ICBM "Topol-M": historia i charakterystyka wydajności

RT-2PM2 Topol-M to system rakiet strategicznych, nad którym prace rozpoczęły się w okresie sowieckim, ale precyzyjne dostrojenie i masowa produkcja zostały już przeprowadzone przez rosyjskie przedsiębiorstwa. Topol-M to pierwszy model ICBM stworzony po rozpadzie ZSRR. Dziś armia rosyjska jest uzbrojona w moje (15P165) i mobilne (15P155) systemy rakietowe.

Topol-M był wynikiem modernizacji radzieckiego strategicznego kompleksu rakietowego Topol, przewyższając swojego poprzednika w prawie wszystkich głównych cechach. Obecnie Topol-M jest podstawą rosyjskich strategicznych sił rakietowych. Jego rozwój składał się z projektantów Moskiewskiego Instytutu Techniki Cieplnej (MIT).

Od 2011 r. Rosyjskie Ministerstwo Obrony wstrzymało zakup kompleksów Topol-M, zasoby zostały skierowane na stworzenie i rozmieszczenie międzykontynentalnych rakiet balistycznych "Yars" RS-24.

Od samego początku twórcy systemu rakietowego Topol-M mieli dość poważne ograniczenia, dotyczące przede wszystkim ogólnej charakterystyki rakiety. Dlatego głównym celem jego rozwoju było zwiększenie przeżywalności kompleksu w warunkach wrogich ataków nuklearnych i zdolności głowic do przezwyciężenia wrogiego systemu ABM. Maksymalny zasięg kompleksu to 11 tysięcy km.

Według wielu ekspertów system rakiet Topol-M nie jest idealną opcją dla rosyjskich strategicznych sił rakietowych. Musiał zostać stworzony z powodu braku innych alternatyw. Wady ICBM są w dużej mierze związane z charakterystyką kompleksu Topol, na podstawie którego został on stworzony. I chociaż projektanci zdołali poprawić wiele parametrów, nie mogli oczywiście dokonać cudu.

Historia stworzenia

Prace nad nową międzykontynentalną rakietą balistyczną z silnikami na paliwo stałe rozpoczęły się w połowie lat 80-tych. Projekt obejmował Moskiewski Instytut Techniki Cieplnej i Dniepropietrowsk Yuzhnoye Design Bureau. Zadaniem projektantów było stworzenie uniwersalnej rakiety do stacjonarnych i mobilnych systemów rakietowych. Jedyną różnicą między nimi był silnik etapu rozcieńczania jednostki bojowej: na rakietach silosowych projektanci planowali zainstalować silnik napędzany cieczą, a na kompleksach mobilnych - paliwo stałe.

W 1992 r. Biuro Projektowe Yuzhnoye zaprzestało udziału w projekcie, a zakończenie prac całkowicie spoczęło na barkach strony rosyjskiej. Na początku 1993 r. Pojawił się dekret prezydenta, który regulował dalsze prace nad systemem rakietowym i zapewniono gwarancje na dalsze finansowanie. Główną firmą odpowiedzialną za ten projekt został MIT.

Projektanci musieli opracować uniwersalną rakietę, nadającą się do różnych typów bazowania, o wysokiej dokładności, zasięgu, zdolną do przezwyciężenia systemu obrony przeciwrakietowej wroga.

Topol-M powstał jako modernizacja radzieckiego systemu rakietowego Topol. W tym samym czasie traktat SVN-1 jasno określił, co dokładnie należy uznać za modernizację i jakie cechy kompleksu powinny zostać zmienione. Nowa rakieta balistyczna miała różnić się jedną z następujących cech:

• liczba kroków;
• rodzaj paliwa co najmniej jeden z etapów;
• długość rakiety lub długość pierwszego etapu;
• średnica pierwszego etapu;
• masa, którą mogłaby rzucić rakieta;
• masa początkowa.

W związku z powyższym staje się jasne, że projektanci kompleksu rakietowego początkowo byli bardzo ograniczeni. Dlatego taktyczne i techniczne cechy (TTH) rakiety Topol-M nie mogły poważnie różnić się od poprzednika. Głównymi różnicami były osobliwości lotu rakiety i jej zdolność do przezwyciężenia obrony rakietowej wroga.

Udoskonalone silniki na paliwo stałe z trzech stopni rakietowych pozwoliły znacząco skrócić czas trwania aktywnej części lotu rakiety, co poważnie zmniejszyło prawdopodobieństwo trafienia jej przez układy przeciwrakietowe. System naprowadzania pocisków stał się znacznie bardziej odporny na promieniowanie elektromagnetyczne i inne czynniki wybuchu jądrowego.

Testy państwowe rakiety rozpoczęły się w 1994 roku. Topol-M został pomyślnie uruchomiony z Kosmodromu Plesetsk. Następnie przeprowadzono kilka kolejnych uruchomień, a w 1997 r. Rozpoczęła się masowa produkcja kompleksu Topol-M. W 2000 r. Uruchomiono kompleks rakietowy Topol-M w bazie kopalni, a testy i rozruchy mobilnego kompleksu rozpoczęły się w tym samym roku.

Rozmieszczenie bazy kopalni Topol-M rozpoczęło się w 1997 roku w kopalniach, które wcześniej były wykorzystywane do pocisków UR-100N. Pod koniec 1998 r. Pierwszy pułk rakietowy przejął obowiązki bojowe. Kompleksy mobilne Topol-M zaczęły masowo odbierać wojska w 2005 r., A jednocześnie przyjęto nowy program państwowego uzbrojenia, zgodnie z którym do 2018 r. Ministerstwo Obrony planowało zakupić 69 nowych ICBM.

W 2005 roku miała miejsce premiera rakiety Topol-M z głowicą manewrową. Stał się częścią programu rosyjskich strategicznych sił rakietowych, aby stworzyć środki do pokonania amerykańskiego systemu obrony przeciwrakietowej. Przeprowadzono także testy głowicy z naddźwiękowym silnikiem strumieniowym.

W latach 1994-2014 przeprowadzono szesnaście uruchomień ICBM Topol-M, z których tylko jeden start został uznany za nieudany: pocisk zboczył z kursu i został zlikwidowany. Premiery zostały przeprowadzone zarówno z instalacji silosowych, jak iz mobilnych systemów rakietowych.

W 2008 roku podjęto decyzję o zainstalowaniu wielu jednostek bojowych na bazie ICBM Topol-M. Pierwsze takie pociski zaczęły przybywać do wojska w 2010 roku. Rok wcześniej ogłoszono, że produkcja mobilnych zestawów Topol-M zostanie wstrzymana i że rozpocznie się praca nad kompleksem o wyższej charakterystyce.

Kompleks urządzeń

Podstawą mobilnego i stacjonarnego systemu rakietowego Topol-M jest ICBU 15ZH65.

Rakieta ma trzy etapy i etap głowic hodowlanych, wszystkie są wyposażone w silniki na paliwo stałe. Każdy etap ma jednoczęściowy korpus z materiałów kompozytowych (np. "Kokon"). Dysze silnika rakietowego są również wykonane z materiałów kompozytowych na bazie węgla i są używane do kontrolowania lotu rakiety. W przeciwieństwie do swoich poprzedników, Topol-M2 ICBM nie ma kierownic kratowych i stabilizatorów.

Rakieta z obu kompleksów jest uruchamiana z moździerzem. Masa startowa pocisku wynosi 47 ton.

ICBM zawiera monoblokową głowicę termonuklearną o mocy 0,55 Mt. Głowica rakiety ma lepsze wykorzystanie materiałów rozszczepialnych niż jej poprzednicy. Możliwe jest wyposażenie pocisków i oddzielnych głowice zunifikowane z Bulava BB ICBM. W tym przypadku liczba głowic waha się od trzech do sześciu. Również na rakiecie jest możliwe zainstalowanie głowicy manewrowej.

Pocisk jest wyposażony w doskonały system do pokonania systemu obrony przeciwrakietowej, co znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo trafienia głowic. Może on uruchamiać fałszywe cele, których nie da się odróżnić od prawdziwych głowic we wszystkich widmach promieniowania elektromagnetycznego (laser, optyczny, podczerwony i radarowy). Fałszywe cele są w stanie całkowicie powtórzyć cechy prawdziwych głowic na wszystkich etapach lotu. Co więcej, fałszywe cele Topol-M mogą wytrzymać szkodliwe czynniki wybuchu jądrowego i nadświetlnego promieniowania laserowego.

Głowice pocisków mają specjalną powłokę, która zmniejsza ich widoczność na ekranach radarowych, a także może wytwarzać specjalne aerozole - źródła promieniowania podczerwonego. Nowe maszerujące silniki rakietowe mogą znacznie zmniejszyć czynną część lotu, w której jest ona najbardziej narażona. Ponadto, w tej części lotu rakieta może manewrować, co sprawia, że ​​jej zniszczenie jest jeszcze bardziej problematyczne.

Wysoki poziom odporności rakiety i głowic na niszczące czynniki wybuchu jądrowego został osiągnięty dzięki całym kompleksom środków:

• powlekanie korpusu rakiety specjalnym związkiem;
• używać podczas tworzenia układu sterowania dla elementarnej podstawy, która jest bardziej odporna na impuls elektromagnetyczny;
• wyposażenie systemu kontroli umieszcza się w osobnym hermetycznym przedziale, przykrytym specjalną kompozycją pierwiastków ziem rzadkich;
• sieć kablowa rakiety jest bezpiecznie ekranowana;
• kiedy chmura wybuchu jądrowego zostaje uruchomiona, rakieta wykonuje tak zwany manewr programowy.

Moc stałych ładunków miotających wszystkich silników rakietowych jest znacznie wyższa niż w przypadku ich poprzedników, co pozwala jej znacznie szybciej podnosić prędkość.

Prawdopodobieństwo przezwyciężenia amerykańskiego systemu obrony przeciwrakietowej dla jednostek bojowych ICBM Topol-M wynosi 60-65% i trwają prace nad zwiększeniem tej wartości do 80%.

System kontroli rakiet jest bezwładny, oparty na platformie cyfrowej i platformie stabilizowanej żyroskopowo. Topol-M może z powodzeniem rozpocząć i wykonać swoje zadanie nawet w przypadku zablokowania ataków nuklearnych na duże wysokości w obszarze rozmieszczenia kompleksu.

Należy zauważyć, że ICBM Topol-M został stworzony z wykorzystaniem osiągnięć i technologii uzyskanych podczas produkcji Topol ICBM, co znacznie skróciło czas tworzenia rakiety, a także zmniejszyło koszty projektu.

Zbrojenie strategicznych sił rakietowych odbywało się z wykorzystaniem istniejącej infrastruktury, co również znacznie zmniejszyło koszty ekonomiczne. Było to szczególnie ważne pod koniec lat 90., kiedy gospodarka rosyjska nie była w najlepszych czasach.

Do zainstalowania rakiet Topol-M baz kopalni użyto min pocisków usuniętych z pola walki. Pod "Topolem" ponownie zainstalowano instalacje minowe sowieckich ciężkich ICBM. W tym samym czasie do podstawy kopalni zalano dodatkowe pięć metrów betonu i przeprowadzono dodatkowe przekształcenia. Większość sprzętu górniczego została ponownie wykorzystana, co znacznie obniżyło koszty wdrożenia kompleksu, a także przyspieszoną pracę.

Każdy stacjonarny system rakiet Topol-M składa się z dziesięciu pocisków w wyrzutniach i jednego wysokiego stanowiska dowodzenia. Znajduje się w specjalnej kopalni amortyzatorów, dzięki czemu jest mniej podatny na ataki wroga. Rakieta jest zamknięta w specjalnym metalowym pojemniku transportowym i wyrzutowym.

Mobilny Topol-M jest zainstalowany na 8-osiowym podwoziu typu MZKT-79221. Rakieta mieści się w wytrzymałym pojemniku transportowo-nośnym z włókna szklanego. Rakiety konstrukcyjne zespołów mobilnych i kopalni nie mają różnic. Waga jednej wyrzutni wynosi 120 ton, a jej długość - 22 metry. Sześć par kół można obracać, co zapewnia minimalny promień skrętu ruchomemu kompleksowi.

Specyficzny nacisk kół jednostki mobilnej na ziemię jest mniejszy niż konwencjonalnej ciężarówki, co zapewnia jej wysoką przepustowość. Urządzenie jest wyposażone w 12-cylindrowy silnik o pojemności 800 litrów. c. Może pokonać bród z głębokością 1,1 metra.

Podczas tworzenia mobilnego kompleksu brano pod uwagę wcześniejsze doświadczenia w tworzeniu takich maszyn. Wysoka manewrowość i zwrotność znacznie zwiększają przeżywalność kompleksu, pozwalając mu opuścić strefę prawdopodobnego uderzenia wroga w najkrótszym możliwym czasie.

Start może być wykonany z dowolnej gleby, z dowolnego punktu przemieszczenia kompleksu, wyposażonego w środki maskujące względem różnych środków detekcyjnych (optyczne, podczerwone, radarowe).

Produkcja seryjna wyrzutni odbywa się w zakładzie w Wołgogradie "Barykady".

W 2013 r. Jednostki rakietowe uzbrojone w instalacje mobilne Topol-M otrzymały trzynaście specjalnych pojazdów maskujących i inżynieryjnych. Ich głównym zadaniem jest niszczenie śladów systemów rakietowych, a także tworzenie fałszywych pozycji, które byłyby widoczne dla inteligencji potencjalnego wroga.

Charakterystyka wydajności

Wideo o systemie rakietowym

Obejrzyj wideo: . Launch of ICBM Intercontinental Ballistic Missile - LGM 30 Minuteman (Kwiecień 2024).