał chronić systemy obrony powietrznej o dużym zasięgu (na przykład C-300).

Nowy kompleks rakiet przeciwlotniczych i broni o nazwie "Pantsir-S1". W 1994 r. Pierwszy prototyp tego urządzenia był gotowy.

Początkowo wojsko nie wykazywało dużego zainteresowania nowym kompleksem przeciwlotniczym. "Pantsir-S1" nie wiedział, jak strzelać w ruchu, aw opinii wojska nie mógł skutecznie walczyć z bronią precyzyjną w odległości ponad 12 kilometrów. Armia nie pasowała do jej cech. Biorąc pod uwagę trudną sytuację ekonomiczną z początku lat 90., samochód został zapomniany na jakiś czas.

Ale tutaj sprawa interweniowała w losach samochodu. Rosyjski system obrony powietrznej był bardzo zainteresowany wojskiem Zjednoczonych Emiratów Arabskich, ale wymagał jakościowo różnych cech, a projektanci Tula musieli radykalnie zmienić kompleks. Samochód został zainstalowany nowe uzbrojenie broni, bardziej zaawansowane pociski przeciwlotnicze, które mogą trafić cele w odległości dwudziestu kilometrów, radar i system kontroli ognia (FCS) znacznie się zmieniły. Można powiedzieć, że Pantsir-S1 doznał odrodzenia, stając się o wiele doskonalszą i potężniejszą maszyną. Testy nowej wersji miały miejsce w 2006 roku.

Kwota kontraktu eksportowego wyniosła 734 miliony dolarów. Ale z powodu winy wykonawców warunki umowy zostały zerwane, a pierwsze kompleksy zostały dostarczone do ZEA dopiero w 2009 roku.

Potem był kontrakt z Algierią w wysokości 500 milionów dolarów. W tym kraju wykonano 38 kompleksów. "Pantsir-S1" kupił także Syrię, Oman, Brazylię, Iran i Irak. Kompleks ten został oficjalnie przyjęty w 2012 roku przez armię rosyjską. Planują zastąpić cały system obrony powietrznej "Tunguska". W 2018 r. Powinna pojawić się modyfikacja kompleksu, Pantsir-C2, a rok później nowa wersja, która może walczyć z pociskami balistycznymi. W 2018 r. Oczekuje się pojawienia się modyfikacji statku w kompleksie, jej dokładne cechy są wciąż nieznane.

Zgodnie z niezweryfikowanymi informacjami koszt pojedynczego kompleksu kompleksu Pantsir-C1 wynosi od 13,15 USD do 14,67 miliona USD.

Do końca 2014 r. 36 rosyjskich pocisków przeciwlotniczych tego typu dostarczono rosyjskiej armii.

Możliwości "Carapace-C1"

ZTRK "Pantsir-S1" - to uniwersalny sposób radzenia sobie z celami powietrznymi, o prędkości do 1000 m / s, w odległości od 200 do 20 tysięcy metrów. Kompleks może zniszczyć cele powietrzne na wysokości od 5 do 15 tysięcy metrów. Może też walczyć z lekkimi pojazdami pancernymi wroga i jego żywą siłą. Kompleks ten może niemal natychmiast wykryć i zniszczyć samolot, śmigłowiec, pocisk samosterujący lub kontrolowaną bombę wroga.

"Pantsir-S1" może być umieszczony na podwoziu kołowym lub gąsienicowym, możliwa jest także stacjonarna instalacja. Kompleks ma system komunikacyjny zabezpieczony przed zakłóceniami.

Zniszczenie celów powietrznych odbywa się za pomocą uzbrojenia armatniego i pocisków przeciwlotniczych z systemami naprowadzania na podczerwień i radarem.

Każdy pojazd ma trzy lokalizatory: radar wczesnego ostrzegania i radar wyznaczania celu, radar śledzący i prowadzący oraz pasywny radar optyczny.

Docelowy radar wykrywający może jednocześnie prowadzić do dwudziestu obiektów, przekazywać współrzędne i prędkość danych do komputera pokładowego. Ponadto ten radar określa typ celu i jego narodowość.

Śledzenie celów i pocisków radarowych w dużej mierze decyduje o wysokiej wydajności kompleksu. Jest wyposażony w fazowany układ antenowy. Radar pozwala ZPRK wystrzelić od razu na trzech tarczach, podczas gdy w najniebezpieczniejszym z nich możliwa jest salwa dwóch pocisków.

Optyczny układ elektroniczny (ECO) służy do fotografowania celów nisko latających oraz celów naziemnych.

"Pantsir-S1" może wykonywać strzelanie na cel podczas ruchu, co jest poza zasięgiem obcych analogów tego kompleksu. Pozwala to na skuteczniejsze pokrywanie kolumn sprzętu przez uderzenia powietrza.

Uzbrojenie kompleksu składa się z dwóch bliźniaczych 30-mm 2A38M karabinów maszynowych przeciwlotniczych o zasięgu ostrzału 4 km i 12 pocisków przeciwlotniczych 57E6 (SAM) umieszczonych w dwóch blokach po każdej stronie modułu bojowego.

Rakieta 57E6 wygląda bardzo podobnie do systemu obrony przeciwrakietowej Tunguska. Rakieta jest bikalibernoy, silnik jest na drugim etapie. Ma wysoką zwrotność, małą sekcję przyspieszenia, dwa bezpieczniki: kontaktowy i bezkontaktowy. Masa głowicy to 20 kilogramów, uderzające elementy typu rdzenia. Górny etap rakiety zostaje wystrzelony w początkowym etapie lotu.

Kompleks Pantsir-S1 może być używany w kilku trybach:

• Autonomiczna praca. Kompleks może działać niezależnie: wykrywać cele, celować i wysyłać pociski na wybrane cele lotnicze.
• Walka grupowa. Kompleks może obejmować baterie, z których każda zawiera sześć samochodów. Między nimi jest ustanowione specjalne połączenie kodowane. Każdy kompleks działa zgodnie z jego celami, nie przeszkadzając innym.
• Pracuj pod kontrolą zewnętrznego centrum dowodzenia. W tym przypadku maszyny otrzymują oznaczenie celu ze stanowiska dowodzenia, a następnie niezależnie produkują wszystkie etapy pracy.

Każda z maszyn tego kompleksu może działać jako stanowisko dowodzenia.

Charakterystyka techniczna ZRPK "Pantsir-S1"

Obejrzyj wideo: HYPER-KATJUSZA WYRZUTNIA RAKIETOWA JOBARIA MCL 240 RAKIET 16 KÓŁ MCRL (Kwiecień 2024).