Republika Białoruś jest krajem w Europie Wschodniej, który ma bliskie związki z Rosją i rozwijał się przez wieki. Szef Republiki Białoruś jest gwarantem konstytucji tego kraju, praw i wolności obywateli, naczelnego dowódcy sił zbrojnych. Teoretycznie każdy obywatel republiki może zostać prezydentem, co pokazały ostatnie wybory w 2015 roku: jednym z kandydatów była bezrobotna kobieta. Głowa państwa nie powinna być członkiem partii politycznych, po wyborach członkostwo jest automatycznie zawieszone. Obecnie stanowisko prezydenta Republiki Białoruś zajmuje Aleksander Łukaszenko.
Pierwsze państwa na terytoriach współczesnej Republiki Białoruś
Pierwsze koczownicze plemiona pojawiły się na terytorium Republiki Białoruś pod koniec III - początku II tysiąclecia pne. Były to starożytne indoeuropejskie plemiona, które stały się przodkami Bałtów i Słowian. Połączeni między sobą iz innymi plemionami stali się przodkami:
- Yatvyagov;
- Litwa;
- Krivichy;
- Radimichi;
- Dregovichy.
Niektórzy uczeni uważają, że plemiona gotyckie uczestniczyły w formowaniu się ludów słowiańskich, ale nie zostało to udowodnione.
W 9 wieku, Radimichi zostały podbite przez księcia Olega z Kijowa, po czym ich ziemie stały się częścią Rusi Kijowskiej. Głównym celem księcia Olega było otrzymanie hołdu, próbował podbić jak najwięcej plemion. Kiedy zmarł książę Oleg, wiele plemion radichków ogłosiło niepodległość od Kijowa, ale w 984 armia Władimira Światosławskiego pokonała armię byłych dopływów. Terytoria Radiches ponownie stały się częścią Rusi Kijowskiej. W X wieku książę Włodzimierz z Kijowa ochrzcił swoich poddanych. Wiek ten obejmuje rozwój pierwszych księstw na terytorium współczesnej Białorusi:
- Połock;
- Turovsky;
- Minsky.
Główną rolę wśród nich odgrywał księstwo Połock, które walczyło o władzę z księstwem kijowskim przez około 100 lat. Książę Włodzimierz w 978 r. Pojmał Połock. Mimo to, aż do XIII wieku książęcie Połockowie zebrali hołd z krajów nadbałtyckich, dokonując niezależnej ekspansji. W XIII wieku kraje nadbałtyckie znalazły się pod panowaniem krzyżowców.
Białoruś jako część Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej
W okresie od XIII do XIV w. Ziemie białoruskie stały się częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego (GDL). Przyczyniło się to do podziału starożytnej rosyjskiej narodowości, ponieważ ON i Rusi Kijowskiej nieustannie walczyli między sobą. Opozycja władz nasiliła się po powstaniu rosyjskiego scentralizowanego państwa w XV wieku. Kultura białoruska wyróżnia się wysokim poziomem rozwoju, na który wpływ miały związki VKL i Europy:
- W latach 1517-1525 Frantisek Skorina opublikował pierwsze książki wschodniosłowiańskie;
- W XVI wieku wydano 3 Statuty Wielkiego Księstwa Litewskiego - białoruską wersję klasycznego europejskiego prawa feudalnego;
- Od XIV do XVI wieku miasta i zamki budowane były według modelu europejskiego na Białorusi.
Podczas wojny inflanckiej w latach 1558-1583 ziemie białoruskie bardzo ucierpiały: wiele miast zostało całkowicie zniszczonych, a populacja zmniejszyła się.
W XVI wieku idee reformacji zaczęły rozprzestrzeniać się na terenach GDL, opierały się społeczności protestanckie. W 1569 r. Wielkie Księstwo Litewskie i Królestwo Polskie zjednoczyły się na zasadzie unii w jedno państwo - Rzeczpospolita. Zgodnie z dekretami przedstawicieli Kościoła katolickiego protestanci zaczęli być prześladowani: ich książki zostały im odebrane i pozbawione ziemi. Dzięki tej polityce główne zadanie Kościoła katolickiego w celu wykorzenienia protestantyzmu zostało w pełni rozwiązane do połowy XVII wieku.
XVII wiek - czas wojen rosyjsko-polskich. Białoruś najbardziej ucierpiała w wojnie rosyjsko-polskiej w latach 1654-1667. Poza tym, że na terenie kraju toczyło się wiele walk, stopniowo rozprzestrzeniało się antypolskie powstanie na Ukrainie. Pod koniec wojny wojska rosyjskie zajęły ziemie dzisiejszej Republiki Białorusi, ale w wyniku porozumienia z 1667 r. Pozostały pod rządami Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Republika Białoruś jako część imperium rosyjskiego i ZSRR
Pod koniec XVIII wieku Rzeczpospolita przeżyła 3 sekcje. W wyniku tych wydarzeń ziemie białoruskie dołączyły do imperium rosyjskiego. Forma systemu ekonomicznego natychmiast się zmieniła - została przebudowana według modelu rosyjskiego. Tanie "tawerny" budowano w całym kraju, ludzie pili w nich. Szlachta straciła większość przywilejów, a rosyjscy urzędnicy państwowi znajdowali się na najwyższych stanowiskach państwowych. Takie reformy doprowadziły do powstania szlacheckiego w latach 1831 i 1863-1864. Grupa rezolutnych szlachty i część inteligencji próbowała przywrócić Wielkie Księstwo Litewskie.
Na początku XX wieku na Białorusi rozpoczął się ruch narodowowyzwoleńczy. Pierwsza wojna światowa okazała się fatalna dla kraju - na jej terytorium miały miejsce bitwy między wojskami rosyjskimi i niemieckimi. Chłopi ucierpieli zarówno od Niemców, jak i Rosjan - każdy potrzebował jedzenia. Armia Kaiser Wilhelm II zajmowała terytorium kraju.
Po rewolucji 1917 r. Białoruś została uznana za niezależną republikę:
- W grudniu 1917 r. W Mińsku odbył się Pierwszy Ogólnobiałoruski Kongres. Kongres ten został rozproszony przez bolszewików;
- 21 lutego bolszewicy uciekli w okresie poprzedzającym przejęcie Mińska przez Niemców, Komitet Wykonawczy Najwyższego Ogólnobiałoruskiego Kongresu ogłosił się jedyną uprawnioną władzą w regionie;
- 25 marca kraj znalazł się pod okupacją niemiecką, Republika Białorusi stała się niezależną republiką.
Po opuszczeniu kraju Niemcy zajęli terytorium Armii Czerwonej. 1 stycznia 1919 r. Bolszewicy ogłosili Radziecką Socjalistyczną Republikę Białorusi.
Od lutego 1919 r. Na terytorium Republiki Radzieckiej wybuchł kolejny konflikt wojskowy - wojna sowiecko-polska:
- Sierpień 1919 r. - wojska polskie zdobyły Mińsk;
- Lipiec 1920 r. - Armia Czerwona odbiła miasto;
- 1921 r. - podpisanie radziecko-polskiego traktatu pokojowego, zgodnie z którym zachodnia część Białorusi została przekazana Polsce.
Wschodnia część kraju została ogłoszona Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką (BSSR), która weszła w skład ZSRR w dniu 30 grudnia 1922 r.
Podczas panowania Stalina na terenie Republiki Białoruś dokonano licznych przemian gospodarczych:
- Industrializacja;
- Kolektywizacja;
- Tworzenie nowych gałęzi przemysłu i rolnictwa.
Wraz z pozytywnymi momentami było wiele negatywnych:
- Przeszła reforma językowa, która wzmocniła proces rusyfikacji;
- Zostali zastrzeleni najlepsi przedstawiciele białoruskiej inteligencji;
- Dziesiątki tysięcy zamożnych chłopów zostało represjonowanych lub zesłanych na Syberię.
W 1939 r. Tereny Białorusi Zachodniej zostały włączone do BSSR po klęsce Polski przez wojska niemieckie.
Na początku II wojny światowej Republika była pod rządami niemieckich oddziałów faszystowskich. Kraj zmienił się w region partyzancki, reszta armii i bolszewicy przewodzili oddziałom oporu. W 1943 r. Utworzono Białoruską Radę Centralną - organ samorządowy pełniący funkcje policyjne i propagandowe. Latem 1944 r. Armia Czerwona wyzwoliła republikę. Niemiecka okupacja i lata wojny zniszczyły ponad 30% populacji BSSR.
Druga połowa lat czterdziestych i pięćdziesiątych stała się okresem odnowy dla Republiki Białoruś:
- Zniszczone miasta i osady zostały przywrócone;
- Powstały nowe fabryki i przedsiębiorstwa;
- Poczyniono olbrzymie inwestycje w rozwój systemu edukacji i instytucji medycznych.
Na początku lat 60. kraj stał się "sklepem montażowym" Związku Radzieckiego, co miało pozytywny wpływ na rozwój gospodarki BSSR do początku pierestrojki.
Białoruś na przełomie XX - początku XXI wieku
Początek pierestrojki w BSSR, jak w większości republik Związku Radzieckiego, charakteryzuje się kształtowaniem ruchu narodowowyzwoleńczego. Początkowo nacisk kładziono na uzyskanie rozszerzonej autonomii, a następnie - secesji ze Związku Radzieckiego. Powstanie niezależnego państwa białoruskiego:
- W 1988 r. Pojawia się Białoruski Front Ludowy (BNF);
- W 1989 r. - kongres założycielski Białoruskiego Frontu Ludowego;
- W marcu 1990 r. Odbyły się republikańskie wybory w kraju, partia komunistyczna mogła pozostać przy władzy;
- 27 lipca 1990 r. Najwyższa Rada BSSR przyjęła Deklarację suwerenności państwowej;
- 25 sierpnia 1991 r. Kraj uzyskał niepodległość;
- 19 września 1991 r. BSSR oficjalnie stała się Republiką Białorusi.
W 1994 r. Rada Najwyższa przyjęła pierwszą konstytucję Republiki Białorusi. W lipcu tego samego roku odbyły się wybory prezydenckie. Zwycięzcą niespodziewanie został Aleksander Łukaszenko, choć głównymi rywalami byli Szuszkiewicz, Kebich i Pozdnyak.
Prezydent Białorusi nie był usatysfakcjonowany ograniczeniami konstytucji, dlatego w 1996 r. Zainicjował referendum. Rada Najwyższa uznała, że głowa państwa rażąco naruszyła konstytucję i rozpoczęła procedurę oskarżenia. W tym momencie interweniowała rosyjska delegacja, rozwiązując kryzys polityczny w Republice Białorusi. Deputowani i prezydent zgodzili się, że wyniki referendum będą mieć charakter doradczy, a postępowanie w sprawie impeachmentu nie będzie kontynuowane.
Po referendum w dniu 24 listopada 1996 r. Łukaszenko naruszył porozumienie, powołując się na fakt, że głos narodu jest ponad wszystkimi porozumieniami. Prezydent rozwiązał Radę Najwyższą, tworząc nowy parlament - Zgromadzenie Narodowe. Składał się ze wszystkich deputowanych Rady Najwyższej lojalnych wobec prezydenta. Dzięki referendum pierwsza prezydencka kadencja Łukaszenki została przedłużona do 2001 roku.
W 2001 r. Prezydent został wybrany na drugą kadencję z rzędu. Przed wyborami przedstawiciele opozycji zostali całkowicie usunięci z ciał władzy państwowej. Chociaż funkcjonowanie partii nie było zabronione, ich członkowie zostali pozbawieni możliwości sprawowania urzędu publicznego. W 2004 r. Odbyło się referendum w Republice Białorusi, które zniosło przepis konstytucji, który nie zezwala jednej osobie na sprawowanie prezydentury przez więcej niż dwie kolejne kadencje. Wszystkie kolejne wybory w kraju Aleksander Łukaszenko wygrał z ogromną przewagą.
Jak zostać prezydentem Republiki Białorusi?
Obywatel, który chce być głową państwa, musi spełniać następujące warunki:
- Będąc Białorusinem z urodzenia;
- Aby osiągnąć minimalny wiek 35 lat;
- Ciągle przebywa w republice przez co najmniej 10 lat przed wyborami.
Prezydent zostaje wybrany na pięcioletnią kadencję i podejmuje obowiązki po inauguracji.
Kandydat na prezydenta musi zebrać co najmniej 100 000 podpisów. Wybory głowy państwa są powoływane przez Izbę Reprezentantów. Termin mianowania nie jest krótszy niż 5 miesięcy przed końcem uprawnień poprzedniej głowy państwa. Termin jest nie mniej niż 2 miesiące przed końcem władzy prezydenckiej. Jeżeli stanowisko szefa republiki pozostaje nieobsadzone, wybory odbywają się nie krócej niż przez 30 dni i nie później niż 70 dni po otwarciu wakatu.
Wybór prezydenta uważa się za przeprowadzony, jeżeli co najmniej 50% ludności kraju uczestniczy w głosowaniu republikańskim. Głowa państwa jest uważana za wybraną, jeśli głosuje na niego co najmniej 50% głosujących.
Status i obowiązki Prezydenta Republiki Białoruś
Szef Republiki Białoruś ma szereg obowiązków zapisanych w konstytucji tego kraju:
- Ustalenie terminów referendów republikańskich;
- Mianowanie wyborów do Rady Republiki, Izby Reprezentantów i lokalnych organów przedstawicielskich. Wybory mogą być zarówno regularne, jak i nadzwyczajne;
- Rozwiązanie parlamentu w przypadkach określonych w Konstytucji Republiki Białoruś;
- Mianowanie członków Centralnej Komisji ds. Wyborów i Referendów;
- Edukacja i organizacja pracy Administracji Prezydenta Republiki Białoruś i innych organów rządowych pod zwierzchnictwem państwa;
- Zatwierdzenie kandydata na premiera. Ta procedura odbywa się wyłącznie za zgodą Izby Reprezentantów;
- Określenie struktury rządu, mianowanie i zwolnienie ministrów, wiceministrów, członków rządu;
- Podejmowanie decyzji o rezygnacji rządu i jego członków;
- Powołanie na stanowisko Przewodniczącego Sądu Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, Najwyższego Sądu Gospodarczego. Procedury te są przeprowadzane za zgodą Rady Republiki;
- Apeluje z rocznymi wiadomościami do obywateli Republiki Białoruś, informuje ich o osiągnięciach, głównych kierunkach polityki zagranicznej i wewnętrznej państwa;
- Udział w pracach parlamentu republiki, coroczne odniesienia do niego. Prawo do zabierania głosu w parlamencie w dowolnym momencie;
- Przewodnictwo na posiedzeniach Rządu Republiki (nie jest to obowiązek, ale prawo);
- Mianowanie przedstawicieli prezydenta w parlamencie republiki, szefów organów rządowych;
- Decyzja w sprawie przyznania obywatelstwa, azylu politycznego;
- Ustanawianie świąt i dni, przyznawanie nagród państwowych;
- Ułaskawienie więźniów;
- Prowadzenie międzynarodowych negocjacji, podpisywanie umów.
Szef Republiki Białorusi jest naczelnym wodzem sił zbrojnych, dekrety prezydenckie są ważnymi aktami ustawodawczymi.
Rezydencje prezydenta Republiki Białorusi
Obecnie Prezydent Republiki Białoruś ma kilka rezydencji. Najbardziej luksusowy z nich to Pałac Niepodległości. Pierwsze oficjalne wydarzenia zaczęły się w nim od 2013 roku. Rezydencja znajduje się przy alei Pobediteley w stolicy Mińska. Powierzchnia budynku to ponad 50 000 metrów kwadratowych.
Według lidera Republiki Białoruś budowa rezydencji wykorzystywała jedynie materiały produkowane na Białorusi, ale budowniczowie twierdzili, że nawet paznokcie są obce. Pałac Niepodległości ma ponad sto różnych pokoi. Oto sala recepcyjna prezydenta, choć kiedyś białoruski przywódca twierdził, że Pałac Niepodległości nie będzie rezydencją. W 2013 r. Na elewacji budynku pojawił się napis "Rezydencja Prezydencka". W starym budynku, na Marksie 38 w Mińsku, znajduje się teraz administracja głowy państwa, działa tam gorąca linia.
Główną rezydencją białoruskiego przywódcy jest rezydencja "Drozdy", położona obok zbiornika o tej samej nazwie. Ogromny budynek jest spuścizną czasów Związku Radzieckiego, zbudowany został w środku lasu i jest niezawodnie strzeżony przez wojsko i policję od okazjonalnych gości. W pobliżu "Drozdova" znajduje się kilkadziesiąt dużych domków, które służą jako stała rezydencja dla ministrów i potężnych biznesmenów.
Rezydencja prezydenta "Drozdy" to ogromny kompleks pięćdziesięciu budynków o różnym przeznaczeniu:
- Prezydencki dom o powierzchni około 2000 metrów kwadratowych;
- Dwa luksusowe budynki obok rezydencji. Każdy ma powierzchnię 850 m2. Oto zaproszeni goście zagraniczni, prezydenci i ministrowie z innych krajów. W tym samym czasie Łukaszenko selektywnie podchodzi do zaproszeń, na których mogą liczyć tylko najważniejsze osoby;
- 30 domków mieszkalnych, które często są puste. Wcześniej przebywali oni w ambasadorach obcych państw eksmitowanych w 1998 roku. Wielu wierzy, że mieszkają tam przybliżeni urzędnicy, ale ich domy są nieco dalej, za płotem;
- Duży kompleks sportowy o powierzchni 1000 m2;
- 750 m2 basen;
- Kilka kąpieli dla reszty prezydenta i jego gości;
- Oddzielna restauracja;
- Bar;
- Bufet;
- Duży sklep z szeroką gamą produktów;
- Stacja odazotowania wody.
Ogólnie rzecz biorąc, jest wszystko, czego potrzebujesz, aby spokojnie zachować się przez kilka miesięcy w nagłym wypadku.
Inną znaną rezydencją Aleksandra Łukaszenki jest kompleks Ozerny w Ostroszytskim Gródku. Ранее здесь была дача советского маршала Тимошенко. Перед "заселением" президента здание было перестроено, а рядом появился комплекс из новых сооружений. Площадь комплекса составляет более 90 гектаров, главное здание трёхэтажное, общей площадью в 1 500 м2. В глаза бросается небольшой чайный домик и роскошный эллинг, расположенные на территории комплекса.
Республика Беларусь - страна в центре Европы. Несмотря на это, она считается одной из самых "советских" среди бывших республик СССР. Президента Республики Беларусь часто называют последним европейским диктатором, так как он постоянно выигрывает выборы с результатом более 80 %. Возможно, это говорит о любви белорусского народа к своему президенту, хотя в Европе утверждают, что выборы проводятся фиктивно.
